Την 27η Ιουλίου, πριν λίγες ημέρες
δηλαδή, πέθανε ο
MickFarren (ήταν 70 ετών). Μουσικός, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο
Farrenσυνδέθηκε με το βρετανικό
undergroundστο δεύτερο μισό των
sixtiesμέσω των
Deviants, ένα από τα γκρουπ που καθόρισαν τη συγκεκριμένη μουσική (και όχι μόνο) σκηνή.
![]()
Πρέπει να ήταν προς τα τέλη του 1983, όταν είχα διαβάσει για πρώτη φορά κάτι σχετικό με τους Deviantsσ’ ένα άρθρο του Νίκου Κοντογούρη στο ετήσιο Ποπ & Ροκτου ’83-’84, που είχε τίτλο Η Εξέλιξη του Βρετανικού Undergroundστη δεκαετία του ’60. Ο Κοντογούρης κατέγραφε πλείστα όσα γεγονότα της εποχής, ανάμεσά τους δε και τούτο: «Οι Deviantsτραγούδαγαν “Let’slootthesupermarket” (ας “γδύσουμε” τα supermarket) και οι οπαδοί τους από κάτω απαντούσαν: “Γιατί να σταματήσουμε όμως εδώ;”». Μπορεί, βεβαίως, αυτή την ίδια παράγραφο, με... ακριβώς τα ίδια λόγια, να την ξαναδιάβασα λίγα χρόνια αργότερα, όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του RichardNevillePlaypower[Paladin, London 1972, πρώτη έκδοση JonathanCapeLtd 1970] –έγραφε ο Neville: “TheDeviants, aLondonrockgroup, sing‘Let’sLoottheSupermarket’ andmanyfansask‘Whystopthere?’”– όμως εκείνο το κείμενο του Κοντογούρη ήταν η αφορμή για να ψάξω όχι μόνον τους Deviants (που προέβαλλαν, ως γνήσια... αναρχοτέκνα, την απαλλοτρίωσητων σουπερμάρκετ ήδη από το ’67-’68), αλλά και τους PurpleGang, και τους Nirvanaτου Alex Spyropoulos, και τους Tomorrow, ακόμη και τους BlossomToes (που ποτέ δεν κατόρθωσα να τους ακούσω με όρεξη). Ήταν, ακόμη, η περίοδος των επανεκδόσεων των δίσκων του ’60, με την βρετανική Psychoνα ξανατυπώνει το πρώτο LPτων Deviants“Ptooff!” από το 1967 [Psycho 16, 1983] και μάλιστα με το ωραίο εξώφυλλο-poster, αλλά και το προσωπικό άλμπουμ του MickFarren“Mona/ TheCarnivorousCircus” [Psycho 20, 1984], που είχε πρωτοβγεί στην Transatlanticτο 1970 κι ήταν εγκεκριμένο από τους… HellsAngelsτου Ανατολικού Λονδίνου.
![]()
Οι Βρετανοί HellsAngelsήταν γενικώς… καλά παιδιά, παρέχοντας προστασίασε αναρχο-undergroundεκδηλώσεις της εποχής, και κυρίως στο PhunCityrockfestival (24-26/7/1970) που είχε οργανώσει ο Farren–συμμετείχαν, όπως διαβάζω στην Wikipedia, οι MC5, Pretty Things, Kevin Ayers, Steve Took's Shagrat, Edgar Broughton Band, Mungo Jerry(!), Mighty Baby, Pink Fairies, αλλά και ο William Burroughs– όπως και στα freeconcertsστο HydePark (ίσως όχι στο περιώνυμο StonesinthePark, την 5/7/1969, με RollingStones, ThirdEarBand, KingCrimson, Screw, AlexisKorner, Familyκαι BatteredOrnaments, αλλά σ’ ένα επόμενο, την 20/9/1969, με SoftMachine, Deviants, AlStewart, Quintessenceκαι EdgarBroughtonBand). Όπως διαβάζω και στο http://www.ukrockfestivals.com/hyde-park-9-20-69.html: «Οι Deviants εμφανίστηκαν με μαύρaδερμάτινα μπουφάνπροσφέροντας ένα rockσετ που ‘έστειλε’ τον κόσμο, ιδιαίτερα τους HellsAngels. Υπήρχαν πολλές αναφορές στη μαριχουάνα και το LSDκαι ήταν προφανές πως… κάτι ήξερε κι η μπάντα, όπως και οι περισσότεροι από τους θεατές».
![]()
Μία μυθιστορηματική εικόνα εκείνων των κονσέρτων παρουσίασε ο MickFarrenστο βιβλίο του TheTalesofWilly’sRats [Mayflower, London 1975], ένα απόσπασμα του οποίου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό/fanzineτου Νίκου Κοντογούρη Ψυχαγωγός (#7, Οκτώβριος 1989), σε μετάφραση Σπύρου Χυτήρη. Εκείνη την εποχή (1988-89) είχα βρει σε πειρατική unipakέκδοση τόσο το δεύτερο άλμπουμ των Deviants, που είχε τίτλο “Disposable” (είχε πρωτοβγεί σε ετικέτα Stableτο 1968 και σ’ αυτό ακουγόταν το “Let’slootthesupermarket”), όσο και το τρίτο, την «Καλόγρια» (όπως το λέγαμε), που ήταν το ωραιότερο όλων (επανέκδοση στην Demon/DropOutτο 1988, πρώτη έκδοση στην Transatlanticτο 1969). Θυμάμαι, μάλιστα, πως με το “BillytheMonster”, leadtrackστην «καλόγρια με το παγωτό», γινόταν χαμός στο στρατό…
Με το… απολελέ και τρελελέ σκάει μύτη και η πραγματεία του
MickFarrenγια
Το Μαύρο Δερμάτινο Μπουφάν[Στύγα, Αθήνα 1991] και εξ όσων θυμάμαι είχα τρέξει αμέσως να την αγοράσω (το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά στην αγγλική το 1985). Οι εκδόσεις
Στύγαανήκαν στον Μάκη Μηλάτο (τον ξάδελφο τού συντάκτη τής
AthensVoiceμε το ίδιο ονοματεπώνυμο), κατορθώνοντας να τυπώσουν μερικά βιβλιαράκια πριν βάλουν λουκέτο. Το
Μαύρο Δερμάτινο Μπουφάνήταν, σίγουρα, το πιο ενδιαφέρον (και η
Αυτοκαταστροφική Φύση του Ροκτο πιο αδιάφορο). Ένα πολύ καλό βιβλίο, το οποίον όμως ατύχησε στη μετάφραση και την επιμέλεια. Ο
Farrenασχολείται με την πορεία του μαύρου δερμάτινου μπουφάν μέσα στην
popκουλτούρα, κάνοντας από την αρχή σχεδόν την πιο σωστή παρατήρηση:
«Λυπάμαι που πρέπει να το πω, αλλά οι Ναζί παίζουν δυστυχώς έναν κύριο ρόλο στην όλη ιστορία του μαύρου δερμάτινου τζάκετ». Από ’κει και πέρα… Κόκκινος Βαρόνος, Marlon Brando, Horst Buchholz, Gene Vincent και κάτι λίγο από Vince Taylor,
DianaRigg,
JimMorrison,
punkκ.λπ, κ.λπ., μία πολύ ωραία λαϊκή καταγραφή της διαδρομής του ρούχου, που θα κόλλαγε γάντι, ως επίμετρο να πούμε, στην περισσότερο επιστημονική (σημειολογική)
Υποκουλτούρα: Το νόημα του στυλ [Γνώση, Αθήνα 1981] του
DickHebdige. Δυστυχώς, όμως, το ξαναλέω, το βιβλίο δεν προσέχθηκε. Υπάρχουν πολλά ορθογραφικά λάθη και πρόχειρες-κακές διατυπώσεις, που δεν δικαιολογούνται από το γεγονός της… πειραματικής έκδοσης (έτσι αναφέρεται στις πρώτες σελίδες). Τι σημαίνει… πειραματική έκδοση; Πειραματική μουσική ή πειραματικός κινηματογράφος το αντιλαμβάνομαι. Αλλά… πειραματική μετάφραση (άσε το έκδοση) αδυνατώ να το καταλάβω. Ή κάθεσαι και ασχολείσαι σοβαρά για να μεταφράσεις ένα βιβλίο, ή το παρατάς· σε τέτοια θέματα δεν νοούνται… πειραματισμοί.
Ξαναδιάβασα εν τάχει το βιβλίο (εκείνο που λέμε… διαγώνια ανάγνωση) και πρόσεξα ουκ ολίγα «μαργαριτάρια» τόσο της μεταφράστριας (Λίλιαν Μπρούζε), όσο και του επιμελητή (Μάκης Μηλάτος). Να μερικά (οι εμφάσεις δικές μου)…
Σελ.16. «Όταν ο Μπομπ Ντύλαν το 1956αποφάσισε να παίξει ηλεκτρική κιθάρα, γλίστρησε ταυτόχρονα μέσα σ’ ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν». Δεν χρειάζεται σχολιασμός.
Σελ. 78. «Έφτασε πάνω στη σκηνή(σ.σ. ο JimMorrison) με μούσι και γυαλιά ηλίου βαστώντας μια μικρή άσπρη λάμπασαν να ήταν κάποιος σκοτεινός προ-Ραφαηλικός μεσσίας». Όλοι, φυσικά, έχουμε δει τη φωτογραφία του Morrisonνα τραγουδά κρατώντας στην αγκαλιά του ένα μικρό άσπρο αρνί. Προφανώς στο originalκείμενο του MickFarrenγίνεται λόγος για lamb (αρνί) και όχι για… lamp (λάμπα).
Σελ. 103. «Κάθε(σ.σ. πανκ)συγκρότημα μέσα σ’ ένα γκαράζ με τρεις χορδέςκαι δυο γιαπωνέζικες κιθάρες ήταν εξίσου καλό με τους Λεντ Ζέππελιν». Εδώ συγχέονται οι χορδές (strings) με τα ακόρντα (chords), ασχέτως αν μιλάμε για (τρία) ακόρντα που παίζονται σε τρεις χορδές.
Σελ.132.«Δε Γουάιλντ Ουάν. Πασίγνωστη κινηματογραφική ταινία του 1953(…) στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο Η Άγρια Συμμορία». Όλοι ξέρουμε πως το TheWildOne, είναι Ο Ατίθασος. TheWildBunch (Η Άγρια Συμμορία) είναι η ταινία του Sam Peckinpah.
Σελ. 138.«Τεντς. Υποκοριστικό της έκφρασης Τέντυ Μπόυς.(…) Το φαινόμενο εμφανίστηκε (καθυστερημένα όπως πάντα)και στην Ελλάδα και για την αντιμετώπισή του ψηφίστηκε ειδικός νόμος (ο περιβόητος 2000)». Φυσικά μιλάμε για τον Νόμο 4000, του 1958, που δεν ήταν καθόλου... καθυστερημένος.
Όπου βρείτε το Μαύρο Δερμάτινο Μπουφάντου MickFarrenαγοράστε το. Εγώ λέω πως αξίζει να διαβαστεί παρ’ όλα τα γλωσσικά, γραμματικά, μεταφραστικά και επεξηγηματικά προβλήματά του.
