Quantcast
Channel: ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ / VINYLMINE
Viewing all 5078 articles
Browse latest View live
↧

ΤΗΕ ΒΟΥ «Έτοιμοι Δύο»

October 5, 2017, 10:38 pm
$
0
0
Το «Έτοιμοι Δύο» του Boyδεν μπορεί παρά να είναι η συνέχεια του «Έτοιμοι Ένα», που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι πάντα από την InnerEar. Συνέχεια όμως τίνος; Τι συνέβαινε στο προηγούμενο LPκαι τι συμβαίνει εδώ; Αν στο «ένα» η στιχουργική του Boyήταν αστικής έμπνευσης (με βασικό άξονα τη διάβρωση, κοινωνική, συναισθηματική, περιβαλλοντική, της μεγάλης πόλης), οπωσδήποτε αφαιρετική και, εξ αιτίας αυτού, ενίοτε στριφνή και όχι πάντα εντελώς αποκρυπτογραφημένη, στο «δύο» το βασικό conceptείναι περισσότερο εσωστρεφές.
Στο στόχαστρο του Boyμπαίνει το δίπτυχο Θρησκεία (δευτερευόντως) και Οικογένεια (κυρίως). Το πρώτο σχετίζεται μ’ ένα τραγούδι βασικά, το «Φίμωσέ με» («Συναντάω ένα παιδί τυφλό/ μου λέει σαν βλάκας/ φχαριστώ το Θεό»), το δεύτερο απλώνεται πολύ περισσότερο στη στιχουργική τού Boyκι έχει να κάνει κυρίως με την έννοια της αναπαραγωγής – και περαιτέρω με το πώς αντιμετωπίζεται η νέα ζωή μέσα στην οικογένεια στην αρχή και στη συνέχεια στην κοινωνία.
Ο Boyπαίρνει τη θέση τού… εμβρύου και διερωτάται «μήπως είμαι και γω από αυτούς/ τους γεννημένους ήδη νεκρούς» (στο εισαγωγικό «Έτοιμοι») και πιο κάτω «άραγε θα καταφέρω να αγαπηθώ λέτε εσείς / μα εγώ δεν ξέρω αν θα γεννηθώ» (στο «Αγέννητος», τελευταίο trackτης πρώτης πλευράς).
Από ’κει πέρα υπάρχουν οι στίχοι της εξόδου στο «Μπράιαν Λήθη», στο «Θολά», στο «Θρίλερ» και αλλού.
Η παιδικότητα, λοιπόν, και το πώς αυτή μεταμορφώνεται και διαστρέφεται μέσα στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον είναι στο στόχαστρο του Boy, ο οποίος στο τέλος εξομολογείται «είμαι αγόρι μικρό/ παίζω στην παιδική χαρά/ εσύ δεν είσαι η μαμά μου/ από μικρός κρυβόμουνα στα σκοτεινά»και τα λοιπά…

Η συνέχεια εδώ…
http://www.lifo.gr/guide/culturenews/music/162958
↧
Search

τρεις τζαζ διανομές της Kari-on Productions, που έχει την έδρα της στην πόλη Evans της Georgia

October 6, 2017, 2:51 am
$
0
0
Η Kari-onProductionsιδρύθηκε το 1988 από την τραγουδίστρια KariGaffney, ενώ σήμερα την εταιρεία «τρέχουν» η Gaffneyμε τον συνεργάτη της (συνθέτης, κιθαρίστας και μπασίστας) JeffWilliams. Η εταιρεία ειδικεύεται σε jazz, worldκαι latinμουσική και τρεις από τις πιο πρόσφατες διανομές της θα σχολιάσουμε παρακάτω.
RON FRANCIS BLAKE: Assimilation [hi speed horns, 2017]
Σκέπτομαι, καθώς ακούω το “Assimilation” του τρομπετίστα RonFrancisBlake, πως η latin-jazzθα παραμένει πάντα ένα ισχυρό genreτης jazzτης Δυτικής Ακτής. Υπάρχει από τα χρόνια του CalTjader(fifties) ισχυρή βάση εκεί, κάτι που κατευθύνει και νεότερους μουσικούς στη μελέτη και λατρεία του στυλ. Πρωτοφανέρωτος είναι ο RonFrancisBlake(τουλάχιστον τούτο εδώ είναι το πρώτο σόλο CDτου – το λέω, γιατί ο άνθρωπος έχει εμπειρία από το πάλκο, από συμμετοχές σε sessionsκ.λπ.), αλλά καθόλου… πρωτάρα δεν είναι η δουλειά του έτσι όπως εδώ, αυτή, μας παρουσιάζεται. Εννοώ πως ο Blakeείναι ένας άριστος συνθέτης, τρομπετίστας και ενορχηστρωτής, ο οποίος πιάνει, όπως θα λέγαμε, την ευκαιρία από τα μαλλιά, για να δείξει από την αρχή πόσο μετράει.
Το “Assimilation” είναι κατά βάση ένα άλμπουμ για μεγάλη ορχήστρα, καθώς εδώ ακούγονται έντεκα βασικοί μουσικοί, πέντε guestsκαι ακόμη ένα brassensembleέξι οργάνων (τρία φλούγκελχορν, ένα γαλλικό κόρνο, δύο τρομπόνια) σε τρία tracks. Αυτό το μεγάλο όπως και να το κάνουμε σύνολο μπορεί και το κατευθύνει χωρίς πρόβλημα ο RonFrancisBlake. Latin-jazzλοιπόν με όλα τα προτερήματα του είδους. Δυναμικές συνθέσεις, με συνεχή  breaksκαι αλλαγές, άπαιχτοι σολίστες, σωστή αντιμετώπιση των επιμέρους sections, στο πλαίσιο της συνολικής ενορχηστρωτικής επικοινωνίας, πλούσια ηχοχρώματα και βεβαίως έντονο συναισθηματικό δόσιμο.
Νομίζω πως τα είπα όλα…
TOM KOHL: Dances with the Sun [Private, 2016]
Πιανίστας είναι ο TomKohl, oοποίος εδώ μάς παρουσιάζεται στο τέταρτο προσωπικό CDτου μέσα σε 23-24 χρόνια. Με πολύ καλές σπουδές στο Amherst(στη Μασαχουσέτη) και με δασκάλους τους σαξοφωνίστες ArchieSheppκαι MarionBrown (ανάμεσα σε άλλους), αυτός ένας πιανίστας με πολλές και ποικίλες αναφορές έγινε γρήγορα «όνομα» στα κλαμπ της ανατολικής ακτής (των ΗΠΑ) και κάπως έτσι αρχίζει να απασχολεί από νωρίς και τη δισκογραφία. 
Στο πιο πρόσφατο “DanceswiththeSun” ο Kohlσυνεργάζεται σε φάση τρίο με τον μπασίστα SteveLaspina (σε δύο tracksτον αντικαθιστά ο StephenRoane) και τον ντράμερ JonDoty. Με υλικό πρωτότυπο βασικά (εφτά originalsκαι δύο versions) ο TomKohlείναι ένας συνθέτης που ξέρει αρχικώς να διαχειρίζεται το χρόνο, καθώς στα κάπως μεγαλύτερης διάρκειας tracks, π.χ. στο 10λεπτο στάνταρντ “Loverman”, φανερώνει μιαν αφηγηματική άνεση, μοιράζοντας μέτρα στον μπασίστα του βασικά, ο οποίος σε ρόλο lead(ο μπασίστας) έχει το πιάνο ως ρυθμικό στοιχείο (υπάρχουν, φυσικά, πάντα και τα ντραμς) . Έξοχη απόδοση λοιπόν τούτου του σπάνιου τραγουδιού της BillieHoliday (του“Loverman” εννοώ), που έχει περάσει από τους πάντες, όπως και από μιαν ακρογωνιαία «αναφορά» του TomKohl, τον KeithJarrett. Ναι, ο Jarrettείναι ένας πόλος, βασικός, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να παραβλέψουμε το bopκαι τη σχετική bluesyσυγχορδιακή ακολουθία σε κομμάτια όπως το “Tymus” ή το “IndianSummer”.
Άψογο CDαπό μουσικούς που ξέρουν τι ζητούν, όταν ασχολούνται με τη (ζωντανή) παράδοσή τους.
ΑΝDY ADAMSON QUINTET: First Light [Andros Records, 2017]
Πιανίστας, κιμπορντίστας και συνθέτης από την AnnArborτου Michigan, ο AndyAdamsonείναι η κλασική περίπτωση του αυτοδίδακτου μουσικού, που έμαθε τη λειτουργία των πραγμάτων πάνω στο πάλκο. Αυτό σφράγισε, όπως φαίνεται και στο “FirstLight”, την προσωπική διαδρομή του. Μουσική με έντονες «γεύσεις», δυναμική, σκληρή, με groovyκατεύθυνση και ενίοτε και με funkyδιάθεση είναι ό,τι ακούμε εδώ, αλλά… τζαζ πάντα. Γιατί ο Adamsonείναι πάνω απ’ όλα τζάζμαν, με πολλές όμως επιρροές και διακλαδώσεις στις επιρροές του (αφού έχει παίξει τα πάντα, από cubanκαι rockabilly-swing, μέχρι ροκ και ντίσκο). Αυτή η άνεση, η ανάγκη καλύτερα να βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή ή έστω συχνά μπροστά «στα πάντα», είναι ό,τι δίνει πνοή σ’ αυτό το θαυμάσιο CD– που εμπεριέχει πολλά από ’κείνα που αρέσουν στον Adamsonνα παίζει. Άκου π.χ. το εξαιρετικό fusion“Twilightinthemaking” ή το “Transparentdream”, που μεταφέρει κάτι από την ποπ αύρα των SteelyDan– δεν είναι τραγούδι, αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι.
Γενικώς το “FirstLight” κυλάει με τέτοια πρότυπα, με τους πέντε μουσικούς να παίζουν με την όρεξη του πάλκου, χωρίς μανιέρες και τερτίπια. Να τους αναφέρουμε: AndyAdamsonπλήκτρα, DanBennettσαξόφωνα, BrennanAndesμπάσο, JonathanTaylorντραμς και RossHuffτρομπέτα.
Επαφή: www.karigaffney.com
↧
↧

ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΑΒΑΝΗΣ μελοποιημένος λόγος – κριτική παρουσίαση του βιβλίου

October 7, 2017, 1:42 am
$
0
0
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος το βιβλίο του Σπύρου Αραβανή Μελοποιημένος Λόγος / Είκοσι μελετήματα. Το βιβλίο περιέχει 20 άρθρα για το ελληνικό τραγούδι που δημοσιεύτηκαν, σε μια πρώτη μορφή, σε περιοδικά (Δίφωνο, Μετρονόμος, Οδός Πανός κ.λπ.) και sites(MusicPaper, MusicHeavenκ.λπ.) και που, τώρα, αφού ξανακοιτάχτηκαν υποθέτω, τυπώθηκαν όλα μαζί δημιουργώντας ένα βιβλίο.
Ο Αραβανής έχει απλό και στρωτό λόγο, ενώ και ως ερευνητής της δισκογραφίας παίρνει επίσης καλό βαθμό, καθώς αρκετά από τα κείμενά του, που υπάρχουν εδώ, είναι πρωτότυπα. Ψάχνει δηλαδή προς κατευθύνσεις που ψάχνουν λίγοι ή και κανένας. Και ψάχνει με όρεξη και σχεδόν ενδελεχώς. Να, ας πούμε στo κείμενo «Οι μελοποιήσεις της Οδύσσειας», που μένει ανολοκλήρωτο μόνο σε σχέση με τις Οδύσσειες του εξωτερικού, που είναι πολλές και απαιτούν ξεχωριστή καταγραφή.
Επίσης πρωτότυπη είναι η καταγραφή του στον μελοποιημένο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, κι αυτό γιατί ως διηγηματογράφος, βασικά, ο Παπαδιαμάντης δεν είναι απ’ αυτούς που μελοποιούνται ούτε εύκολα, ούτε τακτικά. Και στον Παπαδιαμάντη δεν έχουν μελοποιηθεί μόνο ποιήματά του, αλλά και ο πεζός λόγος του. Και μια τέτοια καταγραφή είναι οπωσδήποτε χρήσιμη.
Ενδιαφέρον είναι και το κείμενο για τον πολυ-μελοποιημένο Γιάννη Ρίτσο. Αν κι εδώ εντοπίζονται μερικά λάθη και λαθάκια. Γράφει κάπου ο Αραβανής (μαζί και ο Ηρακλής Οικονόμου, που συνυπογράφουν το συγκεκριμένο άρθρο) αναφερόμενος στα «18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας»:«Παράλληλα ηχογραφήθηκε και στην Ελλάδα, κρυφά, κατά της διάρκειας της χούντας, με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άννα Βίσση».
Πρέπει να ξαναπούμε πως τα«Λιανοτράγουδα» ηχογραφήθηκαν νόμιμα και με την άδεια του καθεστώτος τις παραμονές του Πολυτεχνείου (Νοέμβρης ’73). Τίποτα δεν συνέβη «κρυφά», αφού δεν υπήρχε περίπτωση να άνοιγαν οι πόρτες τού στούντιο της Columbia χωρίς νόμιμη άδεια. Επίσης ο συνθέτης, που έχει μελοποιήσει (και) Γιάννη Ρίτσο, λέγεται Θανάσης Νικόπουλος και όχι Νικολόπουλος, ενώ το όνομα της Angélique Ionatos αν θέλουμε να το γράψουμε σωστά στα ελληνικά θα πρέπει να το γράψουμε Αγγελική Ιωαννάτου και όχι Αγγελική Ιονάτου. Λεπτομέρειες…
Και η ενασχόληση με τον Γκόρπα έχει επίσης μια κάποια πρωτοτυπία, εν σχέσει με το πώς είχε επηρεαστεί η ποίησή του από το λαϊκό τραγούδι, ενώ δεν με βρίσκει σύμφωνο η οποιαδήποτε συσχέτιση της ποίησής του με την beat poetry, όπως και ο χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί προς τον ίδιον, από ορισμένους, ως μπητ ποιητής (χαρακτηρισμό, τον οποίον αποδέχεται και ο Αραβανής). Αμφότερα τα θεωρώ πολύ τραβηγμένα και άνευ ουσίας.
Υπάρχουν, επίσης, κείμενα στο βιβλίο που είναι κάπως πιο προβλέψιμα, όπως εκείνα που αφορούν στον Μάνο Ελευθερίου ή στον Ιάκωβο Καμπανέλλη, ενώ σε άλλα υπάρχουν ελλείψεις που είναι κάπως πιο χτυπητές. Για παράδειγμα, το άρθρο «ο Μάνος Χατζιδάκις ως στιχουργός» έπρεπε να έχει αναφορές και σε άλλες στιχουργικές απόπειρες του Χατζιδάκι, όπως το τραγούδι από τη συνεργασία του με τον Αλέξη Δαμιανό στο θεατρικό Το Καλοκαίρι θα Θερίσουμεαπό το 1945 («Τα παιδιά κάτου στον κάμπο»), αλλά και το έργο «Ο Οδοιπόρος, το Μεθυσμένο Κορίτσι & ο Αλκιβιάδης», που κυκλοφόρησε λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και που περιέχει μερικούς (έστω και κρυμμένους) πολιτικούς στίχους του Χατζιδάκι («Ο φόβος»).
Ενδιαφέρον έχει, ακόμη, το κείμενο «Ο Μποστ και το ελληνικό τραγούδι», ενώ στα άρθρα «Η στιχουργική της Χάρις Αλεξίου» (πρέπει να γράφουμε της Χάριτος στη γενική, αν γράφουμε Χάρις στην ονομαστική ή Χαρούλας καλύτερα ή Χ. Αλεξίου έστω) και «Η στιχουργική της Ελένης Βιτάλη» διαβάζω μερικές υπερβολές π.χ. «τον πρώτο δίσκο με δικές της δημιουργίες που κυκλοφόρησε το 1989 και αμέσως την κατέταξε στις σημαντικότερες ελληνίδες τραγουδοποιούς» (για την Βιτάλη), «αυτή λοιπόν η μυθική τραγουδίστρια, που πάνω στη σκηνή ακτινοβολεί, που φαντάζει άτρωτη και πανίσχυρη» (για την Αλεξίου). Όταν γράφουμε σε περιοδικά ή σάιτ ή ακόμη καλύτερα στα μπλογκ μας δικαιολογούνται και κάποιες υπερβολές (μέσα στην ψυχολογία της στιγμής), όταν όμως τα κείμενά μας γίνονται βιβλία εκεί πρέπει να είμαστε πιο σφιχτοί σε χαρακτηρισμούς και ν’ αποφεύγουμε τα μεγάλα λόγια. Νομίζω, δηλαδή, πως εδώ ο Αραβανής έπρεπε να επέμβει και να διορθώσει τον εαυτό του. Anyway.
Παρότι προς το τέλος του βιβλίου υπάρχει κι ένα κείμενο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που το θεωρώ αφελές (αν θυμάμαι καλά είχε δημοσιευτεί στην Οδό Πανός, πριν μερικά χρόνια – δεν έχω χρόνο τώρα να ψάξω να βρω το τεύχος και να το τσεκάρω) εγώ θα πω πως ο Μελοποιημένος Λόγος του Σπύρου Αραβανή είναι μια σειρά δοκιμίων, που προσφέρει στην έρευνα γύρω από το Ελληνικό Τραγούδι.
↧

BRAD CHEESEMAN jazz από τον Καναδά

October 8, 2017, 1:08 am
$
0
0
Ηχογραφημένο τον Δεκέμβριο του ’16 και μιξαρισμένο στο Μόντρεαλ, το “TheTide Turns” [Private, 2017] είναι ένα προσωπικό άλμπουμ (το δεύτερό του) του καναδού μπασίστα BradCheeseman. Ηλεκτρικός μπασίστας ο Cheesemanέχει δίπλα του τον κιθαρίστα RobertChapman, τον τενορίστα KellyJefferson, τον πιανίστα-κιμπορντίστα SamKogenκαι ακόμη τον ντράμερ MaritoMarques, προβάλλοντας μια σειρά δικών του βασικά συνθέσεων, τις οποίες μπορείς άνετα να εντάξεις στο χώρο της σύγχρονης jazz. Πόσο σύγχρονης; Θα έλεγα της σύγχρονης contemporaryjazz, που είναι διαχρονικά στηριγμένη στην καλή μελωδία, στα άψογα παιξίματα και σ’ έναν κάποιο λαϊκό στυλ, καταληπτόν απ’ όλους.
Οι ήπιες γενικώς ταχύτητες, η απόλαυση τού να παίζεις με την παρέα σου και οπωσδήποτε η σιγουριά πως τα ωραιότερα λέγονται μ’ έναν τρόπο ήσυχο και κατανοητό, που να μην καταβάλλει τον ακροατή, είναι τα βασικά προσόντα τού “TheTideTurns”, ενός άλμπουμ που διακρίνεται για όλα τούτα και ακόμη για την καθαρότητα τής τζαζ-πρότασής του.
Ραφινάτα groovyκαι λυρικά αποτελεσματικό το καινούριο CDτου BradCheesemanείναι μια σωστή τζαζ πρόταση, που πραγματώνει όλα εκείνα που υπόσχεται. (Εκείνα που διάβασα σ’ ένα καλογραμμένο δελτίο Τύπου εννοώ).
Επαφή: www.bradcheeseman.com
↧

ΛΟΥΛΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ (1928-2017)

October 8, 2017, 5:28 am
$
0
0
«Μ’ αυτά τα τρία μονόπρακτα (Παρέλαση, Διανυκτέρευση, Πόλη) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η Αναγνωστάκη στο θεατρικό μας χώρο το 1965 από το Θέατρο Τέχνης. Τη χειμερινή περίοδο 1966-67 παίχτηκε από το Εθνικό Θέατρο η Συναναστροφή, το πρώτο τρίπρακτο έργο της. Η κριτική, εκτός από τη φωτεινή εξαίρεση του Κωστή Σκαλιόρα, το υποδέχτηκε εντελώς αρνητικά. Κι όμως η Συναναστροφή είναι από τα σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Θεάτρου. Αυτά για την ιστορία».
Από το αφιέρωμα του Γιώργου Μιχαηλίδη στη Λούλα Αναγνωστάκη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή, στο περιοδικό Ανοιχτό Θέατρο [τεύχος 1, Νοέμβρης 1971].
↧
↧

ΣΑΣΤέΗΝ ένα fanzine του Στυλιανού Τζιρίτα

October 9, 2017, 2:52 am
$
0
0
Θα πω από την αρχή με τι σπάζομαι. Με το να μην μπορώ να γράψω (εύκολα) στο wordτον τίτλο ενός συγκροτήματος, άλμπουμ, βιβλίου, περιοδικού κ.λπ. Πρόβλημά μου, το ξέρω, αλλά το λέω. ΣΑΣΤέΗΝ, λοιπόν, με το δεύτερο «Σ» ανάποδο και με δίεση αντί για τόνο πάνω από το «ε». Άιντε γραψ’ το…
Μ’ ένα ασπρόμαυρο fanzineέχουμε να κάνουμε λοιπόν εδώ (το πρώτο τεύχος του), που έχει ως υπότιτλο τη φράση «σημειώσεις περί συνθετών της ημεδαπής» και το οποίο τυπώνει ο γνωστός μουσικός, performer, blogger, μουσικογραφιάς κ.λπ. Στυλιανός Τζιρίτας.
Το ΣΑΣΤέΗΝ αποτελείται από τρία μέρη. Την Αρθρογραφία, τις Κριτικές Δίσκων και τον Λόγο Μουσικών. Τα κείμενα, που είναι ενδιαφέροντα, άλλα πιο πολύ, άλλα πιο λίγο, υπογράφονται από διαφόρους φίλους και γνωστούς (και αγνώστους) όπως τους Ξαγά, Καραμπεάζη, Μπαμπατζιά, Συμβουλίδη, Τσαντίλα, Μπάρλα, Κύρκο κ.ά. και αφορούν στους Σταύρο Ξαρχάκο, ΩRay, Πάνο Χαραλάμπους, 2 ΒyBukowskiκ.ά. Γράφω κι εγώ κάτι για τον Κώστα Χατζή (ενδιαφέρον ή λιγότερο ενδιαφέρον… θα το πουν άλλοι).
Η γνώμη μου είναι, και αν εισπράττω σωστά την προβληματική τού Τζιρίτα (ερμηνεύοντας κάπως και τον υπότιτλο), πως από το fanzineθα μπορούσε να παραληφθούν οι δισκοκριτικές (ελληνικές και ξένες) –να δούμε κι ένα μουσικοπεριοδικό δίχως κριτικές–, ενώ και τα κείμενα φρονώ πως θα πρέπει να είναι γενικότερης φύσεως και θέσεως και όχι δισκοκριτικές με άλλο όνομα.
Θέλει να κάνει τη διαφορά ο Τζιρίτας; Να δώσει τότε ένα δεύτερο τεύχος με… σκέτα κείμενα για την ελληνική μουσική, ανεξαρτήτως αν αυτά θα παίρνουν αφορμή από κάποιον πρόσφατο δίσκο. Μιαν αποτίμηση π.χ. του πιο σύγχρονου έργου τού Μανώλη Γαλιάτσου θα μ’ ενδιέφερε να την διαβάσω ή ακόμη το πώς εντάσσεται ο σπουδαίος Δημήτρης Μυστακίδης (στο εξώφυλλο) σ’ αυτό το κίνημα της κιθαριστικής και όχι μόνον… αρχαιοπρέπειας, που κάποτε, έξω, έκανε πάταγο λόγω JohnFahey.
Ελπίζω στα καλύτερα στο μέλλον για το ΣΑΣΤέΗΝ και, προσωπικώς, θα είμαι εδώ σε ό,τι με χρειαστεί (αν με χρειαστεί) ο Στυλιανός.
Επαφή: https://www.facebook.com/%CE%A3%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%AD%CE%97%CE%9D-137959176811083/
↧

VANGELIS – RIDLEY SCOTT – BLADE RUNNER

October 9, 2017, 7:35 am
$
0
0
Άκουσατοσάουντρακτων Hans Zimmer & Benjamin Wallfisch γιατοBlade Runner 2049τουDenis Villeneuve. Μου φάνηκε τυπικό, προβλέψιμο, αντίγραφο σε σημεία από Vangelisκαι εν τέλει βαρετό. Φταίει, ίσως, το γεγονός πως δεν έχω δει την ταινία –ούτε προτίθεμαι να την δω, δεν έχω πια χρόνο να τρέχω στους κινηματογράφους– και συνεπώς δεν μπορώ να εντάξω ή να συσχετίσω τη μουσική που άκουσα (στο YouTube) με το φιλμ.
Κάθε ηλικία, εν πάση περιπτώσει, έχει το… ΜπλέιντΡάνερ της. Εμείς μεγαλώσαμε με το παλιό. Το είδαμε τότε, το απολαύσαμε, ακούσαμε και ξανακούσαμε τη μουσική του Παπαθανασίου και νομίζω πως… κλείσαμε. Το 2049αφορά τους νέους – κι αυτοί πολύ καλά κάνουν και το βλέπουν και γράφουν όσα γράφουν. Με την αφορμή λοιπόν θέλω να ξαναφέρω στο φως δυο λόγια, που είχα γράψει παλιά (στο Jazz & Τζαζ) για το παλαιό Blade Runner (το σάουντρακ βασικά, αλλά και την ταινία). Έχω κάνει φυσικά κάποιες μετατροπές…
To2007, 25 χρόνια μετά..., μία περιποιημένη έκδοση της UniversalMusicήλθε να επαναφέρει στη μνήμη μας τον ηχητικό κόσμο του Βαγγέλη Παπαθανασίου για το BladeRunner(1982), το φουτουριστικό έπος του RidleyScott.
Σ’ ένα περιποιημένο set τριών CDείχαν χωρέσει τόσο το originalscore, όπως είχε πρωτοεκδοθεί επισήμως το 1994, όσο και (κάποια από) τα ποικίλα bonus, ανέκδοτα ή μη, τα οποία έως και σήμερα είναι προνόμιο λίγων μόνο συλλεκτών –εκείνων δηλαδή που είχαν τη δυνατότητα να βγάλουν από την τσέπη τους κάμποσες δεκάδες ευρώ, προκειμένου ν’ αποκτούσαν π.χ. την παράνομη κυκλοφορία της Esperαπό το 2003– και ακόμη, πρωτότυπη μουσική γραμμένη από τον Παπαθανασίου, με αφορμή τα 25χρονα του φιλμ.
Το πρόβλημα με τις διάφορες εκδόσεις του music-scoreεντοπιζόταν και εντοπίζεται στο γεγονός ότι ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει η απόλυτη αποκατάστασή του (εννοείται πως και η τριπλή έκδοση της UniversalMusicείχε κενά), κάτι που οπωσδήποτε εξηγείται, αλλά δεν αιτιολογείται.
Η εμπορική αποτυχία της ταινίας στην Αμερική (είχε πέσει μάλιστα πάνω στον E.T.του Spielberg, που μάζεψε τότε όλο το χαρτί) εμπόδισε, ίσως, την ταυτόχρονη έκδοση του originalsoundtrack, κάτι το οποίο δυσκολεύτηκε περαιτέρω από τις επτά(!) εκδοχές του φιλμ, τις οποίες επέβαλλαν οι τραβάω-τα-μαλλιά-μου παραγωγοί και βεβαίως από το director’scut, το 1992.
Οι διάφορες bootlegεκδόσεις έρχονταν, στην πορεία, να μπαλώσουν λιγάκι τα πράγματα, αλλά το πρόβλημα παρέμενε. Τι θα περιείχε, τελικώς, το originalsoundtrack; Ποια versionτου φιλμ θα προκρινόταν, ούτως ώστε να έπαιρνε σειρά, κάποια στιγμή, και το OST; Ίσως, μετά το finalcutτου RidleyScottπου... εθεάθη στο τέλος του 2007, ένα finalcutτης μουσικής να βρίσκεται στα σκαριά. Για πόσο ακόμη όμως; Ας μην προτρέχουμε πάντως, γιατί το “BladeRunnerTrilogy, 25thAnniversary” δεν ήταν/είναι άνευ ουσίας.
Κατ’ αρχάς δεν είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς για τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου στο BladeRunner, ξέχωρα από τις εικόνες του RidleyScott. Να πούμε λοιπόν τι παραπάνω, όταν έχουν γραφεί τόμοι και τόμοι γι’ αυτήν την ταινία;
Η κινηματογράφηση όχι μόνον του μελλοντικού άστεως –την Οζάκατης Μαύρης Βροχήςείχε, από τότε, κατά νου ο Scott, η κάποια άλλη ανατολικο-ασιατική μεγαλούπολη;–, όσο κυρίως η φιλμοποίηση των σχέσεων και των αισθημάτων ανθρώπων, ανθρωποειδών και μηχανών, σε συνδυασμό με το φιλοσοφικό, επιστημονικό και κοινωνικό πλέγμα που έθετε η ταινία (βασισμένη ως γνωστόν στη νουβέλα του PhilipK. DickDoAndroidsDreamofElectricSheep?), δημιούργησαν ένα καινούριο «σύστημα αξιών» για τη λεγόμενη επιστημονική φαντασία, θέτοντας με μιας τη γραμματική και το συντακτικό τής κυβερνοπάνκ κουλτούρας. Νά’ταν μόνον αυτό;
Το hipτου BladeRunnerπαραμένει, βασικά, ανεξερεύνητο, αφού η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει... αιώνες μετά όχι μόνο την αισθητική του (κυρίαρχη, φερ’ ειπείν, σε πληθώρα σύγχρονων games), όσο, κυρίως, την ανάδειξη εκείνων των ηθικών ενοτήτων που σχετίζονταν με την κλωνοποίηση, την εμβιομηχανική κ.λπ. Μέσα σ’ αυτό το σύστημα η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου είχε κληθεί όχι απλώς να συνδράμει, αλλά και να αναδείξει τα γεγονότα με το δικό της τρόπο.
Έχοντας υπηρετήσει έναν cosmicφορμαλιστικό τύπο ήδη από την εποχή του “Earth”, του “HeavenandHell” και του “Albedo 0.39”, ο Vangelisέρχεται, μέσω του “BladeRunner”, να προσαρμόσει τους δικούς του ηχητικούς προβληματισμούς, πάνω στην καθαρή μεταβιολογική βάση των φιλμικών ηρώων.
Τα σύνθια του αποκτούν έτσι μίαν υποδόρια λειτουργικότητα, ικανή να υποστηρίξει, κατ’ αρχάς, την βασική κοινωνική-πνευματική αρχή του PhilipK. Dickγύρω από την τεχνολογία της μουσικής έκστασης και ονειροπόλησης – εκεί όπου ο ήχος καθίσταται κυρίαρχο μέσο στην προσπάθεια διαφυγής από το οργανικό σαρκίο, ίνα γίνει εφικτή η φαντασίωση τής εικονικής πραγματικότητας.
Μέσα σ’ αυτό το σύμπλεγμα φιλοσοφικών μαιάνδρων και τεχνολογικών αναπροσαρμογών, ο Παπαθανασίου με το hi-techοπλοστάσιό του, αποδεικνύεται, για το “BladeRunner”, ένας ιδανικός μεταπράττης.
Μόνο και μόνο για τους συγκλονιστικούς «τίτλους τέλους» και αφού εν τω μεταξύ έχει κυλήσει μέσα σου όλο το σελιλόιντ, θα μπορείς να κλάψεις από λαχτάρα, για ’κείνο που εγκαταλείπεις...

Την ταινία πρέπει να τη δει κανείς ξανά και ξανά, αλλά κάποιες φορές αρκεί και μόνο να την ακούσει…
↧

BLUES REVIVAL 19: SLEEPY JOHN ESTES (1899 ή 1900-1977)

October 10, 2017, 2:03 am
$
0
0
Ψάχνοντας κανείς στο παραμέσα των τραγουδιών διαπιστώνει πολλές φορές πόσο σκοτεινή είναι η ιστορία και πώς ορισμένοι μπορεί να δημιουργούν φήμη και περιουσίες, την ώρα που οι πραγματικοί δημιουργοί ψοφολογάνε. Αυτό σκέπτομαι φέρνοντας στο νου μου το τραγούδι τού SleepyJohnEstes“ThegirlIloveshegotlongcurlyhair” (1929), που διασκεύασαν οι LedZeppelinως “ThegirlIloveshegotlongblackwavyhair” (άλλαξαν τον τύπο των μαλλιών δηλαδή!) στα BBCSessionsτο 1969, που ήταν ουσιαστικά το “MobyDick” με λόγια [με το επίσης «δανεισμένο» riffαπό το “Watchyourstep” (1961) του BobbyParker]. Βουτάς από ’δω, βουτάς από ’κει στο τέλος κάτι μένει κι από ’σένα…
Γεννημένος στη Ripleyτου Tennesseeτο 1899 ή το 1900, ο SleepyJohnEstesμπαίνει στις ηχογραφήσεις το 1929 και μέχρι το 1941 θα φτιάξει 50 περίπου τραγούδια, μεταξύ των οποίων το “Milkcowblues” (1930), που επηρέασε τον KokomoArnold στο ομότιτλο δικό του κι από ’κει τον ElvisPresleyκαι κυρίως το περίφημο “Somedaybabyblues” (1935), που ξεπατικώθηκε ή επηρέασε (διαλέξτε το ρήμα που θέλετε) τον BigMaceoMerriweatherστο πασίγνωστο “Worriedlifeblues”.
Μετά τον πόλεμο ο SleepyJohnEstesεμφανίζεται το 1948, όταν γράφει δύο θέματα για την εταιρία Ora-Nelleκαι λίγο αργότερα, το 1952, όταν είχε ένα μικρό sessionγια τη Sun!
Χαμένος στην ουσία για πολλά χρόνια, ο Estesθα επανέλθει το 1962, καταμεσής του bluesrevival. Τον αποκαμωμένο τραγουδιστή, που είχε χάσει το ένα μάτι του όταν ήταν μικρός και το άλλο γύρω στο ’50, τον ανακάλυψε κάποιος DavidBlumenthal, όταν ο ίδιος γύριζε ένα φιλμ στο Νότο (των ΗΠΑ) και αναζητούσε πρόσωπα. Για τον Estesτου είχε πρωτομιλήσει ο MemphisSlim, ο οποίος είχε ακούσει γι’ αυτόν από τον BigJoeWilliams (το κινητό ληξιαρχείο των εξαφανισμένων μουσικών). Ο Blumenthalμίλησε στον BobKoesterτης DelmarkRecordsκαι τη συνέχεια τη φαντάζεστε… 
OSleepyJohnEstesθα γράψει για την Delmarkπέντε άλμπουμ, τα οποία και θα τον αναδείξουν σε ηγετική φιγούρα του bluesrevival.
Αυτό που πρέπει να τονίσουμε, εδώ, είναι πως το ύφος του Estesπαρέμεινε αναλλοίωτο μέχρι το τέλος της ζωής του, κάτι που οφειλόταν όχι μόνο στις δικές του αισθητικές πεποιθήσεις, αλλά και στο γεγονός πως, για πάρα πολλά χρόνια, εξακολουθούσε να παίζει με τα ίδια πρόσωπα, τους κολλητούς του HammieNixonφυσαρμόνικα και YankRachellμαντολίνο, κιθάρα.
Από τα τραγούδια που συνέθεσε ο Estesστα χρόνια του ’60 θεωρείται κλασικό του το “Ratsinmykitchen” (από το “TheLegendof” του 1962). Στο δεύτερο άλμπουμ του, το θαυμάσιο “BrokeandHungry”, υπάρχει το “Electricchair” (ο Estesείχε διάφορα προβλήματα με το νόμο και φαίνεται πως, κάποτε, την είχε γλιτώσει φτηνά), όπως και μια επανεκτέλεση του “GirlIlove”. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, πως στο συγκεκριμένο LPσυμμετείχε σ’ ένα από τα πρώτα του sessionsκαι ο MichaelBloomfield!
Ο SleepyJohnEstesθα ηχογραφήσει επίσης για τις εταιρείες Southland, Folkways, Vanguard, Storyville, Roots, Revivalκ.ά., πριν το 1969 δώσει κι αυτός το δικό του ηλεκτρικό άλμπουμ (“ElectricSleep”), όταν συνεργάστηκε με τους CareyBell,SunnylandSlim, JimmyDawkinsκαι EarlHooker.
Τα seventiesθα βρουν τον SleepyJohnEstesμε κλονισμένη την υγεία του και κατά συνέπεια με λιγότερες δημόσιες εμφανίσεις. Απ’ αυτή την περίοδο αξίζει να αναφερθεί η παρουσία του στο δίσκο του RyCooder“Boomer’sStory” [Reprise, 1972], εκεί όπου θα ερμηνεύσει το topical“PresidentKennedy”. Ακόμη δεν θα πρέπει να λησμονηθεί η ύπαρξη δύο ιαπωνικών άλμπουμ του ηχογραφημένα στο Τόκιο τον Νοέμβρη του 1974 και τον Δεκέμβρη του 1976 αντιστοίχως.
Μεγάλημορφή!
Δισκογραφία(επιλογή) 
1. The Legend of Sleepy John Estes – Delmark DL-603 – 1962
2. Broke and Hungry – Delmark DE-608 – 1964 
3.Portraits In Blues Vol. 10 – DK. Storyville SLP 172 – 1964 
4. In Europe – Delmark DL-611 – 1965 
5. Brownsville Blues – Delmark DS-613 – 1965
6. Electric Sleep – Delmark DS-619 – 1969 
7. Blues Live! Sleepy & Hammie Meet Japanese People – JAP. Trio PA6059 – 1976
8. Blues Is A-Live – JAP. Trio 3A-2025 – 1976 
9. Recorded Live – AUS. Wolf 120.913 – 198? (rec. 1966, 1974)
10. Southern Blues – AUS. Wolf 120.916 – 1988 (rec. 1974) 
11. Goin’ To Brownsville – Testament TCD-6008 – 1998 (rec. 1962)
12. Newport Blues – Delmark DE 639 – 2002 (rec. 1964) 
13. On 80 Highway – Delmark DE 797 – 2008 (rec. 1974)
↧
Search

καινούρια άλμπουμ, καινούρια συγκροτήματα

October 11, 2017, 3:06 am
$
0
0
HIMMELLEGEME: Myth of Earth [Karisma, 2017]
Το progressive rock ζεικαιβασιλεύεικαιστηΝορβηγία, εκείόπουεσχάτωςδραστηριοποιούνταιοιHimmellegeme, μιαβαρύγδουπηπεντάδα (Aleksander Vormestrand κιθάρες, φωνή, Hein Alexander Olson κιθάρες, Thord Nordli ντραμς, Erik Alfredsen μπάσο, Lauritz Isaksen πλήκτρα), πουξέρειναμεταφέρειτοροκέποςστοτώρα.  
Δεν ξέρω αν οι Yesείναι μια πρωταρχική επιρροή των Νορβηγών, μάλλον, εκείνο που ξέρω είναι πως, στην πράξη, το συγκρότημα παίζει ελεύθερο και άνευ «εικονίσματος» πάνω από το κεφάλι του. Ο ήχος του, θέλω να πω, είναι σύγχρονος, χωρίς παλιομοδίτικα hooks, με προσόν τη φωνή, τις καλές κιθάρες και τα εξ ίσου ωραία keyboards. Οι αργές ταχύτητες, περαιτέρω, είναι εκείνες που αναδεικνύουν τα προσόντα των Himmellegeme (το ξέρουν και οι ίδιοι!), που είναι, το ξαναλέω, ο πολύ καλός τραγουδιστής τους και στη σειρά όλα τα υπόλοιπα. 
Τραγούδια όπως το “Breatheintheairlikeit’sfire” φερ’ ειπείν σε κερδίζουν με τη μελωδική απλότητά τους και γενικότερα με την άπλα της αφήγησής τους, ενώ άλλα tracks, όπως το “Fish” δείχνουν, απλώς, γιατί τα πλήκτρα θα είναι πάντα το backΑ και Ω του progressiverock. Όχι, εδώ δεν έχουμε ανέξοδες «συνομιλίες» πλήκτρων-κιθάρας, αλλά πλήκτρα που στερεώνουν γερά το ροκ αφήγημα.
INC. NO WORLD: Living [The Big Oil Recording Company, 2017]
Δύο άτομα είναι οι Inc. NoWorld, τ’ αδέλφια AndrewAged(φωνή, κιθάρες) και DanielAged(μπάσο, παραγωγή, φωνητικά). Τι παίζουν οι Inc. NoWorld; R&bτο λένε τώρα, αλλά εγώ θα το πω smoothsoul, όταν είναι smooth (τις πιο πολλές φορές) και όχι κάτι άλλο… πιο απρόσωπο. Το λιγότερο από 25 λεπτά “Living” είναι ευχάριστο, θερμό, soulful… πώς να το πούμε αλλιώς και οπωσδήποτε κατάλληλο για ν’ ακουστεί σε ραδιόφωνα, μπαράκια, καφετέριες κ.λπ. Έχει δηλαδή καθαρή χρηστική αξία και αυτό είναι κάτι… μέσα στο γενικότερο τίποτα.
GET YOUR GUN: Doubt Is My Rope Back To You [Empty Tape, 2017]
Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση έτσι κι εδώ δύο αδέλφια κρύβονται, βασικά, πίσω από τους Δανούς GetYourGun, ο AndreasWestmarkκιθάρα, πλήκτρα, φωνή και ο SimonWestmarkντραμς, κρουστά, φωνητικά. Δεν είναι όμως μόνοι τους, καθώς πλαισιώνονται από τους MarkKühnμπάσο, lapsteel, πλήκτρα, ZekiJindylσαξόφωνα και AsgerChristensenβιολί. Ωραίος ο ήχος των GetYourGun, που είναι κάπως rockή εν τοιαύτη περιπτώσει rock, αλλά μ’ έναν τρόπο έντεχνο και λυρικό, καθώς μπορεί να δανείζεται στοιχεία από διαφορετικές δεκαετίες (seventies, eighties, nineties), εντάσσοντάς τα σ’ ένα σημερινό «προσωπικό» πλάνο. Έτσι λοιπόν, αν η φωνή και ο τρόπος που εκείνη αφηγείται έχει κάτι από τη σκοτεινιά της δεκαετίας του ’80, υπάρχουν οι ενοργανικές πινελιές από τα πλήκτρα που είναι seventiesκαι κάποιες φορές οι σκληρές κιθάρες (“Haywire”), που παραπέμπουν περισσότερο σε ninetiesκαταστάσεις. Το σύνολο είναι πάντως πολύ δεμένο και τραγούδια όπως τα “Joyofrecognition” και “You’renothing” δεν τα συναντάς κάθε μέρα από τα σύγχρονα γκρουπ.
Προσπαθώ ακούγοντας ξανά και ξανά τους GetYourGunνα προσδιορίσω τις πιο βαθιές αναφορές τους – και νοιώθω κάπως να τις χάνω. Το αμερικάνικο «εναλλακτικό ροκ» της δεκαετίας του ’80 είναι μια καλή περίπτωση, αλλά και ο ήχος της 4ADδεν είναι εκτός πλαισίου. Τώρα, το πώς μπορεί να συνδυάζουν οι Δανοί αυτά τα δύο είναι ένα θέμα, αλλά σε κάθε περίπτωση… ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα.
WE STOOD LIKE KINGS: 1982 [Kapitan Platte, 2017]
Το να βάζεις μουσικές σε ταινίες βουβές είναι κάτι εύκολο, μέσα στη δυσκολία του. Δεν έχεις να συγκριθείς με τίποτα πρωτότυπο. Το κάνουν κι άλλοι, για την ίδια (βουβή) ταινία; Ναι. Αλλά κι εσύ είσαι ο «ένας». Το πράγμα αλλάζει, όμως, όταν αφαιρείς το originalsoundtrackαπό ένα (καταξιωμένο και πασίγνωστο) φιλμ και τοποθετείς στη θέση του ένα δικό σου. Τούτο έπραξαν, με άγνοια κινδύνου(;), οι Βέλγοι WeStoodLikeKings, καθώς αφαίρεσαν τη μουσική τού PhilipGlassαπό το Koyaanisqatsi (1982) του Godfrey Reggio, για να τοποθετήσουν επ’ αυτού ό,τι εμπνεύστηκαν εκείνοι. Θέλει κότσια κάτι τέτοιο. Τόλμη, και βεβαίως τη σιγουριά πως… ξέρεις τι κάνεις και τι θες να πεις.
Νομίζω πως οι Βέλγοι τα καταφέρνουν καλά ή και πολύ καλά. Η μουσική τους, εννοώ, είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα (και μακράς διαρκείας, σκορπισμένη σε δύο CD), αλλά αν δεν μπορείς να την ακούσεις πάνω και μέσα στο φιλμ είναι δύσκολο να την κρίνεις (ως soundtrack).
Να συμπληρώσουμε λοιπόν πως οι WeStoodLikeKingsέχουν μέλη τους JudithHoorensπιάνο, PhilipBoltenκιθάρες, ColinDelloyeμπάσο και MathieuWaterkeynντραμς και πως η μουσική τους, που ηχεί με εντυπωσιακό τρόπο, έχει μελωδικά χαρίσματα, είναι «φευγάτη», έχει αλλαγές και ανατροπές – είναι ένα είδος rockδηλαδή, που κρατάει από το παλαιό κεντροευρωπαϊκό progressive, για να διαχυθεί μέσα στους λειμώνες του αισθητικού alternative.
Δεν ξέρω πώς δένει με το φιλμ του Reggio η μουσική των Βέλγων, ξέρω όμως πως αποκομμένη από την εικόνα –έτσι όπως την ακούω στο “1982” δηλαδή– είναι θαυμάσια και πλήρης.
Επαφή για όλα: www.creative-eclipse.com
↧
↧

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 48

October 11, 2017, 11:55 am
$
0
0
11/10/2017
Και για να μη νομιστεί ότι χαρίζομαι στο ΚΚΕ και πως τα βάζω μόνο με το… φουκαρά το Λεβέντη.
Όσα ειπώθηκαν και υποστηρίχτηκαν τις προάλλες από το κόμμα σε σχέση με το «νομοσχέδιο αλλαγής φύλου» είναι ακατανόητα, και στη βάση τους γελοία. Αμφιβάλλω δε αν καταλάβαιναν και οι ίδιοι οι εισηγητές του τι έλεγαν.
Το κόμμα έχει μείνει πίσω σε πολλά. Έχει μείνει πίσω και στα κακά (καθώς δεν ενδιαφέρεται να επανεξετάσει θέματα και να κάνει άλμα μπροστά), αλλά και στα καλά (τα οποία έχει καταχωνιασμένα στα υπόγεια του Περισσού και τα λιβανίζει ανέξοδα). Και αυτό δείχνει «αρτηριοσκλήρυνση» και αδιαφορία για τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Θα πρέπει κάποιος να θυμίσει στο κόμμα πως στο λενινιστικό σύνταγμα και στη νομοθεσία της Οκτωβριανής Επανάστασης η ομοφυλοφιλία ΔΕΝ αποτελούσε αδίκημα στη Σοβιετική Ένωση (όταν αποτελούσε στην Αγγλία μέχρι το 1967). Και όπως έγραφε ο Γρηγόρης Μπάτκις, διευθυντής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Υγιεινής της Μόσχας το 1923: «Όσο για την ομοφυλοφιλία και άλλες μορφές σεξουαλικής ικανοποίησης που οι ευρωπαϊκές νομοθεσίες ορίζουν ως εγκλήματα κατά της δημόσιας ηθικής η σοβιετική νομοθεσία τις θεωρεί ακριβώς ισάξιες με τη λεγόμενη “φυσική σχέση”. Όλες οι μορφές σεξουαλικών σχέσεων αποτελούν ιδιωτικό θέμα. Ανάγκη ποινικής δίωξης παρατηρείται όταν γίνει χρήση βίας ή εξαναγκασμού».
Σύντροφοι, στην επανάσταση τους χρειαζόμαστε όλους. Και στρέιτ και γκέι και λεσβίες και τραβεστί και κάθε τι. Δεν υπάρχουν περιθώρια για απώλειες… 

11/10/2017
Επειδή διαβάζω διάφορα εδώ μέσα…
Προτιμώ να γράφω απλά για δύστροπους αναγνώστες, παρά να γράφω δύστροπα για απλούς αναγνώστες.

11/10/2017
Δεν έπρεπε να φτάσει το χθες για να αντιληφθούν ορισμένοι πως ο Λεβέντης δεν είναι κάποιος με τον οποίον έσπαγες, ανέξοδα, πλάκα στα nineties, αλλά ένα αναιδές απομεινάρι του βαθέως κράτους της ΕΡΕ, που κινείται πάντα μεταξύ ξεμωραμένου μπαρμπαμπρίλιου και φασιστογυμνασιάρχη του '60 και που είχε το θράσος κάποτε να πει πως ηχογράφησε κάτι βλακοτράγουδα επί χούντας ως προπέτασμα, για να κάνει αντίσταση στο καθεστώς!
Προσωπικά τον «έφτυνα» πάντα. Και στα nineties και τώρα.

10/10/2017 
«ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΤΖΑΜΠΟ – ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΤΖΑΜΠΑ»
Σιχαίνομαι τα Τζάμπο και όλα τα τερατώδη πολυκαταστήματα. Δεν πατάω ποτέ. Έχω μπει μετρημένες στα δάχτυλα τού ενός χεριού φορές κι έχω φύγει τρέχοντας. Από τις απαίσιες μυρωδιές πρώτα-πρώτα. Και άρρωστος. Από πονοκεφάλους...
Σιχαίνομαι περαιτέρω και τις έσχατες διαφημίσεις των Τζάμπο. Όχι επειδή έχω κάτι με τις συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων που πάνε να ψωνίσουν (εννοείται), αλλά γιατί είναι ψεύτικες. Γιατί πουλάνε κάλπικη προοδευτικότητα και χυδαία δηθενιά, όταν οι καταγγελίες για τις συνθήκες δουλειάς στα πολυμάγαζα δίνουν και παίρνουν.
Μισθοί της πλάκας, διαρκής ανασφάλεια, απειλές, επίδειξη αναλγησίας και άλλα τινά…
Δεν τα λέω εγώ… Άλλοι τα λένε… Διαβάστε… Και σταματήστε να βλέπετε ό,τι σας δείχνουν με ανοιχτό το στόμα… 
http://www.cityportal.gr/articles_det1.asp?article_id=54431 
http://www.tilegrafima.gr/nea/vakakis-jumbo-2017katangelia-sok-apo-ergazomenous-to-penthos-den-ebodise-apolyseis/ 
https://athens.indymedia.org/post/1553401/ 

10/10/2017
Αυτοί οι τύποι από τα Ελληνικά Hoaxes έχουν καταντήσει αστείοι. Επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν διαψεύδουν κι εκείνα με τα οποία γελάει ο κόσμος αμέσως μόλις τα βλέπει.
Διέψευσαν, χθες, φωτογραφία που δείχνει τους Τζων Λένον και Τσε Γκεβάρα να παίζουν κιθάρα! Μπράβοπαλικάρια μου!
Για δείτε ’δω και μια φωτογραφία με τον Τσίπρα και πείτε μας αν είναι fake ή όχι… Προσέξτε τι θα πείτε... Ψάξτε το καλά...

9/102017
Μη μαζεύετε καπάκια από μπουκάλια με νερά, πορτοκαλάδες και κοκακόλες, γιατί αντί ν’ αγοραστούν αναπηρικά αμαξίδια κόκκινοι πράκτορες τα δίνουνε στον ΚιμΓιονγκΟύν, τα λιώνει και φτιάχνει χρωματιστές γαλότσες. Σαν τον πατέρα του…
Σταματήστε να στηρίζετε ένα σάπιο καθεστώς 70 χρόνων…

9/10/2017 
«Πιέσεις κάνουμε σ’ έναν κριτικό για να πει μια καλή κουβέντα για μας ή για να ρίξη την ψήφο του σ’ εμάς. Αυτό κι αυτό είναι που απεχθάνομαι: Προτιμώ των αφανειών την αφάνεια. Και δη μέχρι του σημείου ν'αποφεύγω συστηματικά κάθε επαφή με κριτικό από φόβο μήπως περάσει από το μυαλό του ποτέ έστω και ίχνος υποψίας ότι πάω να επισύρω την ευμένειά του».
Σήμερα τι θα έλεγε, βλέποντας τα χάλια της κριτικής, ο μεγάλος Νίκος Καχτίτσης; Τι θα έλεγε βλέποντας εκδότες και δημιουργούς να τρωγοπίνουν με κριτικούς, και κριτικούς να χαϊδεύουν από ’κει και πέρα δίσκους, βιβλία, φιλμ και παραστάσεις;
Η κατάσταση έχει ξεπεράσει τη γελοιότητα, όταν «κριτικοί» προτείνουν τα 10, 20, 30 που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσουμε ή να δούμε, όταν δεν υπάρχει γνώμη πειστική για το ΕΝΑ, που δεν πρέπει για κανένα λόγο να το χάσουμε.

7/10/2017
Έχω δει τις πέντε πρώτες ταινίες του Νίκου Νικολαΐδη, ενώ δεν έχω δει τις τρεις τελευταίες του (Θα σε Δω στην Κόλαση Αγάπη μου, Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα, The Zero Years). Πολύ λίγα λόγια, ελάχιστα, γι’ αυτές που έχω δει. Ό,τι μπορώ να θυμηθώ και να ανακαλέσω…
Ευρυδίκη Β.Α. 2037: πολύ καλή, με κράτησε και κάπου με τρόμαξε
Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα…: απλοϊκή και ιστορικά (σε σχέση με το ροκ εν ρολ) άκυρη
Γλυκιά Συμμορία: καλή, αλλά υπερεκτιμημένη - ωραία η μουσική του Χατζηνάσιου 
Πρωινή Περίπολος: κατόρθωμα, η καλύτερη ταινία του με διαφορά 
Singapore Sling: κουραστική και δήθεν 
Μια γνώμη συνολική: πολύ καλός κινηματογραφιστής, που συχνά έκανε ταινίες για να πάει κόντρα σε όσους τον αμφισβητούσαν (νομίζω) και γι’ αυτό ίσως κάπου χαραμίστηκε.
Κι ένα σάουντρακ (Νίκος Τουλιάτος – Κυριακή Τσακιρίδου), που λίγοι το πήραν χαμπάρι… 

5/10/2017 
Οι μετεωρολόγοι είναι από τους πιο εκνευριστικούς επιστήμονες.
Κάθε λίγο και λιγάκι σπέρνουν μικρές ή μεγάλες καταστροφές. Έχουν δε μετατραπεί σε… ποπ είδωλα. Βγαίνουν guests στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα, στο νετ, αναστατώνοντας τον κόσμο. Καταστούν τον καιρό θέμα, αλλά κατ’ ουσίαν τον μετατρέπουν σε… ανάθεμα.
Διερωτώμαι. Ποιους αφορά, ουσιαστικά, ο καιρός πέραν από τους ναυτικούς και τους αγρότες; Μια ματιά να ρίξει κάποιος άνθρωπος της πόλης στον ορίζοντα έχει άμεση πρόγνωση του καιρού για τις επόμενες 2-3 ώρες, που είναι και το κρίσιμο.
Όλα τ’ άλλα είναι φτηνή παροχή υπηρεσιών στο βωμό της θέασης.
↧

DIMORFIA βορειοελλαδίτικο μέταλλο

October 12, 2017, 5:24 am
$
0
0
Έλληνες, από τη Θεσσαλονίκη, είναι οιDimorfia, με το “Utopia” [Private, 2017] να αποτελεί το πρώτο ολοκληρωμένο CDτους. Τι παίζουν οι Dimorfia; Από το εξώφυλλο, και από το όνομα ακόμη-ακόμη, όλοι μπορούν να το υποθέσουν. Μέταλλο. Μεταλλικοί λοιπόν, αλλά με τα δικά τους επιμέρους χαρακτηριστικά.
Είναι powerμπάντα οι Dimorfia, με πολλά όμως μελωδικά και progressiveχαρακτηριστικά. Δίνουν βάση θέλω να πω στις μελωδίες τους (και καλώς πράττουν), με τα φωνητικά τους να είναι κατά το μάλλον ή ήττον οπερατικά και συχνά ομαδικά (εδώ μου θυμίζουν τους Therionκαι άλλους πολλούς), αφήνοντας (και) στα πλήκτρα πολλούς κενούς χώρους για να τους γεμίσουν. Ναι, έχουν κιμπορντίστα ή πληκτρά (πείτε τον όπως θέλετε) οι Dimorfiaκαι αυτός είναι ο StathisX(ένα από τα έξι βασικά μέλη του γκρουπ), ενώ οι υπόλοιποι είναι οι MariaLotiφωνή, φωνητικά, KimonPantelidakisρυθμικές, leadκιθάρες, NikosGiogasρυθμικές, ακουστικές, leadκιθάρες, KleanthisXenitidisμπάσο και GeorgeBaltasντραμς, κρουστά, leadκαι backingφωνητικά.
Το γκρουπ τα καταφέρνει μια χαρά, σχεδόν στα πάντα. Και όταν λέω «στα πάντα»εννοώ πως έχουν και αναφορές (πολύ ωραία ενταγμένες στο σύνολο) από είδη μουσικά, που δεν τα φαντάζεται, ενδεχομένως, ο απλός φίλος μεταλλάς. Και αναφέρομαι βασικά στα ethnicστοιχεία στο “Witchinveilwhite” και όχι τόσο στις art-rockεπιρροές, που είναι, εν πάση περιπτώσει, πιο κατανοητές. 
Αν υπάρχει κάποιο ζητηματάκι με το “Utopia” αυτό έχει να κάνει κυρίως με την παραγωγή, που συχνά είναι/ακούγεται κάπως flat. Χωρίς το απαιτούμενο «βάθος» εννοώ και το… τρισδιάστατο του πράγματος (πρόσεξε το ποδοβολητό στα ντραμς, που ακούγεται ξέπνοο, όπως και το rhythmsectionγενικότερα, που δεν προσφέρει τον απαιτούμενο όγκο).
Έχουν πολλά προσόντα οι Dimorfia, με σημαντικότερο φυσικά το να γράφουν καλά τραγούδια, όπως και το να τα τραγουδάνε με πρωτότυπο τρόπο. Δεν χρειάζονται πολλά, για να ανεβούν πολλές θέσεις ή και να πλησιάσουν προς την κορυφή σ’ αυτό που κάνουν.
↧

MATT WILSON τζαζ επηρεασμένη από την ποίηση του Carl Sandburg

October 13, 2017, 2:07 am
$
0
0
Δεν ξέρω πόσοι μπορεί να γνωρίζουν στην Ελλάδα τον σημαντικό αμερικανό ποιητή και διακεκριμένο folkist Carl Sandburg (1878-1967). Το λέω επειδή δεν είμαι σίγουρος αν έχει ποτέ τυπωθεί βιβλίο του στη γλώσσα μας (ποιήματά του πάντως έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες), ενώ δεν διανοούμαι να υποθέσω πως μπορεί να έχει κυκλοφορήσει δίσκος ή έστω τραγούδι του στη χώρα.
Ο Sandburgυπήρξε μεγάλη περίπτωση, με κοινωνική δράση σημαντικότατη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν εμφορείται από τις σοσιαλιστικές ιδέες, δημοσιογραφώντας σε ανάλογα έντυπα και γράφοντας αυθεντική εργατική ποίηση, υπό την έννοια πως και ο ίδιος ως παιδί σουηδών μεταναστών στον Νέο Κόσμο είχε κάνει άπειρες δουλειές χαμηλού κοινωνικού προφίλ για να επιβιώσει, ως αληθινός hobo (μια έννοια που άλλαξε νόημα στα sixties), αντιλαμβανόμενος «από τα μέσα» το πώς λειτουργούσε η κατάσταση. Συγχρόνως, ο Sandburgαπό πολύ νωρίς, από τη δεκαετία του ’30 ήδη, αρχίζει να καταγράφει και να ηχογραφεί παλιά λαϊκά τραγούδια, δίνοντας μάλιστα κι ένα άλμπουμ τότε με 4 78άρια(!), το “TheAmericanSongbag”, πράγμα που συνέχισε και τις επόμενες δεκαετίες με εγγραφές στις Decca, Lyricordκ.λπ. Γενικώς το έργο του, ποιητικό και μουσικό θεωρείται πολύ μεγάλης σημασίας, καθώς τα βιβλία του, όπως και οι μελέτες γύρω απ’ αυτό (το έργο) δεν σταμάτησαν ποτέ να τυπώνονται στην Αμερική.
Τι συμβαίνει τώρα και τα λέμε όλα αυτά; Ένας σημαντικός σύγχρονος μουσικός της jazz, ο ντράμερ MattWilsonφέρνει ξανά στο φως (και στην jazz) την ποίηση τού CarlSandburg, μέσω του καινούριου άλμπουμ του “HoneyandSalt / MusicinspiredbythepoetryofCarlSandburg” [PalmettoRecords, 2017]. Αλλά για το ποιος είναι ο Wilsonας θυμίσουμε τα σχετικά από μια παλαιότερη ανάρτηση του δισκορυχείου (Μάιος του ’16):
«Ο Wilson αποτελεί εδώ και καιρό μέλος της οικογένειας της PalmettoRecords, που οδηγεί ο παραγωγός και κιθαρίστας MattBalitsaris. Πριν κάποιο καιρό είχαμε γράψει για ένα προηγούμενο άλμπουμ τού Wilson, το “GatheringCall”, τη συνεργασία του με τον JohnMedeski, ενώ τώρα θα επικεντρωθούμε στην πιο καινούρια δουλειά του, που έχει τίτλο “Beginning of a Memory” (2016) και που είναι αφιερωμένη στην προσφάτως εκλιπούσα σύζυγό του (και βιολίστρια) FeliciaWilson.
Ο MattWilsonδεν είναι κάποια τυχαία περίπτωση. Γεννημένος το 1964 στο Knoxvilleτου Illinois, απασχολεί τη σκηνή από τα χρόνια του ’80 όντας μέλος σε μπάντες που οδηγούσαν οι JoeLovano, JohnScofield, CharlieHaden, LeeKonitzκ.ά., συνεργαζόμενος στην διαδρομή με τους HerbieHancock, ElvisCostello, JohnZorn, BillFrisell, MarshallAllenκαι πάει λέγοντας. Με προσωπική καριέρα που αριθμεί περισσότερα από δέκα άλμπουμ, ο Wilsonείναι ένας θεράπων του groove, όταν εμφανίζεται με μικρά σχήματα, όπως κι ενός ιδιότυπου swing, όταν παίζει με πιο μεγάλα, όταν εμφανίζεται με την 13μελή MattWilson’sBigHappyFamily».
Πριν γράψουμε για το “HoneyandSalt”, ας πούμε δυο λόγια και για τη σχέση που συνδέει τον Wilsonμε τον Sandburg, και η οποία (σχέση) έδωσε την απαραίτητη ώθηση ώστε να γίνει πράξη το εν λόγω ηχογράφημα. Υπάρχει λοιπόν κατά πρώτον η εντοπιότητα που συνδέει Sandburgκαι Wilson(αμφότεροι γεννήθηκαν σε διπλανά μέρη, στην KnoxCounty, του Illinois) και ακόμη μια πολύ μακρινή συγγένεια, μιας κι ένας πρώτος ξάδελφος του Sandburgείχε παντρευτεί μια… προ-θεία του Wilson. Τρέχα γύρευε τέλος πάντων, αλλά επειδή τα σημειώνει ο ίδιος ο Wilsonστο coverτ’ αναφέρω κι εγώ. Το σημαντικότερο πάντως δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός πως ο Wilsonέχει διάφορες αναφορές στον Sandburgκαι σε παλαιότερους δίσκους του (δανειζόμενος τίτλους ποιημάτων του για να ονοματίσει άλμπουμ του κ.λπ.), που δείχνει μια σχέση εν εξελίξει, η οποία οδηγείται τώρα στο απόλυτο – σ’ ένα άλμπουμ εννοώ εντελώς επηρεασμένο από τον συγκεκριμένο (ποιητικό) λόγο.
Ο Wilsonπρος τούτο έχει δίπλα του μια ομάδα μουσικών που κάνει, για ’κείνον, την καλύτερη δουλειά. Είναι η τραγουδίστρια και κιθαρίστρια DawnThomson, ο κορνετίστας RonMiles, oπνευστός (κλαρίνο κ.λπ.) JeffLedererκαι ο μπασίστας MartinWind. Δίπλα σ’ αυτούς και μια… ισχυρότερη ομάδα απαγγελτών, οι οποίοι διαβάζουν με τον τρόπο τους τα ποιήματα του Sandburg. Ποιοι είναι αυτοί/αυτές; Διαβάστε ονόματα: CarlaBley, JoeLovano, RufusReid, BillFrisell, JackBlack, JohnScofield, ChristianMcBride, ακόμη οι Wilsonκαι Ledererκαι τέλος… ο ίδιος ο CarlSandburg, που απαγγέλει κι αυτός ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το “Fog” (από παλιά ηχογράφηση εννοείται), σε μια ιδιαίτερη «συνομιλία» του με τα ντραμς (του Wilson).
Toάλμπουμ ανοίγει με το φοβερό blues“Soup”, με την Thomsonνα παίρνει πάνω της το κομμάτι. Συνεχίζει σ’ ένα πιο… spokenword-funkύφος με τον τρόπο του τρανού OscarBrown, Jr. στο “Anywhereandeverywherepeople”, ακολουθεί η μπαλάντα “Aswavefollowswave”, το αργό αλλά τόσο διαβρωτικό 6λεπτο “Nightstuff”, το χαρούμενο σ’ ένα shuffleστυλ “Wemustbepolite”, ο ίδιος ο Sandburgστην απαγγελία τού “Fog”, για να κλείσει το ChapterOne, με το μαρς (κάτι από «Συννεφούλα» ακούμε εδώ!) “Choose”…
Υπάρχουν άλλα δύο Κεφάλαια στο “HoneyandSalt” κι ένας επίλογος, που ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τούτο το διαφορετικό τζαζ άλμπουμ, που μετράει πολύ απ’ όποια πλευρά και να το δεις.
Επαφή: www.mattwilsonjazz.com
↧

BLUES REVIVAL 20: JAZZ GILLUM (1902 ή 1904-1966)

October 14, 2017, 1:48 am
$
0
0
Ο JazzGillumείναι ένας από τους πιο σημαντικούς αρμονικίστες του blues, καθώς στη δεκαετία του ’30 ήταν δεύτερος σε φήμη πίσω μόνον από τον SonnyBoy“JohnLee” Williamson. Αν και ο WilliamMcKinley “Jazz” Gillum δεν ηχογράφησε ευρέως στα sixties, εντούτοις βρέθηκε στην επικαιρότητα κυρίως μέσω των πάμπολλων συλλογών του που κυκλοφόρησαν, τότε, με τα πρώτα του τραγούδια.
Έχοντας μια στρωτή δισκογραφική καριέρα, από το 1934 που μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο, μέχρι το 1949 (με τις τελευταίες τότε «πλευρές» του για την RCA), ο JazzGillumθα χαθεί ξαφνικά από τα πράγματα για δώδεκα χρόνια, για να επανεμφανιστεί το ίδιο ξαφνικά το 1961 με κάποιες καινούριες εγγραφές του για την Folkways.
Με μέτρια υγεία και με τουλάχιστον περίεργη συμπεριφορά –διαβάστε τι γράφει ο MichaelBloomfieldστο βιβλιαράκι του Με τον BigJoeWilliamsτων εκδόσεων Απόπειρα από το 1983– ο σημαίνων αυτός αρμονικίστας θα έλθει ξανά στο προσκήνιο μ’ εκείνο το session (του ’61) στη Νέα Υόρκη. Έχοντας δίπλα του τον MemphisSlimστο πιάνο και τον ArbeeStidhamστην κιθάρα, ο JazzGillumθα ερμηνεύσει για τελευταία φορά, ανάμεσα σε άλλα, και το κορυφαίο κομμάτι του (σύνθεση του BigBillBroonzy) “Keytothehighway” (πρώτη ηχογράφηση από τον BigBillστο Σικάγο το 1940).
Ο JazzGillumθα πυροβοληθεί σ’ έναν καυγά και θα πεθάνει λίγα χρόνια αργότερα, το 1966.
Δισκογραφία
1. Blues by Jazz Gillum – Folkways FS3826 – 1961
↧
↧

ΣΠΥΡΟΣ ΞΕΝΟΣ a space journey

October 15, 2017, 2:05 am
$
0
0
Πριν δυο χρόνια τέτοιαν εποχή πάνω-κάτω είχα γράψει για το προηγούμενο LPτουΣπύρου Ξένου, που είχε τίτλο “TheValleyofDreams” και που εμφάνιζε ωραία ορχηστρική και κάπως rockμουσική. Μια συνέχεια εκείνου ή κάτι άλλο τέλος πάντων έχουμε τώρα, στο “ASpaceJourney”[XenosMusic, 2017], που προσδιορίζεται στο οπισθόφυλλο του long-playαπό τον ίδιο το συνθέτη του ως: “AspacetripfromEarthintotheUniverse. A journey through the analog sounds of synthesizers. Experience the magic trip of existence from birth to the end of life”.
Ο Ξένος, που χειρίζεται ηλεκτρικό πιάνο, ARP2600, minimoogσυν κάτι KORGδεν είναι μόνος του σ’ αυτό το ταξίδι. Δίπλα του βρίσκονται ο Βασίλης Κώτσιας (αν τον τονίζω σωστά) σε ακουστικές, ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, ο Χρήστος Μανωλόπουλος ντραμς και η Μάτα Κούρτη φωνητικά. Το υλικό είναι φυσικά συντεθιμένο από τον Ξένο, ενώ, σε μερικά κομμάτια, παρεμβάλλονται και spaceήχοι δανεισμένοι από προγράμματα της NASA(spacesoundlibrary). 
Το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, αλλά, ας μου επιτραπεί, κάπως απλοϊκό. Βεβαίως και η απλοϊκότητα μπορεί να έχει κι αυτή τη χάρη της μέσα σ’ έναν κυκεώνα υπερφορτωμένων πραγμάτων, συχνά άτεγκτων και απροσπέλαστων (όπως είναι πολλές σημερινές ηλεκτρονικο-κατασκευές), όμως και πάλι το “ASpaceJourney” κάτι παραπάνω θα χρειαζόταν από την αναντίρρητη πίστη τού Ξένου στον αναλογικό ήχο.
Τι θέλω να πω; Θα ήθελα περισσότερο εμπνευσμένες συνθέσεις (σαν την “Sentimentsinlowgravity” π.χ.), πιο μακριές στο χρόνο (και όχι θεματάκια, του ενός ή δύο λεπτών, χαλαρά συνδεδεμένα) και περισσότερη εκμετάλλευση των υπολοίπων οργάνων (και της φωνής ενδεχομένως). Τέλος μιαν αρτιότερη ηχογράφηση-παραγωγή θα έδινε στο “ASpaceJourney” ένα συνολικότερο ξεπέταγμα.
Ο Ξένος δεν είναι αδιάφορος μουσικός και δεν θα ήθελα να νομιστεί κάτι τέτοιο – εξάλλου το προηγούμενο LPτου ήταν όντως «ένα απολύτως αποδεκτό και ευχάριστο άλμπουμ», όπως είχα γράψει και τότε (9/2015). Απλώς, νομίζω, πως θα μπορούσε, εδώ, να μας παρουσιαστεί ως ακόμη πιο ενδιαφέρων.
↧

WILL Z. με βάση τον Dante ένα σύγχρονο cosmic-folk κομψοτέχνημα

October 15, 2017, 10:43 am
$
0
0
Τις καλές εισαγωγές μας, με τα σωστά προκαταρκτικά, οφείλουμε να τις επαναλαμβάνουμε και όχι να επινοούμε καινούριες. Δεν υπάρχει λόγος. Να λοιπόν τα σχετικά για τονWillZ.από μια παλαιότερη ανάρτηση (19/3/2014), που είχε γίνει με αφορμή μιαν ελληνική κυκλοφορία του Βέλγου (εντός ή εκτός εισαγωγικών) από την AnazitisiRecords:
«Όσοι παρακολουθούν από κοντά το occultrockκαι folk-rockσίγουρα θα γνωρίζουν την περίπτωση του πολυεθνικού συγκροτήματος CanAmDesPuig, που είχε σχηματισθεί στην Σκωτία στις αρχές των seventiesπριν καταλήξει στις Βαλεαρίδες Νήσους, εκεί όπου το 1978 ηχογράφησε ένα θρυλικό (εδώ ταιριάζει η λέξη) psych-folkάλμπουμ, που είχε τίτλο “The Book Of AM, Part One: Dawn And Morning”. Το 2006 η ισπανική εταιρεία WahWahεπανεξέδωσε εκείνο το “χαμένο” άλμπουμ, μαζί με το δεύτερο, ανέκδοτο έως τότε, μέρος του, ως “The Book Of AM, Pts. I & II” (προσφέροντας μαζί και το απίθανο λατρευτικό βιβλίο των 143 σελίδων), ενώ to 2013 η ίδια εταιρεία έδωσε και το “Book Of AΜ, Parts III & IV - Afternoon & Evening”, επίσης ένα 2LP, ολοκληρώνοντας κατά μίαν έννοια το project. Πάνω σ’ αυτά τα τελευταία μέρη (το “III” και το “IV”) είχε δουλέψει ο Will Z (από τους CosmicTripMachine– “VampyrosRoussos” κ.λπ.) σε συνεργασία με τα αυθεντικά μέλη των CanAmDesPuig (Leslie Mackenzie, Juan Arkotxa, Carmeta Mansilla), ο οποίος, αφού επεξεργάστηκε παλαιά σκόρπια demos, προσθέτοντας και καινούρια όργανα, ολοκλήρωσε την ηχογράφηση».
Στενά συνδεδεμένος με τους CanAmDesPuigλοιπόν, ο WillZ. συνεχίζει το… κοσμικό-ψυχεδελικό ταξίδι του μ’ ένα ακόμη πιο καινούριο άλμπουμ, που έχει τίτλο“ANewMirrored You”(το πέμπτο του) και που κυκλοφορεί ξανά από μιαν ελληνική εταιρεία – την G.O.D. Recordsαυτή τη φορά.
Βασική έμπνευση στο παρόν CDαποτελεί το κείμενο του DanteLaVitaNuova (έχει εμπνεύσει και στο παρελθόν ροκ-άλμπουμ και συγκροτήματα το συγκεκριμένο κείμενο), που βοηθά τον WillZ. να εξερευνήσει δύο θέματα (όπως σημειώνει ο ίδιος). Πρώτον, το πώς μπορεί να μετατραπεί μια δύσκολη μονόπλευρη σχέση σε κομψή τέχνη (κατά τον τρόπο των αλχημιστών που «μετέτρεπαν» τα πάσης φύσεως μέταλλα σε χρυσάφι) και δεύτερον, το πώς θα γινόταν να βιώναμε ταυτοχρόνως δύο ζωές – μία που να σχετιζόταν με την πραγματικότητα και μιαν άλλη με την ποίηση, και από ’κει και πέρα το πώς θα μπορούσε να βρεθεί η σωστή ισορροπία μεταξύ φυσικού κόσμου και ονείρων, αφού πρώτα θα έχουμε συνειδητοποιήσει τινές συνέπειες και απογοητεύσεις. Ok. Όλα αυτά μπορεί να κινητοποιούν εσωτερικώς τον WillZ., όμως εδώ, εμείς, θα κρίνουμε το αποτέλεσμα τούτων ή και ακόμη άλλων διαδικασιών και όχι τις προθέσεις του αναγκαστικώς.
Λέμε λοιπόν από την αρχή πως το “ANewMirroredYou” είναι ένα πολύ καλό σύγχρονο folk/rockάλμπουμ, διανθισμένο με πολλά cosmicστοιχεία – τόσα και τέτοια, ώστε να είναι εύκολη, νομίζω, η κατάταξή του κοντά στις παραφυάδες του κλασικού kraut/folk (Emtidi, Hoelderlin, Kalacakraκ.λπ.). Οι συνθέσεις είναι πολύ καλές, ρέουσες, και υποστηρίζονται άψογα τόσο στο φωνητικό κομμάτι τους, όσο και οργανικά – καθώς οι κιθάρες και τα σύνθια επιτυγχάνουν να δώσουν αυτό το spaceξεπέταγμα, που το έχει ανάγκη και ο WillZ. και το συγκεκριμένο θέμα. Βοηθούν προς αυτό, πέραν του πρώτου τη τάξει που χειρίζεται κιθάρες, μπάσο, σύνθια, κρουστά και τραγουδά, ο JuanArkotxa (από τους CanAmDesPuig) φλάουτο και ακόμη οι OgMusiqueμπάσο, κιθάρες, SammyGoldsteinντραμς και AliceArtaudφωνητικά.
Από τα κομμάτια, τώρα, θα ξεχώριζα το εισαγωγικό “Anewmirroredyou” (ίσως το πιο ηλεκτρικό απ’ όλα τα tracksτου άλμπουμ, με ωραίο spacedόργανο), το “Thebookofbattles”, που έχει πληθώρα γόνιμων πλήκτρων και… αισθησιακά φωνητικά), την «Ψυχεδελική εκκλησία» (κινούμενη σε neo-psychδρόμους, στο ύφος της πάλαι ποτέ XoticMind), την μπαλάντα “Throughthewind” (οι IncredibleStringBandεδώ κλείνουν το μάτι… ακόμη και στους φολκ-κραουτάδες των seventies), το βαρυφορτωμένο με εφφέ κ.λπ. “LadyMediterranea” και άλλα…
Δεν υπάρχει μέτριο ή αδιάφορο κομμάτι στο “ANewMirroredYou” τού WillZ. τούτη είναι ουσία – και να το πούμε αυτό ξεκάθαρα.
Επαφή: www.godrecords.blogspot.gr

↧
Search

ΝΙΚΟΣ ΚΑΧΤΙΤΣΗΣ κοινόβιο

October 16, 2017, 3:28 am
$
0
0
Ο Νίκος Καχτίτσης (Γαστούνη 1926-Πάτρα 1970) είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου πεζογράφους. Ορισμένοι κριτικοί της λογοτεχνίας λένε πως είναι και από τους πλέον σημαντικούς της μεταπολεμικής γενιάς. Δίκιο έχουν.
Είχα την τύχη να έρθω σ’ επαφή από πολύ νωρίς (για μένα) με το έργο τού Καχτίτση, κάποιο από το έργο του τέλος πάντων, παρότι, ποτέ, ούτε τότε που τον «γνώρισα» εγώ (στα μέσα του ’80), ούτε σήμερα το όνομά του ήταν από ’κείνα που απασχολούσαν και τόσο τα λογοτεχνικά κυκλώματα. Περιστασιακά μόνον, από δω κι από ’κει, κάποιοι γράφουν για τον Καχτίτση, τα λίγα βιβλία του οποίου ποτέ δεν εντοπίζονταν, όλα, ανά πάσα ώρα και στιγμή.  
Ο Νίκος Καχτίτσης σε νεκροταφείο του Μόντρεαλ, γύρω στο 1960
Ήταν λοιπόν ένα τεύχος του πατρινού περιοδικού Παράθυρο, το υπ’ αριθμόν 4 από τις αρχές του ’85, εκεί όπου ο πατρινός λογοτέχνης Βασίλης Λαδάς παρουσίαζε ένα μονοσέλιδο κείμενο για τον Καχτίτση, προτείνοντας μάλιστα να δοθεί το όνομά του και σ’ ένα δρόμο της πόλης…
«Θα ήθελε άραγε να ταφεί κάπου στην οδό Αγίου Ανδρέου (σ.σ. κεντρικός δρόμος των Πατρών) ο Καχτίτσης; Ή μήπως σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό του ηλειακού κάμπου, πλάι σε πυκνές φυλλωσιές; Είτε το ’θελε είτε δεν το ’θελε ενταφιάστηκε στο Β Νεκροταφείο Πατρών. Να τολμήσω να προτείνω πως αν όχι η Αγίου Ανδρέου ένας άλλος δρόμος παρακατιανότερος θα μπορούσε να λάβει το όνομα Νίκος Καχτίτσης; Ή θα παρεξηγηθώ από το Δήμαρχο και τους δημοτικούς συμβούλους, αφού ο Νίκος Καχτίτσης δεν είναι και δεν μπορεί να αποτελέσει σύμβολο λαϊκίστικης νοοτροπίας και ήθους».
Το ονοματεπώνυμο «Νίκος Καχτίτσης» να πούμε πως δόθηκε όντως, κάποια στιγμή, σ’ ένα δρόμο της Πάτρας, σ’ ένα χαμένο αδιέξοδο στενό με πέντε σπίτια, κάπου στα Συχαινά (συνοικία της πόλης, στο δρόμο προς το Πανεπιστήμιο).

Τέλος πάντων εκείνο το κείμενο τού Λαδά (που συνέδεε την εμπορική αρτηρία της πόλης, την Αγίου Ανδρέου, την γεμάτη, κάποτε, με πρατήρια εδωδίμων και αποικιακών, με τον εγκατεστημένο στην άλλη άκρη του κόσμου συγγραφέα) με είχε κινητοποιήσει, τότε και κάπως έτσι είχα οδηγηθεί στα βιβλιοπωλεία, ώστε να βρω και να διαβάσω τον Εξώστη και τον Ήρωα της Γάνδης, που αναφέρονταν και στο κείμενο. Αν και δεν μπορώ, τώρα, να θυμηθώ λεπτομέρειες… είμαι σίγουρος πως εκείνη την εποχή είχα βρει δύο βιβλία του Καχτίτση που μόλις είχαν επανεκδοθεί –για το 1985 λέμε πάντα– χωρίς να είμαι 100% βέβαιος αν ο Λαδάς είχε γράψει τα σχετικά στο Παράθυροπριν τις επανεκδόσεις ή μετά (μάλλον πριν).
Τα βιβλία αυτά ήταν ο Εξώστης και Η Περιπέτεια Ενός Βιβλίου (η περιπέτεια της έκδοσης του Εξώστη και η μακρόθεν αντιπαράθεση του συγγραφέα με τον γνωστό καλλιτεχνικό επιμελητή και άλλα τινά Κάρολο Τσίζεκ), αμφότερα τυπωμένα από τις εκδόσεις Στιγμή. Τρία χρόνια αργότερα (1988) η Στιγμή θα τύπωνε και τον Ήρωα της Γάνδηςκι έτσι κάπως θα ολοκληρωνόταν στη δεκαετία του ’80 μια προσπάθεια αποκατάστασης του ονόματος του Καχτίτση (και του έργου του βεβαίως), που ήταν για χρόνια έξω από τα βιβλιοπωλεία και άρα σχεδόν άγνωστο.
Οι πρώτοι που έκαναν μια προσπάθεια να φέρουν τα βιβλία και τις ιστορίες τού ήδη πεθαμένου Καχτίτση μπροστά στο φως ήταν ο Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλος και ο Ηλίας Πετρόπουλος μέσω του μικρού βιβλίου τους Μνήμη Νίκου Καχτίτση, που είχε κυκλοφορήσει από το περιοδικό Φάσμα(του Δημήτρη Παναγιωτάτου), το 1972. Το βιβλιαράκι ήταν καλαίσθητο, γιατί καλαίσθητα ήταν τα βιβλία και του τυπογράφου Καχτίτση, και σ’ έμπαζε όντως σ’ ένα κλίμα, αφού περιείχε αποσπάσματα από τα εκτενέστερα πεζογραφήματά του, ταΠοιοι οι Φίλοι, Η Ομορφάσχημη, Ο Εξώστης, Ο Ήρωας της Γάνδης μαζί δε και το έξοχο μικρό αφήγημα Ο Θάνατος του Κροκεβιλέ, που θύμιζε Poeή καλύτερα κάτι από τη Μουσική του Έριχ Ζαντου H.P. Lovecraft.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1976, ο Κέδρος θα επιχειρούσε και την πρώτη κανονική επανέκδοση πεζών του Καχτίτση με τα Ποιοι οι Φίλοι Η Ομορφάσχημη Το Ενύπνιο, που πέρασε όμως απαρατήρητη.

Να πούμε, ώστε να είναι κάπως ολοκληρωμένη αυτή η αναφορά, πως ο Καχτίτσης είχε γεννηθεί στη Γαστούνη της Ηλείας και πως τα εφηβικά του χρόνια τα είχε περάσει στην Πάτρα. Το 1952, στα 26 του, βρίσκεται στο Καμερούν, όπου δουλεύει ως λογιστής σε μια εταιρεία στη Ντουάλα, ενώ το 1956 εγκαθίσταται μονίμως στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ζούσε, στην αρχή, παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών, αγγλικών και γαλλικών, ενώ αργότερα θα διοριζόταν διερμηνέας (Ελλήνων) στα καναδικά δικαστήρια. Ήξερε ότι θα πέθαινε από οξεία λευχαιμία και ίσως γι’ αυτό επέστρεψε στην Πάτρα, όπου και συνέβη το μοιραίο το 1970 (25 Μαΐου) στα 44 μόλις χρόνια του. Άσχετο. Ο Νίκος Καχτίτσης γεννήθηκε και πέθανε τις χρονιές που γεννήθηκε και πέθανε και ο Γιάννης Χρήστου. Τα βιβλία του, που κυκλοφόρησαν με τα χίλια ζόρια, κατά τη διάρκεια της ζωής του, συνήθως τα έστελνε, λίγα-λίγα, ο ίδιος μέσω ταχυδρομείου σε έλληνες εκδότες και τυπογράφους, είτε τα τύπωνε ο ίδιος μετά το 1968 (καθώς έμαθε και να τυπώνει από προσωπική ανάγκη).
Το Δεκέμβριο του 1985, που ήταν μια κομβική χρονιά (το ’85) για τη γνωριμία ενός κάπως πλατύτερου κοινού με το έργο του Καχτίτση, κυκλοφορεί το 8οτεύχος του περιοδικού Το Τέταρτο (επί Χατζιδάκι ακόμη) κι εκεί δημοσιεύονται τρεις ανέκδοτες επιστολές του προς τον φίλο του και επίσης λογοτέχνη Ε.Χ. Γονατά (επιστολές του Καχτίτση είχαν δημοσιευτεί και σ’ άλλα περιοδικά εκείνη την εποχή).
Ο Καχτίτσης, που ήταν παράξενος άνθρωπος και όμνυε στη μοναξιά επικοινωνούσε με τους λιγοστούς φίλους του στην Ελλάδα μέσω αλληλογραφίας (υπήρξε μανιώδης επιστολογράφος), δίχως, μάλιστα, ορισμένους απ’ αυτούς, να καταφέρει να τους γνωρίσει και δια ζώσης. Το έργο του είναι βαθύ, δαιδαλώδες, με πολλά αυτο-υπονομευτικά στοιχεία, συμπαγές, καφκικό, θριλερικό με πρωταγωνιστές ήρωες συντριμμένους, απόλυτα δέσμιους των ενοχών τους, που είναι σχεδόν πάντα αόρατες (οι ενοχές), καθώς αποκτούν όψη μόνο μέσα από τα οδυνηρά αποτελέσματά τους.
Εδώ, ένα απόσπασμα από επιστολή τού Νίκου Καχτίτση στον Ε.Χ. Γονατά, που αφορά στη δημιουργία ενός ιδιότυπου κοινοβίου για δύο…
Πολυαγαπητέ μου Κύριε Γονατά, (επιστολή σας 10σέλιδος 10ηςΑυγ.) 

Σχετικά με τα περί κοινοβίου, σας ανακοινώνω με απάθεια ότι ουδόλως πλέον με θορυβεί το γεγονός της ταυτότητος των απόψεων (ίδε και τα περί πολιορκίας). Θ’ αρχίσουμε να ψάχνουμε σε τι δεν μοιάζουμε. Ας σημειωθεί ότι, βέβαια, έχω βρει το μέρος κι εγώ: Είναι σε μια βραχώδη περιοχή μεταξύ Αιγίου και Κορίνθου, και συγκεκριμένα πάνω σ’ ένα βράχο στον οποίο είδα, από το παράθυρο του τραίνου, ένα τερατώδες σπίτι, το οποίο κάποιος μού εξήγησε ότι ανήκει στο ζωγράφο Θωμόπουλο (την τέχνη του οποίου απεχθάνομαι). Κατά μίαν εκδοχήν, γύρω από το σπίτι που θα χτίζαμε, θα υπήρχαν ηλεκτρικά πολυβόλα τα οποία θα έβαλλον συνεχώς – προς τα έξω βέβαια… Την περιοχήν θα διέτρεχον επίσης αποτρόπαιοι σκύλοι-μολοσσοί, απ’ αυτούς που ακόμα και προς τα αφεντικά τους φέρονται με τραχύτητα, και έχουν το βλέμμα κακεντρεχούς ανθρώπου, και συνεχώς δείχνουν τα δόντια. Οπότε, έστω και αν κανένας ανεπιθύμητος διέφευγε τα πυρά, θα κατεξεσκίζετο και κατεσπαράσσετο από αυτούς. Στα υπόγειά μας, εκτός από τα κρασιά και τυριά, θα είχαμε αποθέματα από μελάνι (φτιαγμένο από μας τους ίδιους, ακολουθώντας μια παληά φόρμουλα – από βελανίδια ίσως), χαρτί χειροποίητο, πέννες και άλλα τρόφιμα – τουλάχιστον για μερικά χρόνια, ώστε να είμαστε αυτάρκεις, οπότε, αν, για τον α’ ή β’ λόγο (λόγω πανώλης π.χ.) είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε μέσα, να μην κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε. Από το άλλο μέρος, εξασφαλίζουμε και διάφορα τρόφιμα μόνοι μας επιτοπίως – κυνηγώντας στα γύρω δάση, μαζεύοντας χόρτα, ψαρεύοντας στη θάλασσα. Θα μαζεύουμε ως και βότανα ακόμα – από τα οποία βρίθει η περιοχή. Θα φτιάνουμε κολώνια μόνοι μας, ροδοζάχαρη, κ.λπ. Όλα αυτά, από το ένα μέρος θα αποτελούν την οικονομία της εγκαταστάσεως, ενώ από το άλλο θα είναι ωραίες απασχολήσεις – ώστε να μην παθαίνουμε κόπωση από το πολύ γράψιμο και την εν γένει καθιστική ζωή. Εννοείται ότι τα φαγητά που θα τρώμε θα είναι λιτά. Άσπρο τυρί με μαύρο ψωμί. Εληές. Κρέας ψητό στην πέτρα. Όσπρια σκέτα. Χορταρικά. Σαλάμια. Το κρασί, θα το πίνουμε – ΟΧΙ με την «κοσμική»έννοια των μοδέρνων ταβερνείων της Αθήνας, παρά ως ευφροσύνη του λάρυγγος, και  σαν ερεθισμό της φαντασίας, κ.λπ. Για να μη βγάνουμε τα μάτια μας λόγω συνεχούς επαφής ο ένας με τον άλλον, θα εφαρμόζουμε «μέρες σιωπής» (αυτή τη στιγμή σ’ αυτό αποδίδω τη σχετική συνήθεια των τραππιστών*). 

*Τραππιστές: Αυστηρό θρησκευτικό μοναστικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι μοναχοί, ανάμεσα σε άλλα, μιλούσαν μόνον όταν ήταν απαραίτητο.
↧

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 49

October 16, 2017, 10:24 pm
$
0
0
16/10/2017
Οι φιλελέδες μάχονται από τα χαρακώματα του protagon για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και για την κυριότητα των προσωπικών επιλογών.
Σε πρόσφατο άρθρο του ο Κοσμάς Βίδος επιτίθεται σε όλους εκείνους που κρίνουν αρνητικά, και με σεξιστικούς όρους, την απόφαση της ηθοποιού Ναταλίας Λιονάκη να χειροτονηθεί καλόγρια. Γράφει χαρακτηριστικά: «Ετσι επιθετικά εκδηλώνεται η έκπληξή μας που “η όμορφη ηθοποιός χειροτονήθηκε μοναχή”. Επιθετική και η σεξιστική επιμονή μας στο θέμα τηςεμφάνισής της. Αν ήταν άσχημη θα την αποδεχόμασταν πιο εύκολα με ράσο».
Ο Βίδος μ’ αυτά που γράφει άνοιξε μια τρύπα στο νερό κι έπεσε μέσα και πνίγηκε ή τον πνίξανε – καθότι το οπτικό κομμάτι του άρθρου του είναι σαν εκείνα που κατηγορεί. Εικονίζει φάτσα-μόστρα την «όμορφη ηθοποιό» κλίνοντας μάτι στο σεξισμό και μάλιστα σε εμφανή αντιπαραβολή με την ίδιαν ως καλόγρια (ώστε να είναι ακόμη πιο χτυπητό το πλάνο). Αν ήθελε να ήταν συνεπής με όσα υποστηρίζει στο άρθρο του δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν φωτογραφία της ηθοποιού Λιονάκη, παρά μόνον της μοναχής Φεβρωνίας.
Αλλά το να εκτίθεται ένας φιλελές μ’ αυτά που γράφει (και δείχνει) είναι κάτι που αποτελεί, πλέον, κοινό τόπο…

16/10/2017
ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ενώ ο πάπυρος (που χρονολογείται μεταξύ 340 και 320 π.Χ) βρέθηκε κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη κάποιοι σπεύδουν να τον χαρίσουν στην… Ευρώπη! Ποια Ευρώπη ρε γλείφτες; Τι σχέση έχει η Ευρώπη με το 340 π.Χ.;
Αντί, οι ευρωλιγούρηδες, να γράψουν για το αρχαιότερο σωζόμενο ελληνικό «βιβλίο» προτιμούν να κοτσάρουνε μια «Ευρώπη» εκεί πέρα, μήπως και τους πούνε… απολίτιστους!
Παρακάτω δε στο κείμενο, με μικρά γράμματα, γράφουν και για την… «προστιθέμενη αξία για την εξωστρέφεια, που τόσο ανάγκη έχει η Ελλάδα»!!
Οι άνθρωποι είναι εντελώς για τα πανηγύρια…

16/10/2017
ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...
Ο υπουργός Σπίρτζης σε ρόλο Παττακού. Θα ψάχνει για γόπες στους δρόμους... και θα ρίχνει και πρόστιμα με εισοδηματικά κριτήρια! Μιλάμε για κυβέρνηση της Αριστεράς τώρα, όχι τρίχες...

16/10/2017
Γελοίο πρωτοσέλιδο... σοβαρής ελληνικής εφημερίδας, που απευθύνεται στον πολύ κόσμο.
Ούτε στο Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης και του Αλ Καπόνε τέτοια αισχρή σπέκουλα…

15/10/2017 
Συνεχίζουμε... ποδοσφαιρικά λόγω Κυριακής.
Υπάρχει ένα βίντεο στο YouTube, εκεί όπου ο Αλέφαντος την πέφτει στον Ντίνο Καρύδη! Τον θεωρεί κυριλέ, άνθρωπο του κατεστημένου, και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα. Και ο κακομοίρης ο Καρύδης, που πρέπει να ’ναι καλός άνθρωπος, τα καταπίνει όλα αμάσητα…
Κάποια στιγμή ο μουρλαμένος Αλέφαντος, για να τονίσει τη λαϊκή καταγωγή του, θυμάται κάτι από τα μαθητικά του χρόνια, όταν ήταν φτωχός με μπαλωμένα παπούτσια και τον σήκωνε ένας καθηγητής του (κάποιος Σαραλής), όρθιο, για να πει μάθημα (και δεν του έβαζε καλό βαθμό, παρότι τα έλεγε σωστά, επειδή είχε παρουσιαστικό φουκαρατζίκου). Και αρχίζει ο Αλέφαντος να κλίνει, από μνήμης, κάποιο ανώμαλο ρήμα της αρχαίας, τους αρχικούς χρόνους του (κάτι τέτοιο πρέπει να’ ναι), και πέφτει το γέλιο της αρκούδας καθώς λέει ό,τι του κατέβει. Δηλαδή, εγώ πέθανα στα γέλια, γιατί οι υπόλοιποι στο πάνελ δεν κατάλαβαν γρι απ’ αυτό που συνέβη. 
Δείτε στο 4:20… Αλωσκωμιληηηηλασκωνιναααααλοοοκαιαλλοοοκααλαλοκι…  

15/10/2017 
Γιατί όταν φωτογραφίζονται οι ομάδες, σήμερα, οι μπροστινοί, στη σειρά, ποδοσφαιριστές στέκονται κάπως-όρθιοι, λες και είναι συγκαμένοι; Πού είναι το βαθύ κάθισμα των μπροστινών, που το είχαμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες; Τι θέλουν να παραστήσουν μ’ αυτή τη μαλακία; Πως είναι τάχα ετοιμοπόλεμοι, υπονοώντας πως θα λύσουν τους… ζυγούς στο πι και φι για να φύγουνε μπροστά σαν σφαίρες; 
Όλο σύμβολα-αηδίες είναι πλέον το ποδόσφαιρο, απ'όποια μεριά και να το πιάσεις...

14/10/2017 
Χθες έλαβα ένα φάκελο από Θεσσαλονίκη με κολλημένα, πάνω, δυο γραμματόσημα με τον Κώστα Γαβρά.
Ξέρετε, πριν το Ζ (1969), τον Γαβρά δεν τον ήξεραν ουσιαστικά στην Ελλάδα (παρότι το Ζ ήταν η τρίτη και όχι η πρώτη ταινία του), καθώς ακόμη και σε κινηματογραφικά περιοδικά των σίξτις τον έγραφαν… Γκαβράς (εκ του Gavras)! 
Διάβασα, πως στην τελευταία του ταινία ο Γαβράς σκέφτεται ν’ ασχοληθεί με το πρόσφατο βιβλίο του Βαρουφάκη. Να το κινηματογραφήσει! 
Πού θα βρει σωστό προσωπικό για όλους αυτούς τους ρόλους ρε φίλε, και κυρίως ποιον θα επιλέξει για τον Τσίπρα; Πρέπει να απευθυνθεί σε πολύ μεγάλους… υποκριτές.

14/10/2017 
Επειδή έχω συγγενή νταλικέρη τον είχα ρωτήσει παλιά, όχι το 1982, πιο μετά, αν ήξερε το τραγούδι του μακαρίτη του Γιώργου Σαρρή «Με τα φώτα νυσταγμένα» (Νικολόπουλος-Ρασούλης) και αν, εν πάση περιπτώσει, τον εξέφραζε ως φορτηγατζή – αν το γούσταρε. Ο άνθρωπος μού είχε πει πώς ναι το ήξερε, το άκουγε, αλλά δεν κατανοούσε τι έλεγε ακριβώς. Τον μπέρδευε. Πού θέλω να καταλήξω…
Υπάρχουν λαϊκά τραγούδια μετά το ’80 (το τονίζω αυτό, μετά το ’80), που κυκλοφορούν μέσα στο λαό, εκμεταλλευόμενα λαϊκούς ρυθμούς/χορούς (ζεϊμπέκικο π.χ.) με στίχους… τρέχα-γύρευε (πάρε τη «Ρόζα» π.χ.). Με στίχους που είναι κουλτουριάρικοι και που δεν γίνονται καταληπτοί στην ολότητά τους από τον κόσμο. Κάτι ρημάδια λέξεις μένουνε μόνο από δω κι από κει…
 Μία λέξη λοιπόν, η «νταλίκες», που δεν ήταν καν στον πρώτο-πρώτο τίτλο του τραγουδιού, και μια ζεμπεκιά ήταν αρκετή για να γίνει αυτό το κομμάτι… ύμνος των φορτηγατζήδων.
Τώρα, τι ρόλο έπαιζαν… οι νταλίκες στην Αθήνα, πώς συνδέονταν με τις σκηνές από ταινία προσεχώς (δηλαδή με τα εντυπωσιακότερα πλάνα μιας ταινίας – γιατί αυτά βλέπουμε στις «ταινίες προσεχώς») και πώς συνομιλούσαν με τις στροφές αυτού του νόστου κανείς δεν ξέρει (ούτε ο… μέσος νταλικέρης, ούτε ο Βέλτσος, ούτε κανένας) και ούτε πρόκειται ποτέ να μάθει. Ό,τι κατάλαβες… κατάλαβες. 

14/10/2017
Τεύχος του Wire από τον Αύγουστο του ’98, πριν 20 χρόνια σχεδόν. Δείτε θεματολογία και συγκρίνετέ την με τη σημερινή… Να μην ποστάρω, γιατί έχω ξαναποστάρει, Wire του ’85…

12/10/2017 
«(…) Αντίθετα ο Νίκος Μ. είχε μια σοβαρότητα και μια ευγένεια. Με σύστησε στον * τραγουδιστή της Ροκ, ένα χαριτωμένο μακρυμάλλικο αγόρι που έμοιαζε με τη Χαρούλα Αλεξίου. Εκείνος μού πρότεινε να ποζάρω για εξώφυλλο του δίσκου που θα έβγαζε. Δε συμφωνήσαμε όμως γι’ αυτό. Αυτό ήταν το πρόσχημα για να ξεπεταχτούμε. Πήγαμε σινεμά κι από κει σπίτι μου όπου(…).
Ένα βράδυ μας πιάσανε για εξακρίβωση, πιάσανε κι αυτόν τον τραγουδιστή, γιατί είχε περάσει το κόκκινο μ’ ένα μηχανάκι. Φυσικά κανένας απ’ τους αστυνομικούς δεν τον γνώρισε, γιατί αυτοί αν και αμερικανόφιλοι, δεν ακούνε καθόλου ροκ μουσική. Προτιμούν τον Φλωρινιώτη, τον Χριστοδουλόπουλο, την Χριστοπούλου και άλλους ανάλογους. Έτσι ταλαιπωρήθηκε κι εκείνος μαζί μας. Εκείνη την ώρα φέραν κι ένα ξένο που τον είχαν πιάσει να καπνίζει ναρκωτικά και βάλαν τον τραγουδιστή * να τους κάνει τον διερμηνέα. Τελικά μεσολάβησα κι εγώ και τους είπα πως πρόκειται για ένα διάσημο τραγουδιστή, με δίσκους, δημόσιες εμφανίσεις και εμφανίσεις στην τηλεόραση, και τον άφησαν.(…)».
ΜΠΕΤΤΥ, Εξάντας, Ιανουάριος 1980 

12/10/2017
ΠΩ ΠΩ ΠΩ!
Τι έχει γράψει αυτός ο Σπανός! Την άμμο της θάλασσας!
Και αυτή η Μοσχολιού έχει πει με τη φωνάρα της ό,τι δεν θα πουν όλες οι σημερινές τραγουδίστριες σε 5 ζωές.
Εγώ δεν είμαι παπαδοπουλικός, δεν μ’ αρέσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος γενικά, αλλά υπάρχουν ορισμένες εικόνες σε μερικά στιχάκια του, που με στέλνουν.
Όταν ακούω π.χ. τη Βίκυ να τραγουδάει «λάσπη πετούν τα βιαστικά λεωφορεία» ανατριχιάζω…

12/10/2017
Ένα από τα χειρότερα που βιώνει η ηλικία μου είναι ο κομπασμός κάποιων για τις «καλές» ιατρικές εξετάσεις τους. Το θεωρώ αειδές. Και απεχθές.

12/10/2017
Ήμουν κάπου σ’ ένα φιλικό σπίτι τις προάλλες, σε κάτι γενέθλια, και κάποιοι μαθητές (Λυκείου) συζητούσαν, πριν την κάνουν για Γκάζι, για μιαν εκδρομή στο CERN (Ελβετία), που θα έκαναν με το σχολείο τους στο τέλος της χρονιάς - με έξοδα πληρωμένα από τις ρημαγμένες οικογένειές τους. Τους άκουγα και γέλαγα, από μέσα μου. Για τα… έτη φωτός, που έχει προχωρήσει μπροστά το ελληνικό σχολείο.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα και τους ρώτησα…
Ρε μάγκες να σας πω κάτι… Ξέρετε τι σημαίνει «αδράνεια» στη Φυσική; Κανένας, εννοείται, δεν απάντησε (από τους τρεις). Λοιπόν, επειδή, δεν ξέρετε, τους λέω, να πείτε στους καθηγητές σας να σας μάθουν πρώτα αυτό, και μετά να σας πάνε μέχρι τον Ισθμό, από την παλιά Εθνική, να φάτε κανα σουβλάκι και να γυρίσετε πίσω… Που μου θέλετε και CERN…
Ήταν καλά παιδιά και γελάσανε, αντί να με στείλουνε στο διάολο…
↧
↧

BLUES REVIVAL 21: LIGHTNIN’ HOPKINS (1912-1982)

October 17, 2017, 2:02 am
$
0
0
Ο Lightnin’ Hopkinsδεν ηχογράφησε πριν τον Πόλεμο, αφού τα πρώτα τραγούδια του εκδόθηκαν από την Aladdinτο 1946. Επίσης, αν εξαιρεθεί ένα μικρό χάσμα στη δισκογραφική πορεία του, από το 1956 έως το 1959, η παρουσία του υπήρξε μόνιμη στα δρώμενα για σχεδόν 60 χρόνια (καθώς είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του ’20). Τότε πώς δικαιολογείται η παρουσία του σ’ αυτή τη σειρά των άρθρων; Βασικά, για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί στην ουσία τον ανακάλυψε, βγάζοντάς τον από την αφάνεια, ο SamChartersτον Ιανουάριο του 1959 και δεύτερον, γιατί πάνω του στηρίχθηκε ένα μεγάλο κομμάτι του bluesrevival. Σκεφτείτε μόνο τούτο. Πως ο διακεκριμένος αυτός μουσικός ηχογράφησε στη δεκαετία του ’60 περισσότερα από 40 άλμπουμ! Εξωπραγματικό νούμερο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό – και δεν εννοούμε συλλογές και τα τοιαύτα, αλλά δίσκους με αυθεντικό κατά το μάλλον ή ήττον υλικό. Φυσικά, όλα αυτά τα άλμπουμ δεν ήταν πάντα αντάξια της φήμης και των δυνατοτήτων του, πολλά όμως ήταν κάτι παραπάνω από σπουδαία, αφού όχι λίγες φορές ο Lightnin’ Hopkinsβρισκόταν σ’ αυτά σε μεγάλη φόρμα, έτοιμος για απίθανες συνεργασίες ή για απροσδόκητες ηχογραφήσεις.
Το πρώτο LP του Lightnin' Hopkins στην Folkways, το 1959
Αυτό που η ιστορία του bluesέχει κατακρατήσει από την περσόνα του Lightnin’ Hopkinsήταν η μοναδική ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει πολλές φορές τους στίχους των τραγουδιών του, εμπιστευόμενος πάντα τον αυθορμητισμό του. Ό,τι τον ανέδειξε δηλαδή ως έναν από τους μεγαλύτερους λαϊκούς ποιητές της Αμερικής
Ως άνθρωπος, βάσει των περιγραφών που υπάρχουν σε βιβλία, ο Hopkinsήταν «βαρύς», επιφυλακτικός και καχύποπτος. Λένε, δε, πως πριν από κάθε ηχογράφηση ζητούσε πρώτα να πληρωθεί, αλλιώς δεν έμπαινε στο στούντιο. Επειδή οι παραγωγοί τα «έσκαγαν», μιας και οι δίσκοι του πουλούσαν, συνήθως δεν περίσσευε δεκάρα για alternativetakesή διορθώσεις. Αποτέλεσμα; Πολλοί δίσκοι του να έχουν ατέλειες ή να είναι προχειρογραμμένοι.
Ο Hopkinsδεν είχε πρόβλημα να παίζει ηλεκτρική ή ακουστική κιθάρα, να συνεργάζεται με μαύρους ή λευκούς, να βουτά στο ψυχεδελικό κλίμα της εποχής (ηχογράφησε ένα πολύ καλό LPστην International Artists με μέλη, στην μπάντα συνοδείας, κάποιους από τους 13thFloorElevators) ή στο κλασικό hard-drivingblues. Ήταν περίεργος άνθρωπος και μάλλον όχι παραδόπιστος, αφού όπως λένε οι φήμες τα λεφτά τα χρειαζόταν απλώς και μόνο για να μπορεί να συντηρεί το πάθος του για τα χαρτιά. Θα μπορούσε, δε, να βγάλει πολύ περισσότερα λεφτά, αν μετακινιόταν από το Houstonπρος τις δύο Ακτές της Αμερικής, αλλά σπανίως έπαιρνε τα πόδια του αφού δεν συμπαθούσε τα ταξίδια. Εγκατέλειψε εξάλλου ελάχιστες φορές το Τέξας, στο οποίο γεννήθηκε και πέθανε.
Από την πληθώρα των ηχογραφήσεών του, πραγματικός πονοκέφαλος για τους bluesfans, αξίζει κανείς να ψάξει για τα παρακάτω άλμπουμ.
Δισκογραφία (επιλογή) 
1. Lightnin’ Hopkins – Folkways FS3822 – 1959
2. Country Blues – Tradition TLP 1035 – 1959 
3. Lightnin’ in New York – Candid CJM 8010 – 1961
4. Lightnin’ – Bluesville BVLP-1019 – 1961 
5. Last Night Blues – Bluesville BVLP 1029 – 1961 (μεSonny Terry)
6. Blues in my Bottle – Prestige/Bluesville BVLP 1045 – 1961 
7. Lightnin’ Sam Hopkins – Arhoolie F 1011 – 1962
8. Walkin’ this Road by Myself – Prestige/Bluesville BVLP 1057 – 1962 
9. Smokes Like Lightning – Prestige/Bluesville BVLP 1070 – 1963
10. Soul Blues – Prestige PR 7377 – 1965 
11. Lightnin’ Strikes – Verve Folkways FVS-9022 – 1966
12. Something Blue – Verve Forecast FTS 3013 – 1967 
13. Free Form Patterns – International Artists IA-LP-6 – 1968
14. The Great Electric Show and Dance – Jewel LPS-5002 – 1969 
15. In Berkley – Arhoolie 1063 – 1972 
↧

SAN FRANCISCO STRING TRIO διασκευάζοντας το “Sgt. Pepper’s…”

October 17, 2017, 11:34 pm
$
0
0
Τα εορταστικά 50χρονα από την έκδοση του “Sgt. Pepper’sLonelyHeartsClubBand” απλώνονται στη δισκογραφία με νέα tributes, που ξεπηδούν από κάθε μουσικό χώρο, υποβάλλοντας σέβη στο magnumopusτων Beatles. Λογικό, κι έτσι έπρεπε να συμβεί. Και συμβαίνει.
Στο “MayIIntroducetoYou”[Ridgeway, 2017] έχουμε μια κάπως ιδιαίτερη περίπτωση, που επιχειρεί με τόλμη και φαντασία πάνω στο κλασικό υλικό των Σκαθαριών. Ένα τρίο από την Bay area, το Σαν Φρανσίσκο πιο συγκεκριμένα, πολύ διαφορετικό από τ’ άλλα τζαζ τρίο ή μη τζαζ τρίο τέλος πάντων.
Λέμε για τους San Francisco String Trio, που αποτελούνται από τον Δανό κλασικό σολίστα Mads Tolling βιολί, την Mimi Fox ηλεκτρική, ακουστική, 12χορδη κιθάρα (με 30χρονη προσωπική δισκογραφία και συμμετοχές δίπλα σε «ονόματα») και τον Jeff Denson κοντραμπάσο, φωνή (από τους σημαντικούς σύγχρονους τζαζ συνθέτες και ενορχηστρωτές).
Τρία όργανα λοιπόν (βιολί, κιθάρα, κοντραμπάσο) αντιμέτωπα μ’ ένα υλικό γνωστό τοις πάσι και άρα «επικίνδυνο» από τη φύση του σε κάθε ιδιότυπη προσέγγισή του. Γιατί, εδώ, η προσέγγιση είναι ιδιότυπη, καθώς όχι μόνο λόγω setting, αλλά και λόγω παρεμβάσεων (μετρικών και άλλων) και λελογισμένων αυτοσχεδιασμών (άκου π.χ. το “Good morning good morning”) το θρυλικό υλικό των Beatles αποκτά άλλες διαστάσεις. Οι εναρμονίσεις επίσης είναι πάντα εμπνευσμένες (άκου το “She’s leaving home” για παράδειγμα), γεγονός που δείχνει την αξία τούτων εδώ των μουσικών, που ξέρουν να συνδέουν τα πάντα (την κλασική, την ποπ, την jazz, την πιο προχωρημένη country), έχοντας όραμα και στόχο.
Το ότι δεν ακολουθούν, σ’ αυτό το δικό τους tribute, το tracklistτου “Sgt. Pepper’s” είναι κι αυτό ενδεικτικό της συνολικότερης άποψής τους – να επιχειρήσουν να δώσουν, δηλαδή, στο “MayIIntroducetoYou” έναν προσωπικό «αέρα», πράγμα που, εν τέλει, κατορθώνουν.
Επαφή: www.sfstringtrio.com
↧

ΛΟΥΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ χούντα και ομοφυλοφιλία – διαβάζοντας τον «Καιάδα»

October 18, 2017, 4:03 am
$
0
0
Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για το έργο του Λουκά Θεοδωρακόπουλου (1925-2013). Και για το ποιητικό του, και για το πεζογραφικό, και για το μεταφραστικό, και για εκείνο το έργο του που συνδέθηκε από πολύ νωρίς με τον ομοφυλόφιλο ακτιβισμό (το ΑΚΟΕ, το περιοδικό Αμφίκ.λπ.).
Ο Θεοδωρακόπουλος ήταν αριστερός, είχε συμμετάσχει ενεργά στο αντάρτικο, είχε βιώσει την Ελλάδα του χαφιέ, του χίτη και του μετέπειτα κυνηγητού της Δεξιάς και ερχόμενος από την επαρχία (Άμφισσα) στην Αθήνα θα τυπώσει την πρώτη ποιητική συλλογή του, το Σχήμα Κραυγής, το 1954.
Εκείνα τα χρόνια και τουλάχιστον μέχρι το 1971, όταν θα κάνει την πρώτη μετάφρασή του για τον Κέδρο (το βιβλίο τού Βηρ Γκόρντον Τσάιλντ Ο Άνθρωπος Πλάθει τον Εαυτό του), ο Θεοδωρακόπουλος δεν ζούσε από τα γραπτά και τις μεταφράσεις του (δούλευε σε εργοστάσιο ως λογιστής). Παρά ταύτα είχε αρχίσει να ξετυλίγει σιγά-σιγά και το πεζογραφικό ταλέντο του, καθώς εκείνη ακριβώς τη χρονιά (1971) δίνει το μοντέρνο μυθιστόρημά του Ραντεβού με τον Πύργο του Άιφελ [Κέδρος], που είχε εντυπωσιάσει ακόμη και τον Κώστα Ταχτσή, ο οποίος και το προτείνει για να μεταφραστεί στα αγγλικά από τις εκδόσεις Penguin (που είχαν τυπώσει, σε δεύτερη αγγλική έκδοση, Το Τρίτο Στεφάνιτο 1969). Δεν συνέβη.
Είχαν προηγηθεί το ποιητικό Μυθολογία της Ξάνθης, που τυπώθηκε τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και βασικά ένα περιστατικό, μέσα στη δικτατορία πια, που αποτέλεσε την πρώτη ύλη για το δεύτερο πεζογράφημά του, το Καιάδας / Χρονικό μιας πολιορκίας, που θα μπορούσε να είχε τυπωθεί –λέμε τώρα– επί δικτατορίας (αναφέρεται ως προσεχής τίτλος στο Ραντεβού με τον Πύργο του Άιφελ, το φθινόπωρο του ’71), αλλά τυπώθηκε τελικώς τον Μάρτιο του ’76 από τον Εξάντα.
Τι ήταν ο Καιάδας;
Ένα αφήγημα-ντοκουμέντο, ένα γραπτό χρονικό της περιπέτειας που έζησαν καμμιά τριανταριά «ανώμαλοι τύποι» σ’ ένα σπίτι τής Καλογρέζας, τον Οκτώβριο του ’68, όταν μετά από μια καρφωτή βρέθηκαν μπουζουριασμένοι στην Ασφάλεια με ανύπαρκτη, επί της ουσίας, κατηγορία.
Ο Θεοδωρακόπουλος, που προφανώς κρατούσε κάποιου είδους ημερολόγιο, γράφοντας το αφήγημά του συν τω χρόνω, φαίνεται πως ξεκίνησε αμέσως μετά το βασικό γεγονός, φθάνοντας έως και τη δίκη των οικοδεσποτών δυο χρόνια αργότερα. Για να δούμε όμως κάποιες λεπτομέρειες…

Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος στα τέλη της δεκαετίας του '60
Να ξαναπούμε, λοιπόν, πως το βιβλίο αφορά σ’ ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη την 26η Οκτωβρίου 1968 (ανήμερα του Αγίου Δημητρίου), όταν, σ’ ένα σπίτι στην Καλογρέζα, συνελήφθηκαν τριάντα άνθρωποι που διασκέδαζαν σε μια γιορτή (με τον συγγραφέα παρόντα). Η αστυνομία είχε μπει στο σπίτι από νωρίς, πριν καταφθάσουν όλοι οι καλεσμένοι, επειδή είχε πληροφορίες πώς θα συνέβαιναν… όργια, τα οποία και ήθελε να προλάβει. Το χαζό κόλπο εξέθετε, πρώτα-πρώτα, εκείνους τους βλάκες που το σκέφτηκαν. Αν η αστυνομία πήγαινε «μετά» θα διακινδύνευε να φύγει με άδεια χέρια. Πηγαίνοντας όμως «πριν», άφηνε να υπονοηθεί πως είχε προλάβει… το κακό, σώζοντας την κοινωνία, σε μια τυπική για την περίπτωσή της «επιχείρηση αρετή».
Ενταγμένη μέσα σε μια προσωπική προσπάθεια τού διαβόητου συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά (γενικός γραμματέας, τότε, του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και όχι υπουργός, όπως αναφέρεται στο βιβλίο), να ενοχοποιηθούν άνθρωποι, μόνο και μόνο επειδή υπήρχαν «πληροφορίες» για την παρουσία τους σ’ ένα… άντρο «ανωμάλων τύπων», η πολιορκία της Καλογρέζας αθροίζεται στις υπόλοιπες σπασμωδικές ενέργειες του φαιδρού/φασίστα συνταγματάρχη να επιδείξει έργο, βγάζοντας στη σέντρα οποιονδήποτε δεν ταυτιζόταν με τις απόψεις του και με το δικό του κώδικα «ηθικής». Φυσικά, οι άνθρωποι (μαζί και ο συγγραφέας) δεν απέφυγαν την ψυχική ταλαιπωρία, παρά το γεγονός πως στη βάση της η κατασκευασμένη αυτή υπόθεση ήταν από την αρχή φανερό πως θα έπεφτε (όπως και συνέβη) στο δικαστήριο.
Ο Θεοδωρακόπουλος καταγράφει τα συμβάντα μ’ έναν δεξιοτεχνικό τρόπο που θυμίζει καλοστημένο θρίλερ. Και το βιβλίο του πέραν από ένα αναμφισβήτητο ντοκουμέντο, γύρω από τα γενικότερα ήθη της εποχής, είναι κι ένα καταπληκτικό αφήγημα με αξιοσημείωτο σασπένς, που κρατάει μαγκωμένο τον αναγνώστη μέχρι και την τελευταία του λέξη. Απορώ, δε, πώς αυτό το βιβλίο, Ο Καιάδας (από μια φράση του Λαδά… «μωρέ όλοι στον Καιάδα θέλετε σεις!») δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς να το μεταφέρει στην οθόνη. Ίσως και να ενδιαφέρθηκε και να μην προχώρησε η φάση… Ποιος ξέρει…
Στο βιβλίο το ονοματεπώνυμο «Ιωάννης Λαδάς», και θα πρέπει να το πούμε αυτό, αναφέρεται μόνο στην αρχή, στη σελίδα 7, σε μιαν υποσημείωση, καθώς στο κυρίως μέρος τής αφήγησης ο Λαδάς είναι ο… Επίσημος. Κάτι που δηλώνει πως Ο Καιάδαςείχε γραφεί, σίγουρα, επί δικτατορίας, με την υποσημείωση να μπαίνει επί Μεταπολίτευσης πια. Φυσικά, δεν χρειαζόταν πολλά ο αναγνώστης (οι περιγραφές ήταν αρκετές), ώστε να καταλάβει ποιος ήταν εκείνος που κρυβόταν πίσω απ’ τον… Επίσημο.
Το οδυνηρότερο κομμάτι του αφηγήματος, το οποίον ο Θεοδωρακόπουλος περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια, έχει να κάνει με την ψυχολογική κατάσταση των πρωταγωνιστών (τη δική του και αρκετών άλλων της παρέας), τον πανικό κοντολογίς που βιώνει κάποιος όταν συλλαμβάνεται –και μάλιστα σε μιαν εποχή με την αστυνομία κράτος εν κράτει– δίχως να έχει φταίξει σε κάτι. Αν εκείνος που έχει πράξει μια παρανομία, μπαίνοντας στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, ζει με την ψυχολογία του κινδύνου και άρα μπορεί να διαχειριστεί μια «δύσκολη θέση», ο αθώος που συλλαμβάνεται δίχως εξηγήσεις και δίχως να έχει πράξει τίποτα το μεμπτό, βιώνει μια καφκική υπερένταση, που μπορεί να τον παραλύσει. Εδώ, ο Θεοδωρακόπουλος δίνει ρέστα υπογράφοντας ένα ρεαλιστικό ψυχολογικό θρίλερ, που συμπίπτει, στην περίπτωσή του, με την αδυσώπητη και βάρβαρη πραγματικότητα.
Στόχος του αήθους Λαδά (είναι μακαρίτης, αλλά δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός) ήταν η ψυχική εξόντωση αθώων ανθρώπων. Ήξερε ότι νομικά δεν μπορούσε να κάνει κάτι, γιατί δεν υπήρχε απολύτως τίποτα, αλλά τρενάροντας την ιστορία μέσω των και-καλά ανακρίσεων και της δημιουργίας έκδηλων αμφιβολιών και φόβου, ήξερε πού βάδιζε. Στην καταρράκωση μιας ομάδας ατόμων και του οικογενειακού τους περιγύρου, που θα παραδιδόταν βορά στην αδηφάγα (σε τέτοια θέματα) κοινωνία, μέσω της διαπόμπευσής τους στις εφημερίδες. Ο Θεοδωρακόπουλος, πάντα αφηγούμενος σε πρώτο πρόσωπο και με κοφτερές περιγραφές αποτυπώνει αυτό το κλίμα, που ξεχύνεται σαν λαίλαπα προς τον αποσβολωμένο αναγνώστη.
Όπως είχαν γράψει σχεδόν όλες οι εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 1968, μεταφέροντας στα φύλλα τους την… πολυγραφημένη διαταγή-κακό παραμύθι του Λαδά:
«ΑΝΤΡΟΝ ΑΝΩΜΑΛΩΝ ΤΥΠΩΝ ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗ ΚΑΤΟΠΙΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑΝ / ΟΡΓΙΑ ΝΕΑΡΩΝ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.
Αθήναι, 2 – Κατόπιν ανωνύμου καταγγελίας γενομένης εις τον γενικόν γραμματέαν του υπουργείου δημοσίας τάξεως κ. Λαδάν, η υποδιεύθυνσις ασφαλείας προαστίων ανεκάλυψεν άντρον οργίων εις Καλογρέζαν, όπου σεξουαλικώς ανώμαλοι νέοι ικανοποιούν τας διαστροφάς των.
Χώρος των οργιωδών διασκεδάσεων ήτο συνήθως η επί της οδού… της Καλογρέζας, οικία του αποσχηματισθέντος αρχιμανδρίτου Ιωάννου Καραευστρατίου. Εις την οικίαν του συγκεντρώνοντο με επικεφαλής τον θετόν υιόν του Καραευστρατίου Δημήτριον (σ.σ. ήταν ο εορτάζων) σεξουαλικώς ανώμαλα άτομα και επιδίδοντο εις διασκέδασιν με άσεμνα τραγούδια και χορούς. Οι εξ αυτών θηλυπρεπείς εχόρευον ημίγυμνοι φέροντες γυναικεία εσώρουχα, εν συνεχεία δε απεσύροντο εις άλλας οικίας μετά διεστραμμένων συντρόφων των, δια να συνεχίσουν την οργιώδη διασκέδασίν των».
Το… ρεπορτάζ της Μακεδονίαςείχε και συνέχεια, καταλήγοντας με τα ονοματεπώνυμα και τις ηλικίες των παρευρισκομένων! Φωτογραφίες στη συγκεκριμένη εφημερίδα δεν είχαν δημοσιευτεί (όπως και σε καμμιά της Αθήνας, όπως σημειώνει ο συγγραφέας), αλλά σε μία της Θεσσαλονίκης είχαν περάσει και φωτογραφίες (λόγω… υπερβάλλοντος ζήλου, προφανώς, κάποιου αρχισυντάκτη). 

Ο Λαδάς, ήταν ένα φασιστικής νοοτροπίας και αντιλήψεων άτομο, που δρούσε ανεξέλεγκτα ακόμη και μέσα στους κόλπους του ίδιου του καθεστώτος – εκθέτοντάς το (το καθεστώς) έτι περισσότερο στα μάτια ενός μέρους τής ντόπιας κοινής γνώμης, όπως και στο εξωτερικό. Εννοείται πως το καθεστώς δεν χρειαζόταν τον Λαδά, για να εκτεθεί, απλώς ο Λαδάς με τις απερίσκεπτες και βάρβαρες κινήσεις του δημιουργούσε νέα προβλήματα, ακόμη και για τους ίδιους τους χουντικούς, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να τον κάνουν – γι’ αυτό και συνεχώς τον μετέθεταν από ’δω κι από ’κει. Αυτό ήταν ολοφάνερο και στις περιπτώσεις με τα κολλήματά του σε σχέση με την εμφάνιση της νεολαίας (μαλλιά, ρούχα κ.λπ.), που δημιουργούσαν κακή εντύπωση στο εξωτερικό (στο τουριστικό ρεύμα π.χ.), αλλά και στον τρόπο που χειρίστηκε το περιστατικό της Καλογρέζας. Όπως διαβάζουμε στον Καιάδα:
«Συμφωνούσαμε όλοι πως την ευθύνη της ενέργειας την είχε βασικά ο Επίσημος (σ.σ. ο Λαδάς δηλαδή) και ερμηνεύσαμε τη μη δημοσίευση των φωτογραφιών σαν απόδειξη της αντίδρασης που είχε συναντήσει στον εξτρεμισμό του. Ο Χέλιος ήταν βέβαιος πως η Αστυνομία σε καμιά περίπτωση δε θα ’δινε μια τέτοια υπόθεση (χωρίς δηλαδή αδίκημα) στη δημοσιότητα και μάλιστα με ονόματα - ακόμη περισσότερο με φωτογραφίες. Όταν λίγο καιρό αργότερα ο Επίσημος μετατέθηκε από το πόστο του (σ.σ. στη γενική γραμματεία του υπουργείου εσωτερικών), ο Χέλιος υποστήριζε πως μια από τις αιτίες –αν όχι η κυριώτερη– ήταν και ο χειρισμός από μέρους του της υπόθεσής μας».
Τέλος, ενδεικτικό, ου μην αλλά και αποδεικτικό των μονομερών ενεργειών του Λαδά είναι και το γεγονός πως το ποιητικό βιβλίο του Θεοδωρακόπουλου Μυθολογία της Ξάνθης [Ιωλκός, 1967] που άρχεται από έναν αντρικό δεσμό του ποιητή (ασχέτως αν αυτό δεν αποκαλύπτεται), λίγο καιρό μετά τα γεγονότα της Καλογρέζας (31/12/1968) επιλέγεται από το χουντικό υπουργείο παιδείας (μαζί με δεκάδες άλλα βιβλία του 1967) ως κατάλληλο για τις σχολικές βιβλιοθήκες! 

Ο Καιάδαςείχε πάρει καλές κριτικές στην εποχή του.
Ο Αλέξης Αργυρίου είχε γράψει στο αντί (#50, 24 Ιουλίου 1976):
«Ένα κείμενο με αξιώσεις είναι ο “Καιάδας” του ποιητή Λ. Θεοδωρακόπουλου, με υπότιτλο “Χρονικό μιας πολιορκίας”. Υπερβαίνει όμως τον χαρακτηρισμό του ως χρονικό. Αναφέρεται σε μια “επιχείρηση” του ενάρετου Λαδά της επταετίας, που θέλησε να ξεριζώσει την ομοφυλοφιλία ακόμη και από τους αρχαίους ημών προγόνους (μπορεί να ομολογήσει επ’ αυτού κάποιος σημερινός υφυπουργός) [σ.σ. αναφορά στον πρώην αρχισυντάκτη των Εικόνων Παναγιώτη Λαμπρία και στο “άσεμνο” δημοσίευμα  του 1968 – το 1976 ο Λαμπρίας ήταν υφυπουργός προεδρίας στην κυβέρνηση Καραμανλή], και που δείχνει πόσο ένα βρώμικο καθεστώς ταπεινώνει από λόγους βλακείας και ανθρώπους χωρίς να του είναι απαραίτητο. Ο Καιάδας εκτός του ότι είναι ένα έντιμο βιβλίο, εκτός που θίγει ουσιαστικά για πρώτη φορά στον τόπο μας ένα πρόβλημα, είναι ως κείμενο καθεαυτό ιδιαίτερα εύστοχο».
Και ο Μιχαήλ Μήτρας στο ΣΗΜΑ (#17, Μάιος-Ιούνιος 1977):
«Λογοτεχνική μεταφορά ενός πραγματικού περιστατικού, άμεσης εμπειρίας του συγγραφέα. Αποτελεσματική μεταλλαγή εξ αιτίας ενός “αδιάφορου” ύφους, που επιτρέπει την εκάστοτε συμμετοχή ή μη συμμετοχή, στα δρώμενα, του συγγραφέα-ήρωα της ιστορίας και του συγγραφέα-αφηγητή τής αναπαράστασής της.Ιδιαίτερης σημασίας η “τόλμη” να δηλωθή δημόσια μια ιδιωτική ιδιαιτερότητα του συγγραφέα, με τρόπο όχι πλασματικά “σκανδαλώδη”, αλλά καταδεικτικό του μηχανισμού των ηθών μιας βαθύτατα πουριτανικής-συντηρητικής κοινωνίας». 

Ο Καιάδαςτου Λουκά Θεοδωρακόπουλου θα επανεκδοθεί (με άλλο εξώφυλλο) το 2004 από τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης. Διαβάστε τον.
↧
Viewing all 5078 articles
Browse latest View live
Search