ΤΑΚΗΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ keep on dancing

June 3, 2013, 12:02 am

≫ Next: ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΔΑΜΗΣ ηλεκτρακουστικά έργα

≪ Previous: OLIVER NELSON – ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ και λίγο Χατζιδάκις…

Ανοίγω το Λεξικό της Ελληνικής Μουσικής/ Από τον Ορφέα έως σήμερα/ Τόμος 1 Α-Γ του Τάκη Καλογερόπουλου[Εκδόσεις Γιαλλελή, Αθήνα 1998] και διαβάζω λίγα λόγια για τον Τάκη Αθηναίο: «Διακεκριμένος σύγχρονος μαέστρος και συνθέτης της ελαφράς μουσικής, με ολοκληρωμένη κλασική κατάρτιση· επίσης, εξαιρετικά επιτυχημένος ενορχηστρωτής.(…) Έχει ενορχηστρώσει άπειρα κομμάτια και τραγούδια για τη δισκογραφία, το θέατρο και την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της Ραδιοφωνίας (που τη διευθύνει από την ίδρυσή της). Παράλληλα είναι πρόεδρος του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου (ΠΜΣ). Για την Ιστορία αναφέρουμε ότι το 1949 έπαιζε πιάνο στην ορχήστρα του Στρατού, στην Καστοριά. Ορισμένααπό τα δημοφιλή τραγούδια του: “Πότε-πότε”, “Αυτή ειν’ αγάπη”, “Πάρε το κύμα του γιαλού”, “Γλέντα τη ζωή σου”, “Στη γειτονιά που κάθεσαι”, “Βίβα συρτάκι” κ.λπ. Ορχηστρικά κομμάτια του και εξαιρετικές παρουσιάσεις-διασκευές γνωστών σκοπών υπάρχουν στους δίσκους “Souvenir of Greece” (1970), “Keep on dancing” (1972), “Greece” (1978), “Folk and Pop Dances” (1990). Έχει επίσης επιμεληθεί-ενορχηστρώσει τους δίσκους: “Τραγούδια του Αττίκ” (1974), “Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια” (1977), “Τρίγωνα κάλαντα” (1979), “Χορευτικές αναμνήσεις” (1979), “Fifties και Ξερό Ψωμί” (με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, 1988), “Αναμνήσεις της Παλιάς Αθήνας” (1993). Η δραστηριότητά του έχει επεκταθεί και στις επενδύσεις σε δίσκους για παιδιά, όπως: “Παιδικό Θέατρο” (1976), “Σήμερον ο Καραγκιόζης” (1979), “Ταρζάν-Γκαούρ” (1979), “Παιδικό Θέατρο 2” (1979) κ.λπ.».

Αυτό που δεν πρόλαβε να γράψει ο Καλογερόπουλος στο βιβλίο του είναι πως ο Τάκης Αθηναίος πέθανε την 21/5/2004 σε ηλικία 84 ετών. Υπάρχει μία σχετική νεκρολογία στον Ριζοσπάστητης επόμενης ημέρας, όπου ανάμεσα σε άλλα τονίζονται και τα εξής: «Ο Τ. Αθηναίος ήταν ένας από τους ιδρυτές του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, του οποίου για πολλά χρόνια διηύθυνε την ορχήστρα του. Πήρε μέρος σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, εκπροσωπώντας τη χώρα μας, αποσπώντας σημαντικές διακρίσεις και βραβεία. Παράλληλα με τη μουσική του δραστηριότητα ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό, προσπαθώντας πάντα να συνδέσει τον αγώνα για τον πολιτισμό με τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο των μουσικών και της μουσικής, όπως συνήθιζε να λέει. Για μια δωδεκαετία, από το 1984 έως το 1996, εκλεγόταν συνεχώς στο αξίωμα του προέδρου του ΠΜΣ. Επί των ημερών του ο κλάδος των μουσικών είχε πολλές κατακτήσεις τόσο στον εργασιακό, όσο και στον πολιτιστικό τομέα. Για την προσφορά του, με ομόφωνη απόφαση της ΓΣ του ΠΜΣ, του είχε αποδοθεί ο τίτλος του επίτιμου προέδρου».

Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ελαφράς ορχήστρας ήταν τα δυνατά χαρτιά του Τάκη Αθηναίου – δύο τομείς στους οποίους διέπρεψε. Το “KeeponDancing”[Pan-VoxSPV 10139, 1972]είναι δε εκείνος ο δίσκος που ενδυναμώνει τη συγκεκριμένη εντύπωση όσο κανένας άλλος. Ωραίες lightδιασκευές (σ’ ένα jazzy-loungeστυλ) μεγάλων επιτυχιών της εποχής (“MammyBlue”, “Elcondorpasa”, “Inthesummertime”, “Something”, “Lovestory”, “Badmoonrising”…) με 3-4 κομμάτια όχι απλώς να ξεχωρίζουν, αλλά να γράφουν και (άγνωστη) ιστορία. Αναφέρομαι στο “Rosenelbuio” (επιτυχία για την GigliolaCinquetti, αλλά και ως «Δυο ρόδα τ' Απριλιού» για τον Τέρη Χρυσό) με τους ισορροπημένους όγκους των πνευστών και την έξοχη συνοδεία των πλήκτρων (με το… ξεκούρδιστο πιάνο και το hammond), στο “YesterdaywhenIwasyoung” (το “Hierencore” δηλαδή των Charles Aznavour και Georges Garvarentz) με το φλάουτο να παίρνει πάνω του τη θεσπέσια μελωδία, την ορχήστρα να συνοδεύει σε τζαζ-ροκικό στυλ και με τα πνευστά να προσφέρουν ένα ακαταμάχητο breakκαι τέλος, στoν ύμνο του jazz-rock, το “Spinningwheel” των Blood, Sweat& Tearsσε μία versionπολύ μελετημένη, που θα μπορούσε να κοντράρει ακόμη και την ανάλογη του TedHeath.

↧

ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΔΑΜΗΣ ηλεκτρακουστικά έργα

June 4, 2013, 3:20 am

≫ Next: LEFTERIS POULIOS an american bar in Athens

≪ Previous: ΤΑΚΗΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ keep on dancing

Σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις, την Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική (22/1/2011) και την Μιχάλης Αδάμης - SinclairBeiles: Γένεσις (23/1/2013) περιέγραψα κάποιες διαστάσεις του ηλεκτρονικού/ ηλεκτρακουστικού έργου του Μιχάλη Αδάμη(1929-2013), ενός συνθέτη που κυριάρχησε στο χώρο της εγχώριας electronicmusic, από τα μέσα του ’60 και για αρκετά έκτοτε χρόνια. Αυτό ακριβώς το έργο του Αδάμη, που ήταν ανέκδοτο ή διασκορπισμένο σε σπάνια άλμπουμ βινυλίου και που αποτελεί έναν «άσβηστο φάρο» για τα δικά μας πρωτοποριακάδεδομένα –ένα έργο που ανακαλύπτεται και θα ανακαλύπτεται διαρκώς από τις νεότερες γενιές, και που τοποθετείται (το έργο, αλλά και ο δημιουργός του) αυθωρεί στο υψηλότερο σημείο (ο Αδάμης θα μπορούσε να είναι ο προπάτορας ολάκερης της σημερινής homemadeelectronica)– έρχεται να προβάλλει μία extraπεριποιημένη 2CDέκδοση, που έχει τίτλο “ASelectionofElectroacousticWorks, 1964-1977”[rekem, mafia, 2013] και η οποία περιλαμβάνει 11 γνωστές ή λιγότερο γνωστές εγγραφές από το αρχείο του συνθέτη. Και όταν λέω «γνωστές» αναφέρομαι στα έργα «Μινυρισμός» (ακούγεται στο LP«Έλληνες Συνθέτες 1», σε ετικέτα EMI/Columbiaαπό το 1970) και «Κράτημα» (από το πρώτο LPτης «4ης Ελληνικής Εβδομάδας Σύγχρονης Μουσικής», επίσης σε EMI/Columbiaαπό το 1973). Όλα τα υπόλοιπα, εννέα στον αριθμό, έργα, παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά. Ήτοι: «Γλάρος ΙΙ» (1977/2006), “Pieceone” (1964), “Piecetwo” (1964), «Μοιρολόι» (1970), «Προσχήματα» (1964), «Ένδον» (2001), «Παίγμα» (1976) «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» (1970), καθώς και μια δεύτερη εκδοχή του «Κρατήματος» από το 2001. Ας δούμε, όμως, κάποιες λεπτομέρειες...

Τα τρία έργα του 1964 είναι τα πρώτα ηλεκτρονικά/ ηλεκτρακουστικά που συνέθεσε ο Αδάμης, όντας μεταπτυχιακόςστο BrandeisUniversity(κοντά στη Βοστώνη). Το “Pieceone”, που έχει διάρκεια 2:07, όπως και το κάπως μεγαλύτερο στο χρόνο “Piecetwo” (7:41) είναι αμιγώς ηλεκτρονικά, καταγραμμένα φυσικά σε μαγνητοταινία. Μοιάζουν και είναι πρωτόλεια, αλλά καθόλου αδιάφορα (αν αυτό υπονοεί η λέξη «πρωτόλεια»). Ο Αδάμης, εκμεταλλεύεται ουσιαστικώς ό,τι υπάρχει στο στούντιο του Πανεπιστημίου (πρώιμα αναλογικά σύνθια, γεννήτριες κ.λπ.) παίζειμε τις ταχύτητες, τα timbreκαι τα εφφέ και ουσιαστικώς προσεγγίζει ένα… ηλεκτρονικό λεξιλόγιο, το οποίο θα του φανεί απείρως χρησιμότερο στα επόμενα χρόνια. Το άλλο έργο του 1964 είναι τα «Προσχήματα». Σ’ αυτό κάνει την εμφάνισή του ένα πρώτο ας το πω προσωπικό στοιχείο, που σχετίζεται με την παρουσία, τη χρήση και την επεξεργασία της φωνής. Η φωνή είναι δηλαδή το μόνο και κυρίαρχο στοιχείο του έργου, αλλοιωμένη παντελώς και κινούμενη με ελευθερίαμέσα σ’ ένα ηλεκτρακουστικό περιβάλλον. Ο «Μινυρισμός» του ’66 έχει ως βάση του το κλάμα ενός μωρού. Το κομμάτι είναι ιστορικό (και) επειδή είναι η πρώτη ηλεκτρονική σύνθεση που γράφτηκε ποτέ στην Ελλάδα. Θυμίζει τα «Προσχήματα», μόνο που είναι ακόμη πιο καινοφανές και επεξεργασμένο. Με μία πρωτόλεια ηχητική ύλη ο Αδάμης κατορθώνει να ενσωματώσει το κλαψούρισμα μέσα σ’ ένα φυσικό περιβάλλον, με τους ανάλογους ήχους (κρωξίματα, σκουξίματα, κελαηδισμοί) να αναπαρίστανται τεχνηέντως. Από το 1970 προέρχονται δύο έργα, το «Μοιρολόι» και η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Το πρώτο, που αφορά σε δύο ψάλτες (Ευάγγελος Τζελάς, Λυκούργος Αγγελόπουλος), δύο ισοκράτες (Λεωνίδας Λιούμης, Κωνσταντίνος Σκλάβος), κρουστά (Γιώργος και Νίκος Λαβράνοι) και μαγνητοταινία (διάρκεια 11:57), είναι ένα κομβικό έργο στην πορεία του Μιχάλη Αδάμη επειδή συνωθούνται σ’ αυτό, για πρώτη φορά, στοιχεία από τη δημοτική (ηπειρώτικο μοιρολόι) και την βυζαντινή παράδοση (οι μακαρισμοίτης νεκρώσιμης ακολουθίας) τοποθετημένα μέσα σ’ ένα avant-electronicπλαίσιο. Γραμμένο εις μνήμην Γιάννη Χρήστου (είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα στις αρχές του 1970), το «Μοιρολόι» είναι ένα εντυπωσιακό έργο, απροσμέτρητης ψυχικής έντασης και ανυπέρβλητης ηχητικής δύναμης. Το δεκάλεπτης διάρκειας «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» είναι το θεατρικό soundtrackπου συνέθεσε ο Αδάμης για την φερώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη. Και εδώ συμβάλλουν ήχοι από διαφορετικές πηγές, οι οποίοι συναποτελούν το ηλεκτρακουστικό πλέγμα. Ακούγονται φλογέρα, σουραύλι, τσαμπούνα, όμποε (εν είδει αρχαίου αυλού) και βεβαίως κρουστά· όργανα εν ολίγοις που παραπέμπουν σε μιαν ηχητική αρχαιοπρέπεια. Το soundtrackείναι εντυπωσιακό, μοιάζοντας με απότοκο μιας παγανιστικής έκρηξης. Η μαγνητοταινία πρωτακούστηκε στην Επίδαυρο, τον Ιούνιο του 1970. Το «Κράτημα» του ’71 για ψάλτη (Λυκούργος Αγγελόπουλος), όμποε (Βαγγέλης Χριστόπουλος), τούμπα (Γιάννης Ζουγανέλης) και ηλεκτρο-ακουστική μουσική είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά έργα του Μιχάλη Αδάμη. Και εδώ φωνές (δηλαδή φωνή), όργανα και ηλεκτρονισμοί από VCS3, συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός ηχοκόσμου, μέσα στον οποίον οι φωνητικοί/ ψαλτικοί αυτοσχεδιασμοί φαίνεται να κυριαρχούν, επιβάλλοντας μιαν αφήγηση. Κάτι που επιβεβαιώνεται στην δεύτερη εκτέλεση του έργου (2001) με τον Γιώργο Αδάμη στο ρόλο του ψάλτη, τον Σπύρο Κοντό στο όμποε και πάντα τον Γιάννη Ζουγανέλη στην τούμπα (μία από τις τελευταίες του ηχογραφήσεις;). Εξαιτίας του γιού του συνθέτη και σημαντικού βοκαλίστα/ τραγουδιστή Γιώργου Αδάμη, το «Κράτημα» αποκτά, στη δεύτερη versionτου, έναν οικουμενικό χαρακτήρα, κυρίως μέσω των φωνητικών ακροβατισμών (οι αναφορές στον DemetrioStratos, στους λαρυγγοτραγουδιστές της Τουβά και στον σύγχρονο βοκαλιστικό αυτοσχεδιασμό είναι προφανείς), ενσωματώνοντας σε όλα τούτα βυζαντινά, yodel, θιβετιανά και άλλα τινά στοιχεία. Ένα κορυφαίο σύγχρονο έργο, εντονότατης υποβολής και διαρκούς επαγρύπνησης. Το «Παίγμα» (1976) είναι ένα επίσης μοναδικό έργο, κυρίως γιατί ο βασικός του στόχος φαίνεται να είναι η ηλεκτρονική αναπαραγωγή του ηχοχρώματος των φυσικών οργάνων! Αν στην εφηρμοσμένη ενορχήστρωση το να αναπαριστάς φυσικά όργανα με ήχους από συνθετητές θεωρείται ευτελές, στην περίπτωση του «Παίγματος» η εντύπωση είναι τελείως διαφορετική. Εκείνο που κατορθώνει ο Αδάμης είναι να δημιουργήσει ένα πλήρες συναισθηματικό περίγραμμα μέσω απλών μελωδικών φράσεων, σε πρώτο ή σε δεύτερο πλάνο, οι οποίες παράγονται από υποτιθέμενη τούμπα, κλαρινέτο, φλάουτο, τρομπέτα κ.λπ. O«Γλάρος ΙΙ» (1977/2006) για φλάουτο (Μυρτώ Κορκοκίου) και στερεοφωνική μαγνητοταινία «αποτελεί μία παραλλαγμένη εκδοχή του ‘Γλάρος Ι’ (1977), το οποίο γράφτηκε αρχικά για φλάουτο, κοντραμπάσο, κρουστά και μαγνητοταινία» (τούτο αναφέρει ο Θοδωρής Καραθόδωρος στο ένθετο). Εκείνο που προξενεί εντύπωση, εδώ, είναι η ενσωμάτωση του φλάουτου (έστω και μέσω μιας αντιστικτικής σκοπιάς) στο ηλεκτρονικό περιβάλλον που δημιουργείται από τα VCS 3 και SYNTHI100. Στο «Ένδον» (2001) για άλτο σαξόφωνο (Αθανάσιος Ζέρβας) και ηλεκτροακουστική μουσική ο Αδάμης επανέρχεται σε μία ηλεκτρακουστική «κατασκευή» μετά από χρόνια, μέσα από την επανεπεξεργασία παλαιότερου υλικού του (τα έργα «Μεταλλικά Γλυπτά Ι, ΙΙ και III» από το 1972). Χρησιμοποιώντας softwaresτης εποχής (προφανώς) κι έχοντας κοντά του έναν σαξοφωνίστα που αποδίδει σ’ ένα «κλασικό», αλλά απέριττο ύφος με χρήση multiphonics, oΑδάμης (έχοντας ξεπεράσει τα 70 χρόνια του) έδειχνε πως είχε ακόμη πράγματα να πει και να δώσει στις νεότερες γενιές των πειραματιστών, προβάλλοντας μία μουσική με ανθρώπινες διαστάσεις, πλήρους συναισθηματικού φορτίου.

Δεν χρειάζεται να το πω, αλλά θα το πω. Αξίζουν πολλά «συγχαρητήρια» σε όσους δούλεψαν γι’ αυτή την έκδοση (υπενθυμίζω πως το 2CDαποτελεί συμπαραγωγή της rekemrecordsκαι της mafia). Μπορεί να μην ανθολογείται το αγαπημένο μου έργο του Μιχάλη Αδάμη «Γένεσις» για 3 χορωδίες, απαγγελία και μαγνητοταινία σε ποίηση SinclairBeilesκαι AnnieRooney, όμως η δουλειά που είχε γίνει ξεκινώντας από τα κείμενα του Θοδωρή Καραθόδωρου, την επεξεργασία και την ηχητική απόδοση-αποτύπωση των δύο CD, μέχρι το εικαστικό μέρος του πακέτου (ωραία σχεδιασμένο σε διαστάσεις βιβλίου, περιέχον 24σέλιδο δίγλωσσο ένθετο) είναι πέρα για πέρα άψογη. Δίχως να έχω κάποια… εσωτερική πληροφόρηση το λέω. Περιμένω κι άλλες εκπλήξεις από τις rekemκαι mafia…
Επαφή: www.metamkine.com –επίσηςσταVinyl Microstore, A Strange Attractor, ΛωτόςκαιAmola Caliba

↧

LEFTERIS POULIOS an american bar in Athens

June 5, 2013, 4:08 am

≫ Next: MOMO TRIO – OPERA CHAOTIQUE

≪ Previous: ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΔΑΜΗΣ ηλεκτρακουστικά έργα

Τον περασμένο Οκτώβριο ανήρτησα το ποίημα του Λευτέρη Πούλιου Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήνα, γράφοντας (στα σχετικά σχόλια που ακολούθησαν) πως πρόκειται για ένα… μεγάλο όσο και πρωτότυπο ελληνικό ποίημα. Εδώ, θα παρουσιάσουμε μία μετάφραση-απόδοσή του στην αγγλική γλώσσα (τις ευχαριστίες μου στον Γιώργο Ζούκα), έτσι όπως την διαβάζουμε στο περιοδικό Το καφενείο / Thecoffeehouse– ContemporaryGreekArtsandLetters, Number 1 (Fall 1975), που εξέδιδε ο Ντίνος Σιώτης (DinoSiotis) στο SanFrancisco, το 1975. Στο ίδιο τεύχος περιλαμβάνονταν, επίσης, ποιήματα και κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, DanGeorgakas (μορφή του αμερικανικού ακτιβισμού στα sixtiesκαι πέραν αυτών), Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, Θόδωρου (γλύπτης), Νάνου Βαλαωρίτη, Γιώργου Ιωάννου, Νανάς Ησαΐα, Γιάννη Γαΐτη, Στεφάνου Μπεκατώρου, Πόπης Ζώρα (λαογράφος) και GailHolst.

Ο Παλαμάς λοιπόν φαίνεται πως... έκοβε βόλτες στο Haight-Ashburyμε το κεφάλι ψηλά (γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο), συναντώντας τον… WaltWhitman, ήδη από τις αρχές των seventies. Κι αυτό το λέω, γιατί –απ’ όσο το έψαξα– η αγγλική μετάφραση του Αμέρικαν Μπαρ στην Αθήναπρέπει να ήταν διαθέσιμη στην Αμερική ήδη από τον Χειμώνα του ’73. Και αναφέρομαι στην παρουσία του ποιήματος στον τόμο/περιοδικό Boundary 2 (Vol. 1, No. 2, Winter, 1973), που ήταν αφιερωμένος στα ελληνικά γράμματα (ASpecialIssueonContemporaryGreekWriting) και που είχε εκδοθεί από το Binghamton University/ StateUniversityofNewYork, με επιμέλεια των WilliamSpanos(ελληνοαμερικανός κριτικός και ακαδημαϊκός) και RobertKroetsch(συγγραφέας).

An American Bar in Athens

For Kimon Friar

Among the wandering, hurried, idiot faces

on the street, I see you tonight Kosti Palama

promenading back and forth through my

drunken disillusionment

looking for a whore, friend, a resurrection

while I hold your book in my hand.

What shop windows, what a moon!

People of all kinds are strolling in the night

as are icon curs; cats are in trash cans

and you Verne, old story teller

what are you hanging around

the entrance to those apartments for?

I understand your thoughts, Kosti Palama, mindless

old bon vivant, as you enter the bar

making eyes at the whores and sipping

a double whiskey.

I follow you through fogs of cigarette smoke

and giggles about my long hair.

I slump down on a rough wooden bench

next to sitting statues

and let you buy me a drink.

--We’re the most lively ones here tonight--

the stool pigeons look at us suspiciously

and the lights will go out in an hour.

Who is going to carry us home?

Kosti Palama, old wind bag, prodigal root

what was the “Greekness” you were

preaching about the hellfire and brimstone

on the summit of hope

when night suddenly flashed out

like a knife from its sheath?

And you were left paralyzed on a chair

faced with a small smoky dawn.

I feel like a schoolboy who had

an old fogy for a teacher. I kept trying

to figure out how to get along with you.

Hideous old dog let’s go and throw-up

this evening’s booze on the steps

of the closed bookstores.

Let’s go and piss on all the statues

of Athens, paying our respects only

toRighas. Andthenpart. You go your way

and I mine like grandfather and

grandson who have had a fight.

Watch out for my madness old man,

if the fancy takes me I’ll kill you.

Translated by: Philip Ramp and Katerina Angelaki-Rooke

↧

MOMO TRIO – OPERA CHAOTIQUE

June 5, 2013, 11:21 pm

≫ Next: BLUES SECTION ένα τραγούδι

≪ Previous: LEFTERIS POULIOS an american bar in Athens

Δεν μπορώ να θυμηθώ –και ούτε έχει, ίσως, ιδιαίτερη σημασία– πότε κυκλοφόρησε για τελευταία φορά δίσκος βινυλίου στην Ελλάδα, από ένα ελληνικό τζαζ σχήμα. Το έπραξε, πάντως, πριν κάποιους μήνες το MomoTrio (Γιώργος Δούσης πιάνο, Νίκος Κασσαβέτης ντραμς, Παρασκευάς Κίτσος κοντραμπάσο) τυπώνοντας ένα LPυπό τον τίτλο “NoVacancy” [IRIDAmusic, 2012], το οποίον, πλην των όποιων άλλων, αποδεικνύει –για ακόμη μία φορά– το υψηλό επίπεδο των συγκροτημάτων τής εγχώριας σκηνής.

Ο Γιώργος Δούσης γεννήθηκε το 1975 και είναι απόφοιτος Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και διπλωματούχος πιανίστας. Μελέτησε Ενορχήστρωση με τον Κώστα Κλάββα, Σύνθεση με τον Θόδωρο Αντωνίου και μυήθηκε στον κόσμο της jazz έχοντας δάσκαλό του τον Μάρκο Αλεξίου. Έχει γράψει έργα για ποικίλα σύνολα, κάποια εκ των οποίων έχουν ερμηνευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως ενορχηστρωτής έχει συνεργασίες με την Συμφωνική και Σύγχρονη Ορχήστρα της ΕΡΤ, την Ορχήστρα των Χρωμάτων, την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, την Καμεράτα κ.ά. Ο Παρασκευάς Κίτσος γεννήθηκε το 1978. Είναι αριστούχος του Εθνικού Ωδείου Αθηνών στην κλασική κιθάρα, ενώ παράλληλα σπούδασε ηλεκτρικό μπάσο με τον Γιώργο Ζηκογιάννη και κοντραμπάσο με τον Βαγγέλη Ζωγράφο. Έχει συμπράξει με την Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, με την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και με την Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. ΠριντουςMomoTrioεμφανιζότανμετα Invisible Impro Quartet και Interplay Trio. Αλλά και ο ντράμερ Νίκος Κασσαβέτης έχει ποικίλη παρουσία στο χώρο. Σπούδασε κλασικά κρουστά στην Αθήνα και αργότερα φοίτησε με υποτροφία στο Berklee College of Music. Από το 1999 κατέχει την θέση του ντράμερ στην Ελληνική Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Ηχογραφεί τακτικά για την ελληνική τηλεόραση, το ραδιόφωνο και ως sessionμουσικός σε ανεξάρτητες παραγωγές.

Οι MomoTrioείναι (γενικώς) ένα ευρωπαϊκότζαζ σχήμα, εννοώντας πως η βάση τής δικής τους jazzδεν είναι αναγκαστικώς τα blues, αλλά ο ήχος συγκροτημάτων όπως οι e.s.t. για παράδειγμα (αλλά και άλλα ανάλογα, που έσκασαν μύτη την τελευταία 15ετία). Φυσικά, υπάρχουν και ευρύτερες επιρροές/αναφορές που σχετίζονται με το… μεσογειακόν του πράγματος –το οποίον μπορεί ν’ αγγίζει έως και την Εγγύς Ανατολή–, αν κι εκείνο που προέχει, πάντα, είναι η οριοθέτηση μιας πλατφόρμας παιξίματος με σαφή, λυρικά, χαρακτηριστικά. Το αποτέλεσμα καταγράφεται στα εννέα πρωτότυπα tracksτού “NoVacancy” (οκτώ ανήκουν στον Δούση και ένα στον Κίτσο), ενορχηστρωμένα από τους τρεις μουσικούς, και ερμηνευμένα με εκτελεστική επάρκεια και δύναμη. Κομμάτια περιπετειώδη που ποτέ δεν χάνουν το στόχο, προτείνοντας έναν τύπο σύγχρονης jazzμε συνθετική έμπνευση, μετρημένα αλλά επαρκή soli, και βεβαίως άψογη αφήγηση (ήπια περάσματα και κορυφώσεις σε αγαστή συνύπαρξη). Ωραίος δίσκος!

Αυτό που πράττουν οι OperaChaotique (Γιώργος Τζιουβάρας ή Tenormanφωνή, πιάνο, Χρήστος Κουτσογιάννης ή VoodooDrummerντραμς), δεν το πράττουν πολλοί – και δεν εννοώ μόνον στην Ελλάδα. Είναι φανερό πως ορισμένοι μπορεί ν’ ανακαλέσουν στη μνήμη τους, πρώτους-πρώτους, τούς TigerLillies, αν και στην πράξη φρονώ πως δεν υπάρχουν και πολλές ομοιότητες. Οι Βρετανοί κινούνται εντός των πλαισίων του brechtianpunk, όντας και πιο «σκοτεινοί» ή μάλλον σκέτο «σκοτεινοί», ενώ οι OperaChaotiqueείναι Έλληνες (Μεσόγειοι) καθόλου punkκαι ελαφρώς (όσο πατάει η γάτα)… σκοτεινοί. Toόποιο darkκλίμα δηλαδή του “DeathofthePhantomoftheOpera” [HiddenTrack, 2012] δεν είναι ερεβώδες, αλλά, συνήθως, η αφορμή προκειμένου να εξελιχθούν τα περισσότερο εξωστρεφή γεγονότα και οι ανάλογες καταστάσεις, που έχουν να κάνουν και με την… Νέα Ορλεάνη· την jazz της Νέας Ορλεάνης και φυσικά τους μύθους της. Όπως διαβάζω και στο δίκτυο: «πρόκειται για ένα concept album, με τους OperaChaotiqueνα αφηγούνται την ιστορία του Φαντάσματος της Όπερας, το οποίο ταξιδεύει στη Νέα Ορλεάνη, προκειμένου να οδηγηθεί σε μία θυελλώδη σχέση με την Voodoo Queen, η οποία (σχέση) θα έχει τραγική κατάληξη…». Αυτός ο συνδυασμός μιας κλασικής ιστορίας φαντασμάτων από τη μια μεριά, με την παράδοση της jazz, την MarieLaveauκαι το voodooκλίμα του βάλτου από την άλλη, αποσυμπιέζει το ακουστικό (υποθέτω και το σκηνικό) δρώμενο, μετατοπίζοντάς το προς πιο λαϊκές καταστάσεις. Άψογες οι συνθέσεις, το concept, η βασική διανομή (ο τενόρος Τζιουβάρας, ο ντράμερ Κουτσογιάννης), αλλά και αξιοσημείωτη η παρουσία των guests– με τον προσφάτως εκλιπών BobBrozmanστον μπαγλαμά και τον BlaineL. Reiningerβιολί, ανάμεσα σε άλλους.

Επαφή: www.irida-music.gr, www.hiddentrack.gr

↧

BLUES SECTION ένα τραγούδι

June 6, 2013, 9:47 am

≫ Next: FRANCISCO PAIS ένα ξεχωριστό άλμπουμ

≪ Previous: MOMO TRIO – OPERA CHAOTIQUE

Το “Answertolife”είναι ένα σημαντικό, αλλά όχι πολύ γνωστό τραγούδι της δεκαετίας του ’60. Ανήκει στους ΦινλανδούςBluesSectionκαι πιο συγκεκριμένα στον JimPembroke, ο οποίος τραγούδησε, γράφοντας μουσική και κυρίως στίχους, χώνοντάς τα από τη μια μεριά στους hippiesτού “summer of love” και «ανεβάζοντας» από την άλλη τις νεανικές συμμορίες (ιδίως όταν εκείνες πλακώνονταν με την αστυνομία). OPembrokeκαταπιανόταν με τη νεανική παραβατικότητα (ας την πω έτσι) και σ’ ένα άλλο εξ ίσου σπουδαίο τραγούδι (καταπληκτικό!) των BluesSection, το “Paint it Michael and others, maybe”, δείχνοντας πως τον απασχολούσε η συγκεκριμένη πλευρά της νεανικής υποκουλτούρας, που σχετιζόταν με την βίαιη διεκδίκηση. Στο “Answertolife”, που επιλέγεται μέσα από το πρώτο φερώνυμο LPτων BluesSection[LoveLRLP 3, 1967], ακούγονται οι: JimPembrokeτραγούδι, HasseWalliκιθάρα, Måns Groundstroem μπάσο, πιάνο, hammond, Ronnie Österberg ντραμς, φωνητικά. (Στην μπάντα συμμετείχε και ο σαξοφωνίστας EeroKoivistoinen, αλλά δεν ακούγεται στο συγκεκριμένο track).

Και κάτι ακόμη. Οι φωτογραφίες των skinheadsπου επέλεξε ο τύπος στο YouTube για να διακοσμήσει το βίντεό του (όπως θα δείτε στη συνέχεια) δεν ξέρω αν είναι οι πλέον επιτυχημένες – αλλά γιατί όχι; Το 1967 οι skinheads, με την σκληρή προλεταριακή αλλά πουριτανική συμπεριφορά τους, ήταν μια πραγματικότητα για τη Βρετανία (ο Pembrokeήταν Βρετανός), καιρό πριν στρίψουν και γειτονέψουν ή ταυτιστούν με τον ρατσισμό, τον χουλιγκανισμό και τον νεοναζισμό (σταδιακώς και μέχρι τα τέλη των seventies).

Answer to Life

I’ve searched in the depths of my mind to find

The answer to life is be kind not blind

Show love above all

And your life won’t be so hard no more

People may fight and make war and roar

The answer to life is make love, no more

Show love above all

And your life won't be so hard no more

I go with the gang called the Vegetable Men

I smash up the hippies whenever I can

They get on my nerves with their flowers and love

They sit in Soho while I’m in a pub

Eating minced tarts, playing my darts

I see if there’s any crumpet near

I don’t want nothing more than my beer

I go with the gang called the Vegetable Men

I like to kick cops whenever I can

They say that I weren’t too bright in my school

But if I can beat cops I can be no fool

Breaking their bones, I’m chucking ’round stones
Spreading ’round fear and hate
I don’t want nothing more than my beer
Breaking their bones, I’m chucking ’round stones
Spreading ’round fear and hate
I don’t want nothing more than my beer.

↧

FRANCISCO PAIS ένα ξεχωριστό άλμπουμ

June 7, 2013, 1:40 am

≫ Next: IERNIS Έλληνες «Κέλτες»

≪ Previous: BLUES SECTION ένα τραγούδι

Η περίπτωση του FranciscoPais, του άλμπουμ“RaiseYourVibration” [ProductofImagination, 2012] καλύτερα, είναι από εκείνες που σε οδηγούν… άρον-άρον να επανεκτιμήσεις την απλότητα (ίδιον, συνήθως, ενός πληθωρικού ταλέντου) και βεβαίως την ικανότητα κάποιου να μετέρχεται των βασικών υλικών δημιουργώντας προσωπικό έργο. Κι ενώ λοιπόν μόλις σκάσει το πρώτο τραγούδι (“Brokenopen”) εκείνο που έρχεται κατ’ ευθείαν στο μυαλό σου είναι πως ένας κάποιος… Sting (η φωνή μοιάζει, αλλά, γι’ αυτό, μόνον τη φύση μπορούμε να κακίσουμε) βρίσκεται εκεί για να σε απασχολήσει στα επόμενα 41 λεπτά της ζωής σου, στην αμέσως επόμενη στροφή αντιλαμβάνεσαι πως η ομοιότητα είναι αδιάφορη, καθότι άλλα, πολλά, είναι εκείνα που προεξέχουν. Ο FranciscoPaisδεν είναι μόνον ένας απολαυστικός τραγουδιστής (με falsetto, φυσικά, ασυναγώνιστο), είναι ακόμη άσσος κιθαριστής και περαιτέρω στιχουργός και συνθέτης. Ένας πλήρης τραγουδοποιός που κινείται με απαράμιλλη άνεση μεταξύ pop-jazzκαι soft-rock, έχοντας δίπλα του παικταράδες· μουσικούς που χειρίζονται πλήθος πνευστών (άλτο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, μπασούν, κλαρινέτο) και ακόμη πιάνο, rhodes, και μπάσο-ντραμς συμβάλλοντας από κοινού σ’ ένα ανώτερο αισθητικό αποτέλεσμα.

Ξεκινώντας από τη Γαλλία το 1998, σπουδάζοντας στο Berkleeκαι παίρνοντας πτυχίο στη Μουσική Παράσταση, ο Paisείχε την ευκαιρία να εμφανισθεί σε Ευρώπη και Αμερική, παίζοντας με τον αφρό της σύγχρονης σκηνής (MarcusStrickland, SeamusBlake, GretchenParlato, MyronWaldenκ.ά.), δοκιμάζοντας και εμβαθύνοντας σε σταθερά πεδία. Απέκτησε, έτσι, έναν αέρα μουσικού του πάλκου, τον οποίον αέραμετέφερε με χαρακτηριστική ευκολία και στο στούντιο, προβάλλοντας έναν αριθμό συνθέσεων/τραγουδιών που δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Κι εδώ είναι το παράξενο – ένα ακόμη παράξενο. Ενώ η μουσική του Paisείναι, βασικά, χαμηλών τόνων, το αποτέλεσμα είναι… εκκωφαντικό. Άψογες μελωδίες, αρμονική τελειότητα, ωραία πνευστά παιξίματα και βεβαίως κιθάρα που δοκιμάζει ακόμη και σε σκληρά ροκ τοπία, δίχως ποτέ να απεμπολεί τη λεπτότητά της. Δύσκολο να ξεχωρίσεις τραγούδι απ’ αυτό το άλμπουμ. Δύσκολο να επαναλάβεις κάτι. Το επαναλαμβάνεις όλο (διαρκεί εξάλλου, όπως προείπα, μόλις 41 λεπτά) και καθαρίζεις.

Επαφή: www.franciscopais.com

↧

IERNIS Έλληνες «Κέλτες»

June 9, 2013, 10:25 am

≫ Next: GOOD LUCK Mr. GORSKY – ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

≪ Previous: FRANCISCO PAIS ένα ξεχωριστό άλμπουμ

Κέλτικο ρεπερτόριο έχει διασκευαστεί-ερμηνευτεί κι άλλες φορές από Έλληνες. Δεν είμαι σίγουρος όμως –τουλάχιστον δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή–, αν έχει υπάρξει ποτέ ένα συγκρότημα όπως οι Iernis, κι ένα CDόπως το “Beyondafar-offshore” [MusicCorner], που να ηχεί και να είναι 100% κέλτικο και στα 73 λεπτά της διάρκειάς του. Το 4μελές σχήμα (Μανώλης Γαλιάτσος μπουζούκι, μπάντζο, μαντολίνο, κιθάρα, λαουτομπούζουκο, Γιώργος Γαλιάτσος κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, tiple, φωνή, Σκοτ Μαυρουδής uilleanpipes, whistles, μαντολίνο, φωνή, Κώστας Ξυδάκης φλάουτο, μαντολίνο, whistles, dulcimer), όπως και οι τρεις guestsπου συνοδεύουν (Χρυσούλα Κεχαγιόγλου φωνή, Χριστίνα Κούτρου τσέλο, Πουλχερία Τσαβδάρη νταραμπούκα, μπεντίρ) αποτελούν όλοι μαζί ένα ξεχωριστό σύνολο, που «συλλαμβάνεται» σε απόλυτη ταύτιση με το ρεπερτόριο που καλείται να αποδώσει. Τούτο αιτιολογείται, προφανώς, από τα χρόνια που οι Iernisβρίσκονται μαζί (χονδρικώς από τα τέλη των 90s) και βεβαίως από τα πάμπολλα liveπου έχουν δώσει σε διάφορα αθηναϊκά στέκια, αλλά και στην επαρχία (Γιάννενα, Άμφισσα, Κατερίνη κ.ά.). Το αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο 15 σκοπών (κέλτικων παραδοσιακών βασικά, αλλά και μερικών επωνύμων – υπάρχει κι ένας ζωναράδικος χορός), που πολλαπλασιάζονται επί της ουσίας, αφού ορισμένα tracksαποτελούνται από δύο και τρία διαφορετικά κομμάτια (ενωμένα σαν potpourri).

Πολλά από τα θέματα που ακούγονται στο “Beyondafar-offshore” είναι κλασικά (“Gloomywintersnooawa’”, “VanDiemen’sland”), άλλα κλασικότερα των κλασικών (“JohnRiley”, “Soearlyinthespring”) και άλλα, αν και αντλημένα από λιγότερο γνωστές πηγές (κυρίως δισκογραφικές), ηχούν, πάντα, με οικείο τρόπο στα ώτα όχι μόνον των fans, αλλά και των απλών φίλων των κέλτικων σκοπών. Μπορεί ο ζωναράδικος χορός (“Thissummer”) να μην «κολλάει» με το υπόλοιπο ρεπερτόριο, μπορεί τα φωνητικά να μην είναι πάντα το πιο δυνατό χαρτί των Iernis (είναι «σωστά» τα ανδρικά, αλλά τα γυναικεία χρειάζονται ακόμη περισσότερο βάθος), όμως τόσο οι ενοργανώσεις όσο και το παίξιμο (με όλο το ρυθμικό, μελωδικό και αρμονικό οπλοστάσιο εν παρατάξει) δείχνουν μουσικούς που έχουν δουλέψει πάνω στο είδος, που ξέρουν να αποδώσουν όχι μόνο τον τύπο, αλλά κυρίως το αίσθημάτου. Αυτό συγκρατώ από την πρώτη προσπάθεια των Iernis.

Επαφή: www.musiccornerstore.gr

↧

GOOD LUCK Mr. GORSKY – ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

June 10, 2013, 3:40 am

≫ Next: ΤΖΕΣΣΙΚΑ bella ΤΖΕΣΣΙΚΑ

≪ Previous: IERNIS Έλληνες «Κέλτες»

Όπως διαβάζω στο δίκτυο οι GoodLuckMr. Gorskyσχηματίστηκαν το 2004 στη Θεσσαλονίκη, από τους Σάββα Εμμανουηλίδη, Θανάση Παπαδόπουλο και Σάββα Μεταξά. Μ’ αυτήν ακριβώς τη line-upυφίστανται και σήμερα ως τρίο κυκλοφορώντας προς το τέλος του 2012 (δηλαδή αρχές του ’13), το πρώτο LPτους (έχουν κι ένα splitCDμε τους συμπατριώτες τους EventlessPlotαπό το 2008, στο ίδιο label).

Αυτό λοιπόν το “GoodLuckMr. Gorsky”[Granny] είναι ηχογραφημένο στο bioscinematheque, τον Ιούνιο του 2011 – μία κίνηση σωστή γενικώς, επειδή αυτή η μουσική, αυτό το ηλεκτρονικό περιβαλλοντικό, improvκαι λελογισμένα θορυβώδες κρεσέντο είναι ό,τι πρέπει για «ζωντανό». Οι GoodLuckMr. Gorskyπαρουσιάζουν ενδιαφέρουσα (έως πολύ ενδιαφέρουσα) μουσική. Το στυλ τους, το ύφος τους, δεν είναι απωθητικό (και δεν αναφέρομαι στην πειραματικήκάστα, αλλά σ’ έναν κόσμο πέραν αυτής). Αναπτύσσουν ωραία τις ιδέες τους και λόγω του ότι έχουν (και) μία ποικιλία οργανική (τρομπέτα, σύνθια, σαμπλ από προετοιμασμένο πιάνο, φωνές, ποικίλες fieldrecordings) καταφέρνουν να δημιουργήσουν μία «προσωπική» κατάσταση. Ο ήχος τους, δηλαδή, προβάλλει «γεμάτος» μέσα από παράλληλα επίπεδα (ένα μπάσο στρώμα, ήχοι και εφφέ, ποικίλες ηλεκτρονικές παρεμβάσεις…), τα οποία συμβάλλουν, με τον τρόπο τους, προς ένα ενιαίο άκουσμα. Περιπετειώδης, και… απρογραμμάτιστη μουσική, δίχως ίχνος εσωστρέφειας ή αυτοαναφοράς. Ιδιαίτερο artworkκαι περιορισμένη έκδοση 300 βινυλίων.

Επαφή: www.grannyrecords.org

Μέλος των GoodLuckMr. GorskyoΣάββας Μεταξάς (Savvas Metaxas) έχει κι αυτός, τώρα, ένα προσωπικό CD-Rστην εταιρεία orila. Το άλμπουμ, που διαρκεί 51 λεπτά, είναι βασικά ένα σύνθι-έργο, με κάποιες παρεμβολές από επιτόπιες ηχογραφήσεις. Το βασικό όργανο είναι ένα ημι-modularsynthesizerκαι μέσω αυτού αναπτύσσεται το σύνολο του αισθητικού πλαισίου. Οι μουσικές του Μεταξά, που είναι οπωσδήποτε πειραματικές, παίζουν με ποικίλες συχνότητες και timbre, αναπτύσσονται μέσα από μιαν αργή επαναληπτικότητα, άλλοτε πάλι είναι εντελώς εικονοκλαστικές, ενώ άλλοτε φαίνεται να διηγούνται μια κάποιαν ιστορία (έτσι μπορεί να νομίζει δηλαδή ο εκάστοτε ακροατής). Υπάρχουν tracksπου ακούγονται πιο κοντά στο μέσο αυτί, όπως π.χ. το υπ’ αριθμόν 4, που θυμίζει παραγωγές της γερμανικής εταιρείας Sky του Günter Körber και άλλα που είναι πιο «τυχαία» και abstract. Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Επαφή: www.orila.net

↧

ΤΖΕΣΣΙΚΑ bella ΤΖΕΣΣΙΚΑ

June 10, 2013, 11:54 pm

≫ Next: ET1 – NET – ET3

≪ Previous: GOOD LUCK Mr. GORSKY – ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ

Η ελληνική γυναικεία popστη δεκαετία του ’70, ο ήχος της δηλαδή, διαμορφώθηκε μέσα από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιούστη Θεσσαλονίκη. Η Μαρίνα με τα τραγούδια «Οι αριθμοί» των Γιώργου Ρωμανού & Δημήτρη Ιατρόπουλου το 1970, «Το τραίνο τώρα…» του Χάρη Βρούλη το 1971 και κυρίως με το «Ένα καλοκαίρι μόνο» των Γιώργου Μανίκα & Νίκου Ελληναίου το 1974, η Ελπίδα με το «Δεν τον είδα» των Άκη Σκαμάγκα & Γιώργου Ματαράγκα το 1972 και κυρίως με το «Στάξε μέλι στην καρδιά σου» των ιδίων το 1973, η Χριστίνα με τον «Μάγο» του Ηλία Ασβεστόπουλου το 1973, η Μπέσυ Αργυράκη με την «Ηλεκτρονική εποχή» του Δημήτρη Κωνσταντάρα το 1973, η Μίλλη με τη «Νέα γενιά» των Νίκου Λαβράνου & Διονύση Τζεφρώνη το 1974 και ορισμένες ακόμη στηρίχτηκαν και πρότειναν έναν ήχο τον οποίον διαμόρφωσαν, βασικά, οι ενορχηστρωτές της εποχής· ο Κώστας Κλάββας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Κώστας Καπνίσης, ο Τάκης Αθηναίος, ο Ζακ Ιακωβίδης, ο Γιώργος Θεοδοσιάδης… Φυσικά, δεν πέρασαν όλες οι popτραγουδίστριες της εποχής από το Ελληνικό Φεστιβάλ Τραγουδιού, όμως κι εκείνες που δεν πάτησαν στη σκηνή του, όπως η Gelsominaή η Τζέσσικα π.χ., στα ίδια χνάρια κινήθηκαν. Τον ίδιον-ανάλογο ήχο είχαν. Αυτός ο συνδυασμός, λοιπόν, στοιχείων της popαπό τη μια μεριά με τον ελαφρύ ήχο της ορχήστρας του Φεστιβάλ από την άλλη δημιούργησε ένα «ελληνικό» υβρίδιο, που έπασχε από έναν μικρομεγαλισμό κάποιες φορές, αλλά που, ορισμένες άλλες, κατόρθωσε να δώσει όντως άξιες και εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις. Αυτές τις ενορχηστρώσεις άκουσε πριν από λίγα χρόνια και ο Βρετανός AndyVotelκάνοντάς μας… διάσημους στα πέρατα του κόσμου· τις σφήνωσε δε στο μυαλό και ουκ ολίγων Ελλήνων νεωτέρων DJsκαι ακροατών –πολλοί εκ των οποίων αγνοούσαν το εν λόγω υλικό– και οι οποίοι (DJs) ανέδειξαν το «Θάρθη θάρθη» των Γιάννη Ρενιέρη & Ηλία Ασβεστόπουλου (Ελπίδα) και το «Ένα καλοκαίρι μόνο» (Μαρίνα) σε «εναλλακτικούς» κλαμπίστικους ύμνους. Ένα από τα τελευταία ολοκληρωμένα δείγματα αυτού του ήχου –της ελληνικής popτων seventiesεννοώ– συναντάμε στο LPτης Τζέσσικας«Έλα Tώρα… Που δε Θες…» [EMI/ Columbia], που κυκλοφόρησε το 1977 σε παραγωγή του Γιώργου Πετσίλα. Λέω «τελευταία δείγματα», γιατί από ’κει και πέρα δεν αλλάζει μόνον η εξωτερική popαντίληψη, αλλάζει συν τω χρόνω και η ουσία της (πάνε μαζί αυτά). Γίνεται, δηλαδή, περισσότερο πεζή και λιγότερο αφελής όσον αφορά στη θεματολογία της, ενώ και από πλευράς ενορχηστρώσεων θα εισβάλλουν σιγά-σιγά τα σύνθια, αντικαθιστώντας (ανεπαρκώς εννοείται) τα φυσικά όργανα. Ήδη από το 1977 ο popήχος του Φεστιβάλ ήταν κομματάκι ξεπερασμένος. Τραγούδια όπως τα «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή» (1977) με την Άννα Βίσση και «Κράτα με» (1978) με τους Τάκη Αντωνιάδη και Χριστίνα θυμίζουν πιο πολύ τα… δυσκίνητα φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού της εποχής (όπως το βουλγαρικό GoldenOrpheusγια παράδειγμα), ενώ ο Γιώργος Πολυχρονιάδης με το «Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας» την επόμενη χρονιά θα έβαζε ταφόπλακα στο «παλιό στυλ», το οποίο θα έμπαινε οριστικά στο χρονοντούλαπο στα πρώτα χρόνια του ’80…

Η Τζέσσικα εμφανίζεται στη δισκογραφία με τα 45άρια «Άφησέ με/ Βρέχει βρέχει» [Pan-VoxPAN 6579] το 1974 και «Αμαζόνα/ Τώρα γιατί» [EMI/ Columbia 2J 006-70472] το 1975, για ν’ ακολουθήσει το LP«Έλα Tώρα… Που δε Θες…» [EMI/ Columbia14C062-70819] δύο χρόνια αργότερα. Με τον Άκη Σκαμάγκα ν’ αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς συνεργάτες της (ήδη από την εποχή των singles) –oΣκαμάγκας ήταν μέλος των… Skamagasτο 1966 και αργότερα του γκρουπ Φοίνικες– υπογράφοντας τα πέντε από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου, και με τον Νέστορα Δάνα (κι αυτός από τα συγκροτήματα του ’60, αφού είχε περάσει από τους Monks) να επιμελείται τις ενορχηστρώσεις, διευθύνοντας και την ορχήστρα, η Τζέσσικα κατορθώνει να προτείνει ένα μεγαλεπήβολο popάλμπουμ, που πέρασε, στην εποχή του, εντελώς απαρατήρητο. Ήταν η γενικότερη «κακή» εποχή της τότε Columbia, όταν τυπώνονταν οι πιο αλλοπρόσαλλοι δίσκοι; Ήταν το κακό promotion; Ήταν το εξώφυλλο, που όσο… τραβηχτικό κι αν φάνταζε παρέπεμπε σε τουριστικόρεπερτόριο; Να ήταν ο τίτλος, που έφερνε στο νου κάτι από ελληνικό softcore(ή και hardτων 80s– αυτό το λέω τώρα); Η ουσία είναι πως το άλμπουμ θάφτηκε από το ραδιόφωνο και πάτωσε. Και η ίδια η Τζέσσικα δηλαδή δεν φαίνεται να ξανα-απασχόλησε από τότε τη δισκογραφία, παρότι το LP (ως παραγωγή) είχε πάρει μέρος σ’ ένα διαγωνισμό στο Φεστιβάλ του Sopot (Πολωνία) το 1980. Αυτό το τελευταίο κάπου το είχα διαβάσει, αν και δεν μπόρεσα (παρότι έψαξα) να βρω που ακριβώς. Επίσης, είχα δει (σε περιοδικό εννοώ) και αφίσες από κλαμπ και μαγαζιά της εποχής, στις ταμπέλες των οποίων εμφανιζόταν και τ’ όνομα της Τζέσσικας (κάτω από εκείνα των «πρώτων» ονομάτων). Δυστυχώς, ούτε αυτό το περιοδικό, μ’ ένα πρώτο πρόχειρο ψάξιμο, μπόρεσα να εντοπίσω· μάλλον μου έχει ξεφύγει η κατάσταση και κάπως πρέπει να την συμμαζέψω… Βρήκα, όμως, μερικά παλαιά τεύχη (από τα τέλη του 1976) του περιοδικού Αθηνόραμα (#7, 27/11/1976) και ψάχνοντας στις σελίδες με τα κοσμικά κέντραεντόπισα την Τζέσσικα να τραγουδά στον Διογένη (στον Πειραιά) μαζί με την Νέλλη Γκίνη, τον Σπύρο Σερεμέτη, την Χαρούλα Ντάνου και τον Κώστα Κόλλια, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ζακ Ιακωβίδη.

Το «Έλα Τώρα… Που δε Θες…» άνοιγε με το φερώνυμο κομμάτι που ήταν σύνθεση κάποιων… R.Smith& S. Williamsonμε ελληνικούς στίχους του Ηλία Ηλιόπουλου (δεν γνωρίζω το πρωτότυπο). Αν και δεν λέει πολλά πράγματα, εντούτοις η ενορχηστρωτική κάλυψη του Δάνα με τα σύνθια, τoφλάουτο και το hammondνα προσφέρουν ό,τι καλύτερο σε ηχοχρώματα προετοίμαζε εκείνο που θ’ ακολουθούσε. Το επόμενο τραγούδι, το «Ξέχνα τα παλιά» (Λάκης Τζιλιάνος & Δώρα Δάνα) είναι ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ. Ένα lightrhythmn’ bluesμε μελιστάλαχτα φωνητικά, άψογο πνευστό τμήμα, ωραίο mellotron, και γενικώς «ελαφρά» ενορχηστρωτική προσέγγιση για σεμινάριο. Ένα «πλούσιο» τραγούδι, που θα μπορούσε να αποτελεί ένα διαχρονικό ελληνικό popστάνταρντ. Το «Ραντεβού» (Α. Θεοδωρόπουλος & Η. Ηλιόπουλος) έχει ενδιαφέρον λόγω των παιξιμάτων. Με το ρυθμικό τμήμα να κάνει πολύ καλή δουλειά, το mellotronνα ζωγραφίζειστο backgroundσυνεπικουρούμενο από τα διάφορα σύνθια και με την Τζέσσικα να ερμηνεύει πειστικά, το κομμάτι δεν μπορεί παρά να ανήκει μεταξύ εκείνων που ξεχωρίζουν (από το LP). Το «Αγόρι μου» είναι το πρώτο κομμάτι του Άκη Σκαμάγκα. Εντάξει, οι στίχοι δεν είναι το ζητούμενο, όμως η σύνθεση και βεβαίως η ενορχήστρωση είναι ζηλευτές. Μόνο και μόνο για το «χαμοντικό» breakκαι το καθαρόαιμο «JethroTull-ικό φλάουτο» στο τέλος το τραγούδι παίρνει «πολύ καλά». Γιατί «δέκα με τόνο» βάζω στο «Μια αγάπη καινούργια» (Σταύρος Λαδάς & Σώβερ Μεταξάς – κιθαρίστας και μάνατζερ των Sover Group αντιστοίχως), το ωραιότερο ελληνόφωνο popτραγούδι εκείνης της περιόδου και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας. Δεν είναι το fuzzστην κιθάρα, το jazzyπιάνο που κάνει στράκες, το rhythmsectionπου τα χώνει, τα γεμίσματα από το φλάουτο, η ερμηνεία της Τζέσσικας οι ωραίοι στίχοι («Με το χρόνο η αγάπη ξεχνιέται/ όταν έχει βαριά πληγωθεί/ το μυαλό πια δεν τη συλλογιέται/ είναι νόμος αυτός στη ζωή. Όμως δίπλα του εκείνος ποια να ’χει/ να της λέει γλυκά σ’ αγαπώ/ κι εγώ μένω στο σπίτι μονάχη/ δίχως να ’χω κανένα σκοπό;»), είναι το συνολικό driveπου βγάζει το τραγούδι (ελαφροροκιά για πολλά φράγκα). Θα το είχα ξεσκίσει στα τζουκ-μποξ το ’77, αν έβγαινε σε 45άρι. (Ας το ανεβάσει κάποιος). Το λέω, γιατί εκείνη τη χρονιά τάιζα το «Έλα πιο κοντά» (Θέμης Ανδρεάδης & Άινα Μάουρερ), που δεν πιάνει μία μπροστά στο «Μια αγάπη καινούργια»... Η πλευρά θα κλείσει με το «Ας ήταν όνειρο» του Νέστορα Δάνα (στίχοι Γ. Ρέμου), που έχει τραβηχτική μελωδία «βγαλμένη» στο σαξόφωνο.

Η όψη Β ανοίγει με το «Μπέλλα Τζέσσυ», που δεν είναι άλλο από το “LindabellaLinda” των Ιταλών DanielSentacruzEnsembleμε ελληνικούς στίχους του Ηλία Ηλιόπουλου. Παρότι το τραγούδι είχε καταταγεί όγδοο στο Sanremo 1976, στην Ελλάδα ακούστηκε δεόντως, αφού είχε «κοπεί» και σε (ελληνικό) 45άρι: “LindabellaLinda/ Scaramouche” [ΕΜΙ 2J 006-18148]. Η ελληνική διασκευή είναι πολύ καλή και προσωπικώς την προτιμώ από το originalλόγω της ενορχήστρωσης· και η Τζέσσικα όμως κάνει το κομμάτι δικό της. Τα επόμενα τέσσερα τραγούδια ανήκουν στον Άκη Σκαμάγκα. Το «Παίρνεις και μια πόζα» είναι funkyμε ωραία χρήση του hammondκαι rhythmsectionπου ίπταται. Χορευτικό και το «Αλήθεια σας λέω» έχει μία «άπλα» ως τραγούδι, είναι «ντυμένο σωστά» από τον Δάνα, με το μπάσο να κρατάει όλη την ουσία. Άσσος και το «Έλα πιάσε με από το χέρι» που είναι αρκούντως jazzy, με τα πνευστά και τα πλήκτρα να υποστηρίζουν με πάθος τη μελωδία (ένα από τα 2-3 ωραιότερα tracksτου δίσκου). Μα και το «Ένα καλοκαίρι μόνη» είναι ξεχωριστό. Μπαλάντα με ρεφρέν ελκυστικό και την Τζέσσικα να δείχνει πως έχει φωνή εύπλαστη (αν και χαριτωμένα και μάλλον από τη φύση της… αλλοιωμένη), ανεβαίνονταςκαι κατεβαίνονταςμε άνεση. Το κομμάτι που συμπληρώνει την πλευρά και το άλμπουμ είναι το «Τα χείλη μου διψάνε» του Νίκου Τζαβάρα· ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ήταν λαϊκό ή μάλλον ελαφρολαϊκό, ανακαλώντας στη μνήμη μου κάτι από το ρεπερτόριο της Χριστιάνας (εκείνης της εποχής).

Γενικώς, το «Έλα Tώρα… Που δε Θες…», που έχει τουλάχιστον δύο τραγουδάρες, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον popάλμπουμ και κακώς το υποτιμούν όσοι το υποτιμούν…

↧

ET1 – NET – ET3

June 11, 2013, 11:32 pm

≫ Next: Τι ΝΕΡΙΤ ρε αγράμματοι;

≪ Previous: ΤΖΕΣΣΙΚΑ bella ΤΖΕΣΣΙΚΑ

8/11/2009

Είδα, κατά τύχη, κάποια αποσπάσματα του «Κ. Γ. Καρυωτάκης» (σκ. Τάσος Ψαρράς) στην ΕΤ1…

30/1/2010

…που παρουσίαζε, παλαιότερα, κάτι μουσικές εκπομπές στην ΕΤ3 κι είχε και δισκάδικο…

9/3/2010

Είδα χθες το βράδυ στη ΝΕΤ την εκπομπή «Mηχανή του χρόνου»…

13/8/2010

Πριν κάνα χρόνο (στη NET νομίζω) πέτυχα τον Νίκο Παναγιωτόπουλο σε μια εκπομπή για τους νέους κινηματογραφιστές…

17/9/2010

Το είχα δει παλαιά στη ΝΕΤ και είχα γράψει τις εντυπώσεις μου στο Jazz & Τζαζ, στο τεύχος 87, τον Ιούνιο του 2000…

25/9/2010

Περί τα μέσα Μαΐου είδα τυχαίως και παράωρα στην τηλεόραση (νομίζω στην ET1) κάποια μουσική(;) εκπομπή –δεν την πρόλαβα από την αρχή– μ’ έναν τσελίστα να διαλύει…

24/11/2010

Ωραία η ιδέα της ΕΤ1 για μια εκπομπή αφιερωμένη στο σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη…

6/1/2011

…πέφτοντας πάνω σ’ ένα αφιέρωμα, του Σπύρου Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ, για τον Μανώλη Χιώτη…

20/1/2011

Ξέχασα επίσης να σου πω πως εχθές είδα στο Παρασκήνιο της ΕΤ1 το «Καφενείο των Μουσικών»…

2/10/2011

Στην εφημερίδα Τα Νέα της 28/9/2011 δημοσιεύτηκαν αποσπάσματα συνέντευξης της Angela Merkel στη ΝΕΤ…

24/2/2012

Χθες βράδυ η ΕΤ1 –το καλύτερο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης– έδειξε την ταινία του Νίκου Ζερβού «Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο»…

22/3/2012

Χθες βράδυ (δηλαδή σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες) ψάχνοντας στα κανάλια έπεσα, στη ΝΕΤ, στην εκπομπή «Στην υγειά μας»…

24/7/2012

Ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν είχα δει στην ΕΤ1 την ταινία του Σουηδού Johan Bergenstråhle “Jag Heter Stelios”…

3/4/2013

…ένα Σάββατο βράδυ στη ΝΕΤ, όταν τον παρακολούθησα να τραγουδάει, πολύ ωραία, ένα τραγούδι του μακαρίτη Μπάμπη Μπακάλη…

Το δισκορυχείον όταν έβλεπε τηλεόραση έβλεπε μόνον κρατικά κανάλια.

Οι κατουρημένοι πάνω τους, εκείνοι που τους σέρνει η τρόικα από τ’ αυτί και που μέσα στον πανικό τους ρίχνουν τα ζάρια και όποιον πάρει ο χάρος μόνο τον αποτροπιασμό και τον σιχτιρισμό των σκεπτομένων μπορεί να προκαλέσουν, και μόνο τα «μπράβο» και τα «ζήτω» των βλαμμένων και των ηλιθίων.

Θέλουν να κάνουν αναδιάρθρωση στην ΕΡΤ οι άνθρωποι; Τρίχες κατσαρές. Τίποτα δε θέλουν, τίποτα δεν τους ενδιαφέρει. Να ικανοποιηθεί τσάτρα-πάτρα η μνημονιακή απαίτηση, μόνον αυτό τους νοιάζει. Υπάρχουν υπεράριθμοι στην ΕΡΤ; Να φύγουν. Αν μπορεί να λειτουργήσει η ΕΡΤ με το μισό προσωπικό ή με τα 3/4 ας λειτουργήσει. Αλλά κλεισμένη και με κατεβασμένο σήμα πώς θα λειτουργήσει;

Κάθε φορά που γίνεται μιαν απεργία βγαίνουν οι κυβερνώντες και παπαγαλίζουν. «Ναι στο διάλογο, αλλά με ανοιχτά σχολεία…», «ανοιχτούς δρόμους», «ανοιχτά λιμάνια», «ανοιχτά νοσοκομεία»… ανοιχτά τα κέρατά τους… Τώρα, με μια κατάπτυστη, πραξικοπιματική και φασιστική απόφαση (την οποίαν, κατά βάση, υποστηρίζει με χαιρεκακία μόνον η Χρυσή Αυγή), βάζουν λουκέτο στην ΕΡΤ, επειδή έτσι έδειξε το «πάρτα όλα». Τώρα, το «με ανοιχτή την ΕΡΤ» δεν ισχύει. Δεν προκάνουν, επειδή κωλοβαράνε ένα χρόνο και δεν μπορούν να βρουν δυο χιλιάδες διαστημόβλαχους να διώξουν από το Δημόσιο.

Ποτέ ιδρύθηκε το ΑΣΕΠ; Το 1994. Μάλιστα. Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ μετά το 1994 κρίνονται από μηδενικής βάσεως. Θα εξαιρούνταν μόνον όσοι είχαν προσληφθεί μέσω άλλων νομίμων διαδικασιών (επετηρίδα). Πόσοι υπηρετούν στο Δημόσιο από το 1994 και μετά; Χονδρικώς οι μισοί, περί τις 300 χιλιάδες να πούμε. Μέσα σ’ ένα χρόνο από 300 χιλιάδες άτομα δεν μπορείς να βρεις δυο, τρεις, τέσσερις χιλιάδες, τους πιο καμένους, τους πιο κολλητηριτζήδες και να τους στείλεις να μαζεύουν καρπούζια; Κάνετε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό ρε κωθώνια. Βάλτε στους 300 χιλιάδες (λέμε τώρα…) να μας γράψουν... πώς πέρασαν το καλοκαίρι, να μας κάνουν μια διαίρεση δεκαδικού δια δεκαδικό με το χέρι, να μας θυμήσουν τι έγινε το 732 μ.Χ. και να μας πληροφορήσουν σε ποιο νομό πέφτει ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνος. Θα είχες αμέσως-αμέσως μια δεξαμενή… 290 χιλιάδων και θα ’διωχνες κατά βούληση. Ας πούμε ότι κάνω πλάκα... αλλά κάπως έτσι έπρεπε να γίνει.

Τι κάνουν αυτοί οι ανάξιοι που μας κυβερνούν τον τελευταίο χρόνο, και όλα τα προηγούμενα όλοι οι προηγούμενοι; Μόνο φόρους ξέρουν να βάζουν και οθωμανικά χαράτσια; Αλλά, βεβαίως, τι να περιμένεις από άβουλους και τεμπελχανάδες, τους διαχρονικώς αχρήστους, που αφού έφτιαξαν μια δημόσια διοίκηση σαν τα μούτρα τους στηριγμένοι στα κατώτερα των ενστίκτων (στο γλείψιμο, στην αμορφωσιά και τη συναλλαγή) τώρα μάς παρουσιάζονται ως μεταρρυθμιστές και εκσυγχρονιστές; Αν είχαν λίγη τσίπα πάνω τους, ίχνη από φιλότιμο, πρώτοι εκείνοι έπρεπε ν’ ανοίξουν, μόνοι τους (για τους εαυτούς τους), τις πόρτες των εξόδων…

↧

Τι ΝΕΡΙΤ ρε αγράμματοι;

June 13, 2013, 3:49 am

≫ Next: JAZZ & TZAZ 243

≪ Previous: ET1 – NET – ET3

Τι ΝΕΡΙΤ (Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία, Ίντερνετ, Τηλεόραση) ρε αστοιχείωτοι; Σ’ ένα ελληνικό αρκτικόλεξο δεν μπορείς να χρησιμοποιείς μη ελληνικές λέξεις – είναι γελοίο. Αν ήθελαν να τα βάλουν όλα αυτά «μέσα» η καινούρια ονομασία θα έπρεπε να ήταν Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία, Διαδίκτυο, Τηλεόραση, δηλαδή ΝΕΡΔΤ. Έτσι όμως θ’ ακουγόταν σαν… πορδή.

Οι άνθρωποι είναι ανίδεοι. Καταστρέφουν ένα brandnameμε τρία γράμματα (τα περισσότερα γνωστά στον κόσμο τηλεοπτικά δίκτυα έχουν τρία γράμματα στα αρκτικόλεξά τους – BBC, RAI, ZDF, CNN…) και το αντικαθιστούν από ένα άλλο με πέντε (ούτε καν με τέσσερα δηλαδή!) –τι το θέλουν το internetανάμεσα, τι θέλουν να παραστήσουν οι χλιμίτζουρες;–, που είναι και «λάθος».
Όλα στο πόδι… Γελάει ο κόσμος… Όποιοι δεν κλαίνε δηλαδή...

↧

JAZZ & TZAZ 243

June 13, 2013, 11:17 pm

≫ Next: η ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και ο λεγόμενος… πολιτισμός

≪ Previous: Τι ΝΕΡΙΤ ρε αγράμματοι;

Στο νέο Jazz& Τζαζπου κυκλοφορεί ο Γιάννης Μουγγολιάς γράφει για το φεστιβάλ Jazz + Πράξειςστην Πάτρα (27-29/6) –θα εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, και ο γάλλος σαξοφωνίστας MichelPortal–, όπως και για την σαξοφωνίστα VirginiaMayhewεστιάζοντας στο tributeάλμπουμ της στην ιστορική πιανίστα MaryLouWilliams, ο Δημήτρης Κατσουρίνης επικεντρώνεται στον σπουδαίο BozScaggsμε αφορμή το άλμπουμ επανεμφάνισής του “Memphis”, ενώ ο Νάσος Καββαθάς μεγεθύνει στους πάντα διαχρονικούς JethroTullμε αφορμή τα 40 χρόνια από το “APassionPlay”, το οποίο «ριμαστεράρει» ο StevenWilsonτων PorcupineTree.

Οι Atlanticsήταν (είναι) ένα αυστραλιανό surfσυγκρότημα που σχηματίστηκε το 1961, κατορθώνοντας να περάσει το όνομά του μεταξύ των κορυφαίων του είδους. Το συγκρότημα, με τη σημερινή του σύνθεση και με τον ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα JimSkiathitisπάντα στην line-upτου, επισκέπτετται την Αθήνα την 11η Ιουλίου. Με αφορμή το γεγονός ένα ελληνικό surfγκρουπ, οι DirtyFuse, συνομιλεί με τον Σκιαθίτη για τα 52(!) χρόνια πορείας του γκρουπ. Αμερικανός σαξοφωνίστας με ιδιαίτερο ήχο και απόψεις, ο RichHalleyαπό το Oregon, μιλά για το έργο του στον Βαγγέλη Αραγιάννη. Ακόμη, ο Θανάσης Μήνας γράφει για τον σημαντικό, αλλά κομματάκι παραγνωρισμένο σαξοφωνίστα DonByas, ο Άρις Γεωργίου ασχολείται με την βαθιά λειτουργικότητα του αυτοσχεδιασμού στην jazz, ενώ, τέλος, για να ολοκληρώσουμε από πλευράς θεμάτων, o Γιώργος Χαρωνίτης εστιάζει στο γνωστό φεστιβάλ JazzontheHillστη Σάνη της Χαλκιδικής (12-14/7), με την εκεί παρουσία της ChinaMoses (στο εξώφυλλο), της CassandraWilsonκαι της MadeleinePeyroux.

Πέραν αυτών υπάρχει, φυσικά, όλη η σταθερή ύλη του περιοδικού. JazzEyeμε κείμενα για τους TomaszStanko, Γιώργο Κρομμύδα, Λάμπρο Λεονταρίδη, TheNextStepQuintetκαι Melentini, Live, Τζαζ & Λογοτεχνία, Δισκοκριτικές, Auditorium, Δισκορυχείον, Πράξεις Λόγιας Μουσικής, AllthatArt…

Στο CD“ModernVoices”ακούμε τραγούδια με τις SheilaJordanκαι JeanneLeeαπό το 1962 (την εποχή δηλαδή που ο όρος μοντέρνοείχε νόημα). Ερμηνεύτριες ολκής με απολύτως προσωπική γλώσσα, συνοδεύονται εδώ από σημαντικά ονόματα (RanBlakeπιάνο, SteveSwallow, GeorgeDuvivierμπάσο κ.ά.).

↧

η ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και ο λεγόμενος… πολιτισμός

June 15, 2013, 1:12 am

≫ Next: 28 εκατομμύρια τουρίστες…

≪ Previous: JAZZ & TZAZ 243

Δεν υπήρξα ποτέ τακτικός αναγνώστης της Ραδιοτηλεόρασης. Πρέπει να την έχω αγοράσει μια-δυο φορές στη ζωή μου, ως παιδί, όταν είχε ένα τάλιρο εκεί στα μέσα του ’70 (θυμάμαι τον πατέρα μου να με στέλνει στο περίπτερο) και άλλη μία τώρα (χθες), όταν έδωσα ενάμισι ευρώ. Στο ενδιάμεσο, βεβαίως, έχω μαζέψει μερικά τεύχη από το γιουσουρούμ για διαφόρους λόγους (τελευταίως αγόρασα ένα τεύχος του 1972 επειδή είχε λόγια και φωτογραφίες των Νοστράδαμος), ενώ κάμποσες φορές έχω ξεφυλλίσει το περιοδικό σε σπίτια φίλων τηλεορασάκηδων και σε… λαϊκά οδοντιατρεία. Αγόρασα το τεύχος 2261 (14-20 Ιουνίου) της Ραδιοτηλεόρασηςεπειδή, ως τελευταίο, είναι βασικά… σουρεαλιστικό (λόγω των γνωστών γεγονότων). Διαβάζεις για ένα κάρο τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, τα οποία ποτέ δεν μεταδόθηκαν, ούτε πρόκειται να μεταδοθούν (ανεξαρτήτως αν αναφερόμαστε σε επαναλήψειςή όχι). Με απλά λόγια, το περιοδικό κυκλοφόρησε ενόσω δεν υφίσταται ΕΡΤ! Αν εξαιρέσεις το πρόγραμμα λοιπόν, που καταλαμβάνει τις 50 από τις 100 σελίδες του εντύπου (αν και ιδιαίτερη αξία έχουν μόνον οι έξι σελίδες του ραδιοφωνικού, επειδή το τηλεοπτικό το βρίσκεις παντού, ενώ το ραδιοφωνικό όχι), όλο το υπόλοιπο περιοδικό δενστέκεται. Όχι πως και το πρόγραμμα στέκεται, αφού από τις 50 σελίδες του μόλις οι 28 είναι καθαρόπρόγραμμα (οι υπόλοιπες 22 είναι οι προτάσειςκαι τα… αξίζει να δείτε). Έτσι, λοιπόν, η Ραδιοτηλεόρασηθα έπρεπε να έχει 30 συνολικώς σελίδες και να κοστίζει μισό ευρώ, απασχολώντας, το πολύ, έναν δημοσιογράφο. Απεναντίας, διαβάζει κανείς περισσότερα από 20(!) ονόματα στην agendaτης, ξεκινώντας από εκείνο της Διευθύντριας Σύνταξης και φθάνοντας μέχρι τους υπευθύνους για την… υγεία, το ευ ζηνκαι το παιδί.

Τι δουλειά έχουν σ’ ένα κρατικό περιοδικό ραδιο-τηλεοπτικού προγράμματος (ιδιοκτησίας ΕΡΤ ΑΕ υπενθυμίζω) οι αηδίες που γεμίζουν τα υπόλοιπα τηλεπεριοδικά; Τι σχέση έχουν οι… «δείκτες» που μας προστατεύουν από το κακόηθες μελάνωμα, οι… φίλοι μας τα ζώα, οι γαλάζιες σημαίες, τα Sudoku, τα ωροσκόπια, το… γιουβετσάκι στην κατσαρόλα (μη δω τηλεμάγειρα και τυπωμένο φαΐ, μου γυρίζουν τ’ άντερα, δένεται το στομάχι μου και δεν κατεβαίνει ούτε κουάκερ)… τι δουλειά έχουν όλα τούτα με το ραδιοτηλεοπτικό πρόγραμμα; Τι αρχοντοχωριατισμός είναι αυτός; Να σέρνεται ένα κρατικό τηλεπεριοδικό στο ίδιο γήπεδο, με το πλαστικό ταρτάν, που παίζει ο κάθε παραδόπιστος. Τι ανοησία είναι αυτή; Ποιος κατεβάζει αυτήν την αγοραία λογική, που επιβάλλει στην Ραδιοτηλεόρασηνα συναγωνίζεται τοιουτοτρόπως τα υπόλοιπα έντυπα; Γιατί να μην είναι ένα στενόκαθαρό περιοδικό προγράμματος με 30 σελίδες, και πέραν αυτού ουδέν; Έχουμε χαρτί για πέταμα; Έχουμε λεφτά για πέταμα; Τι έχουμε για πέταμα και δεν το έχω καταλάβει; Κι αν θέλει δηλαδή η ΕΡΤ να φτιάξει ένα πολιτιστικό περιοδικό, που να συνοδεύει τα προγράμματά της, από πού θα πάρει γραμμή; Ποιο θα είναι το μέτρο σύγκρισης; Μπορεί να μου το υποδείξει κάποιος; Τέλος πάντων. Επειδή εγώ είμαι του χαρτιού, κι επειδή σέβομαι και τη μισή (γηραλέα) Ελλάδα που δεν ασχολείται με το internet, λέω πως το περιοδικό δεν πρέπει να κλείσει. Και να μην κλείσει. Είναι όμως προκλητικό να εκδίδεται έτσι όπως εκδίδεται. Επ’αυτού τελεία και παύλα. Στουρνάρα πάρε κεφάλια...

Πάμε όμως λίγο και στις μπροστινές σελίδες (1-28) οι οποίες ασχολούνται με τον λεγόμενο… πολιτισμό. Διαβάζω στο εξώφυλλο «Αφιέρωμα/ Μάνος Χατζιδάκις/ 19 χρόνια μετά…». Τι αφιέρωμα ρε παλληκάρια; Δεν ντρέπεστε λιγάκι; Όταν ενάμισι φύλλο, με κάτι φωτογραφίες ναααα, αποκαλείται αφιέρωμα, τότε εγώ με τις 5-6 αναρτήσεις που έχω κάνει για τον Χατζιδάκι (που, έτσι και τις τυπώσω μπορεί να πιάνουν και 30 σελίδες, χωρίς φωτογραφίες) θα πω ότι έχω κάνει διατριβή, για να μην πω ότι έχω συντάξει εγκυκλοπαίδεια. Τι αηδίες είναι αυτές; Τι ντροπές; Κι εντάξει, άντε, ενάμισι φύλλο, ας πάει και το παλιάμπελο… για να δούμε τι αναφέρεται εκεί – αν υπάρχει δηλαδή τίποτα της προκοπής ή πάλι αρχίζουμε να γράφουμε εκθέσεις του Δημοτικού, κουνώντας πέρα-δώθε τα θυμιατήρια… «Κι εκείνος (σ.σ. ο Χατζιδάκις) αθεράπευτα πιστός σ’ αυτόν τον δρόμο, συνεχίζει κι εκεί που είναι (σ.σ. που είναι ρε παιδιά, πείτε μας κι εμάς) με την Ορχήστρα των Χρωμάτων να χρωματίζει με νότες τα περιβόλια τ’ ουρανού, αφήνοντας την πένα του φίλου του ποιητή απ’ την Ασέα (σ.σ. τον Γκάτσο εννοεί) να ζωγραφίζει άσπρα περιστέρια και να συνομιλεί με τα παιδιά κάτω στον κάμπο…». Φίλε, εσύ που κατάφερες να γράψεις όλα αυτά φέρε μου το ενδεικτικό σου να σου βάλω «δέκα»…

Τι άλλο; Διαβάζουμε στην 2261η Ραδιοτηλεόρασημια συνέντευξη της Σαβίνας Γιαννάτου που κάτι λέει (το «κάτι λέει» πάει στον… συνεντευξιαστή και όχι στην συνεντευξιαζόμενη) και άλλη μία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον οποίον μαθαίνουμε πως έχει πει περί τα 900 τραγούδια: «τόσα έχουν ηχογραφηθεί από το 1974 μέχρι τώρα με τη φωνή μου». Μάλλον δεν θυμάται καλά ο Παπακωνσταντίνου ή κάνει πως δεν θυμάται (ούτε, βεβαίως, υπήρχε περίπτωση η κυρία που πήρε τη συνέντευξη να φροντίσει να του φρεσκάρει τη μνήμη). Ο Παπακωνσταντίνου ηχογραφεί από το 1972 (όχι από το ’74) κι έχει πει τουλάχιστον… 906 τραγούδια, ηχογραφημένα, τα επιπρόσθετα έξι, για δύο 45άρια (τα πρωτότυπα) και για ένα τουριστικό LP-συλλογή (οι διασκευές) άπαντα για την εταιρεία Lindosαπό την οδό Βερανζέρου. Παλιές αμαρτίες. SergeantStamoulis…

↧

28 εκατομμύρια τουρίστες…

June 16, 2013, 2:37 am

≫ Next: ΤΟΛΗΣ ΦΑΣΟΗΣ …making bombs

≪ Previous: η ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και ο λεγόμενος… πολιτισμός

Πέντε-έξι μέρες χωρίς δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι πάρα πολλές. Αντί η συνάντηση των τριών να είχε γίνει την επαύριο του «μαυρίσματος», τούτη κανονίστηκε να γίνει αύριο το απόγευμα – ούτε καν το πρωί. Αυτό είναι το χάλι της χώρας. Όλα μετατίθενται για οψέποτε, όλα κινούνται με ρυθμούς χελώνας. Και τι έχει συμβεί όλο αυτό το μεσοδιάστημα; Η χώρα βρίσκεται στο απόλυτο σκοτάδι. Τίποτα δεν λειτουργεί, τα πάντα έχουν παγώσει, ενημέρωση δεν υπάρχει και όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από το αν θ’ ανοίξει η ΕΡΤ ή αν θα γίνουν εκλογές. Η τρόικα μπαινοβγαίνει στο ΥΠΟΙΚ, κανείς δεν ξέρει τι συζητάει, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με το ΦΠΑ, με τα έσοδα που πάνε κατά διαόλου, τι θα γίνει με τις αποκρατικοποιήσεις μετά το φιάσκο της ΔΕΠΑ, τι σημαίνει, στην πράξη, υποβάθμιση του ελληνικού χρηματιστηρίου, τι θα γίνει με την περιβόητη ρευστότητακαι βεβαίως και πάνω απ’ όλα, τι θα γίνει με την ανεργία που βαίνει ακόμη αυξανόμενη – λες και άμα σταθεροποιηθεί στο 27 ή στο 26% θα βγούμε και θα πανηγυρίζουμε.

Στη χώρα, εδώ και κάτι χρόνια, δεν έχει πέσει δίφραγκο, και η κυρία του Τουρισμού (και μαζί της ολόκληρη η κυβέρνηση) περιμένει να ανακάμψουμε από τα 17 εκατομμύρια των «αλητοτουριστών», όπως τους λέγανε παλαιά. (Λες και τα ίδια εκατομμύρια δεν ήλθαν και πέρυσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο; Kαι που ήταν η ανάκαμψη δηλαδή;). Από τις ορδές των Άγγλων, των Γάλλων και των Ιταλών, τη «διεθνή μπατιρική» που θα καταφθάσει για να ξεκοκαλίσει στη χώρα μας τα… επιδόματα ανεργίας της, περιμένουμε να πάρουμε μπροστά; (Ω ναι, μα ξέχασα τους βούλγαρους και τους σκοπιανούς τουρίστες…). Γιατί, πέραν από μερικές χιλιάδες... ψιλοολιγάρχες που έχουν φράγκα και θα ’ρθουν να χαλάσουν, να... τονώσουν κάποιες τοπικές αγορές (σπρώχνοντας χρήμα στις Άλπεις... οι τοπικές αγορές), τα έσοδα που θα μαζέψει το κράτος δεν θα φθάσουν για να πληρωθούν ούτε οι αποζημιώσεις των υπαλλήλων της ΕΡΤ (καθότι πρέπει να ρεφάρουν και τα… roomstolet– σαφές το υπονοούμενο). Όπως έγραφε προ αμνημονεύτων και ο τρανός Γιώργος Ιωάννου: «Παρόλη την απέχθεια που με κυριεύει ακόμα και στο άκουσμα της λέξης ‘τουρισμός’ είμαι υποχρεωμένος να αναγνωρίσω ότι από το τέρας αυτό δεν είναι δυνατό πια να γλιτώσουμε ολότελα.(…) Από τώρα μπορούμε ν’ αρχίσουμε να διαφωτίζουμε με κάθε τρόπο το λαό για το μέχρι που φτάνει σήμερα η φιλοξενία και από πού και πέρα αρχίζει η δουλοπρέπεια και ο αφανισμός. Ιδιαίτερα πρέπει να κόψουμε τη γλώσσα των δασκάλων εκείνων που εξακολουθούν να μιλούν για ‘Ξένιο Δία’, σα να είμαστε ακόμα στην αρχαιότητα. Άλλο που δε θέλουν και οι τουρίστες…»[Χρονικό ’74/ καλλιτεχνική πνευματική ζωή, Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο Ώρα, Αθήνα 11/1974].
Σκεφθείτε, τώρα, να υπήρχε facebookκαι twitterτο 1974… τι θα άκουγε ο Ιωάννου! (Θ’ άξιζε, κάποια στιγμή, να αναδημοσίευα ολάκερο το κείμενο). Μπροστά τους, όσα έσουραν οι «αλητοϊντερνέδες» στον Χρονά, την Δημουλά, τον Θεοδωράκη και τόσους άλλους θα έμοιαζαν με… ύμνους του Κατηχητικού.

Αλλά κι αυτό με τις αποζημιώσεις στην ΕΡΤ πώς το έχετε; Άκου ’κει «αποζημιώσεις»! Και ποιος θα τις πληρώσει αυτές κύριε Στουρνάρα μου; Αν υποθέσουμε για τους 3 χιλιάδες υπαλλήλους από ένα πόσο 25 χιλιάδων ευρώ κατά μέσον όρο στον καθένα, αμέσως-αμέσως μαζεύονται 75 εκατομμυριάκια. Μας ρώτησε ο Στουρνάρας, αν μας περισσεύουν και θέλουμε να τους τα δώσουμε; Και για μισό λεπτό. Οι κύριοι είπαν πως οι απολυμένοι (δουλεύσαντες και μη δουλεύσαντες) θα είναι εν δυνάμει και οι νέοι προσληφθέντες. Δηλαδή κάποιοι ρεμπεσκέδες –ποιοι;– αφού αποζημιωθούν θα μπορούν να επαναπροσληφθούν στη… ΝΕΡΙΤ; Μιλάμε για απίστευτα πράγματα, για μύδρους που εξαπολύονται στα 11 εκατομμύρια κεφάλια μας κι εμείς καθόμαστε σαν ηλίθιοι κι ακούμε...

Είμαστε όλοι σε διακοπές κύριοι, 28 εκατομμύρια τουρίστες…

↧

ΤΟΛΗΣ ΦΑΣΟΗΣ …making bombs

June 17, 2013, 5:06 am

≫ Next: μα τι μιζέρια είναι αυτή ρε καλοκαιριάτικα…

≪ Previous: 28 εκατομμύρια τουρίστες…

Ένα από τα περιοδικά που αγόραζα τακτικώς στη δεκαετία του ’80 ήταν και ο Σχολιαστής– ένα περιοδικό της Αριστεράς με ποικιλία πολιτικών, κοινωνικών και καλλιτεχνικών θεμάτων. Προσφάτως ξέθαψα κάμποσα τεύχη (όλα αγορασμένα στα eightiesκαι όχι τώρα…), αρχίζοντας έτσι ένα κάπως προσεκτικό ξεφύλλισμα. Το επιχειρώ αυτό από καιρού εις καιρόν στα περιοδικά επειδή, πάντα, κάτι θα θυμηθείς, πάντα κάτι θα προσέξεις, που δεν το είχες προσέξει την πρώτη φορά. Στο τεύχος 30 του Σχολιαστή, από τον Σεπτέμβριο του ’85, υπήρχε μία 8σέλιδη έρευνα του περιοδικού, σε μεγάλο μέρος της σχετική με τη στάση της ελληνικής κοινότητας στην ρατσιστική-φασιστική πολιτική του apartheidστην τότε Νότια Αφρική. Την επιμέλειά της είχε ο Δημήτρης Τρίμης (γνωστός μας από τον Ιό στην παλαιά Ελευθεροτυπίακαι νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ), ο οποίος ανάμεσα σε άλλα παρουσίαζε και τις απόψεις ενός ελληνικής καταγωγής μουσικού, που είχε γεννηθεί στην Νότια Αφρική και ο οποίος είχε σπάσει τα κοντέρ με την επιστροφή του στην Ελλάδα, όταν βρέθηκε να τραγουδά το “Getthatbeat” (1981) με τους SharpTies. Φυσικά επρόκειτο για τον τραγουδιστή του γκρουπ, τον Τόλη Φασόη.

Ο Φασόης είχε ξεκινήσει να παίζει μουσική από την εποχή που βρισκόταν ακόμη στη Νότια Αφρική, ως μέλος μιας reggae/rockμπάντας, των Introverts. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στο CapeTownτο 1979 και πως αναφέρει ο Τρίμης, δια στόματος Φασόη προφανώς, το liveέγινε«σε ένα γήπεδο μπροστά σε χιλιάδες λευκούς και μαύρους»με τους Introvertsνα ξεσηκώνουν τον κόσμο και να κυνηγιούνται από την αστυνομία. Ο Φασόης είχε τραγουδήσει το “Makingbombs” (γνωστό και σ’ εμάς από το πρώτο LPτων SharpTies) παρουσιάζοντάς το ως μια… κάποια λύση στο πρόβλημα του apartheid. Όπως γράφει και ο Τρίμης: «Ο Φασόης στο πανεπιστήμιο το 1976 χτυπήθηκε σε αντι-ρατσιστική διαδήλωση επειδή τραγουδούσε με μαύρους και για τους μαύρους. Ήρθε στην Ελλάδα για να αποφύγει την στράτευση και γιατί η Νότια Αφρική δεν αφήνει περιθώρια ούτε στους λευκούς να αμφισβητούν το καθεστώς της».Το 1985 οι SharpTiesείχαν πλέον γράψει την ιστορία τους και ο Τόλης Φασόης θυμόταν τα ακόλουθα, γράφοντάς τα στον Σχολιαστή...

«Ταξιδεύοντας στην Αθήνα απ’ την Καλαμάτα με το λεωφορείο των ΚΤΕΛ, έτυχε να καθίσω δίπλα σ’ έναν Έλληνα κύριο που είχε ζήσει για 14 χρόνια στη Νότια Αφρική. Καθώς του μιλούσα έγινε πολύ φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του P.W. Botha. Αυτό φυσικά δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα, ήταν απλά ένας ακόμα Έλληνας που είχε βρεθεί στη Νότια Αφρική, έβγαλε λεφτά απ’ το σύστημα και τώρα είναι ένθερμος οπαδός του συστήματος που τον είχε βοηθήσει να βγάλει αυτά τα λεφτά. Είναι μια ακόμα συνηθισμένη περίπτωση, καθώς στις ‘ελληνικές κοινότητες’ σε πολλές πόλεις της χώρας υπήρχαν πολλοί Έλληνες που ήταν ρατσιστές και υποστηρικτές του φασιστικού καθεστώτος.
Μέσα στους πολυάριθμους Έλληνες που ήρθαν στη Νότια Αφρική υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός αριστερών που δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο. Την ίδια εποχή (και μέσω της ελληνικής πρεσβείας που κρατούσε πάντα ακροδεξιά στάση), ένας αριθμός δεξιών Ελλήνων που είχαν δεσμούς με τους Γερμανούς στη διάρκεια του πολέμου, ή Έλληνες που δούλευαν για τους Άγγλους το ίδιο διάστημα, ενθαρρύνθηκαν να μεταναστεύσουν στη Νότια Αφρική. Μερικοί απ’ αυτούς έφτιαξαν περιουσίες εκεί, κάνοντας τον καταδότη της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας. Η δουλειά τους ήταν να πληροφορούν την αστυνομία: ποιοι Έλληνες κομμουνιστές υπήρχαν, ποιος έκανε παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος και γενικά για τις κινήσεις του κάθε Έλληνα. Όταν έγιναν οι εξεγέρσεις στο Shaperville(σ.σ. Μάρτιος 1960), μάζεψαν αρκετούς Έλληνες για να τους αποσπάσουν πληροφορίες.
Επίσης μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού Verwoerdαπό Έλληνα (σ.σ. τον Hendrik Verwoerd δολοφόνησε ο ελληνικής καταγωγής υπάλληλος του νοτιοαφρικανικού κοινοβουλίου Δημήτρης Τσαφέντας, τον Σεπτέμβριο του ’66), πήγαν και πάλι Έλληνες αριστερούς ‘μέσα’ για ανάκριση. Ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 μερικοί Έλληνες φυλακίστηκαν για ‘παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος’. Σ’ όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ήταν φανερό ότι οι καταδότες, για τις συλλήψεις, ήταν Έλληνες.
Η ελληνική κοινότητα έτσι απέκτησε πολύ γρήγορα ‘ηγεσία’, απ’ αυτούς που με τη βοήθεια της κυβέρνησης μάζεψαν μια μικρή περιουσία και είχαν τα οικονομικά ‘φόντα’ για να κρατούν αυτή τη θέση στην κοινότητα. Η κοινότητα και οι ηγέτες της, που είχαν οικονομικές συναλλαγές με την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, δεν μπορούσαν φυσικά να διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική και η ελληνική κοινότητα σε μεγάλο βαθμό αδιαφορούσε για την πολιτική κατάσταση.

Μου ήταν ευχάριστο να είμαι μέλος της κοινότητας του CapeTown, καθώς είχαμε μια καλή ποδοσφαιρική ομάδα, τα καλύτερα πάρτι, τη γλώσσα μας κ.λπ., αλλά πάντα μου φαινόταν ότι είχαμε παραγίνει Νοτιοαφρικάνοι.
Σ’ ένα φασιστικό καθεστώς αισθάνονται καλά αυτοί που τους αρκεί να δουλεύουν σκυλίσια και να υπακούουν στα αφεντικά τους. Ιδίως αυτό ταιριάζει στα ίδια τα αφεντικά…».

↧

μα τι μιζέρια είναι αυτή ρε καλοκαιριάτικα…

June 18, 2013, 5:34 am

≫ Next: VERONICA MORTENSEN catching waves

≪ Previous: ΤΟΛΗΣ ΦΑΣΟΗΣ …making bombs

Όταν μιλάμε για (ανα)δουλειές να λειτουργεί, τουλάχιστον, το αιρκοντίσιον...

↧

VERONICA MORTENSEN catching waves

June 18, 2013, 11:27 pm

≫ Next: Τραχανοδικαστήριο…

≪ Previous: μα τι μιζέρια είναι αυτή ρε καλοκαιριάτικα…

Πριν τρία χρόνια περίπου η δανή τραγουδίστρια VeronicaMortensenήταν εξώφυλλο στο Jazz& Tζαζ (#206, Μάιος 2010), επ’ αφορμής της παρουσίας της στο EuroJazz2010 στο Γκάζι. Έχει εμφανιστεί κι άλλες φορές στην Ελλάδα η Mortensen– και μάλιστα με έλληνες μουσικούς, όπως τους Γιώτη Σαμαρά, Παντελή Μπενετάτο κ.ά. Δεν είναι περίεργο. Η βορειοευρωπαία τραγουδίστρια και τραγουδοποιός μεγάλωσε και έζησε πολλά χρόνια στη χώρα μας, πριν επιστρέψει στη Δανία για σπουδές, ξεκινώντας από ’κει την δισκογραφική και γενικότερη καλλιτεχνική διαδρομή της. Το “CatchingWaves” [Stunt/ SundanceMusic, 2013], που μας αναγκάζεινα την θυμηθούμε, είναι το πιο πρόσφατο CDτης (τέταρτο μέσα σε μια δεκαετία), εκείνο που θα της δώσει νέα ώθηση στην Σκανδιναυία και που, πιθανώς, να την κατεβάσει, ξανά, μέχρι την Ελλάδα.

Βασικά, έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρό τραγουδιστικό CD, περιέχον 12 πρωτότυπα κομμάτια με μουσικές, τα περισσότερα, της Mortensenκαι στίχους της ιδίας σε συνεργασία με τον NielsHP. Άρα, πρόκειται για ένα αυτοδύναμο υλικό, που επιβάλλεται και με την ποσότητα, αλλά και την ποιότητά του. Κατ’ αρχάς η φωνή της VeronicaMortensenείναι εξαιρετική. Μπορεί να μην έχει εκείνο το ηχόχρωμα που θα την διακρίνει ανάμεσα σε χίλιες άλλες, αλλά είναι καθαρή, δυνατή, με ποιότητες και στα ψηλάκαι στις μπαλάντες, μία mezzo, «γερή» φωνή δηλαδή, από εκείνες, που –το νοιώθεις, κι έτσι είναι– δεν χρειάζονται το στούντιο για να αποδείξουν ότι αξίζουν. Αν, μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις (στιγμές θα έλεγα) «τραβά» τη φωνή της με τον τρόπο της KarinKrogκαι αυτό μόνο στα υπέρ της θα μπορούσε να πιστωθεί. Περαιτέρω, τα λόγια των τραγουδιών της εμφανίζουν μία χαλαρή φιλοσοφική διάθεση, δίχως να αναλώνονται στα τετριμμένα (όταν είναι τετριμμένα) «σ’ αγαπώ-μ’ αγαπάς», ενώ και οι μουσικές της είναι jazzμε όλη τη σημασία της λέξεως. Αντανακλούν, εν ολίγοις, την παράδοση μιας χώρας και μιας γεωγραφικής περιοχής που έχει δώσει «διαμάντια» στο στυλ, έχει αναδείξει μεγάλες τραγουδίστριες και φυσικά οργανοπαίκτες. Μπορεί, σήμερα, την εποχή που παίζονται παντού τα πάντα, αυτοί οι… τοπικισμοί να μην έχουν (για κάποιους) ιδιαίτερη σημασία, αλλά, επιτρέψτε μου, δεν είναι έτσι. Άλλη η jazzτης Σκανδιναυίας, άλλη της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Έχοντας δίπλα της τους Mads Bærentzen πιάνο, fenderrhodes, Kristor Brødsgaard μπάσο, AntonEgerντραμς, κρουστά και PeterAsplundτρομπέτα, η VeronicaMortensenπαραδίδει ένα άλμπουμ που τα έχει όλα. Και το χαμηλό προφίλ (το εισαγωγικό ας πούμε “Enjoytheride”) με την υπόγεια ένταση, και το εξωστρεφές, με το τρίσβαθο μπάσο και την funkyυπογράμμιση (το δεύτερο “Thismightnotbecool”). Και όλα τούτα μέχρι να φθάσουμε στο track 7 (την δεύτερη πλευρά του CD…) και τα πάρουμε πάλι από την αρχή.

Επαφή:www.veronica.dk

↧

Τραχανοδικαστήριο…

June 19, 2013, 6:58 am

≫ Next: THE ATLANTICS bombora

≪ Previous: VERONICA MORTENSEN catching waves

Πώς ανακατεύτηκαν έτσι τα πράγματα; Από μία χουντικής εμπνεύσεως απόφαση του Σαμαρά, όλοι μπερδεύτηκαν με όλους και δεν βγαίνει άκρη από πουθενά. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ενώ επρόκειτο για ένα καθαρώς πολιτικό ζήτημα, οι άχρηστοι μπλέκοντας ανάμεσα και τη Δικαιοσύνη έκαναν το… κουλουβάχατο να φαίνεται ανυπέρβλητο. Ερμηνείες επί ερμηνειών, η ΕΡΤ δίχως σήμα για οκτώ ημέρες, και με όλα τα υπόλοιπα ζητήματα να τρέχουν με ρυθμούς ανεξέλεγκτους…

Ανεξαρτήτως από την κατάληξη του θέματος, το αυτογκόλ (αν πρόκειται για τέτοιο) του Σαμαρά θα μείνει στην ιστορία. Τι ήθελε να κάνει ο άνθρωπος; Έχει επιχειρήσει (που λέει ο λόγος) κανείς να καταλάβει; Να ικανοποιήσει απλώς και μόνον την απαίτηση της τρόικας για δυο χιλιάδες απολύσεις; Μήπως δεν «έγλυφε» επαρκώς την τρικομματική η ΕΡΤ; Μήπως προτιμούσε να τον λιβανίζουν μόνο τα υπόλοιπα μεγκαλοκανάλια; Ήθελε να στριμώξει τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη; Να τους αφοπλίσει; Να τους τσαλακώσει; Να μετατρέψει μια συγκυβέρνηση τριών κομμάτων σε κυβέρνηση ΝΔ του… 48%, απορροφώντας τους; Κανείς δεν ξέρει… Υπάρχει όμως και το άλλο…

Μήπως όλα είναι ένα θέατρο, μια παράσταση (όπως διάφορες προηγούμενες) προκειμένου να βρεθεί ένας εύσχημος λόγος προκειμένου να πάμε σ’ εκλογές (τώρα ή λίγο αργότερα), λόγω του ότι η τρόικα απειλεί, δηλαδή επιζητά νέα μέτρα («τρύπες», έσοδα υπό κατάρρευση κ.ο.κ.) κι επειδή η παρούσα κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να σκάψει, η ίδια, βαθύτερα το λάκκο της (δηλαδή τον δικό μας λάκκο); Συμφέρουν τώρα οι εκλογές, ή μήπως το Φθινόπωρο, λίγο μετά της γερμανικές, όταν θα είναι πλέον αναπόφευκτες; Να πας, τώρα, με ατζέντα «ΕΡΤ» στις κάλπες (και ό,τι άλλο), ανανεώνοντας σχεδόν σίγουρα την «εμπιστοσύνη», ή με ατζέντα «τα νέα μέτρα» κι ένα μνημόνιο στα σκαριά σε τρεις-τέσσερις μήνες (με «τυράκι» κάποια διαγραφή του χρέους); Πότε η «μπανανόφλουδα» θα είναι πιο αποτελεσματική; Προτιμάς καμμιά 30αριά… ουραγκοτάγκουςστη Βουλή τώρα ή ακόμη περισσότερους το Φθινόπωρο, που θα δυσκολέψουν εκ των πραγμάτων και την εξεύρεση κυβερνητικών λύσεων; Τώρα εκλογές, με τον ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεύτερο (και άρα με εξασφαλισμένο το bonusτων 50 εδρών για τη ΝΔ), ή εκλογές τον Οκτώβριο τού… ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Ό,τι και να συμβεί ο γνωστός χαμένος κρεμιέται ανάποδα, μέχρι να πέσουν από τις τσέπες του κι οι τελευταίες δεκάρες…

↧

THE ATLANTICS bombora

June 20, 2013, 12:11 am

≫ Next: τζαζ επανεκδόσεις II

≪ Previous: Τραχανοδικαστήριο…

Έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν για τους Αυστραλούς Atlantics, και θα το πράττω, πάντα, όποτε μου δίνεται ευκαιρία, επειδή είναι ένα αγαπημένο παγκόσμιο sixtiesσυγκροτήματα με ελληνικό ενδιαφέρον (δύο από τα βασικά μέλη του, ο Theo Penglis και ο Jim Skiathitis, είχαν ελληνική καταγωγή). Για τους Atlanticsμε είχαν πληροφορήσει στη… μακρινή δεκαετία του ’80 κάποιοι φίλοι (τότε 30ρηδες και νυν 60ρηδες), μιλώντας μου για ένα θρυλικό surfinstrumental, το “Bombora”, που έσκιζε στα πάρτυ του ’60 και που, τότε (στα eighties) ήταν καρφωμένο ακόμη στη μνήμη τους. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή… «Πώς θα γίνει να το ακούσουμε;» (οι ίδιοι δεν το είχαν πλέον), «τόσο καλό ήταν;», «που το είχατε βρει;»και τέτοια... Αν και είχα λοιπόν από τότε την πληροφορία –πως το “Bombora” είχε τυπωθεί σε ελληνικό 45άρι πριν τα μέσα του ’60–, το δισκάκι δεν το έπιασα στα χέρια μου νωρίτερα από τις αρχές του ’90, όταν το εντόπισα κάποια στιγμή στο Μοναστηράκι. Φυσικά, αναφέρομαι στο “Bombora/ Greensleeves” [CBSBA 301035], που λογικώς τυπώθηκε στην Ελλάδα προς τα τέλη του 1963 ή έστω το ’64.

Το κομμάτι είχε κυκλοφορήσει στην Αυστραλία, όπως διαβάζω στο δίκτυο, τον Ιούλιο του ’63, για να φθάσει στο νούμερο 1 του αυστραλιανού chart (και να μείνει εκεί για δύο εβδομάδες), τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το “Bombora” –στη γλώσσα των Αβοριγίνων το μεγάλο κύμα που δημιουργεί μιαν επικίνδυνη δίνη πάνω από έναν ύφαλο–, ακούστηκε φυσικά στη Νέα Ζηλανδία, στην Ιαπωνία (που είχε τη γνωστή τρέλα με το surf), στις ΗΠΑ, όπου όχι απλώς τυπώθηκε (στην Columbia), αλλά και διασκευάστηκε από τους Aquanautsστο δισκάκι “Rumbleonthedocks/ Bombora” [Safari1005], ενώ… πέρασαν από πάνω του, για να πάνε κάπου αλλού και οι Surfaris (όχι εκείνοι του “Wipeout”, οι άλλοι) στο “Surfari/ Bombora” [Del-Fi 4219]. Περαιτέρω, το “Bombora” διαχύθηκε σε όλη τη Νότια Ευρώπη (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα), γνωρίζοντας και τις σχετικές κατά τόπους διασκευές –στη Γαλλία το ηχογράφησαν οι FourDreamers, στην Ισπανία οι Mustang, στην Ελλάδα το έπαιζαν οι Olympians(έτσι έχω διαβάσει, δεν θυμάμαι που)– φθάνοντας μέχρι την Βρετανία (singleστην Oriole), την Ολλανδία (CBS) και αλλού. Σύνθεση του ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα JimSkiathitisκαι του ντράμερ των AtlanticsPeterHood, το “Bombora” πέρασε, φυσικά και στις νεότερες γενιές, αφού οι διασκευές του (Space Cossacks, ThePorkers, SpeedballJRκ.ά.), ως κλασικόπλέον trackείναι συνεχείς (ιδίως από τη δεκαετία του ’90 και μετά). Όρεξη να έχεις να ψάχνεις στο YouTube… Τώρα βεβαίως θα μου πει κανείς… τι να τις κάνεις τις διασκευές, όταν οι Atlantics, με τον JimSkiathitis, υπάρχουν ακόμη στη σκηνή έτοιμοι να υπερασπιστούν το θρυλικό κομμάτι; Ποιος θα διαφωνήσει;

Με αφορμή λοιπόν την παρουσία των Atlanticsστην Αθήνα, στο BatCity, την 11 Ιουλίου, oSkiathitisμίλησε στους έλληνες surfersDirtyFuse, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, η οποία δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του Jazz& Τζαζ. Ένα μικρό απόσπασμα…
Από ποιό μέρος της Ελλάδας κατάγεσαι; Έχεις συγγενείς εκεί σήμερα;
Η οικογένεια της μητέρας μου κατάγεται από την Αμοργό και του πατέρα μου από την Σκιάθο. Στην Ελλάδα έχω πλέον πολύ λίγους συγγενείς, αν όχι κανέναν. Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα μόνο μια φορά, το 2003. Έμεινα στην Αθήνα για δύο εβδομάδες.
Οι Atlantics είναι ένα από τα συγκροτήματα που πειραματίστηκαν πολύ στο surf. Είναι αρκετά διαφορετικό από τα κλασικά συγκροτήματα του ευρύτερου είδους (Ventures, Shadows…) με πολλά περισσότερα εφέ και πειραματισμούς…
Απλά θέλαμε να είμαστε διαφορετικοί και να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο, έξω από τα συνηθισμένα. Θυμάμαι ότι συνέχεια πειραματιζόμασταν με ήχους και κοιτάγαμε να βρούμε κάτι που να είναι διαφορετικό, συναρπαστικό και πέρα από τους ήχους της κιθάρας που ακούγαμε συνήθως. Δοκιμάζαμε οτιδήποτε πιάναμε στα χέρια μας επιδιώκοντας να πετύχουμε έναν ήχο ή ηχητικό εφέ.
Η κιθάρα FenderStratocasterήταν συνειδητή επιλογή; Δοκίμασες ποτέ να παίξεις με Telecaster, Jazzmaster, Jaguarή άλλες κιθάρες;
Βασικά όχι, δεν δοκίμασα ποτέ καμία άλλη κιθάρα, δεν με ενδιέφερε. Το είδωλό μου και φαντάζομαι ήταν το είδωλο όλων τότε, ο HankMarvin, έπαιζε Stratκι έτσι κι εγώ ήθελα αυτή την κιθάρα στην αρχή, μετά τη συνήθισα. Θυμάμαι αμυδρά να παίζω με Jaguarκαι Jazzmaster, αλλά ο ήχος τους ήταν πολύ γλυκός γι’ αυτά που ήθελα. Δεν είχαν αρκετά επιθετικό ήχο, αν μπορώ να το πω έτσι…

↧

τζαζ επανεκδόσεις II

June 21, 2013, 4:00 am

≫ Next: ΗΝΟΡΟ – PNOETICA

≪ Previous: THE ATLANTICS bombora

Προσφάτως η UniversalMusicClassics& Jazzεπανεξέδωσε σε CD, στη σειρά JAZZPLUS, ένα μέρος των jazzκαταλόγων της Prestige, της Verve, της Riversideκαι της Mercury. Δύο παλαιά LPενώνονται σ’ ένα CD, μέσω ενός νέου digitalremasteringαπό τις αυθεντικές αναλογικές πηγές και με αναπαραγωγή, στα 8σέλιδα ένθετα, των originalcoversμαζί με τις εκάστοτε linernotes. Ωραία δουλειά και χρήσιμη.

Τρία κορυφαία ονόματα της ιστορίας της jazz, ο τενορίστας ColemanHawkins, ο αλτίστας JohnnyHodgesκαι ο τρομπετίστας RoyEldridgeυπογράφουν το “Hawkins! Eldridge! Hodges! Alive! AtTheVillageGate!” [Verve 1962, rec. live 15/8/1962], το οποίον γεμίζει με τρία μόλις θέματα – και με το 17λεπτο “Therabbitinjazz” να καταλαμβάνει όλη τη δεύτερη πλευρά. Με τον TommyFlanaganνα τους συνοδεύει στο πιάνο και με τους MajorHolleyκαι EdwardLockeσε μπάσο και ντραμς αντιστοίχως, οι τρεις γίγαντεςπαίζουν για τους εαυτούς τους και τον κόσμο (ο οποίος συμμετέχει στη γιορτή και ανταποδίδει). Το “Hawkins! Alive! atTheVillageGate” [Verve 1962] του ColemanHawkinsείναι ηχογραφημένο στον ίδιο χώρο, την ίδιαν εποχή (13 & 15/8/1962). Χωρίς τους άλλους δύο (Hodgesκαι Eldridge), αλλά με τους άλλους τρεις παρόντες (Flanagan, Holley, Locke), ο Hawkinsξεκινά με “Allthethingsyouare” (JeromeKern) και με το παραδοσιακό “JoshuafitthebattleofJericho”, περνά από το “MackTheKnife” (KurtWeill), για να καταλήξει με το “It’sthetalkofthetown” του JerryLivingston. Η εντελώς πρωτότυπη η εκδοχή του στο “MackTheKnife” είναι, εδώ, το παν.

Την εποχή όπου το “WestSideStory” ήταν νούμερο 1στις μουσικοθεατρικές συζητήσεις (και στα σχετικά ακούσματα) εξαιτίας και της ταινίας (1961) των RobertWiseκαι JeromeRobbins, ο OscarPetersonαποφασίζει να δώσει με το τρίο του (RayBrownμπάσο, EdThigpenντραμς) μία jazzversionτης μουσικής τού LeonardBernsteinπαίρνοντας όλους τους «κινδύνους». Το “WestSideStory” [Verve 1962, rec. 1/1962] δεν μπορεί παρά να είναι ένα ακόμη δείγμα της ιδιοφυΐας του καναδού πιανίστα· κυρίως της τέχνης του να εμφανίζει με τρία μόλις όργανα τον πλούτο της originalμουσικής, προεκτείνοντάς τον μάλιστα προς απάτητες ατραπούς. Γιατί ο Petersonδιασκευάζει με όλη τη σημασία της λέξης. Δίχως να απομακρύνεται ποτέ από τις αναγνωρίσιμες μελωδίες τις διαχειρίζεται με τρόπο μαγικό, παίζοντας με τα μέτρα, αφήνοντας περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς, προβάλλοντας όλον τον λυρισμό (βοηθά κατά τόπους και το κοντραμπάσο με δοξάρι), αλλά και την κινητικότητα της originalμουσικής του Bernstein. Καταπληκτικό το “Ifeelpretty”, που βγάζει, λες (κι έτσι είναι), μία… rockn’ rollενέργεια! ΣτοίδιοCDκαιτο“Oscar Peterson Plays Porgy & Bess” [Verve 1959, rec, 10/1959]. Μεαφορμή, καιεδώ, τηνκινηματογραφικήversion τηςόπερας“Porgy & Bess” τωνGeorge Gershwin, DuBose HeywardκαιIra Gershwin,πουσκηνοθέτησεοOtto Premingerτο 1959, οOscar Peterson (μαζίμετουςRay Brown και Ed Thigpen) δίδειμίαjazz (ήκαιπερίτηνjazz) εκδοχήαγαπημένωνκομματιών, πουήδη, τότε (το 1959) επείχανρόλοστάνταρντ. Τα“I wants to stay here”, “Summertime” και“I ain’t necessarily so”, ούτωςήάλλωςκομμάτιααναφοράς, μετατρέπονταιαπότοtrio τουOscar Peterson σε… ασκήσειςακριβείαςγιαταχιλιάδεςανάλογαtrios (πιάνο, μπάσο, ντραμς), οπουδήποτεστονκόσμο, πουθ’ ακολουθούσαν.

Από τα διάφορα LPπου ηχογράφησαν από κοινού δύο από τους πιο σημαντικούς ντράμερ της jazz, ο BuddyRichκαι ο GeneKrupa, έχουμε, εδώ, δύο. Το πρώτο έχει τίτλο “Burnin’ Beat” [Verve 1962, rec. 1/1962] και αποτελεί ένα πρώτης τάξεως δείγμα της κρουστήςπληρότητας των δύο μουσικών, οι οποίοι «εξετάζονται» επί του παρόντος σε γνωστά μαθήματα. Συνθέσεις των CountBasie, DukeEllington, JellyRollMorton, το “Perdido”, το “Nighttrain” και άλλα τινά γίνονται βούτυρο στο ψωμίγια τους δύο ντράμερ (βασικά), αλλά και για την πλήρη ορχήστρα που τους συνοδεύει. Φυσικά, τα ρολαρίσματα κυριαρχούν· και όχι μόνον στα “Duet” και “Hawaiianwarchant”, που είναι κομμάτια για σόλο κρουστά ή περίπου για σόλο κρουστά, αλλά σε όλα τα tracks, τα οποία περιγράφονται στο οπισθόφυλλο τού άλμπουμ μέτρο-μέτρο! Ποιος και που μπαίνει, ποιος και που βγαίνεικ.ο.κ. Το 6λεπτο χαβανέζικο που κλείνει το άλμπουμ είναι ένα έξοχο δείγμα όχι μόνον της τέχνης των δύο ντράμερ, αλλά και της μεταξύ τους επικοινωνίας. Το “TheOriginalBattleDrum” [Verve 1952, rec. live 9/1952] είναι δέκα χρόνια παλαιότερο, αλλά είναι κι ένα opus (όχι μόνον της… ντραμιστικής jazz). Γραμμένο ζωντανά στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο των κονσέρτων JazzatthePhilharmonicτου NormanGranz, δεν φέρνει μαζί μόνον τους BuddyRichκαι GeneKrupa, αλλά, κοντά σ’ αυτούς, και τους RoyEldridge, BennyCarter, LesterYoung, HankJones, OscarPeterson, BarneyKessel, RayBrown, μα ακόμη και την EllaFitzgerladπου τραγουδά σ’ ένα κομμάτι. Στο “Thedrumbattle” δεν κρούει μόνον το ντούο, αλλά ολάκερο το CarnegieHall.

Το “Bashin’, TheUnpredictableJimmySmith” [Verve 1962, 3/1962] είναι ένα κλασικό άλμπουμ του JimmySmith. Παρότι είναι μοιρασμένο μεταξύ εγγραφών του θρύλου οργανίστα με ορχήστρα (ενορχηστρώνει ο OliverNelson) και ηχογραφήσεων με το τυπικό settingόργανο-κιθάρα-ντραμς (κιθάρα ο JimmyWarren, ντραμς ο DonBailey) το αποτέλεσμα είναι αυτό που πρέπει να είναι· ακόμη και στην α πλευρά, εκεί όπου το μεγάλο σχήμα κατακρατεί κάτι από την πληθωρική παρουσία του θεού του groove, παρουσιάζοντάς τον να στριμώχνεταικάπως από το μπάσο του GeorgeDuvivier. (Το “Bashin’…” ίσως είναι το πρώτο LP, στο οποίον ο JimmySmithαναγκάστηκενα συνυπάρξει με μπασίστα). Καθώς, όμως, ξεκινά η β πλευράκαι σκάνε οι πρώτες νωχελικές νότες από το “Beggarfortheblues” η τάξη αποκαθίσταται. Ο σήμα κατατεθέν ήχοςτου οργάνου τού JimmySmith, γεμάτος και αυτοδύναμος όπως πάντα, αποτυπώνεται με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε και στις τρεις εναπομείνασες ηχογραφήσεις. Το “HoboFlats” [Verve 1963, rec. 3/1963], που διπλασιάζει σε χρόνο το CD, εντάσσεται, και αυτό, στη λογική μεταφοράς του ήχου του hammondαπό το καπνισμένο clubστο αποστειρωμένο σαλόνι (για να το πω έτσι κάπως χοντρά και παραστατικά). Ο JimmySmithξανά με ορχήστρα (πάλι με ενορχηστρώσεις και διεύθυνση του OliverNelson), πάλι με μπασίστες δίπλα του (GeorgeDuvivier, MiltHinton) και πάλι έτοιμος ν’ αποδείξει πως μπορεί να παίξει τα πάντα (ακόμη και Jobim).

Δύο παραγωγές του CreedTaylorγια τη συνέχεια, και οι δύο για την Verve, και οι δύο για την AnitaO’Day,και οι δύο από το 1962. Στο πρώτο άλμπουμ “TheThreeSounds”[rec. 10/1962] η AnitaO’Dayμε μικρό σχήμα (βασικά πιάνο-μπάσο-ντραμς) αποδίδει στάνταρντ (κομμάτια των DukeEllington, Rodgers/Hart, KurtWeillκ.ά.) με το γνωστό αφοπλιστικό-coolστυλ της. Στο δεύτερο LP“Timefor 2” [rec. 10/1962] η αμερικάνα jazz-singerσυνεργάζεται με τον βιμπραφωνίστα CalTjader (συν πιάνο-μπάσο-ντραμς). Το άκουσμα είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, περισσότερο groovy, με ορισμένα κομμάτια (“Underablanketofblue”) να αφήνουν ένα κάπως exoticaαίσθημα.

Πάντα από το 1962, που είναι ένα κάπως οριακό έτος γι’ αυτή τη σειρά των επανεκδόσεων (όχι πως δεν υπάρχουν και πιο μεταγενέστερες εγγραφές), προέρχεται και το LP“Empathy” [Verve, rec. 8/1962], το οποίον υπογράφεται από τους ShellyManne,BillEvansκαιMontyBudwig. Πιάνο, μπάσο και ντραμς δηλαδή, με τον Evansνα εγκαινιάζει μία μάλλον άνιση συνεργασία του με την Verve, μέσα από την οποία θα υπάρξει πάντως ένα νέο ξεκίνημα. Βασικά ο BillEvansεκείνη την περίοδο έψαχνε να βρει μπασίστα, αφού μετά τον ξαφνικό θάνατο του ScottLaFaro(7/1961) βρέθηκε κατ’ ουσίαν ξεκρέμαστος. Κάτι (λιγότερο) ο MontyBudwig, κάτι (περισσότερο) ο ChuckIsraels, η ουσία είναι πως πριν το 1966 ο Evansδεν θα είχε δίπλα του έναν μπασίστα έτσι όπως τον ήθελε. Κι αυτό συνέβη εκείνη τη χρονιά (1966), όταν στο τρίο του μπαίνει ο νεαρός (μόλις 22 ετών) Eddie Gomez, με τον οποίον θα συνεργαζόταν για τα επόμενα 11 χρόνια, ηχογραφώντας καμμιά 25αριά LP. Το πρώτο, πάντως, άλμπουμ που έκαναν μαζί (με τον ShellyManneπάντα στα ντραμς) ήταν το “ASimpleMatterofConviction” [Verve 1966, rec. 10/1966], και είναι αυτό που συμπληρώνει, στην περίπτωσή μας, το “Empathy”. Εδώ, και σε κομμάτια όπως τα στάνταρντ “Stellabystarlight” και “Melancholybaby”, διαφαίνεται όλο το εύρος του πληθωρικού ήχου του Gomezκαι, κυρίως, διαφαίνεται η ταχύτητά του, όπως και ο τρόπος με τον οποίον προσεγγίζει τις πιανιστικές συγχορδιακές διαδοχές και αναπτύξεις.

Κλείνω αυτήν την δεύτερη παρουσίαση των CDτης σειράς JAZZPLUS(είχε προηγηθεί το πρώτο μέρος την 26/3/2013 – δες εδώhttp://is.gd/2c426Q) και πάλι με τον OscarPetersonκαι το OscarPetersonTrio (OscarPetersonπιάνο, RayBrownμπάσο, EdThigpenντραμς). Ταδύοάλμπουμείναι: τοκλασικό“NightTrain” [Verve 1962, rec. 12/1962] καιτο“The Jazz Soul of Oscar Peterson” [Verve 1959, rec. 7-8/1959]. Το πρώτο είναι ένα διαμάντιτης τέχνης του μέγα καναδού παίκτη – και ας πρόκειται για μία από τις εμπορικότερες κυκλοφορίες του… Κλασικά κομμάτια της jazz (συνθέσεις των DukeEllington, HoagyCarmichael, MiltJackson, BennyMoten, SyOliverκ.ά.) διασκευασμένα με τον προσωπικό του, ξεχωριστό τρόπο. Φοβερό το κλείσιμο με το δικό του “Hymntofreedom” – ένα κομμάτι τού σήμερα. Σε άλλο μήκος κύματος και εντελώς προχωρημένο (όπως το ακούω, τώρα) το “TheJazzSoul…” είναι ένα άλμπουμ όχι τόσο φημισμένο όπως το “NightTrain”, αλλά το ίδιο ξεχωριστό. Μόνο και μόνο για το “ThemaidensofCadiz” του Léo Delibes η βαθμολογία δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από «άριστα».

↧