Έντεχνο λαϊκό CD, με δώδεκα τραγούδια. Έξι κι έξι, όπως θα λέγαμε αν επρόκειτο για δίσκο βινυλίου. Συμμετρικά πράγματα... Λέμε για τα «Αποσταλάγματα» [Μετρονόμος, 2022].
Ο συνθέτης των τραγουδιών λέγεται Βαγγέλης Τζίτζης και είναι κιθαρίστας, ενώ ο στιχουργός λέγεται Μπάμπης Ανδριανόπουλος.
Στον δίσκο τραγουδούν πολλοί τραγουδιστές (Ελένη Αθανασιάδου, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δώρος Δημοσθένους, Τάσος Ζαφειρίου, Παντελής Θαλασσινός, Αθηναΐς Μαρκαντώνη, Εύη Τζίτζη, Βαγγέλης Τζίτζης), με την ηχογράφηση να έχει γίνει από τους Παντελή Θαλασσινό και Τάσο Ζαφειρίου, ο οποίος, περαιτέρω, παίζει κιθάρες, μπουζούκι, μαντολίνο και μπαγλαμά στο άλμπουμ, έχοντας επιμεληθεί και την ενορχήστρωση.
![]()
Τα «Αποσταλάγματα» είναι ένα άλμπουμ με στιχουργικό... concept. Ας το πούμε κι έτσι. Ο στιχουργός Μ. Ανδριανόπουλος κορφολογεί φράσεις από στίχους γνωστότατων τραγουδιών, τους οποίους «ενώνει», με δικές του συνδετικές παρεμβάσεις, δημιουργώντας καινούρια στιχουργήματα – τα οποία είναι αφιερωμένα, αν θέλετε, χωρίς να το λέει, σε πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού (στιχουργούς, τραγουδιστές, τραγουδοποιούς).
Έτσι, το πρώτο τραγούδι «Άνθη απ’ το μπαξεδάκι σου» (Παντελής Θαλασσινός) είναι γραμμένο για τον στιχουργό Ηλία Κατσούλη, το «Η αγάπη ξαναζεί» (Αθηναΐς Μαρκαντώνη) είναι γραμμένο για την Βίκυ Μοσχολιού, το «Θα ’ρθω ξανά» (Εύη Τζίτζη) είναι γραμμένο για την Αρλέτα, το «Ποιας καρδιάς τα χρέη» (Τάσος Ζαφειρίου) είναι αφιερωμένο στον Μάνο Ελευθερίου κ.ο.κ.
Επίσης, εδώ υπάρχουν και δύο εντελώς πρωτότυπα στιχουργήματα (χωρίς κορφολογήματα δηλαδή), με το ένα να αφορά στο τραγούδι «Πόνος και άγιος έρωτας» (Γεράσιμος Ανδρεάτος), που είναι ολοφάνερα γραμμένο για την Κατερίνα Γώγου και με το άλλο να αφορά στο τραγούδι «Νυχτερινό» (Βαγγέλης Τζίτζης), που είναι γραμμένο για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Τώρα, σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε, στην περίπτωση του CD«Αποσταλάγματα», με ένα αρκετά ενδιαφέρον «έντεχνο» άλμπουμ – πάνω, βεβαίως στην σύγχρονη «τυπική» γραμμή του είδους.
Υπάρχουν οπωσδήποτε τα διδάγματα του χθες, υπάρχουν τραγούδια, δηλαδή, που θυμίζουν ηχητικώς καταστάσεις άλλων εποχών –το «Ένα απόβραδο στην Απανεμιά» με τον Δώρο Δημοσθένους, φερ’ ειπείν, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από την «Ανάσταση Ονείρων» (1966) του Χρήστου Λεοντή–, αλλά σε γενικές γραμμές οι συνθέσεις του Β. Τζίτζη είναι καλές ή και πολύ καλές. Δεν είναι στο περίπου ή δήθεν.
Ο άνθρωπος γράφει τραγούδια που να μπορούν να μπούνε στα στόματα του κόσμου, κάποιου κόσμου τέλος πάντων, που, αν τα μάθει και τα ακούσει (ο κόσμος – ο κάποιος κόσμος), είναι σίγουρο πως θα τα εκτιμήσει. Γιατί είναι αληθινά «καλά». Δεν πιέζονται, δεν σπρώχνονται για να γίνουν «καλά». Είναι πηγαία τραγούδια, δημιουργήματα ενός ταλαντούχου τραγουδοποιού.
Όπως και οι στίχοι του Μ. Ανδριανόπουλου είναι καλοί (μαζί και του Κώστα Φαλκώνη εκεί στο τέλος), όπως και οι ερμηνείες των τραγουδιστών.
Για μένα αυτό το άλμπουμ αποτελεί έκπληξη. Δεν συναντώ σε σημερινά «έντεχνα» άλμπουμ τόσα πολλά, μαζεμένα, καλά τραγούδια. Τραγούδια, που μπορεί να μην πηγαίνουν το «έντεχνο» παρακάτω, αλλά που συγχρόνως δεν το κάνουν να μοιάζει και σαν «φτωχός συγγενής», όλων των άλλων τραγουδο-ακουσμάτων, που παρεπιδημούν τριγύρω.
Το να ξεχωρίσεις, λοιπόν, κάποια κομμάτια από έναν τόσο δεμένο και καλό δίσκο είναι μάλλον ματαιοπονία. Παρά ταύτα, αν έπρεπε να γράψω για ένα μόνο τραγούδι, θα έγραφα για το «Νυχτερινό» (Βαγγέλης Τζίτζης). Και λέω και το εξής. Στο επόμενο άλμπουμ του ο Βαγγέλης Τζίτζης να πει περισσότερα τραγούδια του – αν όχι όλα. Δικά του είναι εξάλλου.
Επαφή: www.metronomos.gr
Ο συνθέτης των τραγουδιών λέγεται Βαγγέλης Τζίτζης και είναι κιθαρίστας, ενώ ο στιχουργός λέγεται Μπάμπης Ανδριανόπουλος.
Στον δίσκο τραγουδούν πολλοί τραγουδιστές (Ελένη Αθανασιάδου, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δώρος Δημοσθένους, Τάσος Ζαφειρίου, Παντελής Θαλασσινός, Αθηναΐς Μαρκαντώνη, Εύη Τζίτζη, Βαγγέλης Τζίτζης), με την ηχογράφηση να έχει γίνει από τους Παντελή Θαλασσινό και Τάσο Ζαφειρίου, ο οποίος, περαιτέρω, παίζει κιθάρες, μπουζούκι, μαντολίνο και μπαγλαμά στο άλμπουμ, έχοντας επιμεληθεί και την ενορχήστρωση.
Έτσι, το πρώτο τραγούδι «Άνθη απ’ το μπαξεδάκι σου» (Παντελής Θαλασσινός) είναι γραμμένο για τον στιχουργό Ηλία Κατσούλη, το «Η αγάπη ξαναζεί» (Αθηναΐς Μαρκαντώνη) είναι γραμμένο για την Βίκυ Μοσχολιού, το «Θα ’ρθω ξανά» (Εύη Τζίτζη) είναι γραμμένο για την Αρλέτα, το «Ποιας καρδιάς τα χρέη» (Τάσος Ζαφειρίου) είναι αφιερωμένο στον Μάνο Ελευθερίου κ.ο.κ.
Επίσης, εδώ υπάρχουν και δύο εντελώς πρωτότυπα στιχουργήματα (χωρίς κορφολογήματα δηλαδή), με το ένα να αφορά στο τραγούδι «Πόνος και άγιος έρωτας» (Γεράσιμος Ανδρεάτος), που είναι ολοφάνερα γραμμένο για την Κατερίνα Γώγου και με το άλλο να αφορά στο τραγούδι «Νυχτερινό» (Βαγγέλης Τζίτζης), που είναι γραμμένο για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Τώρα, σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως έχουμε να κάνουμε, στην περίπτωση του CD«Αποσταλάγματα», με ένα αρκετά ενδιαφέρον «έντεχνο» άλμπουμ – πάνω, βεβαίως στην σύγχρονη «τυπική» γραμμή του είδους.
Υπάρχουν οπωσδήποτε τα διδάγματα του χθες, υπάρχουν τραγούδια, δηλαδή, που θυμίζουν ηχητικώς καταστάσεις άλλων εποχών –το «Ένα απόβραδο στην Απανεμιά» με τον Δώρο Δημοσθένους, φερ’ ειπείν, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από την «Ανάσταση Ονείρων» (1966) του Χρήστου Λεοντή–, αλλά σε γενικές γραμμές οι συνθέσεις του Β. Τζίτζη είναι καλές ή και πολύ καλές. Δεν είναι στο περίπου ή δήθεν.
Ο άνθρωπος γράφει τραγούδια που να μπορούν να μπούνε στα στόματα του κόσμου, κάποιου κόσμου τέλος πάντων, που, αν τα μάθει και τα ακούσει (ο κόσμος – ο κάποιος κόσμος), είναι σίγουρο πως θα τα εκτιμήσει. Γιατί είναι αληθινά «καλά». Δεν πιέζονται, δεν σπρώχνονται για να γίνουν «καλά». Είναι πηγαία τραγούδια, δημιουργήματα ενός ταλαντούχου τραγουδοποιού.
Όπως και οι στίχοι του Μ. Ανδριανόπουλου είναι καλοί (μαζί και του Κώστα Φαλκώνη εκεί στο τέλος), όπως και οι ερμηνείες των τραγουδιστών.
Για μένα αυτό το άλμπουμ αποτελεί έκπληξη. Δεν συναντώ σε σημερινά «έντεχνα» άλμπουμ τόσα πολλά, μαζεμένα, καλά τραγούδια. Τραγούδια, που μπορεί να μην πηγαίνουν το «έντεχνο» παρακάτω, αλλά που συγχρόνως δεν το κάνουν να μοιάζει και σαν «φτωχός συγγενής», όλων των άλλων τραγουδο-ακουσμάτων, που παρεπιδημούν τριγύρω.
Το να ξεχωρίσεις, λοιπόν, κάποια κομμάτια από έναν τόσο δεμένο και καλό δίσκο είναι μάλλον ματαιοπονία. Παρά ταύτα, αν έπρεπε να γράψω για ένα μόνο τραγούδι, θα έγραφα για το «Νυχτερινό» (Βαγγέλης Τζίτζης). Και λέω και το εξής. Στο επόμενο άλμπουμ του ο Βαγγέλης Τζίτζης να πει περισσότερα τραγούδια του – αν όχι όλα. Δικά του είναι εξάλλου.
Επαφή: www.metronomos.gr
