Οι TOCείναι ένα πολύ παράξενο σχήμα – ενώ από τα πιο παράξενα, που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Αποτελούνται από τρεις μουσικούς (Jérémie Ternoyfenderrhodes, pianobass, πιάνο, IvannCruzκιθάρες, PeterOrinsντραμς) και η μουσική που αποδίδουν στο “WillNeverPlaytheseSongsAgain”[Circum-Disc, 2018] (ένα άλμπουμ τριών κομματιών – ενός 17λεπτου, ενός 18λεπτου και ενός 6λεπτου) είναι χοντρικώς… απερίγραπτη. Πάμε να δούμε ένα-ένα τα tracks…
![]()
Το “Thelasthit” ξεκινάει οριοθετώντας ένα θορυβώδες krautrock-ικό πλαίσιο, στο οποίο ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός έχει το πάνω χέρι. Έτσι, από τη μια μεριά υπάρχει η ηλεκτρική γκρούβα, που σπέρνει ακαταπόνητα το fenderrhodes, με τις κιθάρες να αυτοσχεδιάζουν σ’ ένα ύφος… HenryKaiser (εποχής Metalanguage) και από την άλλη μια διάθεση ελαφρώς τζαζο-πειραματική στα μέρη της σύνθεσης όπου πέφτουν οι τόνοι και το volume. Μνεία επίσης για τις κάπως… ακατάληπτες μπασογραμμές, από το pianobass, που φέρνουν στη μνήμη μου, στις σκληρές στιγμές τους, τους Γερμανούς GuruGuru. Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, που, παρόλη τη 17λεπτη διάρκειά του, πουθενά δε «σπάει».
Το 18λεπτο “Ultimateearworms” έχει λίγο διαφορετικό χαρακτήρα. Πάνω σ’ ένα σταθερό μοτίβο, που χτίζει το ρυθμικό τμήμα, τοποθετούνται τα πλήκτρα και οι κιθάρες, δημιουργώντας έναν «τοίχο» που δεν κρύβει τον ιδιόμορφο και όσο να ’ναι… ψυχεδελικό χαρακτήρα του. Οι PinkFloydτού “Ummagumma” θα μπορούσε να ήταν μιαν αρχή, αν και οι TOC… δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά, προχωρώντας απτόητοι προς το δικό τους αλλόκοτο ηχητικό σύμπαν (που αποτελείται από εντελώς ασυνήθιστους συνδυασμούς πειραματικού progressiverockκαι εκτραχηλισμένου αυτοσχεδιασμού, διανθισμένου με άπλετα minimalκαι noisyστοιχεία). Φοβερό κομμάτι και αυτό!
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το bonustrack“Lichen”, που είναι από την αρχή μέχρι το τέλος του βουτηγμένο στην kraut-ίλα. (Limbus 3, Limbus 4, Xholκαι τέτοια).
Είπαμε. Περίεργη μπάντα, που μετράει! Πολύ!
Επαφή: www.circum-disc.com