Τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974, δηλαδή το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου που στόχευσε στην ανατροπή του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακάριου, η τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου και η ολοκλήρωσή της, με τον Αττίλα ΙΙ, που θα ξεκινούσε στις 14 Αυγούστου του ’74, καθόρισαν στον μέγιστο βαθμό εκείνο που αποκαλούμε, μέσα στα χρόνια και τις δεκαετίες, «κυπριακό».
Από πολύ νωρίς, σχεδόν με την εξέλιξη εκείνων των συγκλονιστικών γεγονότων, η Τέχνη σε Ελλάδα και Κύπρο, κατ’ αρχάς, δεν θα έμενε αμέτοχη.
Ακούστηκαν τραγούδια (ας θυμηθούμε το «Για την Κύπρο» του Διονύση Σαββόπουλου, από τον Νοέμβρη του ’74), γράφτηκαν πάμπολλα ποιήματα από έλληνες και κύπριους ποιητές (για παράδειγμα το «Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο» του Γιάννη Ρίτσου, στον Κέδρο, το 1974), γράφτηκαν θεατρικά και λογοτεχνικά έργα, ενώ άπειρη υπήρξε και η βιβλιοπαραγωγή, η σχετική με το «κυπριακό». Δηλαδή τα ιστορικής και πολιτικής φύσεως βιβλία, που επιχείρησαν, από την αρχή σχεδόν, να φωτίσουν όλες τις σκοτεινές πλευρές εκείνης της περιόδου.
Μέσα σ’ αυτό το σύστημα της ανταπόκρισης, πάνω σ’ ένα ζήτημα, το «κυπριακό», που για τον ελληνισμό υπήρξε από την αρχή –παραμένοντας έως και σήμερα, σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα– μια «ανοιχτή πληγή», ο κινηματογράφος δεν θα έμενε αμέτοχος.
Ήδη από το 1974 γυρίζεται μία από τις πρώτες ταινίες-ντοκιμαντέρ, υπό τον τίτλο «Έτσι Προδόθηκε η Κύπρος» του Γιώργου Φιλή, το 1975 προβάλλονται οι ταινίες «Αττίλας ’74» του Μιχάλη Κακογιάννη και «Δολοφονήστε τον Μακάριο» των Κώστα Δημητρίου - Παύλου Φιλίππου,το 1976 ήταν η σειρά της ταινίας «Κύπρος, Η Άλλη Πραγματικότητα» της Θέκλας Κίττου και του Λάμπρου Παπαδημητράκη κ.λπ.
![]()
Τιμώντας την σημερινή ημέρα μνήμης, καθώς συμπληρώνονται 45 χρόνια από τον θάνατο (3 Αυγούστου 1977) του Αρχιεπίσκοπου και πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριου του Γ, προκρίναμε να ασχοληθούμε, εδώ, με την ταινία των Κώστα Δημητρίου - Παύλου Φιλίππου «Δολοφονήστε τον Μακάριο». Και τούτο για πολλούς και διαφόρους λόγους – μα και για έναν ακόμη πολύ βασικό. Επειδή έχουμε να κάνουμε με την μοναδική ταινία μυθοπλασίας, στην οποίαν ο Μακάριος εμφανιζόταν ως ηθοποιός, υποδυόμενος φυσικά τον εαυτό του!Όλα τούτα αμέσως μετά την επιστροφή του στην Κύπρο από το εξωτερικό (Λονδίνο και αλλού), στις 7 Δεκεμβρίου 1974, μετά από απουσία τεσσάρων και πλέον μηνών.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/dolofoniste-ton-makario-ena-pragmatiko-prosopo-se-mia-tainia-mythoplasias-toy-1975
Από πολύ νωρίς, σχεδόν με την εξέλιξη εκείνων των συγκλονιστικών γεγονότων, η Τέχνη σε Ελλάδα και Κύπρο, κατ’ αρχάς, δεν θα έμενε αμέτοχη.
Ακούστηκαν τραγούδια (ας θυμηθούμε το «Για την Κύπρο» του Διονύση Σαββόπουλου, από τον Νοέμβρη του ’74), γράφτηκαν πάμπολλα ποιήματα από έλληνες και κύπριους ποιητές (για παράδειγμα το «Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο» του Γιάννη Ρίτσου, στον Κέδρο, το 1974), γράφτηκαν θεατρικά και λογοτεχνικά έργα, ενώ άπειρη υπήρξε και η βιβλιοπαραγωγή, η σχετική με το «κυπριακό». Δηλαδή τα ιστορικής και πολιτικής φύσεως βιβλία, που επιχείρησαν, από την αρχή σχεδόν, να φωτίσουν όλες τις σκοτεινές πλευρές εκείνης της περιόδου.
Μέσα σ’ αυτό το σύστημα της ανταπόκρισης, πάνω σ’ ένα ζήτημα, το «κυπριακό», που για τον ελληνισμό υπήρξε από την αρχή –παραμένοντας έως και σήμερα, σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα– μια «ανοιχτή πληγή», ο κινηματογράφος δεν θα έμενε αμέτοχος.
Ήδη από το 1974 γυρίζεται μία από τις πρώτες ταινίες-ντοκιμαντέρ, υπό τον τίτλο «Έτσι Προδόθηκε η Κύπρος» του Γιώργου Φιλή, το 1975 προβάλλονται οι ταινίες «Αττίλας ’74» του Μιχάλη Κακογιάννη και «Δολοφονήστε τον Μακάριο» των Κώστα Δημητρίου - Παύλου Φιλίππου,το 1976 ήταν η σειρά της ταινίας «Κύπρος, Η Άλλη Πραγματικότητα» της Θέκλας Κίττου και του Λάμπρου Παπαδημητράκη κ.λπ.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/dolofoniste-ton-makario-ena-pragmatiko-prosopo-se-mia-tainia-mythoplasias-toy-1975
