Σε σχέση πάντα με τον Χάρρυ Κλυνν να πούμε και το μέσες-άκρες γνωστό πως καλλιτεχνικά ανδρώθηκε στην Αμερική, στα underground μαγαζιά της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Μόντρεαλ, πέφτοντας μέσα στην ακμή τής πάντα πολιτικά ανορθόδοξης stand-up comedy (στο καθοριστικό διάστημα για τα πάντα-όλα, από τα late sixties μέχρι και τα early seventies).
Οι βασικές του επιρροές δεν ήταν οι δικοί μας κωμικοί του ’50 και του ’60 (φυσικά), αλλά ο Lenny Bruce (που πιθανώς να τον είδε καιζωντανό), ο George Carlin και κυρίως και πάνω απ’ όλους ο μαύρος κωμικός και πολιτικο-κοινωνικός ακτιβιστής Dick Gregory. Από τον Gregory πήρε ο Χάρρυ Κλυνν το δούναι και λαβείν του μονολόγου, την επικοινωνία με το κοινό δηλαδή, και τον τρόπο μέσω του οποίου θα επιτυγχανόταν η λεκτική κορύφωση, που θα πυροδοτούσε και τη γενικότερη έκρηξη (του ακροατηρίου).
Είναι κρίμα που δεν μπόρεσε να κάνει δίσκο στην Αμερική ο Χάρρυ Κλυνν, γιατί αυτό το ατρόμητο λεκτικό ταμπεραμέντο του στην Ελλάδα καταγράφηκε μόνο στις «παράνομες» κασέτες του.
![]()
Για τις δύο ουδέτερες αναρτήσεις που έκανα για τον Χάρρυ Κλυνν στο facebook (η πρώτη με το coverτου βιβλίου του στον Κάκτο και η δεύτερη για την αμερικάνικη περιπέτειά του) έλαβα πάνω από 350 likes(συνολικά). Όμως για την τρίτη και μάλλον τελευταία θα λάβω πολύ λιγότερα. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα…
Λοιπόν, εμένα δεν με ξένιζαν καθόλου τα «εμπρηστικά» κείμενα του Χάρρυ Κλυνν (έτσι τα αποκαλούν οι φιλελέρες και οι comme il faut του Κολωνακίου), στο προσωπικό του μπλογκ, βασικά στην εποχή του μνημονίου. Ούτε έχω να του προσάψω κάτι. Καλά έκανε και τα ’χωνε στους Σαμαροβενιζέλους, στα Ποτάμια, στους Μπουτάρηδες, στους κλέφτες των βοθροκάναλων και στις λέρες τους δανειστές. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε συνηθίσει να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν ακόμη, στην Ελλάδα, βασίλευε η λογοκρισία… θα το κρατούσε τώρα;
![]()
Εντάξει, υποστήριζε τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ φανερά τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και πιο μετά τον μνημονιακό πια – αν και ο χαμός του γιού του (τον Ιούνιο του ’16) θα πρέπει να είναι ένα όριο, όσον αφορά στο τι γνωρίζουμε για ’κείνον (για τις θέσεις του, τις απόψεις του κ.λπ.).
Οι βασικές του επιρροές δεν ήταν οι δικοί μας κωμικοί του ’50 και του ’60 (φυσικά), αλλά ο Lenny Bruce (που πιθανώς να τον είδε καιζωντανό), ο George Carlin και κυρίως και πάνω απ’ όλους ο μαύρος κωμικός και πολιτικο-κοινωνικός ακτιβιστής Dick Gregory. Από τον Gregory πήρε ο Χάρρυ Κλυνν το δούναι και λαβείν του μονολόγου, την επικοινωνία με το κοινό δηλαδή, και τον τρόπο μέσω του οποίου θα επιτυγχανόταν η λεκτική κορύφωση, που θα πυροδοτούσε και τη γενικότερη έκρηξη (του ακροατηρίου).
Είναι κρίμα που δεν μπόρεσε να κάνει δίσκο στην Αμερική ο Χάρρυ Κλυνν, γιατί αυτό το ατρόμητο λεκτικό ταμπεραμέντο του στην Ελλάδα καταγράφηκε μόνο στις «παράνομες» κασέτες του.
Λοιπόν, εμένα δεν με ξένιζαν καθόλου τα «εμπρηστικά» κείμενα του Χάρρυ Κλυνν (έτσι τα αποκαλούν οι φιλελέρες και οι comme il faut του Κολωνακίου), στο προσωπικό του μπλογκ, βασικά στην εποχή του μνημονίου. Ούτε έχω να του προσάψω κάτι. Καλά έκανε και τα ’χωνε στους Σαμαροβενιζέλους, στα Ποτάμια, στους Μπουτάρηδες, στους κλέφτες των βοθροκάναλων και στις λέρες τους δανειστές. Γιατί ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε συνηθίσει να κρατάει το στόμα του κλειστό, όταν ακόμη, στην Ελλάδα, βασίλευε η λογοκρισία… θα το κρατούσε τώρα;
Προσωπικά πάντα σεβόμουν και λογάριαζα το πολιτικό αισθητήριο του Χάρρυ Κλυνν (ασχέτως αν συμφωνούσα 100%, λιγότερο ή και καθόλου με όσα έγραφε), όσο ακραία (αυτό) και να εκφραζόταν.
