THE TELESTONS οι πειραιώτες surfers τού... δίνουν και καταλαβαίνει

October 11, 2019, 3:22 am

≫ Next: το NOAH PREMINGER GROUP αποδίδει συνθέσεις του Steve Lampert

≪ Previous: ΛΩΛΑΜΑ – ΛΩΛΑΜΑ ΔΥΟ ροκ ήχοι από το χθες και από το σήμερα

$

0

0

Το τρίτο άλμπουμ τωνTelestons, μετά το φερώνυμο του 2011 και το προπέρσινο “PoseidonKnows”, είναι γεγονός. Λέμε για το “SummerLicks”(2019), που είναι διπλό LPμε τρεις πλευρές, τυπωμένο από την IkarosRecords.

Για τους Πειραιώτες Telestonsέχουμε γράψει και στο παρελθόν (με αφορμή το “PoseidonKnows”) κι εκεί είχαμε αναφερθεί στην... τρέλα που έχουν με το ορχηστρικό surf, το twangκ.λπ. To«κ.λπ.» μπορεί να σημαίνει πως ο ακροατής θα βρει κι άλλες αναφορές στα ορχηστρικά τους – αναφορές που μπορεί να κινούνται από τις παρυφές του rockn’roll, το frat-rockκαι το garage, μέχρι και τα όρια τού psychedelicsound, όλες και όλα άψογα τοποθετημένα μέσα στο γενικότερο πλάνο.

Οι Telestons, που είναι πεντάδα (KaptainFilκιθάρες, artwork, GeorgPinκιθάρες, FotisMasonσαξόφωνα, AfricanAlexμπάσο, LeandrosFratnikντραμς – και οι Varavasμπάσο, GeorgeTirourisντραμς, εναλλακτικά, σε τρία tracks), είναι μια μπάντα, που έχει σκύψει για τα καλά σ’ αυτό το είδος της μουσικής, το οποίο προβάλλει με πίστη, δεξιοτεχνία και χιούμορ. Γιατί είναι και τα τρία βασικά, στην περίπτωσή τους. Φτιάχνουν μια μυθολογία οι Telestons, που στρέφεται γύρω από τη θάλασσα και το καλοκαίρι και αυτό δεν το βλέπεις μόνο στα εξώφυλλά τους, στα ένθετα και γενικότερα στο weirdγραφιστικό-φωτογραφικό υλικό τους, αλλά το ακούς κιόλας περιστασιακά στις μουσικές τους, διαβάζοντάς το, περαιτέρω, και στους τίτλους των κομματιών τους (“I’mnotahuman, I’manicescream”, “Bournelisurf” κ.λπ.).

Μέσα όμως απ’ αυτή την πλάκα, απ’ αυτό το παράξενο σκηνικό που στήνεται πάντα με καλό γούστο, οι Telestonsπροβάλλουν τη βασική διάσταση των συνθέσεων τους, που δεν είναι άλλη από την διασκέδαση. Η μουσική τους, εννοούμε, σκοπεύει πρωτίστως στο χορό, στο ταρακούνημα, προβάλλοντας την (καλοκαιρινή) έξαψη και αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως ήχους και χρώματα οικεία προς εμάς – καθότι, όπως το έχουμε ξαναγράψει, το ορχηστρικό surfείναι άμεσα επηρεασμένο από τον οριενταλισμό, με το “Misirlou” και το “Havanagila” να αποτελούν, διαχρονικώς, δύο από τις πιο στέρεες βάσεις του.

Πασπαλισμένο με διάφορα εφφέ και με ηχητικές παραδοξότητες, το “SummerLicks” είναι τρεις πλευρές βινυλίου, που θα σε κάνουν να νοιώσεις όμορφα, απολαμβάνοντας αληθινά κομμάτια σαν τα “FromCaliforniatoGreece” και “Blackmedusa” (με hintsαπό το θρυλικό “Pipeline” των Chantays) [πρώτη πλευρά], “Thelonesomesurfman” (άκρατοι οριενταλισμοί), “Bournelisurf”, “Alwayssummer” (ψυχεδελικές διαστάσεις, εφφέ) [δεύτερη πλευρά], “Jack’sdayoff”, “Christcraft”, «Γοριλάτο» (αγγίζει ακόμη και το punk) και άλλα τινά.

Μην σας απασχολεί η ποσότητα, τα πολλά μικρής διάρκειας θέματα ή οι τρεις πλευρές. Όλα εδώ κυλάνε σαν γάργαρο (θαλασσινό) νεράκι.

Επαφή: www.ikarosrecords.gr

---

το NOAH PREMINGER GROUP αποδίδει συνθέσεις του Steve Lampert

October 11, 2019, 7:45 am

≫ Next: ENRICO RAVA / JOE LOVANO, LOUIS SCLAVIS, ETHAN IVERSON με TOM HARRELL κ.ά.: νέες ECM-εκδόσεις

≪ Previous: THE TELESTONS οι πειραιώτες surfers τού... δίνουν και καταλαβαίνει

$

0

0

Για τον τενόρο σαξοφωνίστα NoahPreminger, έναν από τους σημαντικότερους της πιο νέας γενιάς (είναι 33 ετών), γράφουμε στο δισκορυχείοναπό το 2011 – τότε, για το άλμπουμ του “BeforetheRain” [Palmetto]. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια (από το ’11 έως σήμερα) ο Premingerέχει ηχογραφήσει κάμποσα άλμπουμ, σαν τα “Pivot: Liveatthe 55 Bar”, “DarkwastheNight, ColdwastheGround”, “MeditationsonFreedom” και “ChopinProject” (για όλα υπάρχουν τα σχετικά reviews), έχοντας συνεργαστεί στις διάφορες σκηνές με μεγάλα ονόματα (CecilMcBee, JasonMoran, FredHersch, JoeLovano, RoscoeMitchellκ.ά.) και δείχνοντας, συγχρόνως, πως σαν δημιουργός (συνθέτης, σαξοφωνίστας, αυτοσχεδιαστής), πάντα τον ενδιαφέρει το κάτι παραπάνω. Να δώσει μιαν άλλη διάσταση στις μουσικές, που κάθε φορά παρουσιάζει.

Εδώ, στο“Zigsaw: Music of Steve Lampert” [Private Pressing, 2019]οPreminger πράττεικάτιδιαφορετικό. Ζητά από έναν άγνωστο στους πολλούς μουσικό της jazz, με τον οποίον τον δένει ισχυρή φιλία από το 2010, τον συνθέτη και τρομπετίστα SteveLampertνα γράψει κάτι για ’κείνον (ο Lampertγια τον Preminger). Και όντως. Ο Lampertσυνθέτει ένα και μόνον track, το 49λεπτο “Zigsaw”, το οποίο και παρουσιάζεται εν προκειμένω από μιαν ομάδα άξιων σολιστών. Να τους αναφέρουμε: JasonPalmerτρομπέτα, JohnO’Gallagherάλτο, NoahPremingerτενόρο, KrisDavisπιάνο, RobSchwimmerhakencontinuum, clavinet, KimCassμπάσο και RudyRoystonντραμς.

Όπως γράφει ο ίδιος ο Lampertστο ένθετο, το “Zigsaw” διαθέτει δώδεκα διαφορετικά sectionsκαθένα εκ των οποίων προάγει ένα κύκλο «γεγονότων», στο πλαίσιο των οποίων οι αυτοσχεδιασμοί από τις επιμέρους μονάδες του σεπτέτου είναι συμφραζόμενοι.

Στην πράξη, τα sectionsείναι περισσότερα, καθώς κάθε κεντρική μονάδα από τις δώδεκα, υποδιαιρείται σε επιμέρους υποομάδες. Το αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού είναι να διακριβώνεται μια πλήρης αρχιτεκτονική στο ηχητικό οικοδόμημα, εντός της οποίας οι «ελεύθεροι» ρόλοι, του κάθε σολίστα, είναι αυστηρώς καθορισμένοι.

Μέσα απ’ αυτή την επικοινωνία, τού «ελεύθερου» με το «συγκεκριμένο», εκείνη που κερδίζει, στο “Zigsaw”, είναι τελικώς η μουσική. Και αυτή η μουσική, η μουσική του SteveLampert, έτσι όπως παρουσιάζεται από το NoahPremingerGroup, διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, ώστε να ακούγεται και (ηλεκτρονικώς) προχωρημένη και απολαυστική.

Επαφή: www.noahpreminger.com

ENRICO RAVA / JOE LOVANO, LOUIS SCLAVIS, ETHAN IVERSON με TOM HARRELL κ.ά.: νέες ECM-εκδόσεις

October 12, 2019, 1:30 am

≫ Next: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 194

≪ Previous: το NOAH PREMINGER GROUP αποδίδει συνθέσεις του Steve Lampert

$

0

0

ENRICO RAVA / JOE LOVANO: Roma [ECM Records, 2019]

ΔύοκλασικέςτζαζφιγούρεςτηςECM, o ιταλόςτρομπετίστας (εδώφλουγκελχορνίστας) Enrico Rava καιοαμερικανόςτενόροσαξοφωνίστας (εδώφυσάεικαισεtarogato) Joe Lovano, συναντήθηκανσ’ έναlive, πουσυνέβηστηΡώμη (στοAuditorium Parco Della Musica) τονΝοέμβριοτου 2018 καιαυτόακριβώςτοlive αποτυπώνεται, τώρα, σε CD. Δίπλα στους δύο βασικούς συνθέτες και σολίστες παρατάχθηκαν και οι GiovanniGuidiπιάνο, DezronDouglasκοντραμπάσο και GeraldCleaverντραμς, και κάπως έτσι, με την παρουσία και την συνεισφορά του κουιντέτου, καταγράφηκε το “Roma”.

Το άλμπουμ αποτελείται από πέντε μέσης και μεγάλης διάρκειας tracks (από 18:50 το μακρύτερο στο χρόνο, έως 9:47 το συντομότερο). Οι εκτεταμένες διάρκειες, που αιτιολογούνται προφανώς και από το γεγονός τού live, δεν είναι αυτοσκοπός, αποτελούν, δε, άμεσο παρεπόμενο της συνθετικής μαεστρίας και αυτοσχεδιαστικής επάρκειας των σολιστών, που βρέθηκαν σε μεγάλη φόρμα, τη συγκεκριμένη στιγμή, προσφέροντας ένα πρώτης τάξεως ακρόαμα.

Το βασικό «σύστημα» στο “Roma” είναι το blues. Έχουμε δηλαδή τζαζ συνθέσεις, πρωτότυπες οι τέσσερις από τις πέντε, που εξερευνούν κλασικές αφηγηματικές δομές, με απόλυτη γνώση και αυτόματη επάρκεια. Η συνθετική πυκνότητα, η ποικιλία των αυτοσχεδιασμών και κυρίως η προσαρμογή που δείχνει το σχήμα προς μία τζαζ-κατεύθυνση, που προασπίζεται την μεγάλη παράδοση της δεκαετίας 1955-1965, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά στην... πρωτότυπη “Roma”. Που επισφραγίζονται, αυτά τα χαρακτηριστικά, στο έσχατο 19λεπτο track, το θαυμάσιο “Drumsong / Spiritual / Overtherainbow” (το πρώτο μέρος του Lovano, το δεύτερο του JohnColtraneκαι το τρίτο του HaroldArlen), που αφήνει περιθώρια και στους υπόλοιπους τρεις μουσικούς (Guidi, Douglas, Cleaver) να αποδείξουν την κλάση τους.

Μεγάλοτζαζάλμπουμ!

LOUIS SCLAVIS: Characters On the Wall [ECM Records, 2019]

Όπως γράφει και ο Stéphane Olivier στο bookletτού τελευταίου άλμπουμ τού γάλλου κλαρινίστα / μπασοκλαρινίστα LouisSclavis... ο Sclavis, από τα ninetiesήδη αρχίζει να σκέφτεται μουσικώς και τζαζικώς και σε σχέση με άλλες τέχνες και να επηρεάζεται από αυτές. Και αναφέρει, επ’ αυτού, τα soundtracksγια τις ταινίες Ça commence aujourd'hui (1999, σκην. Bertrand Tavernier) και Kadosh (1999, σκην. AmosGitai), τη μουσική που έγραψε (ο Sclavis) για την βωβή ταινία τού CharlesVanelDanslaNuit (CDστην ECM, το 2002), αλλά και τις διαχρονικές φιλίες και συνεργασίες του με τον διάσημο (τζαζ) φωτογράφο κ.λπ. GuyLeQuerrec, όπως και με τον συμπατριώτη του σχεδιαστή και urban-artδημιουργό ErnestPignon-Ernest. Με τον τελευταίο ο Sclavisείχε συνεργαστεί το 2003 για τις ανάγκες του άλμπουμ “Napoli’sWalls” [ECM], μιας μουσικής πρότασης εμπνευσμένης από τα έργα που είχε σχεδιάσει ο Pignon-Ernestσε τοίχους της ιταλικής πόλης – κάτι, τέλος πάντων, που το επαναλαμβάνει και τώρα με το “CharactersOntheWall”, ένα θαυμάσιο CDσύγχρονης, contemporaryjazz, εντελώς... ευρωπαϊκού προσανατολισμού. 

Εν αντιθέσει, όμως, με το “Napoli’sWalls”, που ήταν επικεντρωμένο στη Νάπολι και που περιείχε μια πιο avantμουσική, με ηλεκτρονικά, κιθάρες κ.λπ., στο “CharactersOntheWall” η έμπνευση αντλείται από ποικίλα έργα τού Pignon-Ernest, που δημιουργήθηκαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου, από τα seventiesέως τις μέρες μας (ανάμεσα και η παλαιστινιακή πόλη Ramallahστη Δυτική Όχθη). Η δε μουσική που ακούμε εδώ, συντεθιμένη κατά κύριo λόγο από τον Sclavis, είναι άλλου τύπου. «Εσωτερική», θωπευτική, στοχαστική, τελετουργική, μυσταγωγική ενίοτε, που δίνει ώθηση σε ποικίλους συνειρμούς, καθώς μέσω της μελωδικής διάπλασης και ανάπτυξής της κατορθώνει να επιβληθεί στον ακροατή σε πολλαπλά επίπεδα.

Συντείνει σ’ αυτό το αληθινά σπουδαίο κουαρτέτο (LouisSclavisκλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, BenjaminMoussayπιάνο, SarahMurciaκοντραμπάσο, ChristopheLavergneντραμς) και βεβαίως το συνολικότερο κλίμα της ηχογράφησης-παραγωγής, που προσφέρει στο ακρόαμα, ανά στιγμές, τα ρίγη της αληθινής συγκίνησης (“Extases”).

ETHAN IVERSON QUARTET with TOM HARRELL: Common Practice [ECM Records, 2019]

Ο αμερικανός πιανίστας Ethan Iverson δεν είναι τυχαίος φυσικά (ο Iverson, να θυμίσουμε, υπήρξε για χρόνια ο πιανίστας των Bad Plus, πριν αντικατασταθεί από τον Orrin Evans), όπως δεν είναι τυχαίο και το κουαρτέτο του εννοείται – πόσω μάλλον, όταν μέλος αυτού του κουαρτέτου είναι ο θρύλος τρομπετίστας Tom Harrell! Iverson και Harrell συνεργάζονται λοιπόν στο “Common Practice”, και μαζί τους οι Ben Street κοντραμπάσοκαι Eric McPherson ντραμς, σε μια σειρά από στάνταρντ (κυρίως), που θα αποτελούν πάντοτε μια πολύ ισχυρή βάση της τζαζ (και της τζαζ παράδοσης και της τζαζ πρωτοπορίας). Τα συγκεκριμένα στάνταρντ είναι συνθέσεις των George Gershwin, Denzil Best, Vernon Duke, Les Brown/Ben Homer, Johnny Green, Jimmy Van Heusen, Jerome Kern, George Bassman και Victor Schertzinger, ενώ ανάμεσά τους παρεμβάλλονται και δύο πρωτότυπα του Iverson.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό, που αναμένεται από τέτοιας κλάσης οργανοπαίκτες. Πλήρης και απόλυτη εξοικείωση με το εν λόγω (κλασικό) υλικό, με, την ίδια ώρα, έξοχες σολιστικές παρεμβάσεις από τον Harrell, που είναι άπιαστος γενικώς (στο “Sentimental journey”... λυγίζει σίδερα , όπως και σε κάθε άλλο θέμα εξάλλου) και με τον Iverson να κρατάει, τέλεια, και το ρυθμικό μέρος του σετ και να αυτοσχεδιάζει με μέτρο και με σύνεση.

Blues και μπαλάντες ακούμε κατά βάση στο “Common Practice”, άπαντα ενσωματωμένα σ’ ένα μετα-bop (με στοιχεία hard bop) σκηνικό, ικανό να συναρπάσει κάθε τζαζ θιασώτη.

AVISHAI COHEN / YONATHAN AVISHAI: Playing the Room [ECM Records, 2019]

Κατ’ αρχάς να ξαναπούμε πως υπάρχουν δύο ισραηλινοί τζαζ μουσικοί, με το ονοματεπώνυμο AvishaiCohen. Ο πιανίστας, που είναι γεννημένος το 1970 και ο τρομπετίστας, που είναι γεννημένος το 1978. Στο παρόν “PlayingtheRoom”, που είναι ένα άλμπουμ για δύο, ακούμε τον τρομπετίστα Cohenκαι μαζί του τον πιανίστα YonathanAvishai. AvishaiCohenκαι YonathanAvishaiέχουν συνεργαστεί ξανά για την ECM, στα άλμπουμ του πρώτου “Into the Silence” (2016) και “Cross my Palm with Silver” (2017), με το “PlayingtheRoom” να αποτελεί το πρώτο τους δισκογραφημένο ντούο.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα tracks. Μόλις δύο πρωτότυπα και επτά versions. Τις απόψεις των Cohenκαι Avishaiπάνω σε συνθέσεις των JohnColtrane, DukeEllington, AbdullahIbrahim, OrnetteColeman, MiltJackson, StevieWonder, καθώς και σ’ ένα νανούρισμα του Ρωσοεβραίου SashaArgov. Να μην ξεχάσουμε να πούμε, πάντως, πως το άλμπουμ διαθέτει κι έναν... τρίτο μουσικό, που δεν είναι άλλος από το στούντιο AuditorioStelioMoloRSIτου Λουγκάνο, το οποίον ως χώρος, ως «αντήχηση», πρωταγωνιστεί κι αυτό! Γεμάτος ήχος, με μιαν αίσθηση πληρότητας, που μόνον τέτοιου τύπου αίθουσες και ανάλογες (εννοείται) παραγωγές μπορεί να προσφέρουν.

Για το σύνολο, τώρα, της μουσικής στο “PlayingtheRoom” δεν υπάρχουν και πολλά που πρέπει οπωσδήποτε να πεις. Οι δύο οργανοπαίκτες, ως παλαιοί γνώριμοι, δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως «δεμένοι», «ένα σώμα» όπως λέμε, λειαίνοντας και αμβλύνοντας τις όποιες δυσκολίες συνύπαρξης ανάμεσα στα δύο όργανα (κυρίως όσον αφορά στον «όγκο» του ήχου, που κομίζει κάθε ένα εξ αυτών), συμμετέχοντας επί ίσοις όροις στο λυρικό-συναισθηματικό πεδίο, δημιουργώντας σπάνιας δύναμης μελωδικά μοτίβα (“Crescent” του JohnColtrane, “Shireres” του SashaArgovκ.λπ.).

Ένα κλασικό ECM-άλμπουμ έχουμε εδώ – με όλα όσα κομίζουν αυτές οι δύο λέξεις.

DANISH STRING QUARTET: Prism II, Bach / Schnittke / Beethoven [ECM New Series, 2019]

Παραφράζοντας κάτι που είχαμε γράψει πέρυσι για το DanishStringQuartet:

Τρία άλμπουμ για την ECMμέσα σε τρία χρόνια έχουν τυπώσει οι DanishStringQuartet (RuneTonsgaardSørensenβιολί, FrederikØlandβιολί, AsbjørnNørgaardβιόλα, FredrikSchøyenSjølinβιολοντσέλο), με το παρόν “PrismΙΙ” να περιστρέφεται βασικά γύρω από κουαρτέτα εγχόρδων των AlfredSchnittke (“StringQuartetNo.3” του 1983) και LudwigvanBeethoven (“StringQuartetNo.13 inB-flatmajor”), με την προσθήκη της “FugueinBminor” του JohannSebastianBachαπό το «Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο», BookI, στην ενορχήστρωση του EmanuelAloysFörster.

Το βασικό χαρακτηριστικό τού DanishStringQuartet, πέραν των προφανών (εκφραστική και τεχνική τελειότητα, υψηλή αισθητική και ανάλογο αίσθημα) είναι η ικανότητά του να εκτείνεται σε όλο τον χώρο της λεγόμενης «σοβαρής μουσικής», από το μπαρόκ, και την «κλασική», έως τις πιο μοντέρνες και σύγχρονες εκφράσεις της, ενοποιώντας διαφορετικές εποχές και επενδύοντας στα ίδια πάντα στοιχεία, που οδηγούν, νομοτελειακώς, τη μουσική απόλαυση στο maximum. 

Η ECMκαι η ECMNewSeriesεισάγονται από την ANMusic

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 194

October 12, 2019, 6:55 am

≫ Next: ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚΟΚΑΒΟΥΡΑΣ ο σημαντικός κερκυραίος ποιητής με την σοσιαλιστική συνείδηση

≪ Previous: ENRICO RAVA / JOE LOVANO, LOUIS SCLAVIS, ETHAN IVERSON με TOM HARRELL κ.ά.: νέες ECM-εκδόσεις

$

0

0

11/10/2019

Τι καΐλα τον έπιασε τώρα τον Μητσοτάκη να ψηφίζει, στην Ελλάδα, η... θεία από το Σικάγο δεν μπορώ να το καταλάβω (λέμε τώρα). Εδώ δεν ψηφίζουν σχεδόν οι μισοί Έλληνες, απ’ αυτούς που ζουν στη χώρα και υποτίθεται πως νοιάζονται γι’ αυτήν, και θα ψηφίζει τώρα ο κάθε απίθανος, από του διαόλου τη μάνα, που νομίζει πως ακόμη στην Ελλάδα φοράνε φουστανέλες;
Θα καταντήσει η ψήφος στις εκλογές, λες και ψηφίζεις για τη γιουροβίζιον ή για το next top model...

9/10/2019

«Μην αφήσετε να κάνουν την χώρα που γεννήθηκε ο Πολιτισμός και η Ιατρική, ίδια με την χώρα που γεννήθηκε η Kim Kardashian. Αυτό θέλουν».[το μήνυμα που ρίχνει εδώ έχει σημασία και όχι το πού γεννήθηκε ο Πολιτισμός και η Ιατρική - για να προλάβω κάποιους...]
Υπάρχουν διάφοροι καραγκιόζηδες (τους βλέπεις σε σχόλια) που ασχολούνται με το πώς βάφει τα μαλλιά του ο Sin Boy (Lil Jesus), με το αν πλασάρει το χασίσι στη νεολαία, με το πόσο Έλληνας ή Αλβανός είναι και με άλλες τέτοιες αηδίες. Φυσικά, για τα τραγούδια του αυτά καθ’ αυτά, όλοι αυτοί οι... σχολιαστές της δεκάρας, δεν λένε τίποτα. Εντάξει, το “Mama?” ήταν μαλακία (αν και αναγνωρίζω πως ήταν πιασάρικο), αλλά το “Desole” δεν είναι. Και καλούς στίχους έχει, με κοινωνικό αντίκρισμα, ασχέτως αν μπερδεύονται διάφορα ανάμεσα, ενώ και μουσικά στέκεται. Εγώ το ακούω σαν dancehall δηλαδή (δεν ξέρω από τραπ και τέτοια), σαν μετεξέλιξη του ήχου του Tenor Saw και του Dillinger.
«Propaganda φλομώνουν με ψέμα / φωνάζω γαμιέται ο ant1 / δημοσιογράφο άμα δείτε στον δρόμο / στην μάπα να φυγει το φλεμα»
Λένε κάποιοι πως... δεν καταλαβαίνουν τα λόγια του Sin Boy. Σιγά ρε τα ωά! Γιατί, εκείνα (τα λόγια) που σας αρέσουν και τα καταλαβαίνετε λένε τίποτα ιδιαίτερο; Παπαριές ακούτε από το πρωί μέχρι το βράδυ.

https://www.youtube.com/watch?v=mY033Sdz8PE

9/10/2019

Βλέπω πολλές αναρτήσεις για τον John Lennon σήμερα...

Λοιπόν, αυτό που φαίνεται εδώ είναι το βιβλίο του ιστορικού ηγέτη του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Communist Party USA ή CPUSA) Gus Hall (1910-2000) «Mandate for Fightback» (1981), το οποίο είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, την ίδια χρονιά, από τη Σύγχρονη Εποχή, με τον χοντροκομμένο τίτλο «Το Αντιπάλεμα». Βασικά, το βιβλίο είναι η εισήγηση του (τότε) Γενικού Γραμματέα του CPUSA στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, την 13/12/1980. Στην εισήγηση υπήρχε μία μικρή αναφορά στον John Lennon, ο οποίος είχε δολοφονηθεί 5 μέρες νωρίτερα (8/12/1980). Έλεγε ο Hall:
«Είναι φανερό ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιδιώκουν να αναπτύξουν ένα είδος συναισθηματικού αποπροσανατολισμού σχετικά με τη δολοφονία του Τζων Λένον (σ.σ. και σε σχέση με τα... γενέθλιά του, θα προσέθετα). Αυτό όμως που μένει στην κορυφή είναι ένα πλατύ αίσθημα για ειρήνη, ένα αίσθημα που αντιπροσώπευε ο Λένον στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό το αίσθημα είναι ένα μέρος των γενικότερων δράσεων των μαζών, που σχετίζονται με τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης».

8/10/2019

Λεφούσια από έλληνες stand-up «κωμικούς», που τους αποκαλούν τώρα και χαζά «όρθιους κωμικούς» (ψευτοευαισθησίες και-καλά για τη γλώσσα). Δεν ξέρω τι φρούτο της εποχής είναι κι αυτό, αλλά εγώ βλέπω (στο YouTube) και ακούω πολλή βλακεία, σκέτο ατάλαντους, που έχουν όμως ένα κάποιο κοινό (έχει βοηθήσει και η τηλεόραση σ’ αυτό, όπως και το ραδιόφωνο), που χάσκει μαζί τους (το κοινό) κι έτσι κι εκείνοι προχωράνε... Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα, δεν έχει νόημα, οι περισσότεροι είναι πάνω-κάτω ίδιοι, βαρετοί, προβλέψιμοι και υπέρ το δέον ψωνισμένοι (έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους – νομίζοντας πως είναι κάτι σαν τον George Carlin).
Η Ελλάδα έχει παράδοση στο είδος, δεν λέω, από την εποχή του Ζαζά, ή και ακόμη παλιότερα (δεν ξέρω τώρα), αλλά τούτοι οι τελευταίοι είναι τελείως φτηνοί και άχαροι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα και τον υποτιμημένο Γιάννη Μπουρνέλη, που τον είχα δει από σπόντα, στο ΑΚΡΟΝ, στη Λένορμαν, στις αρχές του ’90...

https://www.youtube.com/watch?v=aSRlk_9jTmI

7/10/2019

Δεν είναι ηλίθιοι (τον ηλίθιο τον συμπονάς), είναι κάτι χειρότερο, είναι γελοίοι. Συγκρίνουν άσχετες μεταξύ τους ταινίες, για να κάνουν κριτική (της πλάκας) σε μια ταινία, που δεν την γουστάρουν (ακόμη και πριν τη δουν), για τελείως προφανείς (και μη κινηματογραφικούς φυσικά) λόγους. 

Ρε γίδια και το «Ζ», το 1975, όταν προβλήθηκε στην Ελλάδα (από τέλη ’74 ξεκίνησε), πόσα εισιτήρια νομίζετε πως έκοψε σε σχέση με τα «Σαγόνια του Καρχαρία»;

ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚΟΚΑΒΟΥΡΑΣ ο σημαντικός κερκυραίος ποιητής με την σοσιαλιστική συνείδηση

October 13, 2019, 1:57 am

≫ Next: ΝΑΥΤΙΑ ένα θρυλικό άλμπουμ του ελληνικού hardcore, από τις αρχές του ’90, ξανά σε κίνηση

≪ Previous: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 194

$

0

0

Δεν θυμάμαι πότε και πού ακριβώς διάβασα, για πρώτη φορά, για τον κερκυραίο ποιητή Σπύρο Νικοκάβουρα (1883-1952). Ίσως να ήταν στο βιβλίο τού Νίκου Παππά Η Αληθινή Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (από 1100-1973) [Τύμφη, Αθήνα 1973], ίσως να ήταν η σύντομη αναφορά τού Γιάνη Κορδάτου στην Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος [Δ έκδοση, Μπουκουμάνης, Αθήνα 1974], στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του «Η επίδραση του εργατικού κινήματος στη νεοελληνική διανόηση». Πάντως, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο Σπύρος Νικοκάβουρας / Μια παρουσίαση από τον Θεοδόση Πυλαρινό[Εκδόσεις Γαβριηλίδης “εκ νέου”, 2007] γνώριζα την περίπτωσή του, ό,τι γνώριζα τέλος πάντων εκείνη την εποχή, και κάπως έτσι το είχα αναζητήσει (το βιβλίο), αγοράζοντάς το και διαβάζοντάς το στο πι και φι.
Η ποίηση του Σπύρου Νικοκάβουρα ήταν εξαιρετική, αληθινή αποκάλυψη σε κάποιες στιγμές της τουλάχιστον, όπως και η παρουσίασή του από τον Θεοδόση Πυλαρινό, που σου άνοιγε «πόρτες» και για άλλα ψαξίματα.

Για ποιον ακριβώς λόγο θυμάμαι τούτον τον ξεχασμένο, αλλά σημαντικό, ποιητή, θα το δείτε στο τέλος του κειμένου. Εκείνο που προέχει, τώρα, είναι να γράψουμε λίγα λόγια για την όχι και τόσο γνωστή, ακόμη, περίπτωσή του.

Ο Σπύρος Νικοκάβουρας γεννήθηκε στο χωριό Σφακερά, της βόρειας Κέρκυρας, το 1883. Υπήρξε δε θαυμαστής του Λορέντζου Μαβίλη και του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, στον κύκλο του οποίου ανήκε. (Ο Θεοτόκης ήταν έντεκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Νικοκάβουρα και από το 1894 και μετά κοντοχωριανός του, αφού, όπως διαβάζουμε στο χρονολόγιο τού βιβλίου του Πυλαρινού, εκείνο το έτος, ο μεγάλος κερκυραίος λογοτέχνης εγκαθίσταται στον πύργο των Θεοτόκηδων, στους Καρουσάδες).

Την τριετία 1909-1911 ο Θεοτόκης διαδίδει τις σοσιαλιστικές ιδέες στην Κέρκυρα (Σοσιαλιστικός Όμιλος Κερκύρας) και ο Νικοκάβουρας είναι από τους πρώτους που θα τις ασπαστούν. Και κάπως έτσι η σοσιαλιστική εφημερίς Ριζοσπάστης (ο γνωστός μας και σήμερα Ριζοσπάστης) δημοσιεύει το ποίημά του Λένινστο πρωτοσέλιδό της την 17η Απριλίου 1920.

ΛΕΝΙΝ 

Ήρθα για να φωτίσω στο σκοτάδι,

Απόστολος Θεού με τ’ άγιο ρήμα.

Ήρθα για να σηκώσω το μαγνάδι

Που κρύβει της τιμής τους το άθεο κρίμα.

Για σμύρνα, για λιβάνι ούτε για χρήμα

Δεν ήρθα· –τέτοιο ας μου ’πανε ψεγάδι–

Ήρθα μόνο και διάνοιξα τον Άδη

Κι έβαλα τον οχτρό μέσα στο μνήμα.

Ήρθα κι έβαλα στια, που ως άγια φλόγα

Θα πεταχτεί στην οικουμένη πάσα.

Το χέρι το μιαρό που μας ευλόγα

Κι έπιανε της πνοής μας την ανάσα,

Το θέρισα· κι αχολογά ο αιθέρας:

«Καθαρίστε τη γης, βρομεί το τέρας!»

Η ποιητική φόρμα στην οποίαν ασκείται ο Νικοκάβουρας είναι εκείνη του σονέτου. Και η αλήθεια είναι πως αποδεικνύεται τεχνίτης της. Το λεξιλόγιό του είναι πλούσιο, καθώς ενσωματώνει και ιδιωματισμούς, ενώ δεν του λείπει ούτε ο λυρισμός, ούτε η νοηματική μεγαλοσύνη τού Μαβίλη. Τούτο δε αποδεικνύεται και στα υπόλοιπα σοσιαλιστικά ποιήματά του Excelsior («Έφτασε με τα τρόπαια η ολκάς σου, / Της Λευτεριάς αγέρα, με τη Νίκη / Που φέρανε στον κόσμο οι Μπολσεβίκοι / Κι ελύσαν το δεσμώτη του Καυκάσου»), Διάγγελμα («Για το δίκιο που αρπάξατε του κόσμου, / Που κλέφτρα η δύναμή σας του ’χει πάρει, / Θα εγδικηθεί, θα εγδικηθεί ο Λαός μου»), Revolution(«Σηκωθείτε! Τ’ αγκάθια καθαρίστε»), όπως και σε άλλα τής αυτής φόρμας (σονέτα δηλαδή), μα απο-ιδεολογικοποιημένα.

«Ο ποιητής Σπύρος Νικοκάβουρας, ο αλησμόνητος μεγάλος αγωνιστής για κάθε καλό και για κάθε ωραίο ανάμεσα στους φίλους εργάτας στους οποίους εμπνευσμένα ομίλει στην μεγάλη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 1922»

Ο Νικοκάβουρας δημοσιεύει σε έντυπα (περιοδικά και εφημερίδες) της εποχής, και κερκυραϊκά (Κερκυραϊκή Ηχώ, Ελπίς, Κερκυραϊκά Νέα, Πρόσπερος, Ναυσικάκ.ά.) και αθηναϊκά (Μαύρος Γάτος, Ο Νουμάςκ.ά.), παρότι, όπως σημειώνει ο Πυλαρινός, μετά τον θάνατο τού Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1923) περιορίζονται οι αθηναϊκές διασυνδέσεις του.

Το πρώτο από τα δύο βιβλία που τυπώνει στη ζωή του ο Σπύρος Νικοκάβουρας είναι το Ποιητικά Έργα[τύποις ο «Φοίνιξ»], στην Κέρκυρα, το 1925 – με τον Κωστή Μπαστιά («λογοτέχνης, δημοσιογράφος, εκδότης, αρχισυντάκτης και χρονογράφος μεγάλων αθηναϊκών εφημερίδων») να δημοσιεύει επαινετική κριτική για την ποίηση τού Νικοκάβουρα («μου έδωσε ακόμη μίαν φοράν εντονώτερη την εντύπωση του ακατάσχετου χείμαρρου που δεν μπορεί τίποτα να σταματήσει την ορμή του»), στο περιοδικό Κερκυραϊκή Ανθολογία.

Η ωριμότερη ποιητική δημιουργία του Σπύρου Νικοκάβουρα αφορά στην ποιητική σύνθεσή του Στροφές(που εμπεριέχεται στο πρώτο βιβλίο του). Εδώ ο ποιητής εγκαταλείπει το σονέτο, ακολουθώντας άλλες δομές και τεχνικές. Μάστορας τού λόγου, και βαθύς καταγραφέας των πιο μύχιων αισθημάτων, ο Νικοκάβουρας αποδεικνύει, με τις Στροφέςτου, πως υπήρξε ένας σημαντικότατος ποιητής, με πλήρη αίσθηση της ρυθμικής ροής και της γλωσσικής αρμονίας (ασχέτως μιας ειδικότερης επιρροής, επί του προκειμένου, από τις Στροφέςτου Ζαν Μωρεάς). Δεν γνωρίζουμε αν η συγκεκριμένη σύνθεσή του αποτελείται από 35 ποιήματα (ΧΧΧV), ανθολογούνται όμως στον τόμο των εκδόσεων Γαβριηλίδη δεκατέσσερα απ’ αυτά. Επιλέξαμε για εσάς εδώ, τέσσερα: 

Ι 

Κρατήστε με, ω πανάχραντες, σε τίμια ιεροσύνη,

Τες ιεροπραξίες μου αμόλυντες να κάνω,

Και δώστε μου απ’ τα σπλάχνα σας την άγια καλοσύνη

Για να μπορέσω τη ζωή τη δόλια να γλυκάνω

Κι όταν η τέχνη στα ψηλά φανεί σε σχήμα ταύρου

Με κόκκινα φτερά,

Ω μούσες, δώστε να χαρεί του πόθου μου του λάβρου

Του τάφου τη χαρά.

ΙΙ 

Πόσο μου αρέσει να θωρώ που τρέχει ο κεραυνός,

Και το λιοντάρι ορμητικά που βγαίνει απ’ τη σπηλιά!

Πόσο μ’ αρέσει να θωρώ που πάει χωρίς μιλιά

Προς τη σφαγή ο Αμνός!

Εγώ, Κενταύροι ιπποτικοί, μια μέρα όταν με πάνε

Στου τάφου τη γαλήνη,

Θέλω της νίκης τα φτερά οι Μούσες να χτυπάνε

Ως στη στερνή μου κλίνη.

ΙΙΙ 

Για σένα που σ’ αγάπησα, ω Ιδεολογία,

Και ιερουργός σ’ ανέβασα στης Τέχνης το βωμό,

Μου ’παν οι Μούσες, οι θεές, που είναι όλες ευλογία,

Αγάπη και καημό,

Μου ’παν οι Παντοδύναμες να βγω να διασκεδάσω

Με ρόδα και με βάγια.

Και με λεβέντες κόκκινους να προπαρασκευάσω

Την εορτή την άγια.

VI 

Νομοθεσία που υψώνεσαι απ’ τη συνείδηση όλων

Σε γενική μορφή,

Ψηλάθε, απ’ τα λημέρια του, σε χαιρετά ο Απόλλων

Με τραγουδιού στροφή.

Κι εγώ που αηδόνι ηθέλησα μιανής αυγής να γίνω

σ’ ανθότοπο χλωρό,

Θωρώντας το ξετύλιγμα, στα μαύρα πέπλα δίνω

Το δόλιο μου καιρό.

Η ποίηση του Σπύρου Νικοκάβουρα πέρασε από διάφορα στάδια. Αν στην αρχή ήταν επηρεασμένη από τις επαναστατικές ιδέες των Μπολσεβίκων, στην πορεία υιοθέτησε ελληνοπρεπή-αρχαιοπρεπή χαρακτηριστικά, ακόμη και λαϊκά θρησκευτικά, για να κινηθεί, προς τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά απ’ αυτόν, προς πιο πατριωτικές κατευθύνσεις.

Αυτή η τελευταία φάση της ποίησης τού Νικοκάβουρα καταγράφεται στο δεύτερο και τελευταίο βιβλίο του, που είχε τίτλο Παναρμόνιος Ήχος, τυπωμένο και αυτό στην Κέρκυρα το 1952 (λίγο πριν την εκδημία του).

Σπύρος Νικοκάβουρας

Το βιβλίο δεν έτυχε της καλύτερης υποδοχής από την κριτική, καθώς τόσο στη Νέα Εστία (#598, 1η Ιουνίου 1952) ο Αιμίλιος Χουρμούζιος («Μα γιατί να θελήση να ρημάξη το θρύλο του ο ποιητής της Κέρκυρας, ο τελευταίος της μεγάλης γενιάς;»), όσο και στην Ελληνική Δημιουργία (#120, 1η Φεβρουαρίου 1953) ο Φαίδων Μπουμπουλίδης θα διατυπώσουν αρνητικές κριτικές για την τελευταία πρόταση τού κερκυραίου ποιητή, αν και εκκινούν από διαφορετική αφετηρία.

Ο Σπύρος Νικοκάβουρας θα φύγει από την ζωή στο ενδιάμεσο αυτών των δύο κριτικών παρουσιάσεων της συλλογής του, τον Οκτώβριο του 1952, στα 69 χρόνια του, μετά από πολύμηνη ασθένεια.

Για να καταλήξει ο Θεοδόσης Πυλαρινός στη μελέτη του:

«Ο Νικοκάβουρας είναι, πρώτα απ’ όλα, μια αξιοπρόσεχτη ποιητική φυσιογνωμία καθαυτήν, γιατί αποτελεί περίπτωση λαϊκού ποιητή με ταλέντο στιχουργικό, ευαισθησίες καλλιτεχνικές, λογοτεχνικό ήθος και ποιητικό όραμα· ιδιότυπη όντως μορφή που επηρεάστηκε από τη μαθητεία του δίπλα σε μεγάλες ποιητικές φυσιογνωμίες. Αποτελεί επίσης, χαρακτηριστικό δείγμα μαρασμού, όταν οι συνθήκες δεν ευνοούσαν το πηγαίο ταλέντο του. Περαιτέρω, λειτουργεί ως δείκτης της σταδιακής παρακμής του κερκυραϊκού λογοτεχνικού κέντρου, αλλά και της μεταβίβασης της περιουσίας του στη θάλλουσα πρωτεύουσα. Τέλος, η μελέτη της ποίησής του αντικατοπτρίζει μέσα από τις εναγώνιες και απέλπιδες προσπάθειές του την επιθυμία ενός φιλότιμου δημιουργού να παρακολουθήσει και να ενταχτεί στα νέα ειδολογικά και θεματικά δεδομένα».

Στις 20 του περασμένου Ιουλίου (2019), στον τόπο που γεννήθηκε και έζησε ο Σπύρος Νικοκάβουρας, στο χωριό Σφακερά της βόρειας Κέρκυρας, ο τοπικός Πολιτιστικός Σύλλογος, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Κερκυραϊκών Εκδηλώσεων και τον Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Περιβάλλοντος (ΔΟΠΑΠ) του Δήμου Κέρκυρας πραγματοποίησαν εκδήλωση προς τιμήν του ποιητή Σπύρου Νικοκάβουρα με ομιλίες (Δημήτρης Κονιδάρης – συγγραφέας), απαγγελίες (Μαρία Πανάρετου, Σπύρος Ασωνίτης – ηθοποιοί) και μουσικές καλύψεις από τον Πολυφωνικό Χορό Κυνοπιαστών ‘Γειτονιά’, με συντονιστή τον Γιώργο Ανυφαντή.

Δυστυχώς δεν ήταν εύκολο να παραβρεθώ στη συγκεκριμένη εκδήλωση, αν και θα το επιθυμούσα (το λέω, επειδή τα Σφακερά είναι ο τόπος και της δικής μου καταγωγής), όμως ήταν ο λόγος (η συγκεκριμένη εκδήλωση), ώστε να γράψω τώρα αυτό το κείμενο.

ΝΑΥΤΙΑ ένα θρυλικό άλμπουμ του ελληνικού hardcore, από τις αρχές του ’90, ξανά σε κίνηση

October 14, 2019, 1:13 am

≫ Next: NAZCA SPACE FOX, LUCY KRUGER & THE LOST BOYS, KENNETH MINOR, SONS OF ALPHA CENTAURI stoner, folk και folk-rock από την Ευρώπη

≪ Previous: ΣΠΥΡΟΣ ΝΙΚΟΚΑΒΟΥΡΑΣ ο σημαντικός κερκυραίος ποιητής με την σοσιαλιστική συνείδηση

$

0

0

Ιστορικό hardcore, αναρχοπάνκ σχήμα από τη Θεσσαλονίκη, οι Ναυτίαυπήρξαν απολύτως καθοριστικοί, όχι μόνο με τις ηχογραφήσεις, αλλά και με τις γενικότερες απόψεις και δράσεις τους, στο διάστημα που βρέθηκαν «ζωντανοί», ανάμεσα στα έτη 1987 και 1993. Σ’ αυτό το διάστημα ηχογράφησαν δύο κασέτες (demo), ένα LPτο 1992 («Ευρωπαϊκή Αναγέννηση»), ενώ συμμετείχαν, ως ένα από τα δύο σχήματα, σ’ ένα γερμανικό split-LP(μοιρασμένο με τους Γερμανούς GraueZellen), με την πλευρά τους να έχει τίτλο “TheNaytiaKinkyHorrorShow”. Τώρα (2019), σχεδόν 30 χρόνια μετά, το περισσότερο υλικό των Ναυτία κυκλοφορεί ξανά σε μια πολύ περιποιημένη «γεμάτη» έκδοση από την LabyrinthofThoughts. Λέμε για το άλμπουμ «Ευρωπαϊκή Αναγέννηση / The Naytia Kinky Horror Show», που περιλαμβάνει στο βασικό long-playτις ηχογραφήσεις των δύο παλαιών LP (17 tracksσυνολικώς), προσφέροντας κι ένα 45άρι με τρία tracks, που είχαν εμφανισθεί, τότε, στα demosή σε άλλες κασετο-συλλογές.
Ακόμη –και αυτό είναι πολύ σημαντικό– η νέα έκδοση περιλαμβάνει κι ένα ασπρόμαυρο, μεγάλου μεγέθους, booklet 24 σελίδων, στο οποίο αναπαράγονται τα σκίτσα (Μαρία-Ηλέκτρα) και τα κείμενα (στίχοι) του πρωτότυπου ενθέτου, μαζί με επιπλέον κείμενα και πληροφορίες (γραμμένα από την Σόνια και τον Βαγγέλη ή Βάγγο σήμερα). Όλο το πακέτο (που δεν θα διανεμηθεί στα δισκάδικα, όπως διαβάζω στο siteτής LoT) είναι τυπωμένο σε 500 αντίτυπα, με ανώτατη τιμή πώλησης τα 16 ευρώ. Όλα τούτα, προφανώς, σχετίζονται με τις απόψεις και τις απαιτήσεις της μπάντας. Εξάλλου, δική της απόφαση ήταν και η επανέκδοση του υλικού, λόγω της «ανηφόρας» στην τιμή που έχουν πάρει τα originals, στο discogsκαι στα παζάρια, τα τελευταία χρόνια.

Τώρα, τι να πούμε για τους Ναυτία; Τα λένε οι ίδιοι καλύτερα από εμάς στο booklet, που, το ξαναλέω, έχει ιδιαίτερη αξία, και σαν ένα ευρύτερο ντοκουμέντο. Φυσικά, πριν τα γράψουν η Σόνια Βλάχου (η ντράμερ και η βασική, αλλά όχι και η μόνη, στιχουργός των Ναυτία) και ο Βαγγέλης Φιλαΐτης (ο μπασίστας), τα είχαν τραγουδήσει στα πάλκα και τις ηχογραφήσεις (το γκρουπ, στη φάση του LP, συμπλήρωναν οι κιθαρίστες Γιάννης Ιωαννίδης και Χρήστος Ντάνης, ενώ αργότερα αποχώρησε ο Ντάνης), όμως και το ξανακοίταγμα όλης εκείνης της φάσης, σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν στερείται ενδιαφέροντος. Ίσα-ίσα, έχει πολλά να πει και στο πληροφοριακό κομμάτι και στο θεωρητικό-ιδεολογικό, που πάντα απασχολούσε έντονα τους Ναυτία – όντας επηρεασμένοι, σαν σχήμα, από την αναρχοπάνκ κολεκτίβα της CrassRecords (Crass, Conflict, TheMob, Zounds, PoisonGirlsκ.ά.).

Μερικά από τα βασικά θεωρητικά (ελευθεριακά), και από ’κει πέρα πρακτικά πατήματα, τα οποία εφάρμοσαν στην σύντομη ζωή τους οι Ναυτία, έτσι όπως τα καταγράφει η Σόνια (στις παρενθέσεις υπάρχουν δικά μου λόγια): 

1.Ο εκδημοκρατισμός της έκφρασης ενάντια στην δικτατορία των ειδικών (δεν χρειάζεται δηλαδή να είσαι μουσικαράς για να βγεις και να παίξεις με μια μπάντα) 

2.Ο αντικομφορμισμός, σαν δείγμα μουσικής γραφής και τρόπος ζωής 

3.Η ολιστική πολιτική συνειδητότητα (δεν μας χρειάζονται οι εύκολοι «κακοί», π.χ. οι μπάτσοι, μας χρειάζονται οι σκεπτόμενοι άνθρωποι) 

4.Η αντίσταση στον εκφασισμό της κοινωνίας 

5.Η ενεργή επιθετική στάση ενάντια στο θέαμα και το εμπόρευμα 

6.Ο αντιοπαδισμός 

7.Η αντίθεση στον ανεγκέφαλο μάτσο, πάνκ πρωτογονισμό (κάτι που έφερε τους Ναυτία σε σύγκρουση με άλλα πρόσωπα και καταστάσεις της σκηνής) 

8.Η τιθάσευση της ίδιας της ναρκισιστικής παρόρμησης των μελών του γκρουπ για εξουσία και σταριλίκι.

Αυτά όλα δεν ήταν θεωρητικές, σφηνωμένες στο κεφάλι τους (στο «κεφάλι» των Ναυτία) ιδέες, αλλά ζητήματα που αποδείχτηκαν εφαρμόσιμα στην πράξη. Τα ακούς στα τραγούδια τους κατά πρώτον, όπως τα διαπίστωνες, τότε, και στη γενικότερη στάση τους στα πράγματα.

Εγώ θα πω και τούτο, τώρα, που μπορεί να μην κολλάει και τόσο πολύ με όλα τα παραπάνω. Οι Ναυτία ήταν ένα πολύ καλό συγκρότημα και από μουσικής πλευράς. Δεν ήταν τυχαίοι, δηλαδή, σαν μουσικοί. Οι ίδιοι μπορεί να ενθάρρυναν τον καθένα, και τον πιο αδαή, να βγει και να εκφραστεί, αλλά οι ίδιοι φύλαγαν για τον εαυτό τους το καλύτερο (και καλά έκαναν). Τα άλμπουμ τους, και την «Ευρωπαϊκή Αναγέννηση» και το split “The Naytia Kinky Horror Show”, τα ηχογράφησαν σ’ ένα από τα καλύτερα στούντιο που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα (στο Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου, στη Θεσσαλονίκη) κι όχι σε κάποια αποθήκη με... αυγοθήκες στους τοίχους. Και γι’ αυτόν το λόγο το άλμπουμ τους γ@μ@ει. Έχει, εννοώ, πολύ καλό ήχο για greekpunk, hardcore, πείτε το όπως θέλετε, και, το κυριότερο, με τα λόγια να ακούγονται σε χρόνο πρώτο (όχι κάτι σύνηθες, τότε, για τα σχετικά ελληνικά συγκροτήματα) – και τούτο παρά τις αυτονόητες δυσκολίες και βασικά την ταχύτητα, που δεν ευνοεί τις μεγάλες ελληνικές λέξεις, οι οποίος, για να «βγουν», αναγκαστικά κάποιες φορές θα «φαγωθούν».

Τώρα, να αρχίσεις να λες για κάθε ένα, ξεχωριστά, από τα τραγούδια των Ναυτία δεν έχει νόημα. Δεν υπάρχει λόγος να πείσεις κανέναν – όταν όλοι είναι πεπεισμένοι. Η μπάντα τα έδινε όλα. Και πάνω στη σκηνή και στη δισκογραφία. Και αυτό (όσον αφορά στην τελευταία) αποδεικνύεται περίτρανα και από την παρούσα επανέκδοση.

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr

NAZCA SPACE FOX, LUCY KRUGER & THE LOST BOYS, KENNETH MINOR, SONS OF ALPHA CENTAURI stoner, folk και folk-rock από την Ευρώπη

October 15, 2019, 12:50 am

≫ Next: CARMO βραζιλιάνικες μουσικές υπό την προστασία της ECM

≪ Previous: ΝΑΥΤΙΑ ένα θρυλικό άλμπουμ του ελληνικού hardcore, από τις αρχές του ’90, ξανά σε κίνηση

$

0

0

NAZCA SPACE FOX: Pi [Tonzonen Records, 2019]

ΤριπλέτααπότηνΦρανκφούρτηείναιοιNazca Space Fox (Mathias Gaul κιθάρες, πλήκτρα, Stefan Bahlk μπάσο, Heiko Vollweiler ντραμς) και“Pi” αποκαλείταιτοδεύτεροολοκληρωμένοάλμπουμτους– έναLP, CD, πουβρίσκειτουςγερμανούςμουσικούςσεμεγάλη«χαμένη» φόρμα.

Βασικά το είδος που διακονούν οι NazcaSpaceFoxείναι το (σύγχρονο) stoner, που κρατάει γερά, όμως, από τα χρόνια του πιο γερού γερμανικούprogressive. Και είναι αυτή μια ευτυχής διάσταση τού stoner, που συχνά-πυκνά αναλώνεται στα γνωστά τοις πάσι βαρύγδουπα μοτίβα, δίχως τη βεβαιότητα τής αληθινής δημιουργίας.

Εδώ, στο “Pi”, δεν συμβαίνουν αυτά. Γιατί οι Γερμανοί, ως «μανούλες» στο heavyprogressive (θυμηθείτε τους Janeκαι τους Gäa, τα τελειώματα από το “Daytime” και το “Gäa” αντιστοίχως, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά τα δύο ονόματα και κομμάτια από το παρελθόν), ξέρουν να κάνουν τη διαφορά. Ξέρουν, με άλλα λόγια, να ανακατεύουν τα βαρέα βαρών riffs, τα αμετακίνητα rhythmsections, με τους κλασικούς Floyd-ικούς κιθαρισμούς, έχοντας βρει τον τρόπο να συναρπάζουν. Και εδώ, στο “Pi”, ακούς μόνο συναρπαστικά tracks, σαν το “Grinder” ή το “Hummingbird”, ικανά από μόνα τους να διαρρήξουν τις μεμβράνες των ηχείων.

Αν κάτι απουσιάζει από το “Pi” των NazcaSpaceFoxαυτό είναι μόνον τα φωνητικά – παρότι δεν ξέρω σε πόσους από εσάς, κάτι τέτοιο, θεωρείται «απαραίτητο».

LUCY KRUGER & THE LOST BOYS: Sleeping Tapes for Some Girls [Unique Records, 2019]

Η LucyKrugerείναι μια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που προέρχεται από την Νότια Αφρική (CapeTown) και που, εδώ και κάποιο καιρό, ζει στο Βερολίνο. Το “SleepingTapesforSomeGirls” είναι το πιο καινούριο άλμπουμ της (LP, CD, digital), εκείνο που ακολουθεί το προπέρσινο “Summer’sNotThatSimple”, κι εκείνο που φιλοδοξεί να την κάνει πιο γνωστή στα ευρωπαϊκά folkκυκλώματα. Σ’ αυτό το άλμπουμ η Krugerδεν είναι μόνη της, αφού την συνοδεύει το συγκρότημα LostBoys, που δίνει στα κομμάτια της μια folk-rockχροιά – αλλά μην φανταστείτε κάτι, έναν ήχο, που να συνδέει αυτό που ακούμε στο “SleepingTapesforSomeGirls” με τα γνωστά και κλασικά τού απώτερου παρελθόντος. Ευθύνεται γι’ αυτό η ενοργάνωση, που ακολουθεί κατά πόδας τα ίδια τα τραγούδια, την υφή τους, την κοψιά τους και που είναι (η ενοργάνωση) υποτονική ή κάπως, τέλος πάντων, υποτονική. Ο χαρακτηρισμός psychedelic-folkδεν κολλάει πουθενά εδώ, αλλά τα dark-folkή ambient-folkθα μπορούσε να περιγράφουν, με μεγαλύτερη ακρίβεια, εκείνο που ακούμε στο “SleepingTapesforSomeGirls”. Σε κάθε περίπτωση οι ταμπέλες μπορεί να μην είναι το πλέον σημαντικότερο στη μουσική (χωρίς να είναι και κάτι εντελώς αδιάφορο, όπως νομίζουν ορισμένοι), βοηθούν όμως για να επικεντρωθούμε στο «πιο μέσα». Να συμμαζέψουμε τη σκέψη μας, και ν’ αφήσουμε τις άστοχες περιγραφές απ’ έξω.

Η Krugerγράφει καλούς έως και ενδιαφέροντες στίχους, λόγια που αφορούν «εσωτερικές» καταστάσεις και που δρουν κάπως αυτο-υπονομευτικά και αυτο-ψυχαναλυτικά, όμως αυτά τα λόγια δεν βρίσκουν εύκολα το δρόμο μιας αποδοτικής μελοποίησης. Ο τρόπος που τραγουδά η Νοτιοαφρικανή (χαμηλά, αργά, σαν να διαβάζει) δεν βοηθά στη συγκρότηση γερών μελωδιών, που να μπορεί να μείνουν στη μνήμη σου. Εδώ, απεναντίας, παρατηρείται το φαινόμενο... ν’ ακούς, ν’ ακούς, ν’ ακούς και στο τέλος να μην θυμάσαι τίποτα.

Δεν είναι αδιάφορο το άλμπουμ της LucyKrugerκαι των LostBoys, είναι όμως χωρίς αληθινή μελοποιητική φινέτσα – και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα θέμα, ένα μεγάλο θέμα.

KENNETH MINOR: On My Own [Unique Records, 2019]

Οι... KennethMinorείναι ένα σχήμα από το Wiesbadenτης Γερμανίας, με το “OnmyOwn” να αποτελεί το τρίτο άλμπουμ τους. Μέλη των KennethMinorείναι οι: BirdChristianiφωνητικά ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, φυσαρμόνικα, μπάσο, AthenaIsabellaφωνή, AndreasLüttkeμπάσο σε κάποια tracksκαι FlorianHellekenντραμς, κρουστά, ενώ δίπλα σ’ αυτούς τους τέσσερις υπάρχουν και guests, σε πιάνο-όργανο και φωνητικά – και κάπως έτσι ορίζεται, τελικώς, το αποτέλεσμα, που είναι ένα πολύ ενδιαφέρον rock, με folkαποχρώσεις, κοντά στο ύφος του NeilYoung. Το γεγονός ότι η μοναδική διασκευή στο “OnMyOwn” είναι εκείνη, η ακουστική, στο τέλος, τού “Mymyheyhey (Outoftheblue)” λέει κάτι ή συμβολίζει κάτι – και όχι αδίκως, εδώ που τα λέμε. Και γιατί έρχεται σαν επιστέγασμα ενός άψογου άλμπουμ-έκπληξη και γιατί σαν διασκευή είναι πολύ καλή, πράγμα που δείχνει πως ο BirdChristiani, που είναι ο βασικός συνθέτης-στιχουργός εδώ, είναι και άψογος διασκευαστής και το κυριότερο ένας σπουδαίος τραγουδοποιός.

Πέραν από NeilYoungκαι BobDylan, που είναι επίσης μια βασική αναφορά, ο Christiani (μέσω των KennethMinor) έχει να προτάξει και άλλες αναφορές, ενίοτε κοντά και σ’ ένα κάπως πιο freakfolkstyleή και blues, που σε κάθε περίπτωση έχει πολλά να πει. Εννοούμε πως δεν είναι εύκολο ν’ ακούσεις σήμερα τραγούδια σαν τα “Happyman”, “Badconscienceblues” και “Breach”, χωρίς να υστερεί κανένα-μα-κανένα από τα υπόλοιπα. Αυτή η υψηλή τραγουδοποιητική στάθμη υπογραμμίζεται, περαιτέρω, και από μία πολύ καλή, αν και κάπως ξερή στην εκφορά της, φωνή, που είναι εντελώς καθαρή και βεβαίως άψογα τοποθετημένη, «γεμίζοντας» τις λέξεις.

Σπάνια σ’ αυτό το ύφος, το ημι-ακουστικό, ημι-ηλεκτρικό, μπορείς να βρεις σύγχρονα τραγούδια που «να λένε»... και εδώ υπάρχουν πολλά! 

SONS OF ALPHA CENTAURI: Buried Memories [H42 Records, 2019]

Το πιο νέο άλμπουμ των Βρετανών SonsofAlphaCentauriλέγεται “BuriedMemories” κι είναι ηχογραφημένο, και αυτό, για την H42 Records(όπως και το περυσινό τους “Continuum”). Με τη σταθερή σύνθεση MarlonAaronKingκιθάρες, NickHannonμπάσο, Stevie. Bντραμς και Blakeποικίλα «περιβάλλοντα» οι SonsofAlphaCentauriέχουν τον τρόπο, και εδώ, να προβάλλουν αυτό το τεντωμένο στα άκρα του progressiverock, που πάντα θα διαθέτει stonerαπολήξεις, μαζί με κλασικά μεταλλικά riffsκαι ωραία επεξεργασμένες Floyd-ικές μελωδίες. Επανερχόμαστε δηλαδή στο είδος του rock, για το οποίο γράψαμε και στην αρχή.

Toάλμπουμ, που έχει βινυλιακή διάρκεια (κυκλοφορεί και σε LPεξάλλου, μαζί με CDκαι digital), περιλαμβάνει έξι tracksμέσης διάρκειας (αλλά κατ’ ουσίαν τέσσερα), τα οποία περιέργως-πώς δεν ακούγονται όπως πρωτο-ηχογραφήθηκαν από το συγκρότημα, μα σε κάποια μορφή remix (ή και mix) από μη μέλη του γκρουπ.

Το εισαγωγικό “Hitmen”, που το ακούμε σε τρία διαφορετικά remixes, τα οποία καταλαμβάνουν προφανώς όλη την πρώτη πλευρά του άλμπουμ, το έχουν αναλάβει διαδοχικώς ο JustinK. Broadrick, που βρίσκεται πίσω από άπειρα projects (σκληρού μεταλλικού industrialβασικά), οι Jesu (DermotDalton, JustinKBroadrick, TedParsons) και ο JKFlesh– στην πράξη όμως και τα τρία αυτά remixesπροέρχονται από τον ίδιον άνθρωπο (τον Broadrickδηλαδή). Η τρίτη εκδοχή με το μέλοτρον ή το σαν-μέλοτρον σύνθι, που καθορίζει χρωματικώς ολάκερο το track, είναι η πιο ελκυστική.

Στην δεύτερη πλευρά υπάρχουν δύο mixesστα “Warhero” και “Remembrance” από τον JamesPlotkinκι ένα remixστο “SSMontgomery” επίσης από τον Plotkin, που ξεκίνησε από grindcoreσχήματα, αλλά τώρα ασχολείται περισσότερα με ηλεκτρονικά, ambientκαι τα συναφή. Και τα τρία κομμάτια αυτής της πλευράς είναι πολύ καλά, με πληθώρα ηλεκτρονισμών να «σχίζουν» τα βαρέων βαρών passages.

Επαφή: www.creative-eclipse.com

CARMO βραζιλιάνικες μουσικές υπό την προστασία της ECM

October 16, 2019, 2:06 am

≫ Next: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 195

≪ Previous: NAZCA SPACE FOX, LUCY KRUGER & THE LOST BOYS, KENNETH MINOR, SONS OF ALPHA CENTAURI stoner, folk και folk-rock από την Ευρώπη

$

0

0

Η Carmoείναι μια βραζιλιάνικη ετικέτα, που υφίσταται από την δεκαετία του ’80 εκδίδοντας στην αρχή LPκαι από το 1991 και μετά CD(EgbertoGismontiκ.ά.). Τα τελευταία πολλά χρόνια η Carmoδεν είχε δώσει σημεία ζωής, εξ όσων είδα στο discogs, ενώ τώρα, και υπό την προστασία της ECM, φιλοδοξεί να κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της. Τα δύο πλέον πρόσφατα άλμπουμ τής Carmoείναι αυτά για τα οποία γράφουμε στη συνέχεια...

DANIEL MURRAY: Universo Musical de Egberto Gismonti [Carmo]

Βραζιλιάνος κιθαρίστας με καλές περγαμηνές και συνεργασίες, ο DanielMurrayπράττει εδώ, στο “UniversoMusicaldeEgbertoGismonti”, ένα χρέος. Ένα δικό του χρέος εννοούμε. Διασκευάζει EgbertoGismonti, τον συνθέτη, κιθαρίστα κ.λπ., που τον έχει επηρεάσει περισσότερο στη ζωή και την καριέρα του. Φυσικά κι έχει γνωρίσει (από κοντά) τον GismontioMurray, φυσικά στα παιξίματά του, όπως και στις συνθέσεις τού Gismontiεξάλλου, περνά όλη η (πρόσφατη) μεγάλη μουσική παράδοση της χώρας (TomJobim, BadenPowellκ.ά.), φυσικά και το “Universo Musical de Egberto Gismonti” είναι ένα διαφορετικό tribute. Διαφορετικό, γιατί από τις δεκατρείς συνθέσεις (του Gismonti), που καταγράφονται εδώ, μόνον οι δύο είναι γραμμένες για κιθάρα (“Mémoria efado”, “Choro”), ενώ σε όλες τις υπόλοιπες έχουν γίνει οι σχετικές εναρμονίσεις προκειμένου να προσαρμοστούν στην 6χορδη και την 10χορδη κλασική (που χειρίζεται ο Murray).

Συνθέσεις σαν την “Água & Vinho”, από το φερώνυμο LPτου Gismontiτου 1972 (γραμμένη τότε για μπάσο, πιάνο και φωνή), ή σαν την “A fala da paixão” (από το LP“Cidade Coração” του 1983)έτσι, και σ’ αυτή την τελείως «καθαρή» μορφή τους, την σόλο-κιθάρα εννοούμε, δεν μπορεί παρά να είναι και να παραμένουν εκπληκτικές.

GRAZIE WIRTTI / MATIAS ARRIAZU: Caçador de Infância [Carmo, 2019]

Η GrazieWirrtiείναι τραγουδίστρια, ενώ ο MatiasArriazuείναι κιθαρίστας. Ένα βραζιλιάνικο ντούο λοιπόν έχουμε εδώ, ένα κλασικό βραζιλιάνικο ντούο, αν αναφερόμαστε στο σχήμα κιθάρα-φωνή, που μας συστήνεται μέσω μιας σειράς δικών του, κυρίως, συνθέσεων. Υπάρχει στο “CaçadordeInfância”κάτι από João Boscο, όπως και κανα-δυο θέματα που ανήκουν σε νεότερους συνθέτες (όχι πολύ γνωστούς), αλλά το... πολύ υλικό είναι «προσωπικό».

Δεν είναι ένα τυπικό σχήμα οι Writtiκαι Arriazu. Κυρίως η τραγουδίστρια είναι αυτή που κάνει τη διαφορά – με τον κιθαρίστα να την συνοδεύει πάντως, με ανάλογο τρόπο, στις φωνητικές περιπλανήσεις της. Έχουν κάτι το λαϊκό-θεατρικό οι προσεγγίσεις τής Wirtti, κάτι που δείχνει την απόλυτη εξοικείωσή της, προφανώς, με το βραζιλιάνικο άσμα – ένα άσμα που επιζητεί από τη φωνή να παίξει έναν επιπλέον οργανικό ρόλο (είτε όταν τραγουδάς, είτε όταν βοκαλίζεις). Μαστόρισσες οι Βραζιλιάνες στην φωνητική περιπέτεια, ξέρουν να δημιουργούν τελείως ιδιότυπα περιβάλλοντα, συμπυκνώνοντας σ’ ένα σώμα την τεράστια εθνολογική, μουσική παράδοση της χώρας. Δίπλα, βεβαίως στην θαυμάσια Wirttiκαι ο Arriazu, με την κιθάρα του, να στρώνει μελωδίες απλές, αλλά βαθιές και ουσιαστικές (σ’ ένα ύφος EgbertoGismonti), δίνοντας ζωή σε σπουδαία τραγούδια (σαν το “Eldulcegavilan” για παράδειγμα).

Μαγεία και απλότητα είναι οι δύο λέξεις, που περιγράφουν, όσο καλύτερα γίνεται, το “CaçadordeInfância”. 

Η Carmoεισάγεται από την ΑΝ Music

---

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 195

October 16, 2019, 7:54 am

≫ Next: ELECTRIC LITANY ένα τρίτο, εξαιρετικό, LP

≪ Previous: CARMO βραζιλιάνικες μουσικές υπό την προστασία της ECM

$

0

0

16/10/2019

>>Το 1977 άνοιξε στην Πλατεία Αμερικής το πρώτο live jazz club στην Αθήνα με την επωνυμία Braxton’s Jazz Nest και ιδιοκτήτη το Νίκο Σαχπασίδη, τον αείμνηστο παραγωγό της Half Note Productions. Οι πρώτοι του πελάτες ήταν οι Αμερικάνοι από τη βάση της Γλυφάδας! Άλλωστε ήταν πολύ άγονο τότε το τοπίο για την jazz στην Αθήνα κι ενώ διανύαμε την περίοδο της μεταπολίτευσης. Ο Νίκος όπως ρίσκαρε…<<
Είναι καλό παιδί ο Γιάννης Αλεξίου και θέλει να βοηθήσει, αλλά είναι προχειρογράφος και μάλλον άσχετος.
Δεν ξέρω ποιο ήταν το πρώτο live jazz club στην Αθήνα, αλλά πριν από το Braxton’s Jazz Nest, υπήρχε σίγουρα το Jazz Club του Μπαράκου στην Πλάκα, και πριν ακόμη κι απ’ αυτό, το Galaxy του Hilton. Και φυσικά ποτέ δεν ήταν άγονο το τοπίο για την τζαζ στην Ελλάδα, αφού πάντα η αμερικάνικη αυτή μουσική απασχολούσε κοινό και μουσικούς από τη δεκαετία του ’20. Χαμός γινόταν π.χ. με την τζαζ στην δεκαετία του ’60 (το βλέπουμε και το ακούμε π.χ. στα σάουντρακ των ελληνικών ταινιών), αλλά και στην συναυλιακή κίνηση από την εποχή του Dizzy Gillespie, του Louis Armstrong, του Red Nichols, του Frank Sinatra και του Stan Getz (όλοι με live στην Αθήνα, στα φίφτις-σίξτις).
Σταματήστε να εμφανίζετε την τζαζ σαν κυνηγημένη...

Και αυτή η φωτογραφία, από περιοδικό της εποχής, την οποίαν πολλοί δεν θα έχουν δει – γιατί εδώ δεν γράφουμε μόνο σωστά και τεκμηριωμένα πράγματα, δείχνουμε κιόλας.

15/10/2019

Το 2009 το Spiegel είχε κάνει μια μεγάλη έρευνα στο ανατολικό κομμάτι της Γερμανίας, ρωτώντας τον κόσμο αν οι καλές πλευρές του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας (πριν το 1989), ήταν περισσότερες από τις κακές. Ένα 57% είχε πει «ναι». Λέγοντας, ο δημοσιογράφος του Spiegel πως επί κομμουνισμού οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ταξιδεύουν έπαιρνε συνήθως την απάντηση από τους ανατολικογερμανούς πως... και τώρα οι χαμηλόμισθοι εργάτες δεν μπορούν να ταξιδεύουν. Αυτά τo 2009, στα 20 χρόνια από την πτώση των «τούβλων του μίσους».

Τώρα, το 2019, στα 30 χρόνια, αυτά τα θετικά ποσοστά, με την κατρακύλα της γερμανικής οικονομίας εν τω μεταξύ, σίγουρα θα έχουν ανέβει. Αλλά ποιος θα τα ψάξει; Μήπως το Protagon ή το Liberal;

15/10/2019

Βγαίνει ταινία για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο συγκεκριμένο ρόλο...
>>Aνάμεσα στο καστ βρίσκεται κι ο Κρατερός Κατσούλης που υποδύεται τον Μανώλη Χιώτη: «Στην ταινία δεν απαιτείται μία απόλυτη μεταμόρφωση, αλλά μία ταύτιση… Ο Μανώλης Χιώτης ήταν ο άνθρωπος που έπαιξε στην Ουάσινγκτον, στο προεδρικό μέγαρο, ήταν ο άνθρωπος που τον έχουν ακούσει ο Τζίμι Χέντριξ, ο πρίγκιπας Ρενιέ, ο Ωνάσης και η Μαρία Κάλλας, η Μελίνα Μέρκουρη» δήλωσε ο ηθοποιός στην κάμερα.<<
Ρε Κρατερέ Κατσούλη... ο Ρενιέ, ο Ωνάσης και η Κάλλας ήταν όλοι μια «οικογένεια» ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ο Χέντριξ όμως πού κολλάει με όλους αυτούς; Γιατί δεν σκέφτεσαι;
Ελπίζω να μην κάνετε καμμιά μαλακία και βάλετε στην ταινία τον Χέντριξ να τζαμάρει με τον Χιώτη... γιατί θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.
Αν και εδώ που τα λέμε... ταινία είναι, μύθος είναι. Γιατί να γελάσει το παρδαλό κατσίκι; Ο καθένας ό,τι θέλει δείχνει...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2011/02/hendrix.html

15/10/2019

Σταματάτε ρε να χρησιμοποιείτε αυτό το «εκεί έξω» για ψύλλου πήδημα, είναι μαλακία. Το διαβάζω συνέχεια. Δεν είναι θέμα πως πρόκειται για αγγλισμό (αν και για μένα οι περισσότεροι αγγλισμοί είναι χαζοί), είναι ότι γίνεται κατάχρηση, καθώς χώνεται ακόμη κι εκεί όπου δεν χρειάζεται (δηλαδή πουθενά δεν χρειάζεται, αλλά τέλος πάντων) σαν πρόσθετο (για να δημιουργήσει εντύπωση σώνει και καλά).
Προσέξτε μερικές μαλακισμένες χρήσεις του «εκεί έξω», που μάζεψα τυχαία από το google (από τις πρώτες) και δείτε και μόνοι σας πόσο άχρηστες είναι. Φυσικά, το νόημα στις παρακάτω προτάσεις παραμένει πλήρες και χωρίς το ηλίθιο «εκεί έξω».
«Ο Βλάσσης ήταν ο πιο ωραίος τύπος εκεί έξω»
«Έχει ξεφύγει η κατάσταση εκεί έξω»
«Εκεί έξω έχει ακόμη καλοκαίρι»
«Προς κάθε σύζυγο εκεί έξω που δεν αναλαμβάνει το μερίδιό του στο άλλαγμα πάνας»
«Να θυμάσαι ότι κάποιος εκεί έξω νοιάζεται για σένα»
«Το Αστικό του Βόλου είναι το πιο κουλ λεωφορείο εκεί έξω»και λοιπά και λοιπά...
Νομίζω πως έγινα κατανοητός.

14/10/2019

Πέθανε προχθές μια μορφή της ευρωπαϊκής τζαζ. Ο βούλγαρος πιανίστας Milcho Leviev. Ήταν 82 ετών.

Στο άρθρο θα διαβάσετε την πορεία του καλύτερου συγκροτήματος που οδήγησε ποτέ, των περίφημων Jazz Focus 65. Υπάρχει και μία ελληνική σύνδεση προς στο τέλος...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/06/jazz-focus-65-space-jazz.html

13/10/2019

Εγώ πάντως σε όλο αυτό το μακάβριο σταυρόλεξο που συνεχίζει να εξελίσσεται στη Συρία υποστηρίζω, από την αρχή, μόνον τον Άσαντ - κανέναν άλλον. Και όταν μαχόταν ενάντια στον «ελεύθερο συριακό στρατό» (της αραβικής ψευτοάνοιξης) και όταν μαχόταν ενάντια στον ISIS, στους αμερικανο-νατοϊκούς, στους ευρω-ενωσικούς κ.λπ. Η χώρα του είναι εκείνη που παραβιάζεται από τους πάντες. Οισύροιπολίτεςείναιεκείνοιπουδέχονταιεπίθεση.
>>Syria says no dialogue with U.S.-backed Kurdish forces who 'betrayed' their country.
Syria’s deputy foreign minister Faisal Maqdad on Thursday attacked U.S.-backed Kurdish led forces saying they had betrayed their country and accused them of a separatist agenda that gave Turkey a pretext to violate his country’s sovereignty.<<
[πρακτορείο reuters]
Δηλαδή, και κατά τα λεγόμενα του σύρου αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών:
«Η Συρία δεν κάνει διάλογο με τους Κούρδους, που πρόδωσαν τη χώρα και που έχουν αποσχιστική ατζέντα, δίνοντας στην Τουρκία το δικαίωμα να παραβιάζει την εδαφική κυριαρχία μας».
Έτσι.
---------------------------
update
Οι Κούρδοι θα πληρώσουν τον τυχοδιωκτισμό τους. Θα είναι οι μόνοι χαμένοι από αυτή την ιστορία. Τώρα γλείφουν τον Άσαντ για να τους σώσει, αλλά ο Άσαντ θα αγωνιστεί για τη Συρία, όχι για αυτόνομο Κουρδιστάν μέσα στη χώρα του...

13/10/2019

Πέθανε ο Χρήστος Στυλιανέας. Πολύ μεγάλη απώλεια για τη λαϊκή διασκέδαση της Πάτρας. Σπουδαίος τραγουδιστής, υπέροχος άνθρωπος…

https://www.youtube.com/watch?v=awJ93908fUw

12/10/2019

O Νίκος Αποστολίδης ήταν γιος κομμουνιστών και μάλλον γεννήθηκε στη Ρουμανία (το 1950), εκεί όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του μετά τον εμφύλιο, για να βρεθεί προς τα τέλη των σίξτις, στην τότε Δυτική Γερμανία, κάνοντας έκτοτε καλή καριέρα στην... τρίτη πατρίδα του. Στην Ελλάδα είναι σχεδόν άγνωστος κι αυτό είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια του (1973).
Εξαιρετικό folk, που κολλάει με Emtidi, Ougenweide, Hölderlin και τα ανάλογα...

https://www.youtube.com/watch?v=9REB0GuBYqQ

12/10/2019

(Φεβρουάριος, 1966)

ELECTRIC LITANY ένα τρίτο, εξαιρετικό, LP

October 17, 2019, 2:11 am

≫ Next: SONNY TOUCH ένα παλίμψηστο της μαύρης μουσικής, φτιαγμένο από Έλληνα

≪ Previous: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 195

$

0

0

Τρίτοάλμπουμγιατουςας-τους-πούμε-ΚερκυραίουςElectric Litany– μετάτο“How To Be A Child & Win the War” [Inner Ear, 2010] καιτο“Enduring Days Will Overcome” [Inner Ear, 2014]. Πέντε χρόνια δεν ξέρω αν είναι πολλά για το επόμενο άλμπουμ ενός συγκροτήματος, του όποιου συγκροτήματος, είναι όμως αρκετά, ώστε και η προσμονή από μέρους μας να υπάρχει και η περιέργεια, γύρω από το πώς θα μπορούσε να ηχεί το πιο νέο LPμιας μπάντας, που είχε αφήσει, με τις προηγούμενες δουλειές της, τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Διαφοροποιημένοι εμφανίζονται οι ElectricLitanyστο έσχατο “UnderACommonSky”[Inner Ear / Azure Records, 2019], ως προς την line-upτους (σε σχέση μ’ εκείνην του 2014 εννοούμε), καθώς τώρα τους αποτελούν οι Αλέξανδρος Μίαρης φωνή, κιθάρες, πιάνο, σύνθια, περσικό σαντούρι, προγραμματισμός, RichardSimicντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά ντραμς, λούπες, φωνητικά, BenjaminPrinceσύνθια, vocoder, PavMavμπάσο, φωνητικά και Γιώργος Μπότης προγραμματισμός, φωνητικά, σύνθια, συν τον τρομπετίστα Ανδρέα Πολυζωγόπουλο ως guestσε δύο tracks, αλλά καθόλου διαφοροποιημένη δεν εμφανίζεται η προβληματική τους, σε σχέση με το πώς αξίζει να ηχεί το σύγχρονο ηλεκτρικό (αγγλόφωνο) τραγούδι, όταν διαλέγεις για ’κείνο τα καλύτερα στοιχεία από πέντε δεκαετίες ποπ και ποπ-ροκ μουσικής.

Με σαφείς αναφορές στην Κέρκυρα, τον τόπο καταγωγής τού Μίαρη τουλάχιστον, που έχει γράψει όλους τους στίχους των τραγουδιών, συμβάλλοντας αποφασιστικώς και στις μουσικές (μαζί με τα υπόλοιπα μέλη), το “UnderACommonSky” σε «πιάνει» από το εξώφυλλο ήδη. Ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του σκοτεινού ουρανού κι ένα κύμα μπροστά να σκάει σε κάποια ακτή. Τοπίο της Κέρκυρας, μετά από κάποια νεροποντή; Πολύ πιθανόν. Η Κέρκυρα πρωταγωνιστεί όμως και στο βινύλιο και δεν εννοώ μόνον το A2 track, το “CFU”, με τη χρήση sampleενός φωνητικού κερκυραϊκού σκοπού («Καληώρα να ’χουν οι ελιές»), αλλά και γενικότερα μέσω του λυρικού πνεύματος και των άψογα κεντραρισμένων μελωδιών, που χαρακτηρίζουν όλες τις συνθέσεις τού άλμπουμ. Φυσικά, και εννοείται τούτο, υπάρχουν παντού στον κόσμο μελωδοί, αλλά αν είσαι Κερκυραίος αποκλείεται να μην σ’ έχει καθορίσει το «καλό τραγούδι». Κι εδώ υπάρχουν πολλά «καλά τραγούδια», που ακούγονται κάποιες φορές σαν μελιστάλακτες ψαλμωδίες. Δυτικότροπες βεβαίως, αλλά ψαλμωδίες.

Όπως διαβάζουμε στο innersleeveτα τραγούδια των ElectricLitanyηχογραφήθηκαν και μιξαρίστηκαν σε λονδρέζικα στούντιο (στο Λονδίνο έγινε και το mastering), αλλά από το siteτης InnerEar, πληροφορούμαστε πως όλα γράφτηκαν «σ’ ένα παραθαλάσσιο σπίτι στην Κέρκυρα το καλοκαίρι του 2017»κι αυτό κάτι σημαίνει. Εννοώ πως «βγαίνει» στις μελωδίες πρώτα-πρώτα, και γιατί όχι και στα λόγια (του Μίαρη), που είναι λιτά, αλλά ουσιαστικά, καθώς ενσωματώνουν με θαρραλέο, αλλά θετικό τρόπο, ποικίλες καταστάσεις της σύγχρονης ζωής (που αφορούν άλλες στο άτομο, και άλλες στην κοινωνία).

Τέτοια άλμπουμ, τέτοιου μελωδικού φινιρίσματος, δεν τα συναντάς συχνά στη σημερινή δισκογραφία. Θα έλεγα, δε, πως ούτε και στην παλαιότερη. Μπορεί εγώ όταν ακούω το “Sealight”, από την πρώτη πλευρά, να ανακαλώ στη μνήμη μου το άγνωστο άλμπουμ “Alone” (1975) του MykeJackson, αλλά αυτό είναι περισσότερο μια προσωπική αίσθηση ή εμμονή (πείτε το όπως θέλετε), δεν είναι ούτε καν για να το συζητάμε. Άλλοι βεβαίως, νεότεροι, θα μιλήσουν για Mogwai, για παράδειγμα... και δεν είναι ούτε αυτό λάθος.

Μιλώντας, λοιπόν, για τους ElectricLitanyθα έλεγα πως η δεύτερη πλευρά τού “UnderACommonSky”, με τα πέντε tracks, είναι απλησίαστη από πολλά συγκροτήματα του εξωτερικού (ενώ και από την Ελλάδα μόνο τους Gravitysays-iθα μπορούσα να σκεφθώ τούτη τη στιγμή), με την μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη (όχι πως η SideAείναι κάτι άλλο, υποδεέστερο). Τόσο συμπαγής ήχος, τόσο γεμάτος (φυσικά είναι και θέμα τεχνικής, παραγωγής κ.λπ.), τόσο τελειοποιημένα τραγούδια, σε κάθε διάστασή τους, είναι κάτι που σε κάνει να νοιώθεις «αλλιώς»... καλύτερα, δυνατότερα, ψηλότερα.

Το έχει αυτό η μουσική – και η ποπ μουσική βεβαίως, όταν έχουμε να κάνουμε με άλμπουμ σαν το “UnderACommonSky” των ElectricLitany.

Επαφή: www.inner-ear.com

SONNY TOUCH ένα παλίμψηστο της μαύρης μουσικής, φτιαγμένο από Έλληνα

October 18, 2019, 2:21 am

≫ Next: LOSEN RECORDS δύο νέα άξια άλμπουμ από την νορβηγική εταιρεία

≪ Previous: ELECTRIC LITANY ένα τρίτο, εξαιρετικό, LP

$

0

0

Έχουν περάσει περισσότερoαπό επτά χρόνια από τότε που γράψαμε για το πρώτο άλμπουμ τού SonnyTouch (Δημήτρης Τάτσης), το θαυμάσιο “Brain Soup” [GroovyGarden, 2011], για το οποίον σημειώναμε εκείνη την εποχή πως... ο έλληνας μουσικός πραγμάτωσε το απόλυτο μουσικό καλειδοσκόπιο του βάλτου, ένα μοναδικό, όσο και σύγχρονο, νέο-ορλεανικό άκουσμα, που απαρτίζεται όχι μόνο από ισχυρές δόσεις του ντρεσαρισμένουήχου του ’60 (του Δόκτορος, βασικώς), ούτε μόνον από τα προαιώνια τύμπανα των voodoo children, μα ακόμη και απ’ ό,τι επακολούθησε (τις ροκιές των 70s, τα post και τα electro των 80s, τα DJ-λίκια των 90s, το sampling των 00s). Τα ίδια λόγια ισχύουν πάνω-κάτω και σήμερα. Ίσως κάτι πρέπει να αφαιρεθεί, κάτι να προστεθεί, αλλά σε κάθε περίπτωση το “LeaveSpacefortheLittleAnimals” (2019), κομμένο σε διακόσια αριθμημένα βινύλια για την νεοσυσταθείσα VeegoRecords, είναι ένα άλμπουμ το ίδιο συναρπαστικά ξεχωριστό για την ελληνική σκηνή, ίσως και ευρύτερα.

Εισαγωγή με το... ρώσικο “Что cо mной?”, ένα διαπεραστικό, σύντομο στο χρόνο voodoo-funk, που σε μπάζει κατ’ ευθείαν στο κλίμα. Ακολουθεί το “Việt Cộngs can surf”, ένα trackπου θυμίζει WhiteStripesστο ξεκίνημά του (δεν ξεχνάμε πως μία από τις πρώτες παρουσίες των SonnyTouch& HonoluluPhilharmonic, ήταν σε μια CD-συλλογή του περιοδικού SONIK, το 2010, με διασκευές τραγουδιών τού ντούο από το Detroit), ενσωματώνοντας στην πορεία indian-vibes, φωνές, εφφέ, κιθαριστικά riffsκ.λπ. όλα στρωμένα πάνω σ’ ένα ισχυρό ροκ μοτίβο. Δύσκολο να βρεις ταμπέλα, για να το κατατάξεις. Στο “HarrytheFlamingo” οι φωνές σε φέρνουν κοντά σε μία crazyness, που ανακαλεί ακόμη και FrankZappaκαι άλλα περίεργα z-stuffs (σφοδρές bluesyκιθάρες επίσης εδώ και γενικώς... ανερμάτιστη διαχείριση). Παλαιο-ηλεκτρονικά, κιθάρες, φωνές κ.λπ. κι ένα σκηνικό b-movies / space-ageχαρακτηρίζουν το “IthappenedinGreenville, Montana” στη σύντομη διάρκειά του, πριν παραδώσει στο “Voodoocan-can”, που διαρκεί σχεδόν πέντε λεπτά και που αποσαφηνίζει, μέσα στην ασάφειά του, ακόμη πιο πολύ τα μαύρα χαρακτηριστικά τής μουσικής τού SonnyTouch. Ένα κομμάτι είναι το “Voodoocan-can”, που θα κάνει ευτυχείς τους φίλους της μουσικής του Δόκτορα (Dr. John). Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Raindance”, που μέσα από τις bluesyκαι deep-funkyγραμμές του κατορθώνει να βαστήξει ψηλά το ενδιαφέρον, για μιαν ακόμη φορά, με τρόπο απλό αλλά γόνιμο.

Στη SideBπρώτο κομμάτι είναι το “Redsocks”. Κι εδώ το funkκυριαρχεί, μαζί με μια σειρά φωνών, φωνητικών, πλήκτρων και κιθαρών, που προσφέρουν στο trackμια... πατροπαράδοτη hauntedαύρα (οι ηλεκτρικές πενιές θυμίζουν έσχατο BuddyGuy). Στο “Intro (Honolulutheme)” συμμετέχει, στη σύνθεση, η HonoluluPhilharmonic– αν και δεν διευκρινίζεται το τι ακριβώς προσφέρει στην εγγραφή. Πάντως και σ’ αυτό το κάπως αργό στην εξέλιξή του trackτο ηχητικό σκηνικό δεν αλλάζει ή, μάλλον, γίνεται ελκυστικότερο για ποικίλες παραδοξότητες. Στο τετράλεπτο “Béni” καταγράφεται μια ισχυρή afroδόση. Εξαιρετικό funky-exoticaκομμάτι, που αναπτύσσεται μέσα σε ένα... αποικιακό ηχητικό περιβάλλον. Το 7λεπτο “Playitasthewindblows” ραπάρει στην αρχή (τίποτα δεν ξεφεύγει από το «μαύρο» blenderτου SonnyTouch), αλλά στην πορεία, και προς το τέλος, καταλήγει σε... ψυχεδελικό παρανάλωμα. Το άλμπουμ θα κλείσει με το “Pемонт”, που είναι bluesμεν, αλλά προσαρμοσμένο σ’ ένα… αρχαϊκό πλαίσιο, θυμίζοντας εγγραφές της FatPossum.

Δεν είναι εύκολο να βρεις στην Ελλάδα δίσκους, φτιαγμένους από Έλληνες, που να λειτουργούν σαν παλίμψηστα της μαύρης μουσικής. Το “LeaveSpacefortheLittleAnimals” είναι, προφανώς, ένα απ’ αυτά τα ελάχιστα LP, που θα σε κάνουν πάντα ν’ απορείς... μα και να γουστάρεις.

Επαφή: www.veegorecords.com

LOSEN RECORDS δύο νέα άξια άλμπουμ από την νορβηγική εταιρεία

October 19, 2019, 1:57 am

≫ Next: Ο Μικρός Ήρως και το Μικρό Πολυτεχνείο Παρουσιάζουν: 16 Γάμοι για μιαν Αγάπη

≪ Previous: SONNY TOUCH ένα παλίμψηστο της μαύρης μουσικής, φτιαγμένο από Έλληνα

$

0

0

SVERRE GJØRVAD: Voi River [Losen Records, 2019]

Ωραίο, διαφορετικό έως και συναρπαστικό κατά τόπους άλμπουμ, προϊόν μιας εταιρείας που μας έχει συνηθίσει στις εκπλήξεις. Ο λόγος για το “VoiRiver” τού νορβηγού συνθέτη και ντράμερ-περκασιονίστα SverreGjørvad. Σ’ αυτό το CDο Gjørvad(που έχει παρελθόν σε τζαζ και ροκ συγκροτήματα) δεν είναι μόνος του. Δίπλα του βρίσκονται και οι HerborgRundbergπλήκτρα, bells, φωνή, KristianOlstadκιθάρες και DagOkstadμπάσο – επιπλέον τρεις μουσικοί, δηλαδή, που «σπρώχνουν» και αυτοί τα «περιβάλλοντα», που συνθέτει ο Gjørvad, προς ακόμη πιο avantκατευθύνσεις.

Το άλμπουμ προτείνει οκτώ tracks. Έξι πρωτότυπα του Gjørvad, μία versionστο “Herecomesthesun” του GeorgeHarrison, καθώς κι ένα κομμάτι, το τελευταίο της σειράς, συντεθιμένο από κάποιον GeggenMauno, που είναι νορβηγός μουσικός της περιοχής. Ποιας περιοχής; OGjørvadζει στο Hammerfest(στον αρκτικό κύκλο) και το “VoiRiver” είμαι μια έκφραση που σημαίνει άλλοτε έκπληξη, άλλοτε διασκέδαση-ενθουσιασμό και άλλοτε εξάντληση, όπως διαβάζουμε. Τι απ’ όλα αυτά προτάσσεται εδώ δεν γνωρίζουμε ακριβώς, όμως από τις linernotesμαθαίνουμε πως τούτη η έκφραση χρησιμοποιείται στην πόλη Tanaτης βόρειας Νορβηγίας – μια πόλη που έχει πάρει το όνομά της από το φερώνυμο ποτάμι, που τυγχάνει κι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, με σολομούς στα νερά του. Anyway… ωραία είναι κι αυτά, αλλά ακόμη πιο ωραίες είναι οι μουσικές του Gjørvad, που ακούμε εμείς, εδώ, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, μουσικές που περιστρέφονται γύρω από το πιο λαϊκό (βάλε και την jazzεδώ) και την πρωτοπορία. 

Απλή και ωραία η versionστο “Herecomesthesun”, αλλά το κομμάτι που τα σπάει στο “VoiRiver” είναι το αμέσως επόμενο, το σχεδόν 9λεπτο “Theyearofthelemmings (Thatruinedeverything)”, που διαθέτει και jazzκαι σύγχρονα κλασικά, αγχωτικά passages(σαν επένδυση σε αστυνομική ταινία) και ροκ-προγκρεσιβιές και απ’ όλα – πολύ κρίμα να μην είναι έτσι όλο το CD. Βεβαίως οι εκπλήξεις δεν σταματούν στο “Theyearofthelemmings”, αλλά συνεχίζονται και στο “Halvor” (ένα κομμάτι, στο οποίο ο Gjørvadδείχνει την έμπνευση και την φαντασία του στη διαχείριση των κρουστών) και στο “Tinkle” και αλλού, δημιουργώντας την πεποίθηση πως το “VoiRiver” είναι τελικώς ένα πράγματι ξεχωριστό άλμπουμ, που αξίζει κάθε προσοχής.

LOW-FLY QUINTET: Winter Love Song [Losen Records, 2019]

ΔεύτεροάλμπουμγιατοLow-Fly Quintet (Camilla Tømta φωνή, Siri Snortheim τσέλο, Uri Sala κοντραμπάσο, φωνητικά, Ole Gjøstøl πιάνο, φωνητικά, Skjalg Lidsheim ντραμς, κρουστά, φωνητικά), μετάτοπροπέρσινο“Stop For a While”, γιατοοποίονυπάρχειήδηreview στοδισκορυχείον. Ο τίτλος τού νέου CDείναι “WinterLoveSong”, περιλαμβάνει οκτώ πρωτότυπα τραγούδια σε μουσικές και στίχους της Νορβηγίδας, αλλά με αφροαμερικανική καταγωγή, CamillaTømta, ενώ στην ενοργάνωση συμβάλλει ολάκερο το σχήμα.

Το γεγονός πως εδώ έχουμε αυστηρώς πρωτότυπα tracks, τραγούδια δηλαδή, είναι κάτι που πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν και να το σχολιάσουμε υπερ-θετικώς – μιας και αυτά ακριβώς τα τραγούδια, που γράφει η Tømta, κρίνονται ως πολύ ενδιαφέροντα. Φυσικά και «πατάνε» πάνω στις φόρμες του κλασικού αμερικανικού songbook, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Εκείνο που σημαίνει «κάτι» είναι πως τραγούδια σαν τα “Shine” και “Lasttoloveyou” θα μπορούσε να συναγωνίζονται τα ωραιότερα των standards (χωρίς υπερβολή), καθότι διαθέτουν και πανέμορφες μελωδίες και ωραίους, λυρικούς στίχους. Και αναφέραμε δύο τραγούδια, τα οποία βαθμολογούνται απλώς με «δέκα με τόνο», γιατί στο “WinterLoveSong” κατά βάση δεν υπάρχει μέτριο track, με τα παιξίματα, που είναι εξαιρετικά, να υπογραμμίζουν τη δουλειά που έχει γίνει, γενικότερα – την προσπάθεια, δηλαδή, μέσα από την οποίαν μπορεί να προκύψουν τόσο «γκρουβάτα» άσματα σαν το “Banares” ή τόσο αξιόπιστες blues-balladsσαν την “Winterblues”.

Και τι μένει για να υπογραμμίσουμε περαιτέρω; Μα την ερμηνευτική ποιότητα τής CamillaTømta. Χωρίς να πρόκειται, λοιπόν, για μια τραγουδίστρια που θα σε αφήσει άφωνο (κάτι καθόλου εύκολο, γενικώς), η Tømtaδιαθέτει όλα εκείνα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα (μελέτη επί του θέματος, άριστη τεχνική, γερά πατήματα, ωραίο ηχόχρωμα), τα οποία μπορεί να την αναδείξουν και ευρύτερα. Να περάσει δηλαδή τα σύνορα της πατρίδας της, συναγωνιζόμενη επί ίσοις όροις τις καλύτερες φωνές από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.

Επαφή: www.losenrecords.no

Ο Μικρός Ήρως και το Μικρό Πολυτεχνείο Παρουσιάζουν: 16 Γάμοι για μιαν Αγάπη

October 20, 2019, 2:08 am

≫ Next: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 196

≪ Previous: LOSEN RECORDS δύο νέα άξια άλμπουμ από την νορβηγική εταιρεία

$

0

0

Τι είναι το Μικρό Πολυτεχνείο; Όχι φυσικά οι παλαιές ανώτερες σχολές Υπομηχανικών, αλλά ένας φορέας, που... «διοργανώνει Επιμορφωτικά Σεμινάρια Τέχνης σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στο κέντρο της ιστορικής Αθήνας», με την «ομάδα εισηγητών των σεμιναρίων αυτών (να) αποτελείται από καλλιτέχνες και δασκάλους με τεχνογνωσία, εμπειρία και εκπαιδευτικό ήθος» (όπως διαβάζουμε στο σχετικό site).

Προσφάτως κυκλοφόρησε ένα CD-bookυπό τον τίτλο «Ο Μικρός Ήρως και το Μικρό Πολυτεχνείο Παρουσιάζουν: 16 Γάμοι για μιαν Αγάπη» [Δίσκοι Μικρός Ήρως, 2019], που περιλαμβάνει δέκα έξι τραγούδια σε στίχους «μαθητών» του Μικρού Πολυτεχνείου, μελοποιημένους από γνωστούς και λιγότερο γνωστούς συνθέτες (Γιώργος Ανδρέου, Στέλλα Γαδέδη, Θέμης Καραμουρατίδης, Νίκος Ξυδάκης, Απόστολος Ρίζος, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Μανώλης Φάμελλος, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Χρήστος Δημητριάδης, Κώστας Μπουντούρης, Γιώργος Καζαντζής, Ορέστης Ντάντος, Ευτυχία Μητρίτσα, Γιώργος Κούκιος). Τα τραγούδια αποδίδουν είτε οι ίδιοι οι συνθέτες τους, είτε άλλοι, γνωστοί και λιγότερο γνωστοί τραγουδιστές (Κορίνα Λεγάκη, Μαρίνα Σκιαδαρέση, Βασιλική Καρακώστα, Ελένη Τσαλιγοπούλου κ.ά.). Το αποτέλεσμα το ακούμε... και το κρίνουμε.

Μια γενική παρατήρηση. Δεν ξέρω τι μπορεί να προσφέρει ένα σεμινάριο σε σχέση με το πώς μπορεί, κάποιος, να γράψει στίχους. Δεν χρειάζεται να πω πως κανένας από τους μεγάλους στιχουργούς του ελληνικού τραγουδιού δεν παρακολούθησε ποτέ τέτοιου τύπου επιμορφώσεις, παραβλέποντας από την άλλη το γεγονός πως «επιμόρφωση» δεν μπορεί παρά να σημαίνει κι ένα κάποιο «πετσόκομμα» του όποιου προσωπικού στυλ και προσαρμογή του σε κάποιες φόρμες. Φυσικά, το όποιο προσωπικό στυλ το έχεις ή δεν το έχεις. Το αν μπορείς τώρα να το αποκτήσεις εκ του μη όντος ή να το βελτιώσεις, είναι θέματα αυτά, που, κανονικά, δεν θα έπρεπε να μας αφορούν. Αν όλοι οι Έλληνες γράφουν, δεν υπάρχει λόγος όλοι οι Έλληνες να αποκαλούνται στιχουργοί ή ποιητές και να πρέπει, από ’κει και πέρα, να μελοποιηθούν. Μας αρκούν και οι λίγοι. Ή θα έπρεπε να μας αρκούν.

Αλλά είναι και το άλλο – αν μιλάμε για το τραγούδι. Τι νόημα έχει να συζητάμε για έναν στίχο ξέχωρα από τη μουσική; Όταν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα τραγούδι, έχουμε εμπρός μας ένα «όλον». Και αυτό το «όλον» μετράει ή δεν μετράει. Τι να τον κάνεις έναν καλό στίχο π.χ., όταν τον ντύνει μιαν αδιάφορη μουσική; Και το ανάποδο φυσικά. Και υπάρχει βεβαίως και η απόδοση, η ερμηνεία. Γιατί και ο τραγουδιστής αποτελεί, και αυτός, έναν ισχυρό παράγοντα, ώστε να μπορούμε να αποφανθούμε τελικώς, κάποια στιγμή, και να πούμε... να ένα μεγάλο τραγούδι.

Έτσι λοιπόν κι εγώ, εδώ, δεν θα μείνω στους στίχους ξεχωριστά (των αγνώστων στιχουργών), αλλά στο σύνολο. Στα ολοκληρωμένα τραγούδια. Και θα πω πως το CD-book«Ο Μικρός Ήρως και το Μικρό Πολυτεχνείο Παρουσιάζουν: 16 Γάμοι για μιαν Αγάπη» περιλαμβάνει 16 τραγούδια ενός κάποιου επιπέδου – όλα είναι ευπρόσωπα δηλαδή, αλλά λίγα είναι εκείνα που ξεχωρίζουν πραγματικά. Που έχουν έναν αληθινό λόγο ύπαρξης. Αυτά θα τα ονοματίσω ένα-ένα:

1.«Όσα είμαι...», μουσική Θέμης Καραμουρατίδης, στίχοι Αθηνά Σπανού, τραγούδι Θέμης Καραμουρατίδης

2. «Το δέντρο», μουσική Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, στίχοι Σταμάτης Καλογερόπουλος, τραγούδι Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

3. «Μεγάλες συγκινήσεις», μουσική Κώστας Μπουντούρης, στίχοι Χρήστος Δημητριάδης, τραγούδι Κώστας Μπουντούρης, φωνητικά Χρήστος Δημητριάδης

4.«Στιγμή απελπισίας», μουσική Γιώργος Κούκιος, στίχοι Ελένη Ε. Νανοπούλου (ας κρατήσουμε το όνομα αυτής της στιχουργού), μουσική Γιώργος Κούκιος.

Και κάτι ακόμη.

Όλα τα τραγούδια, τα τόσο διαφορετικά κατά το μάλλον ή ήττον, ενορχηστρώνονται από κοινού από τους Γιώργο Ανδρέου και Κώστα Μπουντούρη. Υπάρχει μια σταθερή ομάδα έξι μουσικών και κάποιοι επιπρόσθετοι σε συγκεκριμένα tracks. Από την μια μεριά, μ’ αυτόν τον τρόπο, καλύπτεται η ανάγκη μιας ηχητικής ενότητας που πρέπει να διατρέχει ένα άλμπουμ, αλλά από την άλλη, και λόγω των διαφορετικών τραγουδιών που ακούγονται εδώ, υπάρχει μιαν ισοπέδωση. Αλλά αυτό ίσως ήταν και αναπόφευκτο.

Σε κάθε περίπτωση κρατάμε τα θετικά και απ’ αυτό το άλμπουμ.

Επαφή: www.mikrosheros.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 196

October 20, 2019, 10:25 am

≫ Next: ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ένα εορταστικό άλμπουμ

≪ Previous: Ο Μικρός Ήρως και το Μικρό Πολυτεχνείο Παρουσιάζουν: 16 Γάμοι για μιαν Αγάπη

$

0

0

19/10/2019

Έχουμε την χειρότερη μεταπολιτευτική δεξιά. Ο κόσμος ακόμη δεν το έχει πάρει χαμπάρι, επειδή (ο κόσμος) κοιτάει μόνο την τσέπη του – αλλά από του χρόνου, όταν θα έχει πληγεί και η τσέπη του (η τσέπη μας), τότε θα το καταλάβει...
Ο κύριος τρόπος άσκησης πολιτικής της δεξιάς ήταν πάντα ο διχασμός. Και τούτο το πετύχαινε είτε με βίαιο (δολοφονίες), είτε με λιγότερο βίαιο τρόπο.
Βρήκαν τώρα, μετά το φιάσκο με το σταθμό Ευαγγελισμός, που θα μετονομαζόταν σε «Μπακογιάννης», να μετονομάσουν το ισόγειο του Ρεξ σε σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» - μιαν ηθοποιό (μεγάλη ηθοποιό όπως λένε οι μαρτυρίες), αλλά συγχρόνως κι ένα τελείως αμφιλεγόμενο πρόσωπο, με σκοτεινή διαδρομή στα χρόνια της Κατοχής, που εκτελέστηκε (22 Δεκεμβρίου 1944) από έλληνες πράκτορες των Άγγλων, που δρούσαν μέσα στο ΚΚΕ (ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε καταδικάσει τη δολοφονία της).
Όταν υπάρχουν δεκάδες ηθοποιοί, αγωνιστές αληθινοί, που πρόσφεραν τόσα στην πατρίδα, και με την τέχνη τους και με τη ζωή τους, είναι εντελώς διχαστικό το να καταφεύγεις σε πρόσωπα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα, προκειμένου να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου σε «ήρωες», σβήνοντας και ξαναγράφοντας την ιστορία, και σπέρνοντας αναίτια διχόνοια στο πλήθος.

19/10/2019

Υπάρχουν ορισμένοι αφελείς, που νομίζουν πως για να έχουν λόγο για την ευρεία ποπ (το ροκ, το πανκ κ.λπ.), θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάποιο διδακτορικό, ψευτοδιαβάζοντας Φουκώ και Μποντριγιάρ, ανακατεύοντας ανάμεσα στους Stranglers και τους Sex Pistols ξύλινους όρους σαν την «επιτελεστικότητα», την «ομοιόσταση» και την «σωματικότητα», όντας άσχετοι με τη μουσική (και με μηδαμινά, ανάμεσα σε άλλα, ακούσματα).
Νομίζουν π.χ. πως το πανκ ξεκίνησε το ’76 (είχα τέτοιες περιπτώσειςπαλιά στο δισκορυχείον), ενώ είναι και ανίκανοι να πουν δυο λόγια επί της ουσίας (το πλέον βασικό), επειδή δεν έχουν ασκήσει το μυαλό τους να σκέφτεται επικεντρωμένα και απλά.
Φυσικά, πολλά ξεκινούν και από τα κακά βιβλία που συνήθως διαβάζουν. Βιβλία γραμμένα από σύγχρονους... εγγράμματους πανεπιστημιακούς, άσχετους κατά βάση με τη μουσική, ψευτο-κοινωνιολόγους του ροκ και του πανκ, που αποφαίνονται από καθέδρας με την πένα τάχα του «ειδικού», και όχι μ’ εκείνη του «ζωντανού ανθρώπου».
Έμπλεξα σε μια κουβέντα λίγο πριν, γράφοντας κάτι πολύ απλό και πολύ σαφές για το πανκ... πως το πανκ στην ουσία πρότεινε τρόπους διαχείρισης και επιβίωσης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, πως δεν στόχευε στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, όπως συνέβη με το κίνημα των hippies στα σίξτις και πως γι'αυτό το λόγο ήταν τελειωμένο από τη γέννα του. Και είμαι σίγουρος πως αυτό το τόσο απλό, και ιστορικά τεκμηριωμένο, κανένας νέος της «επιτελεστικότητας» δεν μπορεί να το αντιληφθεί.
Παράγουμε κουτορνίθια, το πιστεύω αυτό. Ανθρώπους αληθινά αγράμματους, ανίκανους να καταλάβουν και τα πιο απλά πράγματα.
«… τα βρετανικά πανκ συγκροτήματα μοιάζοντας κάπως με τις ‘συνειδητές’ (μαρξιστικές-λενινιστικές) εκκλήσεις της μαυροντυμένης Μπιάνκα Τζάγκερ υπέρ των φτωχών της Κεντρικής Αμερικής, κατέληξαν απλά στο ένα χέρι να κρατούν το δίσκο για τα κέρματα, και στο άλλο τα σχέδια της εξοχικής τους κατοικίας».
[Από το βιβλίο «Το Τέλος της Μουσικής», Ελεύθερος Τύπος, 1989]

18/10/2019

Επί Πινοσέτ η Ελπίδα στη Χιλή, στο XVI Festival Internacional de la Canción de Viña del Mar (στην πόλη Βίνια ντελ Μαρ, εκεί όπου είχε γυρίσει και ο Γαβράς την Κατάσταση Πολιορκίας επί Αλιέντε). Πρώτο βραβείο είχε πάρει η Ελπίδα με το τραγούδι που ακούτε. Του Ηλία Ασβεστόπουλου ήταν τα λόγια και του αδελφού της Κώστα Καράλη η μουσική...

17/10/2019

Από την ωραιότερη ταινία με παιδιά, σκέτη ποίηση, του ελληνικού κινηματογράφου, τον «Μικρό Δραπέτη» (1969) του Σταύρου Τσιώλη. Μέγιστοι Καπνίσης (μουσική), Πυθαγόρας (λόγια), Πουλόπουλος (τραγούδι)... 

https://www.youtube.com/watch?v=Q98dRHMbsa8

16/10/2019

Η Σώτη Τριανταφύλλου μιλάει στην A.V. για το καινούριο μυθιστόρημά της «Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό». Το μυθιστόρημα έχει να κάνει με την Γεωργία των έιτις (επί Σοβιετικής Ένωσης). Κάποια στιγμή γίνεται αναφορά στο ροκ της Γεωργίας και μετά διαβάζουμε:
>>Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα. Το ροκ εντ ρολ στη δεκαετία του 1970 ήταν ο τρόπος για να αντισταθούμε στην εμφυλιοπολεμική πολιτική και στην αισθητική των αντάρτικων, στην αφόρητη πίεση της εντοπιότητας και των ριζών. Η χούντα των συνταγματαρχών και η κομμουνιστική αριστερά είχαν κοινό την αποστροφή στην «έκλυση των ηθών» την οποία διευκόλυναν οι ξενόφερτες μουσικές<<
Θα το ξαναπώ. Είναι τελείως πρωτόγονα και ανιστόρητα, αυτά που νομίζει η Τριανταφύλλου για το ροκ, στην Ελλάδα.
Όποιος ήθελε να αντισταθεί, μέσω της μουσικής, στην εμφυλιοπολεμική πολιτική (της δεξιάς) άκουγε το έντεχνο κοινωνικό τραγούδι της αριστεράς, άκουγε Θεοδωράκη (όποτε αυτός επιτρεπόταν ή και όταν δεν επιτρεπόταν), άκουγε Λεοντή, Μαρκόπουλο, Λοΐζο κ.λπ., δεν άκουγε απολίτικους Led Zeppelin. Τα δε αντάρτικα, που ακούστηκαν για 2-3 χρόνια στην Πλάκα, μετά τη Μεταπολίτευση, στηρίχτηκαν και από ουκ ολίγους ρόκερ, που πλαισίωναν τις σχετικές ορχήστρες... και υπήρχε ανάγκη να ακουστούν τότε τα αντάρτικα, γιατί ήταν απαγορευμένα για δεκαετίες, και γιατί εξέφραζαν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, που δεν μπορούσε να το εκφράσει το ροκ.
Και αυτό το περί «έκλυσης των ηθών» τι νόημα έχει; Και τι ακριβώς εννοεί ο καθένας μ’ αυτές τις λέξεις; Και γιατί ταυτίζεται σώνει και καλά το ροκ με τα «έκλυτα ήθη»; Και γιατί θα έπρεπε ο Σαββόπουλος π.χ., που έκανε τότε το καλύτερο ροκ στη χώρα (και με αναφορές στις «ρίζες»), να προπαγανδίζει τα «έκλυτα ήθη»; Και γιατί η χούντα αποστρεφόταν τα «έκλυτα ήθη», όταν βράβευε το μίνι, προπαγάνδιζε το «αυτόματο διαζύγιο», παρέδιδε τα πάντα στη λαίλαπα του τουρισμού και μετέτρεπε την Πλάκα σε μιαν άλλου είδους Τρούμπα;
Τα έχει κουλουβάχατα στο μυαλό της η κ. Τριανταφύλλου. Δεν ξέρω τι πιστεύει για τα «έκλυτα ήθη» στη Γεωργία επί Σοβιετίας, αλλά σε σχέση με τα ελληνικά έχει άγρια μεσάνυχτα...

ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ένα εορταστικό άλμπουμ

October 21, 2019, 1:39 am

≫ Next: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΝΙΣΗΣ μια μέγιστη μορφή του ελληνικού σάουντρακ

≪ Previous: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 196

$

0

0

Όπως γράφει ο Νίκος Διονυσόπουλος στο CD-book:

«Η Ορχήστρα των Κυκλάδων δημιουργήθηκε στα τέλη του 2010 από τον Νίκο Κυπουργό και μια πολυμελή ομάδα επαγγελματιών και ερασιτεχνών μουσικών, που ζουν όλοι στη Σύρο, όχι από καλλιτεχνικό έλλειμμα και χαμένες επαγγελματικές ευκαιρίες στη μεγαλούπολη, αλλά από πλεόνασμα δημιουργικότητας. Έχει έδρα την Ερμούπολη, τη ζωντανή, πολυσυλλεκτική και αριστοκρατική πρωτεύουσα της Σύρου, με τον κοσμοπολιτισμό να συνδέει υπόγεια τη σημερινή πραγματικότητα με την εποχή της μεγάλης ακμής της , τον 19ο αιώνα».

Στο παρόν CD-book[Ιδιωτική Έκδοση, 2019], που έχει εορταστικό άρωμα, ακούγονται δεκαπέντε θέματα, δεκαπέντε τραγούδια, ζωντανά ηχογραφημένα από διάφορες εμφανίσεις της Ορχήστρας των Κυκλάδων, αυτή την τελευταία δεκαετία, όχι μόνο στη Σύρο (Θέατρο «Απόλλων», Έπαυλη Τσιροπινά), μα και στην Αθήνα (Ωδείο Ηρώδου Αττικού), όπως και την Θεσσαλονίκη (Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών).

Το ρεπερτόριο αποτελείται από ελληνικά τραγούδια (δεν ξέρω αν πρέπει να πω «φυσικά»), διάσημα ελληνικά τραγούδια, επωνύμων συνθετών (Βαμβακάρης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Σαββόπουλους, Μούτσης, Κυπουργός, Πλάτωνος, Ιωαννίδης), καθώς κι ένα παραδοσιακό, τα οποία αποδίδουν γνωστότατοι ή όχι και τόσο τραγουδιστές (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ρένα Βέργου, Διονύσης Σαββόπουλος / Έλσα Χαραλάμπους, Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, Μανώλης Μητσιάς, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μαρία Φαραντούρη, Λιζέτα Καλημέρη, Σαβίνα Γιαννάτου, Μυρτώ Παπαθανασίου, Δώρος Δημοσθένους). Τα τραγούδια ενορχηστρώνονται κυρίως από τον Νίκο Κυπουργό (και τα μέλη της Ορχήστρας), ενώ δύο θέματα είναι ενορχηστρωμένα από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και ένα από την Λένα Πλάτωνος.

Οι εκτελέσεις είναι ωραίες, και ευφάνταστες, τοποθετημένες με σεβασμό απέναντι στα διάσημα και αγαπημένα πρωτότυπα («Τα λουστράκια», «Πρωινό», «Το κομοδίνο», «Μια νυχτερίδα», «Το χασαπάκι», «Ρόζα Ροζαλία», «Η μπαλάντα των σκουπιδιών» κ.λπ.). Αν κάτι κάπου «κλωτσάει», στο παρόν CD, τούτο έχει να κάνει μόνο με τις εγγραφές, που δεν είναι τέλειες, αλλά και τούτο αιτιολογείται, αν σκεφθούμε πως οι αποτυπώσεις αφορούν σε ζωντανές παραστάσεις. Το σημειώνει, εξάλλου, και ο Νίκος Κυπουργός στο σχετικό κείμενό του:

«Δεν εστιάσαμε τόσο στο άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων, καθώς ήσαν ζωντανές και χωρίς τη δυνατότητα μίξης ή διορθώσεων, όσο στην ποικιλία των ακουσμάτων. Και είναι κρίμα που δεν μπορέσαμε, για τεχνικούς λόγους, να συμπεριλάβουμε κάποιες ακόμα εξαιρετικές ερμηνείες».

Σε κάθε περίπτωση, και σαν αναμνηστικό, το CDκυλάει «μια χαρά» και εκπληρώνει τον στόχο του. Να καταγράψει την πορεία μιας σημαντικής ορχήστρας, που αναπτύσσεται έξω από το κέντρο, και που επεκτείνεται και σε παράλληλα σχήματα (Παιδική-Νεανική Χορωδία), διατηρώντας τα σχετικά στάνταρντ σ’ ένα υψηλό επίπεδο.

(Να πω, τέλος, πως αυτή η έκδοση έφθασε στα χέρια μου μέσω του παλαιού συνεργάτη στο περιοδικό Jazz& ΤζαζΒαγγέλη Αραγιάννη, ο οποίος τυγχάνει και κοντραμπασίστας της Ορχήστρας των Κυκλάδων).

Επαφή: www.syrosisland.gr/orxistratonkikladon

---

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΝΙΣΗΣ μια μέγιστη μορφή του ελληνικού σάουντρακ

October 22, 2019, 1:37 am

≫ Next: LASZLO GARDONY ο ούγγρος πιανίστας της jazz σ’ ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο CD

≪ Previous: ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ένα εορταστικό άλμπουμ

$

0

0

Ο Κώστας Καπνίσης (20 Νοεμβρίου 1920 - 4 Ιουλίου 2007) υπήρξε ένας κορυφαίος συνθέτης του ελληνικού σάουντρακ. Ίσως ο σημαντικότερες όλων. Κι αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με την ποσότητα των ταινιών για τις οποίες έγραψε μουσική (στη βάση IMDbαναφέρονται 115 ταινίες με δικές του μουσικές!), αλλά και με την ποιότητά τους. Υπήρξε επίσης συνθέτης τραγουδιών, λίγων σχετικά, αλλά πολύ χαρακτηριστικών, όπως επίσης και αναγνωρισμένος ενορχηστρωτής. Σίγουρα η δουλειά του στον κινηματογράφο υπήρξε η σπουδαιότερη όλων, καθώς ήταν εκείνη που του επέτρεψε να ξεδιπλώσει, μέσα σε μια δεκαπενταετία χοντρικά (1959-1974), όλα τα επιμέρους ταλέντα του.

Επειδή δεν έγραψε πολλά τραγούδια, πολλές «επιτυχίες», οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε το τι αληθινά προσέφερε στη μουσική ο Κώστας Καπνίσης, και αν συνυπολογίσουμε σε τούτο πως και ο ίδιος ήταν μάλλον ακριβοθώρητος και πως σπανίως μιλούσε για τον εαυτό του και το έργο του, όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τους λόγους αυτής της αβλεψίας.

Σκεφθείτε μόνον πως αυτός ο σημαίνων μουσικός είδε για πρώτη φορά ένα LPτου μόλις το 1988 (ήταν το σάουντρακ της ταινίας Οι Γενναίοι του Βορράαπό το 1971). Εντελώς κατόπιν εορτής, θέλω να πω, αφού μέχρι τότε διαθέσιμες μουσικές του υπήρχαν μόνο στις 45 και τις 78 στροφές.

πηγή: μουσικής πολύτονον #22, Μάιος-Ιούνιος 2007

Ο Κώστας Καπνίσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1920, σπουδάζοντας και μαθαίνοντας δίπλα σε τρανούς δασκάλους, όπως ήταν ο  Γ. Α. Παπαϊωάννου (από τον οποίο διδάχθηκε ατονική μουσική) και ο Νίκος Σκαλκώτας (από τον οποίον έμαθε να γράφει τις παρτιτούρες), ξεκινώντας την καριέρα του πολύ νεαρός, κάτω από τα είκοσι χρόνια του. Ήταν 1938 προς ’39, όταν ο Καπνίσης γράφει το πρώτο τραγούδι του, το «Γελάς», σε στίχους Γιώργου Οικονομίδη, που δισκογραφήθηκε αργότερα από τον Τώνη Μαρούδα και που σήμερα θεωρείται κλασικό (τα πιο πρόσφατα χρόνια το έχουν πει ο Γιάννης Πάριος, η Αλέξια, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης κ.ά.).

Ο Καπνίσης αρχίζει να κάνει όνομα μέσα στην Κατοχή, το 1943, ως πιανίστας και μαέστρος, δουλεύοντας για μουσικές κωμωδίες, στο θέατρο Κοτοπούλη, γράφοντας τραγούδια, πολλά από τα οποία απέδωσε στη διαδρομή ο Τώνης Μαρούδας (ήταν συνομήλικός του), συνεργαζόμενος με το συγγραφικό δίδυμο Αλέκος Σακελλάριος-Χρήστος Γιαννακόπουλος, αργότερα με τον μαέστρο Γιώργο Μουζάκη και άλλους.

Στον κινηματογράφο θα εμφανισθεί για πρώτη φορά ως συνθέτης, το 1951, στην ταινία του Θανάση Μεριτζή Μια Νύχτα στον Παράδεισο, συνυπογράφοντας τη μουσική της μαζί με κάποιον Θ. Παπαδόπουλο (ίσως να πρόκειται για τον συνθέτη Θόδωρο Παπαδόπουλο).

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/256230/kostas-kapnisis-mia-megisti-morfi-toy-ellinikoy-saoyntrak

LASZLO GARDONY ο ούγγρος πιανίστας της jazz σ’ ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο CD

October 23, 2019, 1:52 am

≫ Next: SOYΠΕΡ SΤΕΡΕΟ τρίτο άλμπουμ για την μπάντα από την Θεσσαλονίκη

≪ Previous: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΝΙΣΗΣ μια μέγιστη μορφή του ελληνικού σάουντρακ

$

0

0

Για τον ούγγρο πιανίστα LaszloGardonyέχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Για τα προσωπικά άλμπουμ του “SignatureTime” (2011), “Clarity” (2013), “LifeinaRealTime” (2015) και “SeriousPlay” (2017), άπαντα στην Sunnyside Communications, όπως έχουμε υπενθυμίσει και την ελληνική άκρη του – τη συνεργασία του με τον Γιώργο Τρανταλίδη στις DebrecenJazzDaysτου ’82 και βεβαίως για το άλμπουμ που προέκυψε από ’κει, το “One, Two, Three, Four” [EMI/ Columbia, 1982]. Όπως βλέπουμε, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, ο Gardonyέχει ένα προσωπικό CDανά δύο έτη, και κάπως έτσι φθάνουμε και στο εφετινό “La Marseillaise” [Sunnyside Communications, 2019], που είναι σόλο-πιάνο, ζωντανά γραμμένο την 12η Μαρτίου 2019, σε μιαν αίθουσα στο Berkleeτης Βοστώνης, τυπωμένο και αυτό για την Sunnyside Communications.

Τα οκτώ tracks, που καταγράφονται εδώ μοιράζονται ανάμεσα στα πρωτότυπα και τις διασκευές. Οι τελευταίες αφορούν στο εισαγωγικό “Revolution”, που είναι επηρεασμένο από την Μασσαλιώτιδα, στο κλασικό ναπολιτάνικο “Osolemio”, στο “Misty” του ErrollGarnerκαι στο “Quietnow” του DennyZeitlin. Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Gardonyδείχνει την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία του, τον τρόπο του να διασκευάζει αληθινά, με περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς, φθάνοντας στα όρια της αναδημιουργίας (αν μιλάμε για το “Quietnow”).

Όμως ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο ούγγρος πιανίστας στις δικές του συνθέσεις, που είναι όλες... μία-και-μία. Στην “Fournotesgiven” ο Gardonyπροτείνει στο κοινό να του «δώσει» τέσσερις νότες. Μ’ αυτές τις τέσσερις νότε προκύπτει ένα απίθανο κομμάτι, ένας εκπληκτικός αυτοσχεδιασμός, μέσα από τον οποίο παρελαύνει ακεραία η... ουγγρική τζαζ παράδοση. Το ανακάτεμα, ούτως ειπείν, της jazzμε τις λαϊκές μελωδικές φόρμες. Όμως και στο επόμενο πρωτότυπο, το “Onthespot” ο αυτοσχεδιασμός κυριαρχεί, με την φρασεολογία του Gardonyνα ηχεί εντυπωσιακώς, σ’ ένα κομμάτι υψηλής παικτικής ενέργειας. Το σετ θα ολοκληρωθεί με ακόμη δύο πρωτότυπα, τα “Mockingbird” και “BourbonStreetboogie”. Το πρώτο λυρικό, το δεύτερο, ζωηρό και με blues-boogieρολάρισμα σε ύφος ProfessorLonghair, δείχνουν, αμφότερα, και για μιαν ακόμη φορά, τις μεγάλες ικανότητες του Gardonyκαι στη διαμόρφωση ενός σόλο-πιάνο «ζωντανού» ρεπερτορίου, ικανού να κρατά το κοινό σε μόνιμη και διαρκή εγρήγορση.

Επαφή: www.lgjazz.com

SOYΠΕΡ SΤΕΡΕΟ τρίτο άλμπουμ για την μπάντα από την Θεσσαλονίκη

October 24, 2019, 2:07 am

≫ Next: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 197

≪ Previous: LASZLO GARDONY ο ούγγρος πιανίστας της jazz σ’ ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο CD

$

0

0

Οι Soύπερ Sτέρεοπροέρχονται από την Θεσσαλονίκη και ως μπάντα υπάρχουν πάνω από μια δεκαετία, έχοντας ηχογραφήσει έως τώρα τρία άλμπουμ. Αν και ήμουν περίπου βέβαιος πως είχα γράψει, στο Jazz& Τζαζ, για το πρώτο άλμπουμ των Sούπερ Sτέρεο από το 2007 (την “SuperGomena”) εντούτοις, και μετά από ένα μικρό ψάξιμο, δεν μπόρεσα να βρω κάτι. Anyway. Το «3» [Polytropon, 2018] είναι το θέμα μας εδώ, και γι’ αυτό θα τα πούμε στη συνέχεια...

Οι Sούπερ Sτέρεο είναι πέντε βασικά (Θανάσης Dzingovicφωνή, κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, φυσαρμόνικα, προγραμματισμός, ντραμς, Ανθή Κύρκου πλήκτρα, κρουστά, φωνητικά, Εύα Ντούρου πλήκτρα, θερεμίνη, φωνητικά, Μπίλης Βασιλόπουλος μπάσο, Δημήτρης Οικονόμου ντραμς, φωνητικά), ασχέτως αν στην ηχογράφηση τού άλμπουμ υπάρχουν και κάποιες «βοήθειες» σε κρουστά, σαξόφωνα και φωνητικά.

Στο «3» καταγράφονται εννέα tracks, εννέα τραγούδια, εννέα καλολαδωμένα και καλοδουλεμένα τραγούδια, που κινούνται σε rockκαι ενίοτε pop-rockφόρμες, φέρνοντας στη μνήμη κάπου-κάπου τους C:Real, από τα τέλη των 90sκαι τις αρχές των 00s.

Oστίχος είναι ελληνικός φυσικά, ενώ τραγούδισμα, ενοργανώσεις, γενικότερο δόσιμο και παραγωγή κινούνται σε ικανοποιητικά έως και υψηλά επίπεδα – πράγμα που σημαίνει πως οι Sούπερ Sτέρεο δεν είναι τυχαίοι μουσικοί, διαθέτοντας όλα εκείνα τα στοιχεία, που θα μπορούσαν να τους στείλουν στην κορυφή της ελληνικής (σχετικής) πραγματικότητας και από εμπορικής πλευράς. Το αν θα το καταφέρουν ή όχι δεν εξαρτάται, φυσικά, μόνον απ’ αυτούς, αλλά και από τις συγκυρίες και από άλλα διάφορα (γνωστά στους παροικούντες). Πάντως, οι ίδιοι οι Sούπερ Sτέρεο οφείλουν να πράξουν ό,τι μπορούν περισσότερο προς τη σωστή κατεύθυνση... να μην αφεθούν, θέλω να πω, στη ροή των πραγμάτων, γιατί, τότε, σίγουρα θα χάσουν. Κι ο κόσμος μαζί τους...

Δεν υπάρχει αδιάφορο trackστο «3». Εντάξει, δεν είναι όλα τα τραγούδια των Sούπερ Sτέρεο του αυτού topεπιπέδου –κάτι που δεν είναι εύκολο, για πάρα πολλούς, εξάλλου– όλα, όμως, έχουν μιαν «άλφα» ποιότητα, ενώ μερικά απ’ αυτά δεν είναι απλώς ενδιαφέροντα, μα κάτι πολύ περισσότερο, καθώς κινούνται πολύ επάνω από τα στάνταρντ τού σχετικού χώρου. Τα «Πέρα απ’ τη νύχτα των άλλων», «Αύριο» και «Ρολόγια», εννοούμε, δεν είναι από τα τραγούδια, που μπορείς να τ’ ακούσεις κάθε-μέρα από τα ελληνόφωνα ροκ συγκροτήματα. 

Έτσι, απλά και με δίχως περιστροφές.

Επαφή: www.superstereo3.bandcamp.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 197

October 24, 2019, 6:49 am

≫ Next: SCREAMING DEAD BALLOONS το πιο νέο LP του συγκροτήματος από την Λάρισα

≪ Previous: SOYΠΕΡ SΤΕΡΕΟ τρίτο άλμπουμ για την μπάντα από την Θεσσαλονίκη

$

0

0

24/10/2019

Διαβάζω συνεχώς σε σχέση με την περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη, αλλά δεν έχω δει πουθενά να θίγεται μία συγκεκριμένη διάσταση στην υπόθεση.

Στην εθνικιστική metapedia διαβάζουμε πως:

«Η διοίκηση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, [Σ.Ε.Η.], αν και η πλειοψηφία της ανήκε στη συντηρητική παράταξη, τη διέγραψε με την αναπόδεικτη κατηγορία ότι υπήρξε ερωμένη του κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη».

Πώς διεγράφη η Παπαδάκη από τον ΣΕΗ; Ψήφισαν και οι συντηρητικοί υπέρ τής διαγραφής της; Γιατί, αν ψήφισαν και οι συντηρητικοί αυτό κάτι σημαίνει;
Έπειτα, το Ελληνικόν Αίμαπου εξαπέλυσε την επίθεση προς την Παπαδάκη, γράφοντας τα περί γεροντικού έρωτος τού(δωσίλογου πρωθυπουργού) Ράλλη και για τα δώρα του προς την ηθοποιό (ζώνη από πλατίνα) ήταν μια ακραία εθνικιστική και αντικομμουνιστική εφημερίδα. Ένας από τους εκδότες της ήταν ο Κωνσταντίνος Βοβολίνης (συνεργάτης της 4ης Αυγούστου και υφυπουργός της χούντας).
Μάλλον οι εθνικιστές (ως φαίνεται) ήταν εκείνοι που την μισούσαν περισσότερο και από τους κομμουνιστές. Ίσως κάτι να γνώριζαν παραπάνω...

23/19/2019

Πολύ μεγάλος παίκτης ο Στέλιος Ζαφειρίου. Όλη η χρυσή εποχή της Lyra στηρίχτηκε πάνω του. Είναι απίστευτα μελωδικός. Το μπουζούκι του μιλάει... κλαίει... Συγκλονιστικό ορχηστρικό!

https://www.youtube.com/watch?v=GXs9WC9yB6I

23/10/2019

Ο πάπας των ελλήνων μουσικοκριτικών δεν είναι ο Αργύρης Ζήλος –ή δεν ξέρω ποιον άλλον μπορεί να έχουν οι ροκάδες κατά νου, από την παλιά γενιά– είναι ο Γιώργος Λεωτσάκος. Δάσκαλος παντοτινός. Να είναι πάντα καλά ο άνθρωπος – καθότι εξακολουθεί να πετάει φωτιές με την πένα του, ακόμη και τώρα, στα 84 χρόνια του. 

Εδώ, τα χώνει στον Μάνο Χατζιδάκι, για διάφορες ατασθαλίες του στο Γ Πρόγραμμα μετά τα μέσα του ’70.

23/10/2019

Με επίσημη φτώχεια κοντά στο 15% (φυσικά λίγο πάνω από τη φτώχεια και κάτω από αυτή το ποσοστό είναι τουλάχιστον διπλάσιο), με το κοινωνικό-οικονομικό χάσμα ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους να είναι το μεγαλύτερο στη Νότια Αμερική, με το νερό να είναι ιδιωτικοποιημένο, με τα «καλά σχολεία» να είναι ιδιωτικά και απλησίαστα εννοείται για τον πολύ κόσμο, με υγεία επισφαλή για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, με το Σαντιάγκο να είναι χωρισμένο στα δύο, στους ουρανοξύστες και την παραγκούπολη και με τον επίσημο κατώτατο μισθό να φθάνει στα 350 δολάρια (314 ευρώ), η Χιλή είναι μία οριακή νεοφιλελεύθερη χώρα (το «πιο επιτυχημένο πείραμα» λένε οι οικονομικοί εγκληματίες), όχι των δύο τρίτων της κοινωνίας, αλλά του ενός δευτέρου. Η εξέγερση για πολλούς είναι η μόνη λύση...

21/10/2019

Πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι, που δούλεψαν γι’ αυτό το απίστευτο, το εκπληκτικό gay-anthem το 1975; Τα ονόματά τους θα πρέπει να τα γράψει η ιστορία.
Γιώργος Χατζηνάσιος μουσική, Γιώργος Κανελλόπουλος στίχοι, Χρήστος Λεττονός τραγούδι, Δημήτης Κολλάτος θεατρική παράσταση.

21/10/019

Πέθανε ο συνθέτης Νίκος Ιγνατιάδης. Είχε ξεκινήσει από τα συγκροτήματα του ’60, τους Sea-gulls, άλλα έγινε γνωστός από τα μέσα του ’70 και μετά, με τραγούδια του που έδωσε στους πάντες (Πάριος, Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Γαλάνη, Διονυσίου, Διαμάντη, Χριστιάνα κ.ά.). Γερός μελωδός και με αξιοπρόσεκτη διεθνή καριέρα, ο Ιγνατιάδης έγραψε πολλές «επιτυχίες».
Το τραγούδι που παίζει δεν ήταν απ’ αυτές...

https://www.youtube.com/watch?v=AicWvd5qt-M

21/10/2019

Ρε άσε το παιδί να πάει να δει την ταινία με τους φίλους του ή μόνο του... που θέλεις να'σαι δίπλα... 

Εγώ είχα δει το «Έρωτες και Όργια στην Τροία» και τη «Θηλυκή Ταξιαρχία της Κολάσεως» στα 13 μου, χωρίς τον πατέρα μου...

21/10/2019

Υπάρχουν δομές και υπηρεσίες σ’ αυτό το άθλιο κράτος, τις οποίες μια κυβέρνηση έστω και της δήθεν-αριστεράς, μέσα σε 4 χρόνια, θα έπρεπε να τις είχε διαλύσει, τοποθετώντας τες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας – αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε. Τέσσερα χρόνια στον τόπο δεν έγινε απολύτως τίποτα, πέραν των λεγόμενων «μνημονιακών υποχρεώσεων» (άμεσων και παράπλευρων).
Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μεγάλες ευθύνες για τα χάλια με τον «Τζόκερ» (ντου της αστυνομίας σε αίθουσες, μετά από καταγγελία υπαλλήλων του υπουργείου πολιτισμού), γιατί άφησε «ανοιχτές πόρτες» σε διάφορα γραΐδια, που πήραν τα πάνω τους με την έλευση τής ακροδεξιάς του Μητσοτάκη, ώστε, εκμεταλλευόμενα μεταξικά διατάγματα και χουντικές δομές, να αποφασίζουν για το ένα ή το άλλο. Αυτό είναι το θέμα.

21/10/2019

Από τον καλύτερο, με διαφορά, δίσκο του Ζαμπέτα, τα κατοχικά «Ντοκουμέντα». Ένα σχεδόν αριστούργημα, που πέρασε απαρατήρητο όταν κυκλοφόρησε, στα μέσα του ’70...

https://www.youtube.com/watch?v=HKExMKZqqLs

SCREAMING DEAD BALLOONS το πιο νέο LP του συγκροτήματος από την Λάρισα

October 25, 2019, 1:03 am

≫ Next: KEVIN SUN νέο διπλό CD, από έναν ιδιαίτερο αμερικανό τενόρο σαξοφωνίστα / κλαρινετίστα

≪ Previous: ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 197

$

0

0

Οι Λαρισαίοι ScreamingdEADBalloons(όπως τους αρέσει να γράφονται) ξαναχτυπάνε. Η τελευταία δισκογραφική παρουσία τους, να υπενθυμίσουμε, ήταν ένα τραγούδι τους σ’ ένα split 45άρι τής VaultRelics, το 2016, ενώ τώρα ένα ολοκαίνουριο LPτους στρίβει στο πλατώ. Πάντα τρεις (Ιωάννης Πισπιρίκος φωνή, κιθάρες, μαντολίνο, Διονύσης Ντάλλας μπάσο, Πάνος Λιακάκος ντραμς), οι ScreamingdEADBalloonsείναι μια μπάντα την οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις. Παίζουν σφιχτά, σκληρά, με παλμό και με δύναμη, και αυτό καταγράφεται και στο παρόν δεύτερο LPτους, το “L’Un Ar Id” [Vault Relics, 2019].

Οι επιρροές των ScreamingdEADBalloonsείναι ποικίλες. Οπωσδήποτε, ανάμεσα, υπερισχύει το garagepunkτής eighties-αναβίωσης, αλλά σε κάθε trackθα ανακαλύψεις και άλλα τινά. Για παράδειγμα στο “CanI” υπάρχουν σαφείς αναφορές στο krautrock (CAN, Neu!), ενώ στο “NioNio” παρουσιάζουν τη δική τους άποψη για την σκληρή γκαραζοψυχεδέλεια, με το επόμενο “T4” να αποτελεί έναν καθαρόαιμο σκληρό garage-punkδυναμίτη (με την επίδραση των Stoogesνα αποδεικνύεται, εδώ, καθοριστική). Psychστοιχεία ανιχνεύονται και στο έσχατο κομμάτι τής SideA, το “Mandolino”, που μέσω των οριενταλισμών του έχει τον τρόπο να σε ταξιδεύει.

Η SideBθα ανοίξει με το “Sonofthesun”, που παραπέμπει στην αναβίωση, φέρνοντας στη μνήμη τον ήχο των συγκροτημάτων της αυστραλέζικης σκηνής (τους LimeSpidersπ.χ., τους LizardTrainκαι τα συναφή), προβάλλοντας έναν ήχο, που, σε κάθε περίπτωση, είναι προσαρμοσμένος στο σήμερα. Το “Youandshe” είναι το πιο μακρύ στο χρόνο trackτων ScreamingdEADBalloons(6:26), είναι μέσου τέμπο, πάντα βαρύ και με δυνατή κιθαριστική παρουσία (συν τα εφφέ), που γεμίζει και πλημμυρίζει το χώρο. Γενικώς, η κιθάρα, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι στα πολύ επάνω της στους Λαρισαίους, με τον Πισπιρίκο να κάνει εξαιρετική δουλειά.

Στο ίδιο αγέρωχο και άνετο στυλ κινείται και το τελευταίο trackτού “L’Un Ar Id”, το “Lion”, κλείνοντας τον κύκλο, που είχε ανοίξει με το “Y.O.L.A.”, ένα ακόμη εξαιρετικό κομμάτι, που συνδυάζει kraut-ισμούς με σκληρά-garageκαι ψυχεδελικά κρατήματα.

Ένα πολύ καλό άλμπουμ είναι αυτό το δεύτερο των ScreamingdEADBalloons... και δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο.

Επαφή: www.screamingdeadballoons.bandcamp.com