Για την τραγουδίστρια και βοκαλίστα SaraSerpaέχουμε γράψει αρκετές φορές, τονίζοντας τόσο την αξία, όσο και την πρωτοτυπία όλων εκείνων που παρουσιάζει.
![]()
Γεννημένη στη Λισαβόνα και εγκατεστημένη από χρόνια στη Νέα Υόρκη, η Serpaέχει σπουδάσει στην πατρίδα της πιάνο και τραγούδι, επεκτείνοντας τα ενδιαφέροντά της στην αρχή εντός του Berklee College of Music και εν συνεχεία του New England Conservatory. Έτσι, και κατά μίαν έννοια, γίνεται αμέσως αντιληπτή η επαφή της κι η αγάπη της για τη νέα ή όχι και τόσο νέα jazz (τα M-Base ιδιώματα π.χ.), αλλά και το ενδιαφέρον της για το διαχρονικό (π.χ. τον Thelonious Monk). Με δασκάλους τούς Danilo Perez, Theo Bleckmann και Jerry Bergonzi, και με τον Greg Osby να διακρίνει το ταλέντο της εγκαίρως, η SaraSerpaπολύ γρήγορα θα αναδειχθεί σε «περίπτωση», καθώς μέσω της συνεργασίας της με το θρύλο πιανίστα RanBlake, των προσωπικών άλμπουμ της και της σύνδεσής της με τον συμπατριώτη της κιθαρίστα André Matos, θα κατακτήσει, με τα ποικίλα πρότζεκτ της, κοινό και κριτικούς… όπως συνήθως λέμε. Και όπως θα ξαναπούμε… παίρνοντας ως αφορμή το πλέον πρόσφατο CDτης “CloseUp” [cleanfeed, 2018], που αποτελεί ένα ακόμη ιδιαίτερο άλμπουμ, δείχνοντας, και αυτό, τον ξεχωριστό τρόπο που σκέπτεται και δρα, πάντα γύρω από την ευρεία jazz, η Πορτογαλίδα.
Στο “CloseUp”, κατ’ αρχάς, η Serpaσυνοδεύεται από την IngridLaubrockτενόρο, σοπράνο σαξόφωνα και τον ErikFriedlanderτσέλο. Άρα, επί του προκειμένου, έχουμε κι ένα κάπως ασυνήθιστο setting, που κάνει το συγκεκριμένο άλμπουμ ν’ ακούγεται ακόμη πιο μοναδικό.
Εδώ, η Serpaπαίζει βασικά με την έννοια της ταυτότητας, επηρεασμένη –το αναφέρει και η ίδια– από την ταινία του Αμπάς Κιαροστάμι Nema-yeNazdik (1990) ή Close-Up, όπως μεταφράστηκε στην αγγλική (ένας τίτλος, που μεταφέρθηκε αυτούσιος, όπως αντιλαμβάνεστε, και στο CD). Υποδύεται λοιπόν διάφορες περσόνες υιοθετώντας διαφορετικές γλώσσες (αγγλικά, πορτογαλικά) και τραγουδο-απαγγέλλοντας σ’ αυτές κείμενα της VirginiaWoolf (“Thefuture”) και της γαλλο-βελγίδας φιλοσόφου, φεμινίστριας, ψυχοαναλύτριας κ.λπ. LuceIrigarayή ποιήματα του συμπατριώτη της RuyBelo(“Pássaros”) κ.λπ., χρησιμοποιώντας έναν δικό της τρόπο εκφραστικής, που απαρτίζεται από… διαλυμένες λέξεις και από φωνητικούς ήχους. Όλο αυτό το σύστημα στηρίζεται φυσικά στα δύο όργανα (τα σαξόφωνα, το τσέλο), που επιχειρούν και αυτά από τη μεριά τους να ακολουθήσουν τη Serpaσ’ αυτό το εντελώς ιδιοσυγκρασιακό και μοναχικό, οπωσδήποτε, ερμηνευτικό ταξίδι της, που διαθέτει φάσεις αληθινής απόλαυσης. Στο “Woman”, ας πούμε, στιγμές-στιγμές είναι σαν ν’ ακούς κάποια… νεράιδα του britishfolk!
Ξεχωριστό άλμπουμ, από μια ξεχωριστή καλλιτέχνιδα.