Quantcast
Channel: ΔΙΣΚΟΡΥΧΕΙΟΝ / VINYLMINE
Viewing all 5029 articles
Browse latest View live
↧

GALILEO MUSIC COMMUNICATION νέες κυκλοφορίες μιας σημαντικής ετικέτας (μέρος B)

May 8, 2018, 3:14 am
$
0
0
Και το δεύτερο μέρος λοιπόν με τις πρόσφατες ηχογραφήσεις του γερμανο-ισπανικού labelGalileoMusicCommunication, που εισάγεται στην Ελλάδα από την ANMusic. Για όποιον ενδιαφέρεται εδώ είναι το πρώτο μέρος…
https://diskoryxeion.blogspot.gr/2018/04/galileo-music-communication.html
NIKOSTSIACHRIS: Alcance [GMC075, 2017]
Το όνομα του κιθαρίστα Νίκου Τσιαχρή ανιχνεύεται ακόμη μία φορά στο δισκορυχείον– και τούτη, τώρα, θα είναι η δεύτερη. Ο Τσιαχρής είναι μέλος του συγκροτήματος Rasgueo, για το άλμπουμ του οποίου “Waterfall” [GalileoMC, 2015] είχα γράψει πριν από τρία χρόνια περίπου. Εκεί είχαμε δώσει κι ένα πρώτο βιογραφικό τού Τσιαχρή, δανεισμένο από το siteτου συγκροτήματος. Τοεπαναλαμβάνουμε: “The bandleader Nikos Tsiachris grew up in a musical family in Greece. He learnt his first guitar chords from his father as a child and later studied cello, classical and flamenco guitar. He holds a degree in Musicology from the School of Fine Arts of Aristotle University of Thessaloniki. He has lived in Berlin since 2005 where he performs with several artists. In addition to numerous concerts, he composes as an autodidact and teaches at the Global Music Academy in Berlin”.
Το “Alcance”, για το οποίο θα γράψουμε τώρα κάποια λόγια, είναι το πρώτο προσωπικό CDτού Νίκου Τσιαχρή, τυπώνεται και αυτό για την GalileoMCκαι περιλαμβάνει εννέα πρωτότυπες συνθέσεις. Ο Τσιαχρής παίζει, φυσικά, κλασική κιθάρα, ενώ δίπλα του είναι ο Bandoleroσε κρουστά, παλαμάκια κ.λπ. και, ανάλογα το track, μερικοί ακόμη μουσικοί σε κοντραμπάσο, τραγούδι, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπέτα και κρουστά.
Ο Τσιαχρής είναι φλαμενκίστας. Το flamencoέχει σαν βασική επιρροή του και πάνω εκεί κτίζει τις… επεκτάσεις του, επιχειρώντας να ανανεώσει τρόπους και αισθήματα. Το καταφέρνει θα λέγαμε, απλά και σοβαρά, καθότι οι συνθέσεις του είναι ολοκληρωμένες, με πολύ προσεκτικές «ατασθαλίες», καθώς δεν αλλοιώνεται ο βασικός κορμός, και άψογες προσθήκες πάντα πλησίον του αισθητικού μοντέλου, που τον ενδιαφέρει να αναδείξει.
Έτσι, το αυταπόδεικτο ενδιαφέρον ενδυναμώνεται και από τη βεβαιότητα της ενότητας, που παρέχει αυτό το αξιόλογο άλμπουμ, που είναι (και) ελληνικού ενδιαφέροντος.
BLACK MARKET TUNE: Drifters & Vagabonds [GMC076, 2017]
Δεν είμαι σίγουρος πού ακριβώς έχουν την έδρα τους οι BlackMarketTune– μάλλον στη Βιέννη, εκεί όπου είναι ηχογραφημένο και το άλμπουμ τους “Drifters& Vagabonds”. Τώρα, αν είναι και αμιγώς Αυστριακοί ή υπάρχουν και άλλες καταγωγές και αυτό είναι υπό διερεύνηση, καθώς από τα ονόματά τους (PaulDanglβιολί, τραγούδι, JohnSomerville/ ColinNicholsonακορντεόν, ChristianTrogerκιθάρες, εφφέ, JohannaKuglerβιολί, βιόλα, φωνή) δεν μπορείς να αντιληφθείς το άπαν. Τέλος πάντων… Αυτά δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία – μιας και σημασία μεγαλύτερη έχει εκείνο που παράγουν, εδώ, οι BlackMarketTune(BMT) και το οποίον είναι… πολύ ωραίο.
Στην κλασική ερώτηση λοιπόν «τι παίζουν οι BlackMarketTune;» θα απαντoύσαμε… folk. Έτσι απλώς, χωρίς έτερους προσδιορισμούς για αρχή. Γιατί το folkείναι η βάση των τραγουδιών τους, είτε έχουμε να κάνουμε με πρωτότυπα τραγούδια (των μελών του γκρουπ), είτε με παλαιά ποιήματα (περασμένων αιώνων), που μελοποιούνται από τους BMT, είτε με παραδοσιακούς σκοπούς, είτε… είτε… είτε… 
Σουηδικά λοιπόν άσματα που αναφέρονται στο θάνατο, σκωτσέζικα του πιοτού, αυστριακά yodelκαι άλλα τινά, που ανακατεύονται πάντα με γούστο και γνώση, και με γνώμονα ένα γενικότερο αισθητικό μήνυμα, που δανείζεται στοιχεία από τέσσερις και πέντε δεκαετίεςfolkπαράδοσης (χωρίς να αγνοεί το τώρα – μέσω αυτών των samplesκαι των προγραμματισμών, που είναι σπαρμένα/οι εδώ κι εκεί).
Δεν θα τους πεις… εντελώς ξεχωριστούς και ρηξικέλευθους τους BlackMarketTune, αλλά θα τους πεις, σε κάθε περίπτωση, σύννομους μ’ αυτή τη μεγάλη μουσική ιστορία που τους αρέσει να υπηρετούν και να προβάλλουν.
MAMES BABEGENUSH: With Strings [GMC077, 2017]
Από τη Δανία προέρχονται οι MamesBabegenush, με το παρόν άλμπουμ τους (LPκαι CD) να αποτελεί μια liveκαταγραφή τους από την Κοπενχάγκη τη βοηθεία εγχόρδων. Το συγκρότημα (Emil Goldschmidtκλαρίνο, Lukas Bjørn Randeτενόρο, άλτο, Bo Randeφλούγκελχορν, τρομπέτα, Nicolai Kornerupακορντεόν, Andreas Møllerhøjκοντραμπάσο, Morton Ærøντραμς) υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια, έχει κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ κι εν πάση περιπτώσει αποτελεί μια «κατάσταση» πια για το jazz-ethnicβορειοευρωπαϊκό κύκλωμα, που ξέρει να διεισδύει στις μουσικές του κόσμου, και κυρίως στις ανατολικές (ανατολικοευρωπαϊκές, βαλκανικές, εβραϊκές κ.λπ.), από τα τέλη του ’60.
Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Δεκατρία tracks (πέντε παραδοσιακά και οκτώ επώνυμα – δεν ανήκουν όλα τα επώνυμα στα μέλη του γκρουπ), που δεν κρύβουν τις φολκλορικές βάσεις τους, είτε αυτές είναι klezmer, είτε ευρύτερες ανατολικές έως και βαλκανικές. Βάσεις λοιπόν φολκλορικές, αλλά, και από ’κει και πέρα, μια σειρά από προσθήκες, τόσο ενορχηστρωτικές (με το κουαρτέτο και εν μέρει κουιντέτο εγχόρδων), όσο και εκτελεστικές, που στόχο έχουν την προσαρμογή σ’ ένα κάπως ελεγχόμενο… γλεντοκόπι και βεβαίως τη μέθεξη που μπορεί να πηγάσει από ’κείνο.
Όχι… διονυσιακό άκουσμα, αλλά συχνά και με τέτοια στοιχεία.
OTROS AIRES: Presents Balkan Airs [GMC078, 2017]
Στο πιο καινούριο άλμπουμ τους οι Ισπανοαργεντινοί OtrosAires (μια οκταμελής ομάδα, τα μέλη της οποίας χειρίζονται πνευστά, κλαρίνο και σαξόφωνο, ακορντεόν, πιάνο, μπάσο, ντραμς, ενώ υπάρχουν και δύο τραγουδιστές) την κάνουν και προς Βαλκάνια μεριά, επιχειρώντας να συνδέσουν την gypsymusicμε το tangoβασικά και λοιπά λατινοαμερικάνικα (της πάμπας) ηχοχρώματα. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το “PresentsBalkanAirs” είναι ηχογραφημένο σε στούντιο της Σόφιας και του Μπουένος Άιρες – ώστε να «πιάσει» καλύτερα, υποθέτω, το πνεύμα των μουσικών και εν τέλει του fusionπου εδώ υλοποιείται. 
Το κατορθώνει; Θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές… ναι. Οι συνθέσεις, που ακούγονται στο νέο CDτων OtrosAires(μαζί με τον συνδυασμό κλαρίνου και ακορντεόν, που κάθεται «μια χαρά») έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να τις παρακολουθήσεις – μιας και οι βάσεις, όπως και οι εξελίξεις τους είναι ενός επιπέδου. Έχει υπάρξει μελέτη πιο πριν εννοώ – και αυτό είναι φανερό. Και όσο και αν υπερισχύει, στα σημεία, η λατινοαμερικάνικη άποψη, είναι τα βαλκανικά ηχοχρώματα εκείνα που, στο φινάλε, θα κάνουν τη διαφορά. Κάτι, ενπάσηπεριπτώσει, όχιπαράξενο…
↧
Search

PHIL WACHSMANN, PAUL LYTTON, ΦΛΩΡΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ οι άγριες free-improv μέρες των 80s ξανά σε κίνηση

May 9, 2018, 2:17 am
$
0
0
Πίσω από τα κεφαλαία WLSFWκρύβονται τα πρώτα γράμματα των επωνύμων των PhilWachsmann, PaulLytton, StenSandell, FlorosFloridisκαι NateWooley, και συνεπώς οι υποψιασμένοι έχουν ήδη καταλάβει με το τι ακριβώς έχουμε, εδώ, να κάνουμε. Πριν πούμε μερικά λόγια για το ηχογράφημα, που ανήκει, φυσικά, στο χώρο του free-improv, εγώ θα σημειώσω τούτο. Δεν θέλει θάρρος να παίξεις (σήμερα) τέτοια μουσική, εννοείται(!), αλλά θέλει ένα κάποιο θάρρος από μιαν ελληνική εταιρεία (σήμερα) ν’ αποφασίσει να κυκλοφορήσει ένα τέτοιο άλμπουμ. Το λέω, γιατί όλο και σπανιότερα συμβαίνουν πια στη χώρα μας αυτού του τύπου οι παραγωγές.
Ο λόγος, λοιπόν, για το “Featuring” [Puzzlemusik, 2018], που είναι ζωντανά ηχογραφημένο, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, στο Ulrichsbergτης Αυστρίας (δήμος στα σύνορα Αυστρίας, Γερμανίας και Τσεχίας) στο πλαίσιο του φεστιβάλ Kaleidophon2016 – ένα φεστιβάλ που συμβαίνει εδώ και 33 χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή. Έτσι, θα βρεθούν εκεί οι Wachsmann(βιολί, ηλεκτρονικά), Lytton(κρουστά), Sandell (πιάνο), Φλωρίδης (κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο) και Wooley (τρομπέτα) προκειμένου να αναπτύξουν τις ιδέες τους, τις σημερινές ιδέες τους (που δεν διαφέρουν και τόσο από ’κείνες του απώτατου παρελθόντος), γύρω από την οριοθέτηση (γιατί κάποια όρια υπάρχουν) του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και του τρόπου μέσω του οποίου εκείνος καθίσταται φόρμα επικοινωνίας.
Wachsmann, Lyttonκαι Φλωρίδης συνεργάζονται σε live, όπως και στη δισκογραφία, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 – την εποχή, εννοώ, των ιστορικών παραστάσεων στον Ελλήσποντο της Θεσσαλονίκης και του άλμπουμ που προέκυψε από ’κει το 1986 (ηχογραφημένο στο Αγροτικό του Παπάζογλου, μαζί και με τον μπασίστα HansSchneider). Τώρα, οι τρεις τους έχουν δίπλα τους δύο πιο νέους (στο χώρο) μουσικούς, τον σουηδό πιανίστα StenSandellκαι τον αμερικανό τρομπετίστα NateWooley… ξαναπιάνοντας την ιστορία από την αρχή.
Μεγάλες περιπτώσεις οι δύο Βρετανοί, ο Wachsmannκαι ο Lytton, ήδη από τα sixtiesκαι τα seventiesκαι τις ιστορικές φάσεις του improv, όπως και ο Φλωρίδης, φυσικά, που είναι (ως γνωστόν) από τους πρώτους που «εισαγάγουν» την Ελλάδα στο σχετικό πανευρωπαϊκό χάρτη. Από κοντά και ο Σουηδός, που έχει κι αυτός τη δική του διαδρομή από τη δεκαετία του ’80 και μετά, και βεβαίως ο Wooley, για τον οποίον έχουμε γράψει και στο δισκορυχείον (δες τα σχετικά για το ελληνικό άλμπουμ του “Third” στη Rekemτο 2014, μαζί με τον ChrisForsyth).
Το “Featuring” περιλαμβάνει τρία tracks, ένα 30λεπτο και δύο περίπου 6λεπτα, έχει δηλαδή βινυλιακή διάρκεια – αν και με τους συγκεκριμένους χρόνους θα ήταν κάπως δύσκολο να τυπωθεί σε βινύλιο. Τέλος πάντων… μια χαρά είναι και το CD. Πόσω μάλλον όταν έχει και εκπληκτική εγγραφή (αντιλαμβάνεσαι το liveμόνο από τα χειροκροτήματα στο τέλος των κομματιών), πράγμα το οποίον… ξεφεύγει (η ποιότητα της εγγραφής εννοώ) ιδίως στους ήχους των κρουστών (του Lytton), που νομίζεις ότι προέρχονται από κάποιο άλλο στερεοφωνικό που παίζει συγχρόνως!
Φυσικά, το ημίωρο trackείναι από μόνο του μια σύνοψη τού τι σημαίνει free-improv. Πώς, δηλαδή, το αυθόρμητο, που έχει σφυρηλατηθεί άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, μέσα στα χρόνια, μετατρέπεται στη σκηνή σ’ έναν επικοινωνιακό κώδικα, που κρατά τους πέντε μουσικούς διαρκώς σε εγρήγορση, αλλά και με την «απαίτηση» κατάθεσης μονίμως νέων «ιδεών», ρυθμικών μετατροπών, απρόβλεπτων μεταβολών (σ’ ένα πρωτόλειο μελωδικό επίπεδο) και συνεχών ηχητικών αποκλίσεων από το προφανές και το αναμενόμενο.
Από τα τρία tracksτου CDθα έλεγα πως εκείνο που ακούγεται έτι περισσότερο απόλυτο και εντελώς αποκομμένο από οποιαδήποτε συμβατική εξέλιξη είναι το τρίτο και τελευταίο – μια εικονοκλαστική, στα όρια του θορύβου, αναπάντεχη διατριβή που εκπλήσσει με την εφευρετικότητα και τη συνοχή της.
Επαφή: www.puzzlemusik.com
↧
↧

FRED HERSCH TRIO ένα εκπληκτικό αμερικανικό τζαζ τρίο ζωντανό στην Ευρώπη

May 10, 2018, 2:16 am
$
0
0
Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο γράψαμε για το πιο πρόσφατο στούντιο άλμπουμ τού σημαντικότατου πιανίστα της jazzFredHersch(ο λόγος για το “{open book}” στην Palmetto). Τώρα, κι έχοντας πάντα δίπλα του τους κλασικούς συνεργάτες του, τον μπασίστα John Hébert και τον ντράμερ EricMcPherson, ο Herschέχει έτοιμο καινούριο CD, και πάλι στην Palmetto, το οποίο είναι ηχογραφημένο στο FlageyStudio4 των Βρυξελλών, τον Νοέμβριο του 2017. Οπότε… η ερώτηση είναι απλή. Πού κολλάει το… live, από το τίτλο “LiveinEurope”; Μα στο γεγονός πως το FlageyStudio4 είναι μια ξεχωριστή αίθουσα συναυλιών – με το άλμπουμ να αποτελεί ένα ακόμη masterpieceτου ταλέντου, της οργάνωσης και της απόδοσης τούτου του διακεκριμένου μουσικού.
Στο “LiveinEurope” oHerschακολουθεί την κλασική δική του συνταγή – όσον αφορά στο ρεπερτόριο. Δικά του απαιτητικά στη δομή τους tracksκαι βεβαίως versions, που φανερώνουν όχι μόνο τις διαχρονικές αναφορές του (τον TheloniousMonkπ.χ.), αλλά και κάποιους άλλους αγαπημένους του οργανοπαίκτες, που δεν τους πιάνει εύκολα το μάτι σου (δηλαδή το αυτί σου). Διασκευές, λοιπόν, σε συνθέσεις του Monk (“Wesee”, “BlueMonk”) και του WayneShorter (“Miyako”, “BlackNile”), αλλά και αφιερώσεις συνθέσεων (του Herschφυσικά) στον βρετανό πιανίστα JohnTaylor (από τους αγαπημένους τού Αμερικανού) και βεβαίως στον SonyRollins (μια παντοτινή, οπωσδήποτε, επιρροή του). Επίσης μια σύνθεση είναι αφιερωμένη στον συγγραφέα TomPiazza, ο οποίος τυγχάνει και… hipjazzcatκατά των Hersch.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα το “LiveinEurope” κυλάει δίχως να το καταλάβεις.
Το τρίο βρίσκεται σε διαβολεμένη φόρμα (το ότι εμφανίζονται μαζί και οι τρεις τους κοντά μια δεκαετία τώρα δεν είναι αδιάφορο του τελικού αποτελέσματος), η ηχογράφηση είναι εντυπωσιακή (συμβάλλει και ο χώρος όσο να ’ναι – η εγγραφή έχει γίνει στο FlageyStudio4, το ξαναλέμε, που στεγάζεται σ’ ένα ιστορικό βρυξελιώτικο κτήριο του ’30, ανακαινισμένο προφανώς), ενώ και το ρεπερτόριο φυσικά συμβάλλει τα μάλα προς το οριστικό υψηλό επίπεδο της γενικότερης παραγωγής.
Ο Herschέχει την ευκαιρία και εδώ, για μιαν ακόμη φορά, να καταδείξει την ιστορία της jazz, με τον δικό του συμπυκνωμένο, αλλά τόσο, επιστημονικά και αισθητικά, κατασταλαγμένο τρόπο, περνώντας από την Νέα Ορλεάνη (φοβερό το blues“TheBigEasy”), τα calypsos (“Newklypso”) που τόσο σηματοδότησαν την πορεία τής μεγάλης μαύρης μουσικής (κυρίως στη δεκαετία του ’50), τον Monk, τις μπαλάντες (με στοιχεία ρομάντζας κ.λπ., KeithJarrettκαι πέρα), τις αυτοσχεδιαστικές τάσεις, έτσι όπως εκείνες εμφανίζονται στα διάφορα soliτων οργάνων...
Εξαιρετικό CD. Προϊόν και αυτό ενός ήδη οριακού, αμερικανικού, jazztrio.
Επαφή: www.fredhersch.com
↧

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 95

May 10, 2018, 8:51 am
$
0
0
9/5/2018
Πολύ παράσημο ο Κάρολος. Δεν έμεινε πάγκος για πάγκος στο Μοναστηράκι... 
Η κουστωδία δεν πήγε στον Παρθενώνα λέει… Φυσικά. Τι να δει στον Παρθενώνα; Βλέπει τα κλεμμένα στο Λονδίνο κι είναι το ίδιο… 
Απεναντίας, λέει, πήρε σβάρνα τις εκκλησίες. Καπνικαρέα, Αγία Ειρήνη… Για κοιτάτε μη λείπει καμμιά εικόνα, κανα καντήλι…(γέλια) 

9/5/2018 
H… ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ (κάποτε)
Ο Παυλόπουλος υποδέχθηκε τον Κάρολο στο προεδρικό μέγαρο και θυμήθηκε την αρωγή του Ηνωμένου Βασιλείου στη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους, αλλά και αργότερα (παγκόσμιοι πόλεμοι κ.λπ.). Τι τα θες… μια ζωή με σκυμμένη μέση. Ο Λόρδος Βύρων, το Ναυαρίνο, ο Κόδριγκτον… ο Τζέιμς Μποντ, οι Μπητλς και οι Ρόλλινγκ Στόουνς (όχι, αυτά τα τελευταία τα λέω εγώ, σιγά μην τα έλεγε ο Παυλό).
Όσον αφορά το άλλο το… χαρτάκι, που έγραφε για τον κατσαπλιά τον Έλγιν, το βομβαρδισμό του Πειραιά το ’44, το αιματοκύλισμα της Αθήνας από το Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά, τα εγκλήματα στην Κύπρο το 1955-59 και άλλα διάφορα, φαίνεται πως του έπεσε απ’ την τσέπη… 

7/5/2018 
Πριν κάτι μέρες αγόρασα ένα CD του μεγάλου Κώστα Καπνίση, σφραγισμένο, με λιγότερο από 2 ευρώ! Ήταν το πρώτο από τα τρία CD υπό τον τίτλο «Δημοτικοί Αντίλαλοι», που είχε βγάλει ο Γιαννίκος στη Legend το 2004. Αυτά τα CD δεν τα είχα πάρει χαμπάρι όταν κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά και βασικά έμαθα την ύπαρξή τους χρόνια αργότερα από το YouTube (από μερικά ανεβάσματα). Και εννοείται πως μέχρι πρόσφατα δεν είχα ακούσει ένα έστω, απ’ αυτά, ολόκληρο και όπως πρέπει. Το νούμερο 1 έχει εντός 17 κομμάτια, ανέκδοτα, από αδιευκρίνιστες sessions, και πρέπει να ηχογραφήθηκε, το αργότερο, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Εδώ, ο Καπνίσης γράφει φοβερές μουσικές, με δημοτικές επιρροές, πάνω σε δημοτικοφανείς στίχους, χρησιμοποιώντας ροκ ενορχηστρώσεις με τον εμπνευσμένο τρόπο (ή και ακόμη πιο εμπνευσμένο) του Μίμη Πλέσσα στο “Greece Goes Modern”.  
Αν απ’ αυτά τα CD τα καλύτερα 12 tracks είχαν βγει σ’ ένα βινύλιο το 1973, ξέρω ’γω, θα γράφαμε τώρα για ένα ύπατο κομψοτέχνημα της δισκογραφίας μας…  

7/5/2018 
Είναι λεπτό το θέμα, αλλά εγώ θα πω μια γνώμη. 
Δεν είναι θαρραλέος εκείνος που μιλάει στα media για μια περιπέτεια της υγείας του, για την αρρώστια του κ.λπ., ούτε φοβισμένος και ηττοπαθής εκείνος που αποφεύγει ή αρνείται να το κάνει. Δεν είναι όλα, τα πάντα, για το δημόσιο φως. Ούτε τα ευχάριστα, ούτε πολύ περισσότερο τα δυσάρεστα. 
Αν στη χαρά υπάρχει μια κάποια ανοχή, το να μοιραστείς κάτι με τους πάντες (αρκεί, βέβαια, να το κάνεις και τότε με τακτ και με σοβαρότητα), στην άλλη περίπτωση της λύπης, της αρρώστιας, του επικείμενου θανάτου ταιριάζει περισσότερο –αυτή είναι η δική μου γνώμη, το ξαναλέω– η απόσυρση και η σιωπή.  
Για μένα είναι «αμερικανιά» ολκής η μιντιακή δημοσιοποίηση του πόνου, μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της «είδησης» (που πήρε τα πάνω της στον καιρό των «κοινωνικών μέσων») και σε κάθε περίπτωση τη θεωρώ αποκρουστική και απορριπτέα.
(Δεν χρειάζεται να πω πως μόλις πέφτει το μάτι μου σε κάτι σχετικό γυρίζω πάραυτα… σελίδα). 

6/5/2018 
Λίγο καιρό πριν έτυχε ν’ ακούσω ζωντανά τον Νταλάρα και τον Μίλτο Πασχαλίδη. Τον Νταλάρα είχα να τον ακούσω live πολλά χρόνια, κοντά 20, ενώ για τον Πασχαλίδη ήταν η πρώτη φορά.
Σαν τραγουδοποιός ο Πασχαλίδης μου ήταν πάντα αδιάφορος. Συμπαθής, σαν φυσιογνωμία, στάση κ.λπ., αλλά καλλιτεχνικά αδιάφορος. Εσχάτως λοιπόν διαπίστωσα πως ο άνθρωπος αυτός έχει φοβερά δυνατή φωνή (κάτι που δεν του φαίνεται), αλλά κάπως άχρωμη. Εννοώ, χωρίς εκείνο το ιδιαίτερο «κάτι» που θα σου μείνει αξέχαστη από την πρώτη φορά. Εν πάση περιπτώσει είναι καλός τραγουδιστής. Επίσης, μου έκανε εντύπωση πως τραγουδάει… ψιλοκρητικά (με… ψιλοκρητική προφορά εννοώ), κάτι που το βρίσκω ακατανόητο και κάπως αστείο (κι ας έχει σπουδάσει στην Κρήτη, όπως διαβάζω). Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που θα άξιζε να το αποβάλλει.
Ο Νταλάρας. Ο Νταλάρας, που κοντεύει τα 70 και η φωνή του είναι όπως ήταν πριν από 20 ή και 30 χρόνια(!), αλλά όχι όπως ήταν πριν 40-45 (και αυτό είναι λογικό). Ο άνθρωπος αδικείται από τα (νέα) τραγούδια που λέει κάθε τόσο, τα οποία είναι παντελώς αδιάφορα, και άρα ανίκανα (τα τραγούδια) να συντηρήσουν τη φήμη του στα χρόνια. Μένει, βεβαίως, το κλασικό ρεπερτόριο και σ’ αυτό ο Νταλάρας παραμένει… φοβερός! Προφανώς ζει «από μέσα» τα σπουδαία τραγούδια που έχει πει, με τη φωνή του αυτομάτως να προσαρμόζεται σ’ εκείνες τις παλιές, όσο και υψηλές απαιτήσεις. Εντυπωσιάστηκα, το λέω, γιατί τα τελευταία χρόνια τον άκουγα βασικά από τα στούντιο CD του, τα οποία χοντρικά ήταν/είναι… πάρε το ένα και χτύπα το άλλο. Και η φωνή του, περαιτέρω, ακουγόταν/ακούγεται κάπως μίζερη και φοβισμένη. Σαν να μην πίστευε αυτά που έλεγε δηλαδή. Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση πέραν αυτής.
Του πάει το live του Νταλάρα. Πάντα του πήγαινε. Και του πάει ακόμη. Αρκεί να λέει τα τραγούδια που ξέρουμε όλοι. 

6/5/2018
Για το ιστορικό περιοδικό Ραδιοτηλεόραση, που είχε βάλει λουκέτο το 2013 είχα γράψει μια σκληρή κριτική για το τελευταίο τεύχος του εδώ… https://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/06/blog-post_15.html. 
Το περιοδικό που, πια, έχει μόλις 16 σελίδες και διανέμεται δωρεάν (σε στέκια) κυκλοφορεί τώρα με εξώφυλλο… Μάη ’68.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα μια τέτοια έκδοση, σήμερα, εκείνο όμως που ξέρω είναι πως η νέα Ραδιοτηλεόραση είναι «σωστή» (δεν βρήκα κάτι που να με χαλάσει εντός) και πως δεν έχει ουδεμία σχέση μ’ εκείνο το περίπου… έκτρωμα, που ήταν πριν κλείσει.
Πριν μερικούς μήνες η Ραδιοτηλεόραση (που είναι πάντα ιδιοκτησία της ΕΡΤ Α.Ε.) άρχισε να τυπώνεται και πάλι, και πλέον έχει φτάσει στο 18ο τεύχος της ή 2279ο (από τότε που πρωτοξεκίνησε, πριν ακριβώς 50 χρόνια, το 1968).
↧

ΝΙΚΟΣ ΠΙΤΛΟΓΛΟΥ o Πήγασος και το Ουράνιο Τόξο

May 11, 2018, 3:14 am
$
0
0
Σίγουρα έχω ξανακούσει CDμε συνθέσεις και τραγούδια του Νίκου Πιτλόγλου, όπως τα «Αμφίβολες Μέρες» (2005) και «Ανοιχτή Ακρόαση» (2008), και μάλιστα έχω γράψει γι’ αυτά την εποχή που τυπώθηκαν. Τώρα, ο Πιτλόγλου έχει καινούριο άλμπουμ σε κυκλοφορία, που τιτλοφορείται«Ο Πήγασος και το Ουράνιο Τόξο»[ArionMusic / ΕΜΣΕ, 2018], ένα conceptέντεχνο-ethnicέργο, αποτελούμενο από οκτώ ορχηστρικά και τρία τραγούδια.
Η βάση των αναφορών του Πιτλόγλου, όσον αφορά στο θέμα τού άλμπουμ του, έχει να κάνει με την ελληνική μυθολογία και με το πώς μπορεί, ορισμένα διδάγματά της να έχουν σημερινή και πανανθρώπινη αξία. 
Ο Ωκεανός, η Ηώ, η Σελάνα, η Ίριδα, ο Ζέφυρος, ο Πήγασος κ.λπ. αποτελούν εκείνα τα μυθολογικά στοιχεία που πρωταγωνιστούν στα ορχηστρικά και τα τραγούδια τού άλμπουμ, μεταφέροντας μιαν αίσθηση ομορφιάς, αισιοδοξίας και προοπτικής, που μπορεί να αφορά και στο σημερινό κόσμο και άνθρωπο των… μυρίων όσων προβλημάτων. Η ιδέα τού Πιτλόγλου, αν και μπορεί να μοιάζει, σε πρώτη φάση, κάπως αφελής και πρωτόλεια, τοποθετημένη μέσα στον κυκεώνα της σύγχρονης… παλιοζωής, κατορθώνει τελικώς να λάμψει σαν αναστάσιμο πυροτέχνημα (σαν εκείνα που ακούγονται κάποια στιγμή στο CD). Κι εκεί κάπου συμπυκνώνεται και το τελικό νόημα του άλμπουμ.
Τι έχει στη φαρέτρα του ο Πιτλόγλου; Τις δικές του μουσικές, κατ’ αρχάς, που δεν μπορείς εύκολα και με μια λέξη να τις χαρακτηρίσεις. Το «έντεχνο» και το «ethnic» είναι οπωσδήποτε δύο «σωστοί» όροι, αλλά εδώ υπάρχουν και πολλές άλλες πινελιές, που όλες μαζί δένουν τούτη την πολύ ενδιαφέρουσα, ενορχηστρωτικά, πρόταση. Περαιτέρω, οι δέκα οκτώ μουσικοί, οι δύο παιδικές χορωδίες και η φωνή του Βασίλη Λέκκα συντελούν ακόμη περισσότερο προς το τελικό και κατά τόπους συναρπαστικό... ηχητικόν όλον.
Υπάρχουν, λοιπόν, τα οκτώ ορχηστρικά και τα τρία τραγούδια, σε στίχους Γιάννη Γιαβάρα, συν τα, σε συγκεκριμένες στιγμές, τοποθετημένα εφφέ, και πέραν αυτών υπάρχει το εικαστικό μέρος με τις ωραίες, πολύχρωμες, ζωγραφιές της MaryP. Matsudaκαι τα κείμενα του Ανδρέα Ταρνανά.
Και είναι όλα τούτα που λειτουργούν όπως πρέπει, για το τελικό και ευχάριστο (σε αυτί και μάτι) ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.
Επαφή: www.arionmusic.gr
↧
↧

APHRODITE’S CHILD 50 χρόνια από το “Rain and tears”

May 11, 2018, 5:28 am
$
0
0
Υπάρχουν επέτειοι και επέτειοι, αλλά αυτή είναι από τις μεγαλύτερες.
Τέτοιες μέρες πριν 50 χρόνια, μέσα στο γαλλικό Μάη, οι Aphrodite’s Child ηχογραφούσαν και κυκλοφορούσαν, πριν η γενική απεργία φθάσει στην κορύφωσή της (μετά την 17η Μαΐου), αυτό το θρυλικό τραγούδι…
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και λεπτομέρειες... 
https://diskoryxeion.blogspot.gr/2017/01/aphrodites-child.html
 
↧

NOAH PREMINGER - ROB GARCIA / DEAD COMPOSERS CLUB μια ακόμη τζαζοποίηση του Σοπέν

May 12, 2018, 4:23 am
$
0
0
ΈχωγράψειαρκετέςφορέςγιατοντενορίσταNoah Premingerστοδισκορυχείον, σημειώνοντας, χοντρικά, πωςταάλμπουμτου“Dark was the Night, Cold was the Ground” (2016) και“Pivot: Live at the 55 Bar” (2015) είναιαπόταωραιότερατωντελευταίων… τζαζετών, που, προσωπικώς, έχωακούσει.
Ο Premingerλειτουργεί με conceptsστο κεφάλι του. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τα CDπου αναφέραμε πιο πάνω, άλλα και από το προηγούμενο άλμπουμ του, το… μετα-Τραμπ-ικό “Meditations on Freedom” (για το οποίον επίσης έχουμε γράψει στο blog). Σ’ αυτό το concept, που κάθε φορά είναι και διαφορετικό ο Premingerεπιχειρεί τώρα να δώσει μια πιο συγκεκριμένη όψη. Με αφορμή ένα αφιέρωμά του, ας το πούμε κι έτσι, στον μεγάλο ρομαντικό τού πιάνου Frédéric Chopin (1810-1849), ο Preminger«ανοίγει» το DeadComposersClub, που προφανώς θα περιλαμβάνει, στο άμεσο μέλλον, κι άλλα ονόματα προς… τζαζική διερεύνηση. Οψόμεθα…
Ο Chopin, θα πρέπει να το πούμε αυτό, είναι ένας από τους περισσότερο τζαζο-διασκευασμένους συνθέτες των περασμένων αιώνων, κάτι που δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Chopinέχουν διασκευάσει π.χ. ο BillEvans, οι NoviSingers, ο EugenCicero, οι SwingleSingers, ο GerryMulligan, ο LeeKonitz, ο ArturoSandovalκαι δεκάδες άλλοι, για να μην πω εκατοντάδες – πιανίστες ή όχι. Γιατί, άραγε, να συμβαίνει αυτό με τον Chopin; Επειδή ήταν και ο ίδιος βιρτουόζος πιανίστας; Επειδή οι ρομάντζες του (nocturnes, preludes) αποτέλεσαν από ένα σημείο και μετά διέξοδο για μιαν άλλου τύπου jazz, λιγότερο… καταγωγική και περισσότερο σαλονάτη; Δεν ξέρω. Αν και η αλήθεια είναι μία. Πως οι συνθέσεις του Chopinμπορούν εύκολα να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο – και βασικά σε μπαλάντες. Οι δε εναρμονίσεις των μελωδιών, που επιτυγχάνουν εδώ οι βασικοί ενορχηστρωτές τού CD“ChopinProject/ withNateRadleyandKimCass”[USA. ConnectionWorksRecords, 2018], ο τενορίστας Premingerκαι ο ντράμερ RobGarciaείναι ουσιαστικές, μιας και κατορθώνουν να στηρίξουν ένα μελωδικό συνεχές, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία – και τούτο, δίχως να παραβλέπουμε την παρουσία των υπολοίπων μελών του κουαρτέτου, δηλ. του NateRadleyκιθάρες και του KimCassμπάσο.
Αν ο Premingerκαι ο Radleyαναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας το βασικό μελωδικό φορτίο, το rhythmsectionκαι ειδικώς ο Garciaείναι όλο εκπλήξεις. Με συνεχή γεμίσματα, κοψίματα, αλλαγές στο τέμπο, ακόμη και με τους νευρικούς ρούλους του κατορθώνει και στρώνει πάντα ωραίο παιγνίδι (αληθινά τον απολαμβάνεις στο “PreludeOp28 No8 inF# minor”).
Επαφή: www.noahpreminger.com
↧

BLUES REVIVAL 47: SPECKLED RED (1892-1973)

May 13, 2018, 4:50 am
$
0
0
Από τους μεγάλους, ιστορικούς πιανίστες του blues, ο SpeckledRedγεννήθηκε το 1892 κάπου στην Georgia. Μετά από διάφορες περιπλανήσεις της οικογένειάς του θα βρεθεί στα μέσα της δεκαετίας του ’20 στο Detroit, αλλά μετά και πάλι στο Νότο, στο Memphis, όπου και θ’ αρχίσει εκεί να αποκτά, σιγά-σιγά, μια κάποια φήμη.
Το 1929 ήταν μια καθοριστική χρονιά για ’κείνον. Θα πραγματοποιήσει το πρώτο προσωπικό του session (για την Brunswick), μέσα από το οποίο θα βγει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής, το “Thedirtydozens”. Παρά ταύτα η Μεγάλη Ύφεση θα τοποθετήσει και τον Red στο περιθώριο.
Ο RufusGeorgePerryman, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, δεν θα εμφανισθεί ξανά επισήμως πριν το 1939, όταν, επιστρέφοντας στο Βορρά, θα κάνει ένα sessionγια την Bluebirdστο Σικάγο. Έκτοτε, όμως, θα χαθούν και πάλι τα ίχνη του. Αντιγράφουμε εδώ κάτι από το σημείωμα του BobKoester, στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ του SpeckledRed“TheDirtyDozens” στην Delmark:
«14 Δεκεμβρίου 1954, κι ένας θρύλος επανέρχεται στη ζωή. Η ιστορία τής ανακάλυψης αρχίζει στη Νέα Ορλεάνη, όταν ο ερευνητής της jazzDickAllenέμαθε από τον RooseveltSykesότι ο HenryBrown (επίσης σπουδαίος πιανίστας) ζούσε ακόμη εκεί. Το νέο έφθασε στον CharlieO’ Brien, ο οποίος χρησιμοποιώντας το ταλέντο του στις αναζητήσεις (ήταν αστυνομικός) ξετρύπωσε όχι μόνο τον Brown, αλλά και τον SpeckledRed, όπως και άλλους ακόμη».
Ο SpeckledRedέπαιζε πάντα με απαράμιλλη δεξιότητα στα jazzbarsκαι τα clubs, έτσι δεν ήταν δύσκολο για ’κείνον να προχωρήσει αμέσως σε νέες εγγραφές, οι οποίες και θα πραγματοποιηθούν τον Σεπτέμβριο του 1956 για την Tone, του πιανίστα ErwinHelfer. Μερικά κομμάτια απ’ αυτό το session, συν κάποια ακόμη από τον Ιούνιο του ’57, θα αποτελέσουν το πρώτο LPτου καταλόγου της Delmar(k), του περιώνυμου “TheDirtyDozens”.
Θα ακολουθήσουν εγγραφές σε Ευρώπη και Αμερική, όμως τα χρόνια είχαν πια βαρύνει για τον καλό μουσικό, καθώς λίγες φορές θα καταφέρει να εμφανισθεί μπροστά σε κοινό στα χρόνια του ’60, πεθαίνοντας μάλλον αγνοημένος, το 1973, στα 81 χρόνια του.
Δισκογραφία 
1. Various / Primitive Piano – Tone 1 LP – 1957 (ωςSpeckled Red / Billie Pierce / James Robinson / Doug Suggs) 
2. The Dirty Dozen – DEN. Storyville SLP 117 – 1960 (rec. 19/7/1960 στηνΚοπενχάγκη) 
3. The Dirty Dozens – Delmar DL-601 – 1961 
4. The Barrel-House Blues of Speckled Red – Folkways FG 3555 – 1961 
5. Oh! Red – UK. VJMLC11 – 1971 (rec. 6/1960 στο Λονδίνο)
↧
Search

EUROVISION 2018

May 13, 2018, 7:16 am
$
0
0
Τιμή και δόξα στις χοντρές, στις μανάδες και στις καλλιτεχνάρες…
Ξου στα γιουροφρόκαλα, που με πρόσχημα τη «διαφορετικότητα» κακαρίζουν τις αηδίες τους…
(όποιος δε λυγίσει μ’ αυτή την εκτέλεση να πάει να τον δει κανας ντοτόρος)
Gay friendly Eurovision, Eurovision της «διαφορετικότητας» και τρίχες κατσαρές. Από τη στιγμή που τα τραγούδια είναι για τα σκουπίδια, όπως το απαράδεκτο ισραηλινό ή το κακό ιρλανδικό, η «διαφορετικότητα» είναι ανήμπορη από μόνη της να κάνει τη διαφορά.
Αν κρίνω, δε, από το γεγονός πως το ωραιότερο ελληνικό τραγούδι για τη «διαφορετικότητα» (θα το αποκαλούσα έως και συγκλονιστικό) είναι σχεδόν 40 χρόνια παλιό μπαίνω σε μαύρες σκέψεις…
Το τραγούδι που στείλαμε στη Eurovisionήταν της πλάκας. Απρόσωπο, δήθεν, ψωροκωσταινέικο και με κακή παρουσίαση (είχαν δίκιο που το έφτυναν σύσσωμοι οι… φιλελέδες). Ό,τι πρέπει για CD-single με την Αυγή της Κυριακής…
Βέβαια το κυπριακό ήταν παντελώς απαράδεκτο, χειρότερο και από το ελληνικό, με κακή τραγουδίστρια και με γελοίο συνολικότερο διάκοσμο. Αγιέ, αγιέ, αγιέ, γέα, γέα, αγιέ και… φούτσες μπλε. Ούτε για στριπτιτζάδικο στο Δουργούτι…
(από ανάρτηση στο facebook την 9/5/2018)
↧
↧

ΜΑΡΙΑ ΛΑΤΣΙΝΟΥ & MOKITA Λάρυμνα

May 14, 2018, 2:40 am
$
0
0
Υπάρχει ελληνικό τραγούδι, που κινείται και πέραν των εγνωσμένων ορίων. Όχι, δεν θα το χαρακτήριζα πρωτοποριακό, πειραματικό κ.λπ., αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι ούτε συνηθισμένο και αυτονόητο. Είναι ένα τραγούδι –και δεν μιλάμε για το ραπάρισμα–, που, απλώς, δεν μπορεί να συσχετιστεί άμεσα με το κοινώς αποδεκτό. Επίσης, δεν θα το ακούσεις εύκολα στο ραδιόφωνο – στις... γνωστές εκπομπές εννοώ. Έτσι φρονώ… καθώς πιο πολύ ταιριάζει σε προγράμματα με σύγχρονες τζαζ μουσικές, που θα διακόπτονταν, ανά διαστήματα, με κάποιου τέτοιου τύπου άσματα. Ελληνικά ή ξένα.
Το άλμπουμ «Λάρυμνα» [Puzzlemusik, 2018] της Μαρίας Λατσίνουκαι του σχήματος Mokitaπου την συνοδεύει περιέχει τέτοια απρόσμενα, σε πρώτη φάση, τραγούδια – όχι… ευανάγνωστα από την αρχή, αλλά πάντα με αληθινό, όσο και σοβαρό ειδικό βάρος. Αυτή η ας την πούμε διαφορετικότητά τους έχει να κάνει με τα εξής. Κατ’ αρχάς με τις ερμηνείες –ας ξεκινήσουμε από την τραγουδίστρια– που είναι απομακρυσμένες από τη μέση οδό. Η Λατσίνου αποδίδει με μιαν ελαφρά θεατρικότητα-δραματικότητα, χρησιμοποιώντας τεχνικές που αποδομούν, θα έλεγα, την πιο κυρίαρχη αφήγηση. Δεν μπορείς να το πεις… τζαζ το τραγούδι της, αλλά ένα διαστρεβλωμένο bluesμε όχι, πάντως, αφροαμερικανική συνείδηση, θα ήταν ένας χαρακτηρισμός οπωσδήποτε προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε μουσικό-ενορχηστρωτικό επίπεδο, επίσης, γίνεται πρωτότυπη δουλειά. Οι συνθέσεις του Χρήστου Αλεξόπουλου και των υπολοίπων δεν είναι απ’ αυτές που καθοδηγούνται από εύκολες διατυπώσεις. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι μουσικές διαμορφώνονται μέσα από ένα σύστημα αναφορών, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει υπαινιγμούς από το κλασικό γερμανικό άσμα των Weill, Eislerκ.λπ., μέχρι το πιο απαιτητικό rock, εκείνου τέλος πάντων που συνέδεσε τη λειτουργικότητά του με αυτά τα ριζοσπαστικά αισθητικά διδάγματα του Μεσοπολέμου. (Το R.I.O. είναι οπωσδήποτε ένα τέτοιο rock, αλλά και πιο μεμονωμένες περιπτώσεις-καταστάσεις). Εδώ λοιπόν η συνεισφορά των Mokita (Χρήστος Αλεξόπουλος πιάνο, πλήκτρα, Γιώργος Ανδρουλάκης λύρα, Βάσω Μιχαηλίδου ακορντεόν, Γιώργος Λιάπης μπάσο, Φοίβος Βαλαβάνης ντραμς) είναι κάτι παραπάνω από ουσιαστική. Έπειτα είναι οι στίχοι – του Χρήστου Αλεξόπουλου βασικά. Και εδώ εκείνο που παγιδεύεται με επιτυχημένο τρόπο, κυρίως μέσα από την ελλειπτικότητα τής αφήγησης, είναι ο κατακερματισμός και το αλλοπρόσαλλο τής σύγχρονης ζωής.
Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά λοιπόν είναι η Μαρία Λατσίνου εκείνη που «ζωγραφίζει» με απόλυτη επάρκεια, ολοκληρώνοντας το διαφορετικό. 
Επαφή: www.puzzlemusik.com
↧

τέσσερις τζαζ διανομές της Kari-on Productions, που έχει την έδρα της στην πόλη Evans της Georgia

May 15, 2018, 3:49 am
$
0
0
Η Kari-onProductionsιδρύθηκε το 1988 από την τραγουδίστρια KariGaffney, ενώ σήμερα την εταιρεία «τρέχουν» η Gaffneyμε τον συνεργάτη της (συνθέτης, κιθαρίστας και μπασίστας) JeffWilliams. Η εταιρεία ειδικεύεται σε jazz, worldκαι latinμουσική και τέσερρις από τις πιο πρόσφατες διανομές της θα σχολιάσουμε παρακάτω.
THE FLYING HORSE BIG BAND: The Bat Swings! [Flying Horse, 2018]
ΗFlying Horse Big Band είναιμία 17μελήςορχήστρατηνοποίαδιευθύνειοJeff Rupert. Η ορχήστρα, που σουινκγάρει από την αρχή και ακαταπαύστως, περιστρέφεται γύρω από ένα βασικό concept, που δεν είναι άλλο από τον Batman. Τον τηλεοπτικό Batmanτης δεκαετίας του ’60 (1966-68), που διέθετε μουσικές των NelsonRiddle, BillyMayκαι WarrenBarker– πέραν του κλασικού θέματος του NealHefti.
Έχοντας, λοιπόν, αυτό το υλικό μπροστά της η ορχήστρα θα έλεγα πως, απλώς, μεγαλουργεί. Κατορθώνει, δηλαδή, να μεταφέρει όλα εκείνα τα ευφρόσυνα και περιπετειώδη vibes, που είναι απαραίτητα για μια κατά το μάλλον ή ήττον διασκεδαστική ολοκλήρωση. Φυσικά, το υλικό που διαχειρίζεται εδώ η FlyingHorseBigBandμπορεί από μόνο του να κάνει τη διαφορά –καθώς μιλάμε για οκτώ συνθέσεις του Riddle, μία των PaulFrancisWebsterκαι BobHarris(από τον… γειτονικό Spider-man), μία των Riddle / Hefti / Mossman, συν το κλασικό (και ό,τι πρέπει για κλείσιμο) “Amazinggrace”– όμως και η συμβολή τού συγκεκριμένου σχήματος δεν είναι μικρή. Απεναντίας!
Οι ενορχηστρώσεις των MichaelPhilipMossman, MarkTaylor, HarryAllen, JeffRupertκαι PerDanielssonείναι εξαιρετικές, με πολλά σπαρμένα groovyκαι loungeστοιχεία, με σωστή διαχείριση του «αργού» και του «γρήγορου», με πλήρη αντίληψη της λειτουργικότητας των sectionsκαι κυρίως, και πάνω απ’ όλα, με τη σιγουριά πως το αποτέλεσμα θα είναι «τέλειο», εφόσον κι εσύ, πρώτος, γουστάρεις. Και πώς να μη  γουστάρεις, δηλαδή, όταν καταπιάνεσαι με τέτοια αθάνατα ποπ αριστουργήματα …
(Από κοντά σε δημιουργική τρέλα το cover, το ένθετο και όλα τα υπόλοιπα).
SUNDAE + MR. GOESSL: When you’re smiling [Private, 2017]
Sundae είναιητραγουδίστριαKate Voss (παίζειμελόντικακαιbells επίσης) καιMr. Goessl οκιθαρίστας Jason Goessl. Οι δύο τους, ζευγάρι στην Τέχνη και τη ζωή, έχουν τώρα έτοιμο το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους, στο οποίο συνεργάζονται με δύο ντράμερ (δεν παίζουν φυσικά ταυτοχρόνως), τους AdrianVanBatenburgκαι SamEsecson, όπως και μ’ έναν backingτραγουδιστή (RobbDavidson). Με ρεπερτόριο… ασυναγώνιστο και με γνώμονα τη μεταξύ τους αγάπη (ναι) οι Sundae+ Mr. Goesslδείχνουν ικανοί στο “Whenyou’resmiling” να κάνουν την έκπληξη – και την κάνουν. Το άλμπουμ τους έχει ομορφιά και ζωντάνια, έχει γίνει με διάθεση δημιουργική (ακούγεται αυτό), προσφέροντας στον ακροατή μόνο θετικές… αναταράξεις.
Διαλέγοντας λοιπόν τα καλύτερα για το πανέρι τους (“Perhaps, perhaps, perhaps”, “Stardust”, “Embraceableyou”, “Caravan”, “Bangbang”, S’ wonderful” και τόσα άλλα), οι Sundae+ Mr. Goesslξέρουν να περνάνε, αθόρυβα, από εποχές και στυλ, καταφέρνοντας να αναζωογονήσουν όλα αυτά τα τόσο παλαιά και, σίγουρα, πασίγνωστα κομμάτια.
Όλες οι διασκευές τους είναι… μία και μία (αρκεί ν’ ακούσει κανείς πώς αλλάζουν τα φώτα στο… καραβάνι, κάνοντάς το να τρέχει με χίλια), παίρνοντας από τα καλύτερα μόνο το καλύτερο. Με ηχοχρώματα αν μη τι άλλο πρωτότυπα (αν μιλάμε για τον συνδυασμό μελόντικας-κιθάρας) και με τη φωνή της Sundaeνα σκίζει (βαθιά, καθαρή, με έκταση, με τέλεια άρθρωση – μια σπουδαία τζαζ ή ποπ φωνή), το “Whenyou’resmiling” δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα μικρό δισκογραφικό θαύμα. 
ANDREW GOULD: First Things First [Outside Music]
Από τους ανερχόμενους σαξοφωνίστες της νεοϋορκέζικης σκηνής, ο AndrewGouldέχει τώρα καινούριο CDσε κυκλοφορία, που αποτελείται από δικές του, βασικά, συνθέσεις.
Ο Gouldως οργανοπαίκτης κρατάει από… παλιά. Έχοντας ως βασική αναφορά του τον JohnColtrane (αλλά και τον JoeHenderson, όπως σημειώνει και ο ίδιος), ξέρει να αναπτύσσει τις συνθέσεις του «παίζοντας» με το blues– το οποίο, σημειωτέον, σχεδόν ποτέ δεν το εγκαταλείπει. Αυτή η διάθεση, ο αυτοσχεδιασμός δηλαδή γύρω από τις ξεκάθαρες bluesμελωδίες του, που είναι και γερές και διακριτές, φανερώνουν παίκτη με άποψη και ξεκάθαρη θέση γύρω από το πώς αξίζει, πρέπει ή οφείλει να ακούγεται και σήμερα η jazzστην Αμερική – πάντα κοντά στις ρίζες, και με διάθεση προσεκτικά ανατρεπτική (αναφορικά και με τις επεκτάσεις της).
Ο Gouldλοιπόν παρά το νεαρό της ηλικίας του δεν το… τερματίζει. Έχοντας ακούσει, φυσικά, soulκαι funk, αλλά και τις πιο τωρινές εκδοχές τους (αυτό που ονομάζεται… r&b), ξέρει να ενσωματώνει στα κομμάτια του, με προσοχή και με συνέπεια, όλα τα σχετικά ηχοχρώματα, λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να, όπως σ’ εκείνο το φερώνυμο και ιλιγγιώδες track, το “Firstthingsfirst”, που και ως τίτλος ακόμη περιγράφει σαφέστατα τι θα είναι πάντα… πρώτο (το bluesφυσικά) και τι πάντα θα έπεται (όλα τα υπόλοιπα) ή στο άλλο, στο μοναδικό τραγούδι τού CD, που έχει τίτλο “Onadarkermoon” (αποδίδει η IoanaVintu) και που από μόνο του, και αυτό, είναι μια σπουδαία bluesμπαλάντα.
Σ’ αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ τον AndrewGould, που παίζει άλτο και σοπράνο, συν κάποια εφφέ, τον συνοδεύουν οι StevenFeifkeπιάνο, fenderrhodes, MarcoPanasciaμπάσο, JakeGoldbasντραμς, κρουστά (συν η τραγουδίστρια, που αναφέραμε πιο πάνω, συν ο τρομπετίστας ScottWendholt).
OKB TRIO: The Ing… [Queens Jazz Over Ground, 2018]
Στην απλότητα πολλές φορές ενυπάρχει και η ουσία ως γνωστόν – κάτι που αποδεικνύεται, τέλος πάντων, και με τούτο το CD, που μπορεί να μην δρέπει δάφνες πρωτοτυπίας, έχει όμως σε περίσσεια όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το κάνουν απολαυστικό.
Κατ’ αρχάς τρεις εξαιρετικούς παίκτες: τον πιανίστα OscarPerez, την μπασίστρια KurikoTsugawaκαι τον ντράμερ BrianWoodruff (τα αρχικά γράμματα των ονομάτων τους σχηματίζουν το… OKBTrio). Έπειτα μια σειρά από συνθέσεις (έξι πρωτότυπα και πέντε versions), που έτσι όπως εναλλάσσονται δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας ουσιαστικής ακρόασης. Μιας ακρόασης, που άλλοτε μπορεί να ταράζει με τη δύναμη της αφήγησής της και άλλοτε να σε οδηγεί στους δρόμους της χαλαρότητας και της ονειροπόλησης.
Το ξέρουν το παιγνίδι οι OKBTrio, κάτι που φαίνεται πρωτίστως από τα κομμάτια που διασκευάζουν (τα στάνταρντ “I’mgonnasitrightdownandwritemyselfaletter” και “Irememberyou”, το “Hi-heelsneakers”, το “Pleasesendmesomeonetolove” του PercyMayfield, την “Tristeza”) και βεβαίως από τις δικές τους συνθέσεις, που είναι και αυτές εξαιρετικές, δένοντας άψογα με τα αριστουργήματα του παρελθόντος.
Χαίρομαι ν’ ακούω τέτοια άλμπουμ, καταπληκτικών παιξιμάτων, που δεν θέλουν ν’ αποδείξουν τίποτα στη θεωρία… αποδεικνύοντας, όμως, στην πράξη τα πάντα.
Επαφή: www.karigaffney.com
↧

JUAN ANDRÉS OSPINA BIG BAND τραμουντάνα

May 16, 2018, 3:46 am
$
0
0
BigBandναι, υπό την διεύθυνση του Κολομβιανού JuanAndrésOspinaναι, αλλά τι ακριβώς bigband; Μια μεγάλη ορχήστρα, λοιπόν, στην οποία συμμετέχουν 27 οργανοπαίχτες (όχι πάντα όλοι μαζί, αλλά οι περισσότεροι κάθε φορά), διαλεγμένοι από έντεκα(!) διαφορετικές χώρες, ήτοι: ΗΠΑ, Βρετανία, Κούβα, Καναδάς, Ισραήλ, Γαλλία, Ελβετία, Κολομβία, Αργεντινή, Ελλάδα και Πορτογαλία. Θέλετε τα ονόματα των Ελλήνων, έτσι στο μάνι-μάνι; Είναι ο κοντραμπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης και η ακορντεονίστα Μάγδα Γιαννίκου, που εκτελεί εδώ και χρέη συμπαραγωγού! Να προσθέσουμε, ακόμη, πως η ηχογράφηση του πρόσφατου CDτης ορχήστρας έγινε τον Ιανουάριο του 2017 στη Νέα Υόρκη και πως πρόκειται για μιαν ανεξάρτητη παραγωγή, που έχει και τίτλο δικό μας (οικείο σ’ εμάς εννοώ).
Το“Tramontana”(ο βορινός άνεμος) είναι ένα ιδιαίτερο, όσο και ευχάριστο άλμπουμ – ας το πούμε από την αρχή. Και τούτο δεν είναι τυχαίο, αφού έχει να κάνει με την καλλιτεχνική προσωπικότητα του JuanAndrésOspina, ενός μουσικού που διακρίνεται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, είτε μέσω των προσωπικών εργασιών του, είτε μέσω της καταλυτικής παρουσίας του σε (βραβευμένα) άλμπουμ τρίτων και βασικά τραγουδιστριών (Marta Gómez, SofiaRibeiro, LuisaSobral).
Εδώ ο Ospinaπαρουσιάζει τέσσερις δικές του συνθέσεις, μια διασκευή στο στάνταρντ “Likesomeoneinlove” του JimmyVanHeusenκαι άλλη μία σ’ ένα τραγούδι της συμπατριώτισσάς του LuciaPulido. Ξεκινώντας από τα δικά του κομμάτια θα λέγαμε πως τα διακρίνει μια… πληθωρικότητα. Και ο λόγος δεν είναι ο… πλουμιστός τρόπος, μέσω του οποίου μας παρουσιάζονται. Βασικά, είναι η γραφή του Ospina, που είναι σύνθετη, καθώς ενσωματώνει σ’ αυτήν λατινοαμερικάνικες, βορειοαμερικάνικες και ευρωπαϊκές αναφορές. Μελωδίες που ανακατεύονται μαγικά, δημιουργώντας ιδιαίτερες αρμονίες, ομαδικά παιξίματα που διαθέτουν μια γοητεία και που πολλαπλασιάζεται (αυτή η γοητεία) μέσω των εκρηκτικών κρεσέντων, διακριτικές αλλά ουσιώδεις ενσωματώσεις της φωνής στο γενικότερο πλάνο (όπως το wordlessτραγούδισμα της SofiaRibeiroστην “Tramontana”), δυναμικές ενορχηστρώσεις, με εξωφρενικά (ανά στιγμές) πνευστά μέρη (είτε ομαδικά είτε σολιστικά – με τα σαξόφωνα, τις τρομπέτες και τα τρομπόνια σε πρώτο πλάνο), με ταυτόχρονα ενισχυμένα κρουστά sectionsκ.λπ. Γενικώς… χαμός.
Το ίδιο εκκωφαντική, αλλά ταυτοχρόνως εντυπωσιακή, είναι και η versionστη σύνθεση τού VanHeusen, με ωραίο σόλο στο άλτο από τον UriGurvich, ενώ το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το “Verllover” της Pulido (με την ίδια στο τραγούδι) διαθέτει πολλά latinή και afro-latinστοιχεία, μαζί με καταιγιστικά κρουστά και ωραίο σόλο στο σοπράνο από τον AlexTerrier.
Ακούγοντας την “Tramontana” του JuanAndrésOspinaμού δημιουργήθηκε η αίσθηση ανάλογων ορχηστρικών άλμπουμ του RabihAbou-Khalil. Ως προς την αίσθηση της μεγαλοσύνης (να μην παρεξηγηθεί αυτό που έγραψα).
Επαφή: www.jaospina.com
↧

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 96

May 16, 2018, 7:49 am
$
0
0
15/5/2018
Πέθανε στα 88 του ο Tom Wolfe, ένας από τους πιο σημαντικούς χρονικογράφος της ψυχεδελικής περιόδου, βασικά μέσω του βιβλίου του The Electric Kool-Aid Acid Test(1968), που είναι κατά βάση ένα «από τα μέσα» ημερολόγιο των δράσεων του Ken Kesey και των Merry Pranksters, σχετικό με το προμοτάρισμα του LSD στα χρόνια του ’60.
Έχουν βγει κάποια βιβλία του Wolfe στην Ελλάδα, όπως το Στο βωμό της Ματαιοδοξίας [Aquarius, 1989] και το Ένας Άντρας με τα Όλα του [Ωκεανίδα, 1999], αλλά όχι και το The Electric Kool-Aid Acid Test.

15/5/2018
Υπάρχουν «φίλοι» μου, που υποστηρίζουν τα εγκλήματα του Ισραήλ στη Γάζα.
Δεν θα τους διαγράψω. Δεν διαγράφω ποτέ κάποιον που μου έκανε (αποδεκτό) αίτημα φιλίας (κατόπιν κάποιας σκέψης και μελετώντας το προφίλ μου υποθέτω), ακόμη κι αν έχει αντίθετες απόψεις μ’ εμένα σε ορισμένα ζητήματα, καθώς πάντα θα διατηρεί το δικαίωμα να εκφράζει στον δικό του «τοίχο» (στο δικό του «σπίτι») εκείνο που πιστεύει (ή νομίζει) δίχως συνέπειες. Αλλά και στο δικό μου «τοίχο» ενδεχομένως (μιας και είμαστε «φίλοι»), υπό κάποιες προϋποθέσεις βέβαια, που έχουν να κάνουν όχι με την ουσία των όποιων απόψεων, αλλά με τον τύπο.
Οι ύβρεις, οι ειρωνείες και οι ψευτοτσαμπουκάδες είναι τρεις καταστάσεις, οι οποίες δεν θα γίνουν ποτέ αποδεκτές σε μια συζήτηση.

14/5/2018
Σ’ ένα απαράδεκτο (ως συνήθως) κείμενο τού προταγκόν, και έξτρα σκανδαλοθηρικό εγώ θα πω, όπου όλα ανακατεύονται και μπερδεύονται δίχως αρχή και τέλος –με τον Leo Ferre π.χ. να παρουσιάζεται έτσι αβασάνιστα, μέσω του “Petite”, ως ο τροβαδούρος της παιδοφιλίας!– και με μόνο βασικό στόχο να καταστεί η Αριστερά, για άλλη μια φορά, ως η πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας, επιχειρείται να συνδεθεί ακόμη και ο διαβόητος βιαστής και παιδοκτόνος Δουρής με το Μάη του ’68!
Eίναι για κλάματα οι άνθρωποι…

12/5/2018
Μπήκαν κάτι πανύβλακες σ’ ένα δισκάδικο και ρωτήσανε για Λένα Πλάτωνος… αν υπάρχει. Δεν τους αρέσουν φαίνεται οι τιμές στο discogs και ψάχνουν για μαλάκες…
Βγάζει λοιπόν και ο δισκάς από την καβάτζα το «Γκάλοπ» και τους λέει… 100 ευρώ, άπαιχτο… Όπου φύγει-φύγει τα κωθώνια…
Εγώ θα τους έλεγα 500, για σπάσιμο… γυρίζω και του λέω.
Δε φτάνει που είναι χάπατα αυτοί οι χιψτερωτοί, είναι και τελείως άφραγκοι…

11/5/2018
Ένας από τους ελάχιστους έλληνες δημοσιογράφους, που θα βρεθούν στο Παρίσι το Μάη του ’68 (ή έστω τον Ιούνη), ήταν και ο νεαρός, τότε, Κώστας Χαρδαβέλλας.
Τώρα, τι είδε, τι έγραψε ή τι τον άφησαν να γράψει είναι άλλο θέμα…

11/5/2018
Βγήκαν τώρα κάτι άσχετοι σαν τον Δημήτρη Κανελλόπουλο στο e-tetradio.gr –που θέλουν να το παίξουν προχωρημένοι και-καλά, και μέσα στα πράγματα– να μας πουν πως η χιπχόπ πατσαβούρα που ακούει στο όνομα “This is America” κάποιου Childish Gambino, είναι… «ένα τραγούδι, που έγινε κλασικό μέσα σε λίγες μόλις μέρες»!!
Τι λέτε ρε! Σοβαρά; Πόσο κλασικό δηλαδή; Θα το ακούμε και μετά από τρεις μήνες ή θα βγει κάποια άλλη… κλασική χιπχοπμαλακία, που θα πάρει τη θέση του;
Εντάξει οι Αμερικάνοι πλασάρουν ό,τι παπαριά τους κατέβει για να πουλήσουν και από ’κει και πέρα, με τη δύναμη των μέσων που διαθέτουν, σπέρνουν αυτή την παπαριά σ’ όλο τον κόσμο και όποιον πάρει ο χάρος. Και όχι μόνο στη μουσική, σε όλα.
Έχει στίχους λέει το “This is America” (γιατί, από πλευράς μουσικής, είναι για κλάσιμο). Τίποτα δεν έχει. Κοινότοπες αηδίες, απ’ αυτά που μπορεί να συμβαίνουν σε κάθε γειτονιά του σύγχρονου κόσμου, από τη Μανίλα μέχρι το Λάγκος και από το Γιοχάνεσμπουργκ μέχρι τη Τζακάρτα (με ηλίθιους που παίζουν με τα όπλα ή και με χωρίς όπλα), και που για να τα περιγράψεις καλλιτεχνικά θα πρέπει να έχεις τ’ @@ ενός Curtis Mayfield π.χ. ή ενός Gil Scott-Heron.
Κάποτε οι μαύροι παρήγαγαν μουσικό πολιτισμό, τώρα… άσε τα. Φλούδια για κότες μόνο.
↧
↧

τζαζ με λίγα λόγια…

May 17, 2018, 2:30 am
$
0
0
STEFANO TRAVAGLINI: Ellipse [Notami Jazz, 2017]
Ο StefanoTravagliniείναι ένας ιταλός πιανίστας, που ενδιαφέρεται σφόδρα για τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Έτσι τουλάχιστον εμφανίζεται σ’ αυτό το σόλο πιάνο CDτου, που έχει τίτλο “Ellipse” και είναι ηχογραφημένο στο Όσλο, τον Σεπτέμβριο του 2016 από τον JanErikKongshaug. Όμως υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τον Travagliniή, εν πάση περιπτώσει, τον κάνει ν’ ακούγεται κάπως διαφορετικά – και τούτο έχει να κάνει με το γεγονός πως oΙταλός αυτοσχεδιάζει μελωδικώς.
Ο Travagliniδεν ενδιαφέρεται να αποδομήσει τις βασικές αρχές της πιο κλασικής jazzπιανιστικής (τουλάχιστον εκείνης που άγεται από τον ρομαντισμό), δεν τον νοιάζει να εμφανισθεί ως πειραματιστής ή ως ανατρεπτικός. Εκείνο που τον νοιάζει είναι να αναπτύξει τα διάφορα patternsπου προκύπτουν στη στιγμή, σε κάθε στιγμή, σε μικρές μελωδικές ασκήσεις, που όλες μαζί θα καθίστανται ικανές να μεταφέρουν στον ακροατή ένα γενικότερο (και αρμονικότερο) αφήγημα. Νομίζω πως το επιτυγχάνει.
Επαφή: www.edizioninotami.it
ANDREW HADRO: For Us, The Living II: Marcescence [Tone Rogue Records, 2018]
Για το “TheLiving” (μέρος πρώτο) του σαξοφωνίστα, κλαρινίστα και φλαουτίστα AndrewHadroείχαμε γράψει πριν τέσσερα χρόνια, όταν είχαμε αναφερθεί σ’ εκείνο το CDτής ToneRogue. Επαναφέρω την εισαγωγή: «“ForUs, TheLiving”… ήταν η κατάληξη(;) ενός ιστορικού λόγου, που εκφώνησε ο Πρόεδρος AbrahamLincolnτον Νοέμβριο του 1863 στο Εθνικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο, στο Gettysburgτης Pennsylvania–λίγους μήνες μετά την φερώνυμη μάχη (Battle of Gettysburg) που έγειρε την έκβαση του Αμερικανικού Εμφυλίου– και … “ForUs, TheLiving” ο τίτλος τού παρθενικού άλμπουμ του βαρυτονίστα (και φλαουτίστα) AndrewHadro, ενός μουσικού που καταγράφει το δικό του προσωπικό παίξιμο, κινούμενος στην μεγάλη βαρυτονική παράδοση (GerryMulligan, HamietBluiett, JohnSurmanκαι τα τοιαύτα)».
Στο μέρος ΙΙ δίπλα στον Hadroβρίσκονται, τώρα, ο πιανίστας JulianShoreκαι ο περκασιονίστας RogérioBoccato, με τα tracksνα εναλλάσσονται ανάμεσα στα πρωτότυπα, τις αναμενόμενες διασκευές (WayneShorter, BillFrisell) και τις λιγότερο αναμενόμενες (Radiohead). Το άκουσμα διακρίνεται από μια… σοβαρότητα, την οποίαν οδηγούν τα μέσα και αργά tempiκαι οι γενικότεροι χαλαροί τόνοι. Δεν είναι πως δεν υπάρχουν «εκπλήξεις» εδώ (όπως στο “Faustarp” των Radioheadπ.χ. με τις πολλαπλές πνευστές εγγραφές, να δημιουργούν μια πρωτότυπη ατμόσφαιρα), είναι κυρίως το γεγονός πως αυτές ακριβώς οι «εκπλήξεις» δεν βγάζουν το “ForUs, TheLivingII: Marcescence” από τις βασικές του ράγες. Κάτι που δεν είναι αναγκαστικώς μειονέκτημα…
Επαφή: www.andrewhadro.com
ROMAINPILON: Copper [jazz&people, 2018]
Κιθαρίστας (ηλεκτρικός εδώ) είναι ο RomainPilon, ο οποίος μας παρουσιάζεται στο “Copper” μέσω μιας σειράς δικών του συνθέσεων. Δίπλα στον Pilonστέκονται ο κιμπορντίστας TonyPaeleman, ο ντράμερ FredPasquaκαι σε ορισμένα tracks (ως guests) ο τενορίστας SeamusBlakeκαι ο πιανίστας PierredeBethmann.
Ο… ηλεκτρισμός λοιπόν είναι εκείνος που κυριαρχεί στο “Copper”, δίχως, πάντως, το άκουσμα να είναι fusionαπαραιτήτως και οπωσδήποτε. Εντάξει, υπάρχουν rockστοιχεία εδώ (“Trippin’”, “Thequietones”), που μας παραπέμπουν στο Canterburystyleτων μέσων του ’70, αλλά υπάρχουν και συνθέσεις λιγότερο φορτισμένες και δυναμωμένες, στις οποίες αρθρώνεται ένας περισσότερο ήπιος και… τεχνικός λόγος (με αναφορές στον JohnMcLaughlinας πούμε της ύστερης εποχής).
Γενικώς το “Copper” είναι ένα ευχάριστο CD, που κρατάει καλά μέχρι το τέλος.
Επαφή: www.jazzandpeople.com
FABIEN MARY OCTET: Left Arm Blues [jazz&people, 2018]
Τρομπετίστας και ενορχηστρωτής είναι ο FabienMaryκαι ηγέτης βασικά σ’ ένα οκτέτο (οι υπόλοιποι συνεργάτες του είναι τρεις σαξοφωνίστες, και από ένας τρομπονίστας, κιθαρίστας, κοντραμπασίστας και ντράμερ), το οποίο αποδίδει σχεδόν αποκλειστικώς δικές του συνθέσεις (υπάρχει μόλις μία versionεδώ, στο “Allthethingsyouare” του JeromeKern).
Ο FabienMaryείναι Γάλλος, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να παραδώσει ένα άλμπουμ πηγμένο στις bluesμελωδίες και στο ανελέητο swinging. Με πολύ ωραίο έλεγχο των πνευστών ενορχηστρώσεων (ο Fabienέχει να διαχειριστεί τρομπέτα, άλτο σαξόφωνο, τενόρο, βαρύτονο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο και τρομπόνι) και με συνθέσεις που δεν περιαυτολογούν (υπάρχουν δίλεπτα, τρίλεπτα, τετράλεπτα tracks, αλλά και ορισμένα μεγαλύτερης διάρκειας), ο Maryδημιουργεί ένα CD, που έχει τον τρόπο να σου κρατά καλή συντροφιά και να ολοκληρώνεται δίχως να το καταλάβεις. (Φυσικά, συντελεί προς αυτό και η βινυλιακή διάρκειά του).
Επαφή: www.jazzandpeople.com
↧

VALIA CALDA φοβερό jazz CD από ένα γκρουπ, που έχει στις τάξεις του και δύο Έλληνες

May 18, 2018, 3:13 am
$
0
0
Για το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος ValiaCaldaείχα γράψει το Γενάρη του 2015 – ένα τζαζ άλμπουμ, με πολλές και γόνιμες… ελληνικές-παραδοσιακές αναφορές. Τώρα, έχω το πιο καινούριο CDτων ValiaCaldaστα χέρια μου (και αυτό προέλευσης Λονδίνου), που τιτλοφορείται “Methexis”[PrivatePressing, 2018] και που αποτελείται από οκτώ πρωτότυπες συνθέσεις (των μελών του γκρουπ). Ποιοι αποτελούν σήμερα τους ValiaCalda(γιατί η line-upδεν είναι ίδια μ’ εκείνη του φερώνυμου CDτους); Να το πούμε: SamWarnerτρομπέτα, φλούγκελχορν, JamesAllsoppμπάσο κλαρίνο, τενόρο σαξόφωνο, Νίκος Ζιάρκας κιθάρα, ηλεκτρονικά, GasparSenaντραμς, κρουστά, φωνή και Θοδωρής Ζιάρκας κοντραμπάσο.
Σ’ αυτό το άλμπουμ οι ValiaCaldaεμφανίζονται πιο σίγουροι για τον εαυτό τους. Δεν είναι μόνον το γεγονός πως απουσιάζουν οι versions, όσο κυρίως το ότι  συνθέσεις είναι δημιουργικά δουλεμένες και ενορχηστρωμένες, αγγίζοντας το τέλειο ανά περιπτώσεις – όπως στο 9λεπτο “Gorge” για παράδειγμα ή στο 7λεπτο “Drawbridge”.
Το να νομίζει κάποιος πως ανακατεύοντας rock, jazzκαι ηλεκτρονικά στοιχεία μπορεί εύκολα να συντάξει κάτι που όχι απλώς να στέκεται, αλλά και να εντυπωσιάζει, είναι γελασμένος. Χωρίς τη μέγιστη δυνατή συνοχή, χωρίς καίριες μελωδικές γραμμές, χωρίς «έξυπνες» και λειτουργικές παρεμβάσεις τίποτα δεν επιτυγχάνεται. Κάτι που φαίνεται να το γνωρίζουν επαρκώς, εδώ, οι ValiaCaldaπροτείνοντας αληθινά κομψοτεχνήματα (δεν υπάρχει καμμία υπερβολή στη λέξη), όπως είναι, πέραν των προαναφερομένων, το “Tripfornothing” (με την απαγγελία του Μίλτου Σαχτούρη στο ποίημά του Τ’ αδέρφια μου, από ’κείνο το συγκλονιστικό LPτου Διονύσσου – ίσως το κορυφαίο ελληνικό spokenword).
Δεν ξέρω τι νόημα θα μπορούσε να έχει σήμερα εκείνο που αποκαλούμε… όσοι το αποκαλούμε έτσι τέλος πάντων… ευρωπαϊκή τζαζ. Φρονώ όμως πως τέτοια άλμπουμ, σαν το “Methexis” των ValiaCalda, θα πρέπει να τοποθετηθούν πολύ μπροστά – στην πρώτη-πρώτη σειρά. Μπράβο στα παιδιά!
Επαφή: www.facebook.com/valiacaldamusic/
  
↧
Search

LOSEN RECORDS νεώτερες κυκλοφορίες της νορβηγικής εταιρείας

May 19, 2018, 3:39 am
$
0
0
ALINA ROSTOTSKAYA & JAZZMOBILE: Flow [LOS 197-2, 2018]
Πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ τής ρωσίδας τραγουδίστριας και τραγουδοποιού AlinaRostotskayaκαι τους συγκροτήματός της Jazzmobile, που είχε κυκλοφορήσει το 2016. Εκείνο το άλμπουμ, που είχε τίτλο “Flow”, μπορεί να είχε ηχογραφηθεί στη Μόσχα, η επεξεργασία του όμως είχε γίνει στο RainbowStudioτου Όσλο από τον ErikKongshaug. Φαίνεται, λοιπόν, πως εκεί υπήρξε μια πρώτη επαφή… κι έτσι, τώρα, αυτό ακριβώς το CD (μετά τη ρωσική κυκλοφορία του), τυπώνεται από την LosenRecords(και για ευρύτερη διανομή).
Στο “Flow” η Rostotskayaκινείται, αισθητικώς, προς μια… folk-jazzκατεύθυνση, παρουσιάζοντας πέντε δικά της τραγούδια, μια διασκευή στο σεφαραδίτικο “Morenika” και άλλη μία στο ρωσικό παραδοσιακό “Oh, youmyriver” (που, προφανώς, κάπως αλλιώς θα είναι γνωστό στη ρωσική γλώσσα). Καθώς, δε, συνοδεύεται και από μια ομάδα συμπατριωτών της (ακούγονται, πέραν της μελόντικας και της οκαρίνας της Rostotskaya, πιάνο, σαξόφωνο, κιθάρα, κοντραμπάσο, ντραμς και φλάουτο σε κάποια tracks) θα υποστηρίζαμε πως το “Flow”είναι ένα «δεμένο» δείγμα σύγχρονης ρωσικής jazz, με πολλές και ενδιαφέρουσες folkαναφορές, και έξοχα σημεία βοκαλιστικού αυτοσχεδιασμού, που του παρέχουν αυθωρεί μια κάπως… εξώκοσμη αύρα.
Με αναφορές στο nordicκλίμα (και στον τρόπο που… τζαζοποήθηκαν οι πόλκες στην Σκανδιναυία ήδη από τη δεκαετία του ’60), οπωσδήποτε στις λαϊκές μουσικές παραδόσεις (βορειοευρωπαϊκές και ανατολικές κυρίως) και βεβαίως στην «κλασική μουσική», το “Flow” είναι ένα άλμπουμ που ναι μεν στηρίζεται στη φωνή τής Rostotskaya, έχει όμως να επιδείξει και εντυπωσιακά παιξίματα. Ιδίως από τον πιανίστα Lebedev, που έχει σταθεί δίπλα στους JackDeJohnette, MarcusMiller, RandyBreckerκ.ά., ενώ μας είναι γνωστός και από την παρουσία του στο LRKTrio (μαζί με τους AntonRevnyukκαι IgnatKravtsov, που συμμετέχουν αμφότεροι και στο “Flow”).
PANGPANG: KisskissPangpang [LOS 194-2, 2018]
Οι Pangpangείναι ένα τρίο. Ένα περίεργο νορβηγικό ροκ-ας-το-πούμε τρίο. Με μέλη τους SanderEriksenNordahlκιθάρα, HåkonNorbyBjørgoμπάσο και IvarMyrsetAsheimντραμς, και με μοναδικό συνθέτη όλων των tracks, τούτου του παρθενικού CDτους, τον μπασίστα Bjørgo, οι Pangpangείναι μια μπάντα που δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις δηλαδή το “KisskissPangpang”, ένα σύγχρονο κιθαριστικό άλμπουμ, το οποίον είναι κάπως δύσκολο να το κατατάξεις.
Αν η «ριφολογία» στο παρόν δισκάκι οφείλει τόσο πολλά στην κλασική εκείνη του hardrock(και κυρίως στους LedZep), οι αναπτύξεις των θεμάτων ταιριάζουν περισσότερο στη nowaveσκηνή, τον JamesBloodUlmerπ.χ. ή και ακόμη πιο πέρα (καθώς οι BillFrisellκαι FredFrithέρχονται τακτικώς στο νου σου).
Με επιρροές, πάντως, που δεν είναι μονίμως διακριτές –ακόμη και αν στο “Mexicanstandoff” οι Νορβηγοί αποτίνουν, κάπως φανερότερα, φόρο τιμής στον EnnioMorricone– οι Pangpangκατορθώνουν να δημιουργήσουν στη διαδρομή, ένα απίθανο ροκ-κιθαριστικό παλίμψηστο, καθώς συνεχή νέα «κείμενα» ανακαλύπτονται και αναδύονται πίσω, και κάτω, από κάθε track.
Και είναι οι πολύ κατατοπιστικές σημειώσεις του ενθέτου (από τον Bjørgo), τελικώς, που μπορούν σιγά-σιγά να αποκρυπτογραφήσουν το τι συμβαίνει εδώ και πώς οι… JohnColtrane, Atomic, OrnetteColeman, SunRa, Gong, KenVandemarkκ.ά. εντοπίζεται να έχουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο ρόλο στην οριστική διαμόρφωση τού “KisskissPangpang”.
Επαφή: www.losenrecords.no
↧

QUEEN όσα θα θέλατε να μάθετε για το βρετανικό συγκρότημα μέσα από ένα ποστ και μια συζήτηση στο facebook

May 19, 2018, 7:04 am
$
0
0
Γνωρίζω αρκετό κόσμο από το χώρο του ροκ, ανθρώπους που ακούνε ροκ και μελετάνε το ροκ (φίλους και γνωστούς), αλλά δεν γνωρίζω ούτε έναν που να γουστάρει αληθινά τους Queen. Που να μου έχει μιλήσει με κάποια καλά λόγια, τέλος πάντων, για τους δίσκους τους.
Προσωπικά έχω δύο LP των Queen, που δεν θυμάμαι πως βρέθηκαν στη δισκοθήκη μου (μάλλον θα τα αγόρασα κάποια στιγμή από τις «προσφορές») και έρχομαι να πω, επειδή άκουσα το πρώτο τους άλμπουμ χθες, το “Queen” του ’73, μετά από πολλά χρόνια (θα βάλω σήμερα, αν βρω χρόνο, και το “A Night at the Opera”) πως πολύ δύσκολα θα βρεις έστω κι ένα κομμάτι τους, εκεί, που να σε πιάσει από την αρχή. Ακούς… ακούς… και στο τέλος δε μένει σχεδόν τίποτα.
Οι Queen συμβολίζουν, στο μέγιστο βαθμό, τον εκφυλισμό και το τέλος του ροκ, έτσι όπως το κατανοήσαμε όλοι μας από το υλικό (γνωστό και λιγότερο γνωστό) που κυκλοφόρησε στα long sixties. Είμαι σχεδόν πεπεισμένος γι’ αυτό.
Παναγιώτης Μπικάκης
Μεγαλώνοντας ουσιαστικά σε ντισκοτέκ τα καλοκαίρια άκουγα “I want it all” & “Another one bites the dust” και με συνέπαιρνε η αντίδραση του κόσμου στο άκουσμά τους. Αργότερα έπεσε στα χέρια μου το CD “Greatest Hits II”, δεν είχα άλλα, αυτό και το διπλό του Ζαμπέτα. Ακόμα ανατριχιάζω όταν ακούω, διαβάζω ή βλέπω κάτι για αυτούς.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Το “Another one bites the dust” το θυμάμαι κι εγώ από τις ντίσκο στο νησί, στις αρχές του '80. Όταν το βάζανε κατέβαινα από την πίστα...
Stathis Nikokavouras
Ε βέβαια εγώ σου τα έπαιζα τα κομμάτια. Κι εγώ το “Anotheronebitesthedust” δεν το χόρεψα ποτέ, ούτε το “Iwanttobreakfree”, γιατί έρχονταν κομμάτια σαν αυτό που δεν το έπαιζε κανένας άλλος. Κανείς. Μόνο ο χωριανός σου…
https://www.youtube.com/watch?v=7xkeT_okg7o
James Brown - Body Heat
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Κρι-κρι...
Stathis Nikokavouras
Ναι, πρώτα εκεί και μετά Σκούνα, μετά Πάνθηρα, μετά Αγγλία, μετά Σουηδία. Από εκεί η φωτογραφία τού 1980 και δίπλα μου ο Αλέκος απο τους Καρουσάδες που σκοτώθηκε 18 χρονών με τη μηχανή. Ο καλύτερος φίλος. Δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα…
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Τον θυμάμαι...

Spyros Hytiris
Το “A Night At The Opera” περιέχει μερικές συγκλονιστικές στιγμές, όπως το “Year of ’39” (μιλάει για χρονομετάθεση, ο May είναι φυσικός με διδακτορικό) και το “Love of my life”, μέχρι το απλησίαστα αυθεντικό (δεν μοιάζει με τίποτε άλλο) “Bohemian rhapsody”. Πέραν αυτού (προ και μετά) πολύ ολίγα για απαιτητικούς.

Γιώργος Γιαννόπουλος
Είχα πάρει, και μου άρεσε το “Sheer Heart Attack”. Εντυπωσιακή η κιθάρα, και τα φωνητικά. Οι μελωδίες βέβαια ξέφευγαν από το ροκ προς το «ελαφρολαϊκό», αλλά όχι τόσο πολύ όσο στα μεταγενέστερα άλμπουμ. Μετά κι εγώ ό,τι άκουγα στα ραδιόφωνα και στις ντίσκο.
https://www.youtube.com/watch?v=9Bd3V82axhQ
Queen- TenementFunster
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Σ'αυτό το ύφος οι 10cc είχαν πιο εμπνευσμένες μελωδίες.
Και ας μην ξεχνάμε πως ο Brian May που ήταν παικταράς είχε ξεκινήσει απ'αυτούς...
https://www.youtube.com/watch?v=I9vhCQgGSfU
Smile - April Lady
Γιώργος Γιαννόπουλος
Πολύ ωραίο αυτό το κομμάτι.
Διαβάζω τώρα αυτήν την κριτική της εποχής, και συνειδητοποιώ τι μου πάει στραβά. Δεν είχε ομοιογένεια το υλικό, δεν πρόκειται για αφομοιωμένες επιρροές, αλλά για παράθεση πολλών στυλ, με ενοποιητικό στοιχείο τα χορωδιακά φωνητικά παντού, και την κιθάρα του May. Από ραγκ τάιμ σε mid 70sχαρντ ροκ/ προγκρέσιβ κι από όπερα σε μπαλάντες στυλ McCartney, συχνά διαδοχικά μέσα στο ίδιο κομμάτι. 
A Night At The Opera 
https://www.rollingstone.com/music/albumreviews/a-night-at-the-opera-19760408
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Έτσι μου ’ρχεται να το βάλω αργότερα και να γράψω κι εγώ κριτική...
Γιώργος Γιαννόπουλος
Εδώ Rainbow, Kansas και λίγο Led Zeppelin, μέχρι και λίγο από Who.
https://www.youtube.com/watch?v=iZjjsrn9FY4
Queen - The prophet's song (1975)
Vana Iacovidou
Το έχω! Νομίζω πως όλοι το είχαμε! Εγώ πάντως τον άκουγα με δέοςκαι τον είχα μάθει κι απέξω.

Jack Luminous
Αυτό που λες «δεν μένει τίποτα» με μια από τις καλύτερες φωνές στην ιστορία της ροκ (και κατά πολλούς από τους συναδέλφους του μάλλον την καλύτερη) δεν ισχύει. Γνώμη μου – και δεν είμαι κανένας τεράστιος φαν των Queen, αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν, το λιγότερο, συγκλονιστικός performer. Π.χ. εδώ…
https://www.youtube.com/watch?v=qMAgetDMMLk
Queen – Innuendo
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εντάξει.

Akis Kapranos
Ο Ζήλος είχε κάνει μια εξαιρετική κριτική σε αυτό το τελευταίο άλμπουμ btw.

Asser Moissis
Γιατί ασχολείστε με καλλιτέχνες που δεν σας αρέσουν; Για να μας πείτε ότι δεν σας αρέσουν;
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι. Καθώς οι αρνήσεις έχουν τουλάχιστον όσο νόημα και οι καταφάσεις.
Akis Perdikis
Προφανώς για τον ίδιο λόγο που στο faebookεκτός από καρδούλες υπάρχουν και δάκρυα.

Nikos Sarantakos
Θυμάμαι ότι και ο Αργύρης Ζήλος τους αντιπαθούσε, αλλά εξαιρούσε το “Bohemian rhapsody”, το επικό οπερικό κομμάτι, όπως το είχε πει. Εμένα μου άρεσε αυτός ο δίσκος. Είχα και τον προηγούμενο.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι, απότο LP “Α Night at the Opera”. Θέλω να το ξανακούσω απόψε αυτό, μετά από πολλά χρόνια...

Stathis Nikokavouras
Ναι, αλλά είναι τυχαίο που ο Φρέντυ και τ’ αγόρια του έχουν ψηφιστεί σαν το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών; Η φωνή του είναι απίστευτη. Και εγώ ακούω τριάντα φορές PinkFloydκαι μία Queenκαι αυτή κατά λάθος, αλλά η φωνή του είναι μοναδική. Δεν έχει καν μιμητές.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Ναι, είναι καλλίφωνος. Αν κι εμένα δεν μου αρέσει η φωνή του. Δεν είναι του γούστου μου οι ροκ φωνές χωρίς γρέζι.

Δημητρης Σαλτος
Αν δεν συγκινηθείς από αυτό το τραγούδι, είσαι ήδη νεκρός. Υπερεκτιμημένους μπορεί να τους πει κάποιος, αλλά ότι έχουν αφήσει δεκάδες κομματάρες δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
https://www.youtube.com/watch?v=52wDQvxIVaY
Queen - These Are The Days Of Our Lives [Official Music Video]
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Και κάτι παραπάνω από νεκρός. Πάμε για τα σαράντα...
(Μη μου ρίχνετε άλλα τραγούδια των Queen, για να με πείσετε. Είμαι μεγάλος πια... κι έχω ακούσει Queen περισσότερο απ'όσο νομίζουν κάποιοι).
Δημητρης Σαλτος
Για του λόγου μας το αληθές τα βάζουμε, έτσι για να το τονίσουμε ολίγον παραπάνω.

Stylianos Tziritas
Χωρίς να θέτω εαυτόν στο club των τελειωμένων θιασωτών τους θα αποτολμήσω να πω ότι οι Queen (που μόνο τυχαία δεν αποτελούν θεσμό στην Αγγλία) ήταν ένα σχήμα που τη λέξη ενορχήστρωση, αλλά και την έννοια της μελωδικής ανάπτυξης του αρχικού ριφφ/σχήματος τα ανήγαγαν πραγματικά σε τέχνη (και ομιλώ και για τις 80s μέρες τους). Αν δε μιλάμε για τον Mercury πέρα του συγκλονιστικού της φωνής του σε επίπεδο ερμηνείας (πέραν δηλαδή του καταπληκτικού λαρυγγιού του) σε επίπεδο performer ήταν αυτός που ουσιαστικά ξεκόλλησε τα χέρια του τραγουδιστή από το stand του μικροφώνου – κάτι που μήτε ο Gabrielδεν το είχε καταφέρει πλήρως. Και η επίσης αλήθεια είναι ότι ο Brian May είναι παικταράς, αν και καθόλου του στυλ μου ο ήχος του, και έξυπνος συνθέτης. Η ρυθμική τους βάση επίσης ήταν ασυναγώνιστη.
Akis Perdikis
Θα συμφωνούσα για τη σχέση τραγουδιστή/stand εάν δεν είχε προηγηθεί ο Iggy Pop. Και ο Jim Morrison. Κι αφού μιλάμε για Βρετανία, ο David Bowie.
Stylianos Tziritas
Μάλλον δεν έγινε αντιληπτό αυτό που είπα. Ο εν λόγω αποδέσμευσε τον εκφραστή/ερμηνευτή από το μικρόφωνο και ξεκόλλησε τα χέρια του.

Βασίλης Καμπούρης
Το “The Game” album τους είναι οκ για μένα συμφωνώντας με την αρχική θέση φυσικά. Τώρα όσον αφορά το “Bohemian…” θα μπορούσα να το εξαιρέσω ως τρομερό τραγούδι μέχρι εκεί όπου αρχίζουν τα γκαλιλεγιο γκαλιλεγι μαννιεφικο, που μπορώ να βγω στο μπαλκόνι με μαϊντανό στα αυτιά σαν τον Οβελίξ.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗΣ
Ένα δίσκο αξιόλογο έβγαλαν κατά τη γνώμη μου. “A Night at the Opera” και μετά τέλος! Performer o Mercury τεράστιος, αλλά μέχρι εκεί. Αν δεν είχαν βγάλει το “We are the champions”, που παίζεται παντού σε αγώνες αθλητικούς, νομίζω ότι οι μισοί δεν θα τους ήξεραν καν!!

Nikos Gkikas
Ταπεινή γνώμη, αλλά οι Queen δεν εντάσσονται σε κάποιο ρεύμα ή έστω τάση της ροκ σκηνής, ειδικά εκείνης της εποχής τους. Κλίνουν περισσότερο στην beat disco, απλά η επιρροή του May στις συνθέσεις ήταν αρκετή για να «χαθεί λίγο η μπάλα» στην πορεία.Το “Love of my life” είναι ίσως ένα από τα λίγα έντιμα κομμάτια τους.

Konstantinos Zachopoulos
Έχω μόνο δύο δίσκους, τους δύο πρώτους (νόμιζα πως είχα περισσότερους), αλλά έχω ακούσει και τους άλλους. Άνιση μπάντα, με το μπαλατζάρισμα να γέρνει προς το αρνητικό. Καλά, από ’80 και μετά δεν ακούγονται.

Win Berry
Συμφωνώ Φώντα. Ναι έχει τρομερή φωνή, ναι έχουν μερικά πολύ καλά τραγούδια και πολύ καλές στιγμές, αλλά δεν έχουν καμία κοινωνική αναφορά και γενικά δεν εκφράζουν τίποτα πέρα από έναν κομφορμισμό και μια κάποια ικανότητα/δεξιοτεχνία. Γενικά το stadium rock (υπάρχει και ο παρεμφερής όρος corporate rock) είναι πανάθλιο. Χίλιες φορές καλύτερα χιπχοπάς με 15 κιλά χρυσή καδένα δολαρίου και εμφάνιση houston rockets να χτυπιέται σε κάνα γιαπί, κρατώντας στο ένα χέρι το micκαι στο άλλο τα @@ του...

Ioannis Degdekis
Ούτε εμένα μου αρέσουν οι Queen πέραν των 5 hitsτους. Μπράβο σου που λες μια μεγάλη αλήθεια. Προσωπικά όσο και αν προσπάθησα να ακούσω ένα άλμπουμ ολόκληρο δεν τα κατάφερα. Μου φάνηκαν στη καλύτερη αδιάφοροι. Αυτό είναι καθαρά το γούστο μου. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι κορυφαίοι μουσικοί ούτε ότι δεν είναι δύσκολα αυτά που παίζουν απλά δεν μου αρέσουν.

Alexs İkonomu
Έτσι είναι. Ανούσιοι ήταν και εκπρόσωποι του εκφυλισμού του ροκ στα 70sόπως κι άλλοι της εποχής τους (Aerosmith , Kiss, Foreigner κ.λπ.). Φαίνεται όμως ότι πολλοί νεώτεροι δεν το βλέπουν έτσι κι ενώ δεν έχουν ανακαλύψει ή εκτιμήσει άλλους πραγματικά σημαντικούς τους Queen τους γουστάρουν. Οι λόγοι; Κινούμενοι στον ευρύτερο χώρο του χαρντ είχαν ένα φοβερό κιθαρίστα – σκέψου οι Doors να είχαν αυτόν αντί του κουλού Εβραίου– ένα τραγουδιστή που δεν είχε αποφασίσει αν ήθελε να είναι σε καμπαρέ, drag show ή σε ροκ γκρουπ και τα ’κανε όλα μαζί και βέβαια συχνά δυνατές συνθέσεις, προσεγμένη παραγωγή και fun. Όληηστιχοπλοκίατουςστο fat bottomed girls you make the rockin world go round…

Lampros Alkahest Tennes
Θεωρώ πως το “Queen” (1973) πάσχει από θέμα παραγωγής. Σίγουρα δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτό που είχαν στο μυαλό τους και με σχετικά λίγο περιθώριο για ηχογράφηση του κάθε κομματιού. Θεωρώ πως από το “Queen II” μεχρι και το “Jazz” έχουν πολλά και αξιομνημόνευτα κομμάτια πέρα των κλασικών. Η 80s εποχή τους αμφιταλαντεύεται μεταξύ pop, arena rock και hard rock. H φωνή άλλαζε με τα χρόνια, η αγορά άλλαξε με τα χρόνια , αλλά πέραν τούτου σαφώς και διαφωνώ πως εάν δεν έκαναν ένα “We are the champions” π.χ. θα ήταν μια άγνωστη μπάντα.

Stratos Tsirtavis
Είσαι σκληρός Φώντα αλλά ίσως έχεις point. Κι όμως συναντάς ανθρώπους που τους έχουν για μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών

Panagiotis Koutakis
Οι ποπ στιγμές τους ήταν μια χαρά! Το “A kind of magic” το ακούω ακόμη και τώρα με ευχαρίστηση. Απλά οι περισσότεροι που μιλούν για την μπάντα έχουν στο μυαλό κάποια singles. Αμφιβάλλω αν μπορεί να ακούσει κανένας το “Jazz” για παράδειγμα. Νομίζω παράλληλα ότι αυτό που τους έδωσε ώθηση στα 80sήταν το Live Aid. Χωρίς αυτό δεν σήκωναν εύκολα κεφάλι!

Akis Perdikis
Ωραίοσχόλιο o Φώντας… food for thought. Παρομοίως, δεν με συγκίνησαν ποτέ, παραήταν δραματικοί και οπερατικοί για τα γούστα μου, μια φορά είπα «ας τους δώσω μια ευκαιρία», όταν ο Frank Zappa σε μια συνέντευξη δήλωνε κατενθουσιασμένος με τον Brian May. Ok, ωραίος κιθαρίστας, έπαιζε και με νόμισμα αντί για πένα, αλλά έως εκεί. Ας τους χαίρονται οι Εγγλέζοι στα Wembley. Αν θέλω δράμα (εποχής) θ’ ακούσω Alex Harvey, Scott Walker και Steve Harley.

Thanasis Michalakis
Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το συγκρότημα αξίζει και για το εκπληκτικό “Innuendo”, από το ομότιτλο, τελευταίο άλμπουμ του. Μου θυμίζει σε δομή, το εξαιρετικό “Bohemian rhapsody”.Δυστυχώς, μόνο αυτά, παρά την εξαιρετική αυτή μορφή του Mercury.

Andreas Frogoudakis
Queen?... ha ha ha!

Γιώργος Χαρωνίτης
Ακριβώς! Όση καλή θέληση κι αν είχα (και είχα!), τίποτα...

Antonis Kosmas
Αρκετά εξαιρετικά τραγούδια, ούτε ένα εξαιρετικό album...

Vassilis Bas Athanassiadis
https://youtu.be/kE8kGMfXaFU
Queen - '39 (Official Lyric Video)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Θυμάμαι πως υπήρχαν κάποια κομμάτια από το “A Night at the Opera”, που κάτι λέγανε... Αυτό είναι σχεδόν country-rock.
Vassilis Bas Athanassiadis
Όπως επισήμαναν και παραπάνω, είχαν πολλά καλά κομμάτια, αλλά ούτε ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Το “ANight at the Opera” ας πούμε, έχει ορισμένα πολύ καλά (όπως το παραπάνω), αλλά και κάτι φοβερές πατάτες...
Με την ευκαιρία, εδώ μία φοβερή, κάπως "μοντυπαϊθονική"παρουσίαση της δισκογραφίας τους:
The Quietus | Features | Queen's Back Catalogue - The Authorised King James…
http://thequietus.com/articles/06420-queen-album-reissue-review-king-james-bible

Aris Karampeazis
Συντάσσομαι

Maria Markouli
Δεν-αντέχω-Queen-με-τίποτε.

AvgerisTokaris
Και λίγα λες. Αθλιότητα....

Spyros Zoupanos
Το “Jazz” είναι πολύ καλό άλμπουμ, πώς να το κάνουμε…

Patritsopoulos Nikos
Όσο χάλια ταινία, τόσο δισκάρα…
https://www.youtube.com/watch?v=m9kCCLwEga8
Flash Gordon By Queen

Βιργίλιος Στάρκγουελ
Τελείως λάθος και απαράδεκτη η άποψή σας. Αν δεν έχετε γνωστούς που να γoυστάρουν τους Queen θα βρείτε υπερβολικά πολλούς καλλιτέχνες (σχεδόν από όλα τα είδη) που τους θεωρούν ως βασική, θεμελιώδη επιρροή. Αυτοί πιθανόν κάτι παραπάνω ξέρουν από τους γνωστούς σας. Επίσης για κάποιους που αναπαράγουν την γνωστή καραμέλα του «καλά singles - κακά album», από πότε χρίστηκε το LP ως μονάδα αξιολόγησης των καλλιτεχνών; Δηλαδή ο Χανκ Γουίλιαμς ή ο Έλβις δεν φτουράνε, γιατί δεν έβγαλαν καθόλου ή δεν έβγαλάν καλά LP; Πέρα απ’ αυτό, τα “SheerHeartAttack”, “ANightattheOpera”, “ADayattheRaces”, “TheWorks”, “NewsoftheWorld”, “TheGame” και όχι μόνο, είναι εξαιρετικοί δίσκοι! Ακόμα και το “Jazz” που κάποιος αναφέρει περιέχει τουλάχιστον δύο αριστουργήματα (“Don’t stop me now” και “Jealousy”) και αρκετά καλά τραγούδια. Κι o Mercury ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ένας καλός τραγουδιστής και perfomer. Ήταν κυρίως ένας εξαιρετικός, ένας ιδιοφυής συνθέτης, με πολύπλοκη γραφή, που κατάφερε όμως να συγκινήσει το ευρύ κοινό. Τα πλήθη που έχουν μαζέψει οι Queen και τα στάδια που έχουν γεμίσει δύσκολα θα τα δει αυτός ο πλανήτης ποτέ ξανά. Όποιος θεωρεί τους Queen αμελητέα ποσότητα (εγώ δεν μπαίνω στην λογική πρώτος, δεύτερος κ.λπ., αυτά είναι αηδίες) απλά δεν ξέρει από μουσική και μπορεί να συνεχίσει την ακρόαση των Greatest Hits του Παντελίδη.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εμένα πάντως τα καλύτερα του Παντελίδη μου αρέσουν περισσότερο από τα καλύτερα των Queen και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Και όπως έχουμε ξαναπεί το θέμα του γούστου είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Συμβαίνει δε και το εξής με το γούστο... να το επικαλούνται και όσοι δεν το έχουν.
Βιργίλιος Στάρκγουελ
Όσο γι’ αυτό το τελευταίο, είναι προφανές! Πάντως η φράση «εμένα τα καλύτερα του Παντελίδη μου αρέσουν περισσότερο από τα καλύτερα των Queen και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό» νομίζω έχει όλες τις προδιαγραφές να μείνει στην ιστορία.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Να μείνει, γιατί να μη μείνει; Διάδωσέ το.
Βιργίλιος Στάρκγουελ
Μην ανησυχείτε. Οι μεγάλες... σοφίες δεν χρειάζονται promotion, διαδίδονται εύκολα μόνες τους.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εντάξει, κόψε το τώρα. Έγινες κατανοητός.

George Nikolopoulos
Πάντως τσεκάροντας τα σχόλια και τα likes στο σύνολο τους, δεδομένου ότι κάνα δυο εναντιώθηκαν ουσιαστικά, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχεις δίκιο. Δεν τούς γουστάρουμε…

Konstantinos Zachopoulos
Και τώρα να μιλήσουμε για τον Elton John; (Πλάκα κάνω, η συζήτηση, αν γίνει, θα γίνει στον δικό μου τοίχο – εκτός αν σε τσιγκλάει το θέμα)
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Εγώ είμαι φαν του EltonJohn. Έχει γράψει καταπληκτικά τραγούδια. Μαζί με τον BurnieTaupinδηλαδή.
Konstantinos Zachopoulos
Συμφωνώ. Απλώς κάποιοι τον θεωρούν «Νταλάρα της Αγγλίας». Και η αλήθεια είναι πως από τα 80s και μετά είναι άνισος.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Πολύ χαίρομαι για τα σχόλια που πέσανε γύρω από τους Queen. Τα είπαμε φοβερά. Μακάρι και για τον Elton John, εδώ ή οπουδήποτε αλλού.
Konstantinos Zachopoulos
Μια παρατήρηση, χωρίς κανένα υπονοούμενο: έχω προσέξει ότι αυτοί που σηκώνουν πολλή συζήτηση (για ποπ/ροκ μιλάω) είναι κατά κανόνα Άγγλοι.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Είναι ωραίο πάντως να συζητάς γι’ αυτά τα θέματα. Να εκφράζεις σθεναρά τις απόψεις σου, σε μια κουβέντα ενός επιπέδου. Αύριο μάλλον θα μαζέψω όλα τα σχόλια και θα τα περάσω στο δισκορυχείον για να υπάρχουν εκεί μόνιμα, ώστε να μπορεί εύκολα κάποιος να τα βρει και να τα διαβάσει.
↧
↧

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ (1940-2018)

May 21, 2018, 3:18 am
↧

οι PORTICO QUARTET... και πέραν της jazz

May 21, 2018, 5:17 am
$
0
0
Σε προηγούμενη κριτική για το λονδρέζικο PorticoQuartet(για το πολύ καλό άλμπουμ τους “Art in the Age of Automation”), είχα αναρωτηθεί αν εκείνο που ακούγαμε στο συγκεκριμένο CDείχε κάποια σχέση με την jazz. Το λέω, γιατί ως “jazz” ανεβοκατεβάζουν πολλοί και διάφοροι το συγκεκριμένο γκρουπ, ενώ ως “jazz” βλέπω να χαρακτηρίζεται και το πιο καινούριο άλμπουμ τους, το “Untitled (AITAOA#2)” [GondwanaRecords/ ANMusic, 2018], στο discogs. Η δική μου γνώμη είναι πως η jazzαποτελεί μία όλο και πιο περιορισμένη επιρροή στο κουαρτέτο και πως εκείνο που υπερισχύει (και στην πιο καινούρια δουλειά του) είναι οι ηλεκτρονισμοί, που διατηρούν στοιχεία από την ambientκαι το newage, κατατείνοντας όλο και περισσότερο προς έναν… μετεξελιγμένον MikeOldfield. Δεν τα θεωρώ «προβλήματα», εννοείται, όλα αυτά. Απλώς, τα λέω, για να ξέρουμε με τι ακριβώς (ή περίπου) έχουμε να κάνουμε.
Το “Untitled(AITAOA #2)” περιέχει εννέα συνθέσεις, γραμμένες όλες τους από τους DuncanBellamyκαι JackWyllie, ενώ διαρκεί λίγο παραπάνω από μισήν ώρα. Επίσης, όλα τα όργανα που ακούγονται στο CDείναι παιγμένα από το κουαρτέτο, πλην των stringsσε δύο tracksκι ενός επιπρόσθετου μπάσου σ’ ένα άλλο. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ, στο οποίο την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη του υλικού που φθάνει στ’ αυτιά μας φέρει το PorticoQuartet.
Σ’ αυτό λοιπόν το… ημι-ηλεκτρονικό στυλ, που κινείται και η πιο πρόσφατη δουλειά του γκρουπ, δεν υπάρχει κάτι που να αντιβαίνει στα βασικά χαρακτηριστικά τής μουσικής του – έτσι όπως αυτά μας φανερώνονται τον τελευταίο καιρό. Συνθέσεις με απλωμένες μελωδίες, επαναληπτικές στον μικρότερο βαθμό, ισχυρό ρυθμικό τμήμα (θα μπορούσες να το πεις και rockενίοτε), επιστημονική (έως και ψυχρή) χρήση των πλήκτρων, που πάντως «δένει» με το γενικότερο πλάνο και μερικά tracksανάμεσα, όπως το “Index” ή το “Dust”, που από μόνα τους κάνουν τη μεγάλη διαφορά.
Πάντα ξεχωριστή μπάντα, που μπορεί να ενδιαφέρει ακροατές από τελείως διαφορετικούς χώρους (ακόμη και τους νεο-ρομαντικούς της 4AD– ανθρώπους, δηλαδή, που μπορεί ν’ ακούνε DeadCanDanceκαι ClanofXymox).
↧

BLUES REVIVAL 48: VICTORIA SPIVEY (1906-1976)

May 22, 2018, 3:23 am
$
0
0
Η περίπτωση της μεγάλης τραγουδίστριας του «κλασικού blues» VictoriaSpiveyέχει τη δική της ιδιαιτερότητα, όσον αφορά στην ένταξή της στην εποχή του bluesrevival, στα χρόνια του ’60.
Κατ’ αρχάς την VictoriaSpiveyδεν την ανακάλυψε κανείς. Έπειτα υπήρξε η μοναδική ιδιοκτήτρια εταιρείας και παραγωγός της εποχής, απαθανατίζοντας στην SpiveyRecords, την οποίαν ίδρυσε μαζί με τον μάνατζέρ της LeonardKunstadtστις αρχές των sixties, μεγάλες στιγμές του bluesrevival(ζωντανές ή ζωντανές στο στούντιο).
Γεννημένη στο Houstonτο 1906, η Spiveyμπαίνει για πρώτη φορά στις εγγραφές το 1925, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Κάτι το ταλέντο της στο τραγούδι, κάτι η ευχέρειά της στο να συνθέτει και να γράφει στίχους δίχως να «μασάει» τα λόγια της, κάτι η εξωτερική ομορφιά και το παράστημά της, όλα αυτά λειτούργησαν τοιουτοτρόπως ώστε πολύ σύντομα η νεαρή Victoriaνα εξελιχθεί σ’ ένα είδος… ντίβας. Έκανε επιτυχίες η Spiveyστα χρόνια του ’20 αφήνοντας περήφανα τραγούδια (“Blacksnakeblues”, “Dopeheadblues” κ.ά.), έπαιξε και στον κινηματογράφο (στην ταινία Hallelujahτου KingVidor), για να την παρασύρει όμως κι εκείνη η «κρίση» του ’29, βγάζοντας την προσωρινά από το παιγνίδι. Προσωρινά, όμως, γιατί το 1931 η VictoriaSpiveyθα ηχογραφήσει και πάλι, όπως και τη διετία 1936-37, έχοντας σε backingρόλους μέγιστα ονόματα του bluesκαι της jazz, σαν τους LonnieJohnson, TampaRed, LouisArmstrong, KingOliver, RedAllenκ.ά., καθώς η εκτίμηση προς το πρόσωπό της, στο σχετικό κύκλωμα, ήταν πάντα υψηλή. Παρά ταύτα από τότε και μέχρι τις αρχές του ’60 ελάχιστοι θ’ ακούσουν κάτι ιδιαίτερο για ’κείνη…
Victoria Spivey και Bob Dylan / από το βιβλίο "Bob Dylan, an intimate biography"του Anthony Scaduto
Στις 13 Ιουλίου 1961 η VictoriaSpivey, μαζί με τον LonnieJohnson, μπαίνει και πάλι στο στούντιο και υπό την τεχνική καθοδήγηση του RudyVanGelderηχογραφεί το “IdleHours” για την Prestige / Bluesville. Ήταν ένα αποκαλυπτικό comebackδύο μεγάλων πρωταγωνιστών του blues, έτσι τουλάχιστον όπως μας παρουσιάζονται στα “Longtimeblues” και “Idlehours” –και τα δύο συντεθειμένα από την MissSpivey–, τραγούδια που ανήκουν μεταξύ των ωραιότερων του bluesrevival. Το κεφάλαιο “Prestige” θα κλείσει με δύο ακόμη άλμπουμ, το “SongsWeTaughtYourMother”, μαζί με τις AlbertaHunterκαι LucilleHegaminκαι βεβαίως το “WomanBlues!”, το προσωπικό άλμπουμ της (πάλι όμως με τη συμμετοχή του LonnieJohnson) με τα σπουδαία τραγούδια “ChristmaswithoutSantaClaus”και “I’maredhotmama”.
Η εταιρεία της VictoriaSpivey, η SpiveyRecords, λογικώς πρέπει να παίρνει μπροστά προς το 1962. Επρόκειτο για μία εταιρεία χαμηλού budget, με θαυμάσια χειροποίητα εξώφυλλα κάποιας συγκεκριμένης αισθητικής και με βινύλια σχετικώς καλής εγγραφής. Ανάμεσα, μάλιστα, στα πρώτα νούμερά της ήταν και το “VictoriaandherBlues”, το πρώτο άλμπουμ τής Spiveyστη δική της πλέον ετικέτα. Σε σχήμα τρίο –ο EddieBarefieldήταν στο άλτο και το κλαρινέτο και ο PatWilsonστα ντραμς– η VictoriaSpiveyαποδίδει δικές της όπως σχεδόν πάντα συνθέσεις, τραγουδώντας παίζοντας πιάνο και όργανο. Ανάμεσά τους κι ένα θέμα για τον φίλο της BuddyTate (σπουδαίος τενορίστας του swing), το “SolongBuddy”, με τον οποίον εγκαινίασε μάλιστα και το label (“BuddyTateInvitesyou‘toDig’ ABasketofBlues”).
Οπωσδήποτε ένα από τα πιο ιστορικά LP, με το οποίο συνέδεσε το όνομά της η VictoriaSpivey, ήταν και το “ThreeKingsandtheQueen”, ένα άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο νεαρός και άγνωστος ακόμη τότε BobDylan (ηχογράφηση από τον Μάρτιο του 1962)! Θ’ ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις της στη σκηνή και τη δισκογραφία, αποκτώντας με τα χρόνια η σημαντικότατη αυτή blueswomanακόμη πιο μεγάλη αίγλη, αν και περισσότερο σ’ ένα υπόγειο κύκλωμα. Δεν ήταν τυχαία, εξάλλου, η εμφάνισή της στο AnnArborBluesandJazzFestival, το 1973, εκεί όπου έπαιξε μαζί με τον RooseveltSykes.
Η VictoriaSpiveyθα πεθάνει το 1976 στη Νέα Υόρκη, στα 70 χρόνια της – αν και η εταιρεία της θα διατηρηθεί για κάμποσα ακόμη χρόνια μετά το θάνατό της (μέχρι το 1985-86).
Δισκογραφία(επιλογή) 
1. Idle Hours – Prestige / Bluesville BVLP 1044 – 1962 (rec. 13/7/1961) (ωςLonnie Johnson with Victoria Spivey) 
2. Songs We Taught your Mother  - Prestige / Bluesville BVLP 1052 – 1962 (ωςAlberta Hunter / Lucille Hegamin / Victoria Spivey) 
3. Woman Blues! – Prestige / Bluesville BVLP 1054 – 1962 (ωςVictoria Spivey with Lonnie Johnson) 
4. Victoria and her Blues – Spivey LP 1002 – 196? (rec. 12/2/1962) 
5. Three Kings and the Queen – Spivey LP 1004 – 196? (ωςRoosevelt Sykes / Big Joe Williams / Lonnie Johnson / Victoria Spivey) 
6. Queen and her Knights – Spivey LP 1006 – 1965 
7. Kings and the Queen Volume Two – Spivey LP 1014 – 1970 (ωςBig Joe Williams / Memphis Slim / Lonnie Johnson / Victoria Spivey) 
8. Victoria Spivey and her “Danny Boy” Danny Russo – Spivey LP 1023 – 1980 
9. Victoria and her Blues (Volume Two) – Spivey LP 1030 – 198?
↧
Viewing all 5029 articles
Browse latest View live
Search